Brunilda Boçova

[andreas]

Gurëve trokisja, thellësive


Brigjeve mbeta jetim, si gjurmët që s’i fshin dallga,
Diku, lartësive kryqëzoja rrugët e detit,
Humbisja, thellësive…, gurëve trokisja me penë,
Bregut dilja e lodhur nga puthjet e valëve .



Mall i grisur


Kam kohë në pritje e pritja m’u kthye në zall lumi,
Kohën ndrys me orët e humbura…, …,
Malli shtrin trupin e vrarë nga heshtja,
Harrohet në buzëqeshjet e çara të natës,
Ecën grisur, nëpër retë e copëtuara të qiellit,
Troket në çdo derë bardhësia mall, të matet me yjet .





Përmbysa shikimin !


Përmbysa shikimin, me val-detin kreha shpirt,
Mbi kaltërsi endte sytë dallga që kridhte rreze,
Thellësive luante mes grumbujve të peshqëve,
U shkonte pas…, dhe etja çante buzët e gurit.
Përmbysa shikimin…, i rrethuar mbeti
mes gardhit të detit .


Aromë lulesh


E këputa vështrimin e lules që i vinte aroma nga larg,
Dhe puthjen e ngelur mbi buzë e gdhenda monument.
Kisha ikur pa ditë-kthimi, kisha ikur atë mëngjes përgjatë bregut,
Të rrëmbeja valën e puthjes që lanë petalet e lotit.


Çast pranë detit

Udha ishte e gjatë…, vetmia përpirë,
E mbuluar me hije pishash…,
Një klithmë rënë nga degët,
Këputi mendimin e vetëm.
Trembur nga gjethet e vdekura,
U mblodh lëmsh rrezja,
Si vala që tremb shkëmbin,
U shtremb drita e mendimit.



Dikur, syve dashuria më ziente me lotët,
Dikur, nga dashuria zemra s’ishte e imja.
Dikur, e dija, e njihja, ç’ishte dashuria !

*** *** ***
Fshiva përkëdheljet që endte dora jote,
Treta shikimet që jepte puthja e dashurisë,
Humbën pritjet që lagnin lotët e saj.

*** *** ***
Qeshi puthja, ndriti si vesa mbi barin e gjelbër,
Çau shkëmbin shikimi i tejskajëshëm.
Detit ngjyrën i dha përjetësia e sinqeritetit.

*** *** ***
Mbrëmja deformonte fytyrën në pasqyrën qiell,
Humbiste dashurisë, yjeve fshihte pritjen-kohë,
Lagte heshtjen, nxirë nga puset e pritjes.


*** *** ***
Ika larg, hapat m’i çau melodia e lamtumirës,
Pentagrameve u skalitën notat e jetës,
Çelësi mori drejtim shpirtit-poet !

*** *** ***
M’u zhduk dremitja, sytë tradhëtoi durimi,
Përballë fletës, trembi hutimin e tepruar.
Grisi me muzë, vargjet jetime…,




U ça loti në valët e heshtura të kaltërsisë.
Tingullit iu tremb syri, që qiellit zhduku vështrimin.
Ngatërrohej dashuria, mes intrigave të njeriu.


*** *** ***
Derdha fjalët, i hapa mbi shtratin tim,
Ngeli vendi bosh, shpirtit u bë humnerë,
Klithma e parë dashurinë, ngriti prej vendi.


*** *** ***
Zërin ia ndjeva vesës tek shkelja barit të gjelbër,
Aty ula kryet, me dorë preka vajtimet,
Mora rrugë të re, shkretëtirës ku bluhej guri.


Eshte e vertete ,ketu e ndjen dikush vehten te rrethuar me muzike e me vale ...Vale te nxehta malli,dashurie e nostalgjie prekese.Eshte nje ndjesi e paperseriteshme qe te rremben e te con ne "vise te kaltra" plot diell e det per te te kthyer pastaj mbrapsht me shijen e kripur te lotit pergjerues...Mos e prishni kete mrekulli ju lutem!!

