Brunilda Boçova

[brunilda_it]

Zëri i mallit !



Ti je i imi,..., si përherë
përplasesh pran meje e ikën prap,
Aroma e dallgëve mbi rërë,
me shpirt, shpirtin m’a rrëmben të tërë.
Të shoh tek kap vala-valën,
e ti loz me shkumë-bardhat.
Një zë jehueshëm më rrëmben pa kthim...,....,
Është zëri i mallit që vjen nga thellësitë !



Poezi e marre nga libri "Shtatedhjete e Shtate Tufane Marsi"

[brunilda_it]

Marsi i mbytur në lotë nënash !

(kujtim Viktimave të 28-marsit ’97-Otranto)


Ky mars i ftohtë, ngulur thellë në eshtër,

Përtypet me pafajësinë e kaltërsisë në përplasje dallge.

..., dhe deti nis e kthen valët drejt bregut !

Bërë gurë, dhembja që bie mbi sipërfaqen tënde,

Syri i vrarë nga lotët..., heshtur po mbytet me vehten !

Dherazi frym-dallgësh, ngatërruar me erë-valësh,

Hedhin përtej bregu dhe për këtë 28-Mars,

të freskëtat lule për tek “Ju”...,larg!


Poezi e marre nga libri "Psheretima te Gjunjezuara "

[brunilda_it]

Vjeshta


Ti rrëzove një gjethe mbi token e kaftë,

…, dhe nuk e ndjeve dhembjen e pemës.

Lehtë ranë njëra pas tjetrës gjethe të tjera,

përsëri ti i rrëzove, duke thënë se erdhi vjeshta.

Vjeshta,

përsëri solli me vete erën e shiun…,…,

Vjeshta!

Qetësia fillojë të mbizotërojë dhe shpirtrat

të trazohen pakuptuar,

…,…,pakuptuar, se dikur kanë qenë të dashuruar !



Poezi e marre nga libri "Perendim i ciflosur"

[nestorp]

Koha që humbe....., s’të vjen kurrë !?[/COLOR]

Do kohë të vijë sërish lumturia, që shkele me këmbë,
Do kohë të vijnë ato ditë, që i sterrove me dorën tënde,
Do kohë të qeshë dhe njëherë syri, e fjala mos të të dhemb,
Do kohë të kthehet besimi, që më çorri, si të qe forcë malli,
Do kohë, pas kohësh, në pritje të një kohe tjetër....,....,
Do kohë të vijë përsëri tek ty, koha që të solli buzëqeshjen !!




Poezi e marre nga libri "Shtatedhjete e Shtate Tufane Marsi"

Pershendetje Bruna
Poezite e tua jane si gjithmone te adhuruara per mua,por do te ishte bukur per shpirtin tend,por edhe per ata qe i duan poezite e tua, te shprehje pak me shume besim ne vetvete. .Jeta eshte e bukur dhe ajo duhet jetuar,sepse eshte e shkurter dhe vetem njehere te dhurohet.Natyra edhe atje ku nuk ta pret mendja ,ne mes te shkretetires ka ndertuar oaze me uje ku lulesojne kaktuset e palmat.Edhe muza jote mundet te krijoje poezi qe u kendojne luleve te bukura te jetes!Miqte e tu e prein kete nga ti Bruna & you can!!

[brunilda_it]

ÇAST-NISJE ME LOTË

Sa herë që marrë udhë e nisem përtej detit,

Një dallgë më mbyt fytin e më shtrydh lotin.

Nis të heshtem me lotët që me bëhen mburojë

Unë ju lë këtu, me kokën pas nisem për atje,

Unë ju lë këtu, në vendin ku prehen shpirtra…,

Harresën e kyç në botën e smirrës e xhelozisë.

Ju lë të gjithëve mallin, n.s. s’kthehem…,….,

Ju lë në zarfe loti respektin si medalion prej shpirti!

[feneri]

Zëri i mallit !



Ti je i imi,..., si përherë
përplasesh pran meje e ikën prap,
Aroma e dallgëve mbi rërë,
me shpirt, shpirtin m’a rrëmben të tërë.
Të shoh tek kap vala-valën,
e ti loz me shkumë-bardhat.
Një zë jehueshëm më rrëmben pa kthim...,....,
Është zëri i mallit që vjen nga thellësitë !



Poezi e marre nga libri "Shtatedhjete e Shtate Tufane Marsi"

PERVOJA E GJATE, TALENTI I MADH, FRYMEZIMI, PREKSHMERIA, VIBRACIONI DHE ELOKUENCA, IA KANE BERE KëSAJ LIRIKE JEHONEN E LIRIZMIT AQ TE NDJERE SAQE KA ARRTUR TE NGRITET NE LARTËSI NGA " zeri i mallit që vjen nga thellesite "...

[brunilda_it]

…, …, pas krahëve të reve


Tretet shiu, metaforë, përqark heshtjes, hije rrudhave,

Merr lotin e bën mermer, në duart që dredhin dhembjen,

Merr vështrimin, e kthen në pasqyrë të kreh dritën,

Merr frymën, të ngroh për çdo hera ditë dashuritë,

Një rrëke merr përpara dhe të grijtën e qiellit

që përpëlitet pas krahëve të reve.


Poezi e shkeputur nga libri "PERENDIM I CIFLOSUR"

[brunilda_it]

E kush kishte mbetur gjalle ne boten prej sketerre !?!?



Besime e dhashe, ia fala nje mikeje,

Tani askush s'ka me besim prej meje.

As ajo se ciles i fala besimin.

E mlodha vehten dhe thirra durimin,

U sos dhe durimi me mua u grind,

Urdherova dike per dicka, por s'mu bind.

Kerkova tek vetja ate qe me kish' humbur,

Me kot u mundova, se ai ishte zhdukur.

Mes kraheve te mi pushtova dashurine,

Te ftohtet e marsit, zemren m'a ngrine.

Besimi me humbi ne humneren e nje nate,

Durimi u shuajtatje ku dergjet nje dhembje,

Dashuria u fshih nga fletet e nje jete,

E kush kishte mbetur gjalle ne boten prej sketerre?!!


Poezi marre nga libri i dyte " Ujevara e Endrres "

[brunilda_it]

EPITAFI I PAS JETËS !