[nestorp]

Pershendeyje Bruna
Vargjet e poezive tuaja transmetojne tek te gjithe ata lexues, te cilve ju pelqen poezia, mesazhe te forta shoqerore.Poezite tuaja jane te ngrohta,kane shume dashuri per njerzit,per jeten ne pergjithesi.Ju i ''kendoni'' ne poezite tuaja jetes,dashurise njerezore,kritikoni veset e liga te njeriut e te krejt shoqerise.Poezite tuaja jane te mbushura me figura te bukura letrare,te gjetura e te goditura me shume talent e mjeshteri.Vargjet e poezive tuaja une do t'i krahasoja me sythet e pemve ,te cilat kane gjerlberim te perhershem.Poezit,keto peme te bukura qe ju keni mbjell plot dashuri e pasion,celin disa lule shumengjyreshe e plot arome.Ne lexuesit duhet ti ruajme e dashurojme ato.Ato pra ,mesazhet qe percillen nepermjet figurave te ndertuara me mjeshteri, me gjithe gjynahet qe ka trasheguar shoqeria jone postkomuniste,na bejne optimist per te ardhmen.Ju nuk qendroni shume ne muajin e acart te dimrit ,dhjetorin,por fluturoni me muzen tuaj ne muajin ku ne Shqiperi celin lulet.Kjo tregon se ne shpirtin tuaj po vjen pranvera,megjithese pak me ngadale se c'duhej e kjo jo per fajin tuaj e te shoqerise sone.Pra mbas nje acari dimeror ne mendjet e njerezve pritet ardhja e stines se bukur pranveres.E tille eshte zemra juaj e dashur poete,nje pranvere mesdhetare,plot diell e lule.Poetja jone ne vargjet e shkeputura ne nje nga poezite e saj i shpreh ne menyre koncize ato pak mendime qe une shkrova me siper

S’i ndrydhemi kohës, kur ditët n’a zhvasin jetë,
Dilemma;Kohë-Jetë, kafshon si e babëzitur trupit tonë.
Ne dhe për pak mbijetojmë, të n’a ngroh rrezja e marsit.

Ne fund te ketyre pak mendimeve te hedhura ashtu sic me dolen nga shpirti do te thosha:''Te lumte,Bruna! Pena dhe muza juaj lecisin poezi moderne first klas!''.Ne rastin me te pare qe te jem ne Shqiperi,librat qe keni botuar do te behen pjese e bibliotekes sime!

[nestorp]

Lermëni të besoj se bota është dhe e imja,
Shëmtia e saj nuk jam unë,
E vetmja e pafat nuk jam unë,
Nuk jam as bukuria që kudo mbizotëron.
Njeriu më skeptik nuk jam unë,
…, por diçka e kam më shumë nga ju .
Lermëni të besoj se bota është dhe e imja !

Ata qe besojne tek vetja,ata luftojne dhe jane te paepur gjer ne fitore!Patjeter qe edhe ju jeni pjese e botes dhe sigurisht edhe ju, ju takon ta jetoni ate sa me bukur!Jo plogeshti,jo mosbesim qe te con disfatizem,por duhet te zoteroj optimizmi.Keshtu mendoj une.Po ju keni dicka me teper nga ne.Ju dini t'i kendoni jetes me vargje te mrekullueshm e mbreselenese.Si per cdo njeri ka nje vdekje natyrale,ndersa ju do te mbeteni e pavdekeshme,sepse mbrapa do te lini nje veper qe jo kushdo mund ta beje.Per ju njerzit do te thone fjale te mira kurdohere.Me shume optimizem dhe besim tek vetja poete!

[sabit idrizi]

Poezia Juaj është një ujëvarë metaforash.
Suksese të mëtejme, Bruna!

Sabit IDRIZI

[brunilda_it]

"Metafore mbi Vale" ( 300-tercina-vazhdim)



*** *** ***
Akullnaja varet gjetheve të njoma të dimrit,
Kristalizon bukuritë e gdhendet pemëve,
Dielli nis të agojë, kur rrezja pushton gjelbërimin.

*** *** ***
Dua.., pa dashur të rrëmbej, të më duan,
Thyej copërat e cmirës në çdo anë me brengë.
Pres, pa dashur t’ju them, se dua t’më doni.


*** *** ***
Pikëllimi me vitet, frymën më shtoi supeve,
Tremba bukurinë e vyshkur, që rrotullohej shkarazi,
Besimin kreha në shpirt, e vetme mes vetmisë.

*** *** ***
Iku ndjenja prej meje, frikësoi dhe dashurinë,
Borës që veshi malet, si shqiponjë ngriti folenë.
Stinët ndërronin pamje, ndjenjat lartësive-statujë.


*** *** ***
Faqet e mendimit, u veshën nga avujt në errësirë,
Pritja pa emër nëpër shi iku me rrëmbim.
Gjëmoi qielli blu…, ditën e re zgjoi parakohe.


*** *** ***
Rrugës me pisha ia ndjeva trungjeve aromën,
Ik e s’ka fund më ndiqte pas një dritë…,
Fatin t’a gjurmoja dhe në majë të malit.


*** *** ***
Diku qeshi cmira, me mua u tall loti,
Diku dhembi pena, klishe mu bë fleta,
Diku u ngrit dora…, qëlloi mbi glob .


*** *** ***
Kujtimet më vijnë rrotull që nga fëmijëria,
Lulet ishin më të sjellshmet, se takohesha cdo orë,
Motra ishte më e shenjta, sa me to se krahasoj .

[gjakushi]

"Metafore mbi Vale" ( 300-tercina-vazhdim)



*** *** ***
Akullnaja varet gjetheve të njoma të dimrit,
Kristalizon bukuritë e gdhendet pemëve,
Dielli nis të agojë, kur rrezja pushton gjelbërimin.

*** *** ***
Dua.., pa dashur të rrëmbej, të më duan,
Thyej copërat e cmirës në çdo anë me brengë.
Pres, pa dashur t’ju them, se dua t’më doni.


*** *** ***
Pikëllimi me vitet, frymën më shtoi supeve,
Tremba bukurinë e vyshkur, që rrotullohej shkarazi,
Besimin kreha në shpirt, e vetme mes vetmisë.

*** *** ***
Iku ndjenja prej meje, frikësoi dhe dashurinë,
Borës që veshi malet, si shqiponjë ngriti folenë.
Stinët ndërronin pamje, ndjenjat lartësive-statujë.


*** *** ***
Faqet e mendimit, u veshën nga avujt në errësirë,
Pritja pa emër nëpër shi iku me rrëmbim.
Gjëmoi qielli blu…, ditën e re zgjoi parakohe.


*** *** ***
Rrugës me pisha ia ndjeva trungjeve aromën,
Ik e s’ka fund më ndiqte pas një dritë…,
Fatin t’a gjurmoja dhe në majë të malit.


*** *** ***
Diku qeshi cmira, me mua u tall loti,
Diku dhembi pena, klishe mu bë fleta,
Diku u ngrit dora…, qëlloi mbi glob .


*** *** ***
Kujtimet më vijnë rrotull që nga fëmijëria,
Lulet ishin më të sjellshmet, se takohesha cdo orë,
Motra ishte më e shenjta, sa me to se krahasoj .

Duke lexuar tercinat , sado qe jane te shkurtra ne dukje, perbejne nje horizont vargjesh ku shfaqet thellesia e nje deti mendimesh! Kanë vibrime sikur ndesh shkujen qe te jep te dridhura , por qe te ndryshon gjendjen qe ke!


Dua.., pa dashur të rrëmbej, të më duan,
Thyej copërat e cmirës në çdo anë me brengë.
Pres, pa dashur t’ju them, se dua t’më doni.

Një perkufizim sado reciprok, po aq njerëzor! Njeriu pa ate ndjesi kot jeton!

Por poeten siç diket e ka ngujuar pikellimi dhe ajo, gjithmon ndalet ne gjetjen e krahasimeve per te realizuar portretin motër, ku del dashuria, mungesa, dhe vuajtja qe e ndejn , se :


Kujtimet më vijnë rrotull që nga fëmijëria,
Lulet ishin më të sjellshmet, se takohesha cdo orë,
Motra ishte më e shenjta, sa me to se krahasoj .

[nestorp]

Te lumte pena Bruna!Frymezimi qe vjen nga thellesite e nje shpirti te paster e te pasur te poetes, te bene ta duash poezine e saj,ta shijosh ate.Poezia e saj ka brenda ndjenje,ka shpirtin e saj ,ka boten e saj te madhe,por gjithashtu aty ndihet edhe brenga e saj.Diversiteti dhe larmia e metaforave qe poetja perdor me mjeshteri te bejne ta ndiesh veten prane saj,ta perkrahesh ate moralisht e shpirterisht.

[brunilda_it]

Ky eshte libri im i pare "SI T"A SHKRUAJ PSHERETIMEN"-i ndare ne 2-pjese :
-poezi per Otranton e 28.03.1997 dhe poezi te miat !

[andreas]

OK!Do te perpiqem ta fus edhe une ne raftet e biblotekes sime (pasi ta kem lexu natyrisht)

[brunilda_it]

1-Si t'a shkruaj psheretimen (poezi)

2-Ujevara e endrres (poezi e proze)

3-Disqet nisin te flasin (poema)