(poemth)
Mbi
Palmë
Ngrihet fllad.
Stërgjat dhembje
Brenga dorë zgjat,
Heshtjes fshin lotin,
Vellos së bardhë hutim
Hedhur çark mbi dhe’ të shkelur
Dredhkëz në kërcell të selvisë
Petale shkëputur, ngjyrë vjeshte
Të mblodhën të tjerët, të shtrydhën palcën,
Zvarrit frymën në degën e të nesërmes
Kap telat, gardhit të kujtesës të humb kreshta
Diku ngritur nga dora, diku mbjellë nga mendja
Pjatancës së bronxtë rrokullisen copëza hijesh
Qiellit bërë gjurmë-gjurmë mbështillen ditare lëmsh,
Kalojnë mbi vreshtin e fjetur të palosin fletë zemre
Ndjenjat bien çarkut të ngritur nga vetë ndjenja e pabindur
Leqeve të natës dorëzohen mendjelehtat gjethe vjeshtake.
Fshirë nëpër damarët e gjetheve, firma e një pene të mekur
Rënkon në cep të yllit një qiri që larton hije shpirtrash galaktikës
Mer frymë gjethja degës ngarkuar muzgut me musht fjale prej natës
së ndarjes
Një zë i çjerrë, drithërimë në sy të pemës hap portat e ndryshkura në trung
Shkërmoqet ndarja, si mjegulla prej diellit kur fijëzohen rrezet me
njëra-tjetrën,
Çahen kujtimet, pas hijes shuhen gërmat “bijësim” të emrit tim rrënjëzon
heshtje
Mes shiut të beharit ngjit balta në trup të viteve, qan qiellilëndinës së reve
Shkarazi ecën krijesa rrugëve rënkon shpirt e merr borxh në prg të fund-jetës
dhembje mali
Duart gatuajnë bukën e thyer nga thika që mëshoi loti trupit ku farfuritej
ndjenja
Dega e dafinës shkund aromën e hijtë në copëza të kujtimeve në sirtar të
“miqëve”
Lastar lëshon syri i prindit në buzët e ftohta të mermerit ngrihet një qiparis
barit plot vesë
Ditëve pikon lotin për mallin që i djeg eshtrën nën dhe’, netëve për yjet e
dorëshkrimet që la pas
Ngrihet prej vendi e lëviz pllaka e lotë për vitet e rininë që cane dhe lulen në
parmak të heshtur
Ecën, me shkop të thyer, krrusur nga gërmat e lara në prehër të harresës
çalon majë kaltërsisë
Hedh farën tokës së lagësht nëpër vija, të mbjellë shikimet që si korri prej
kohës që iku zvarrë
Mbushet mendja jetime boshllëkut të reve e gjurmëve të qiellit qep zëra në
vatër të shpirtia (zjarrit)
Niset për mos t’u kthyer më, në duart e shikimet e prindit çudia krehëzon
tablonë jetë
Hapave zhgarravinë ngrihet statujë në eternitet lamtumira përmbi krahë zemre
Rrënjëtshkul për larg, për të hedhur themel në brinjë të dashurisësë prindit
sy përlotur
Pas kohe, pas viti, pas shpinës së lotit do treten ditët e mia, si bora shkëmbit
Dhe letrave do u fryjë era në rrugicën e deformuar nga të panjohur
Gërmat do nisin të bien si gjethet e vjeshtës nga kopertinat e heshtura
Atje në botën tjetër do të ngresh dhembjen përsëri prej shtratit të
përgjumur
Dhe pena të mos ndryshket në vegimet e orëve, fletës poetike
Të tjerë do nisin të kapen pas sytheve që do të nxjerr muza
Shekulli, furrik prej kashte do m’a ngroh’ fjalën në sytë e tu
Harrimi do të marrë rrugë të pakuptimta pas ikjes sime
Rrëzë trungut të paqes do të lë trashëgiminë që kam…,
Aty shkruar është trashëgimtari i frymëzimit
Një gjethe prehet nëpër letrat e vajzës që kishe
Gjethja tjetër në shpirt të pemës do të jetojë…,
Trishtimit mos iu bë pre’ për vdekjen që erdhi
Mos thinj penën parakohe mbi dorëshkrim
Gërmat ngjiti në kaltërsinë qiell
Dhe për tek unë fryma të niset
Shpirt me shpirt dridhi ato vargje
Bëja gërshet vajzës tënde!
Si atëherë, dikur…,
Te koka mos mungo…,
S’dua lule
As vargje, lot
Përjetë
Fjalën
Bab!

(Marre nga libri i 5-te me bashkeautore poetin Albert R. ABAZI _ "Penet Krehin Dallget" )

[brunilda_it]

Fund-Vjeshte...,


U shtrydh fund-vjeshta në litarë vetëtimash,

Çurqe-çurqe në mes reve, shiu i trembej rrufeve,

Uturin që nga malet e mbi fushë një tufan,

Çahej qielli në mes krismash..., e diku gjëmime radhë,

Gjethe-zverdhurat rrëkeve, ënjtur, fryrë nëpër damarë.

Udhë nisur që me vjeshtën, udhë pa udhë s’gjetën vend,

Eh, dhe vesa humbi kryet mbrëmjeve dhe në agim,

Pemë zhveshurat rjepur mbetur.., dhe nga rrebeshi bërë mavi !

Shkoi deteve e liqeneve trup etur si lastar,

Prag dimrit mblodhi eshtrat, të mos matej me atë “xanxarë” !



Poezi marre nga libri i 7-te ''Perendim i Ciflosur'' !