A esht e drejt ti thuhet njeriut Zot?

[toni77_toni]

Mjeksia

Disaher e perserita dhe as qe do t'mirrna më me ty, unë tri her të thash se kjo qe ti thua nuk eshte e shenuar ne Kuran dhe ti vazhdon me ato darllaveret dhe metodat e tua copy&paste. Ne KUran; "Safat, Sure 37; 99 - 109" flitet per rastin e sakrifices e djalit te Abrahamit por nuk thuhet se ishte Ismaili. Ti dhe secili mund te bluani sa te doni darllavere dhe pollavra, por Kurani nuk e thotë. Pra, identiteti i birit të Abrahamit nuk përmendet ne Kuran dhe sa te duash "brohorit" se kot ështe.

Edhe ma keq se tash fillove te mirresh me shkrime qe dihen që nuk përmbajnë asgjë më shumë se sa legjenda dhe përralla hebrenjsh të shekuulit VIII-të të Arabisë.

Në këtë adresë qe do ta postoj, mund të lexojmë se si një numër i I madh I traditave të hebrenjëve u pranuan pa qëllim nga redaktuesit e mëvonshëm, dhe u bënë pjesë në shkrimet e shenjta të islamit nga shekulli i tetë deri në shekullin e nëntë, ata e shtuan këtë pjesë të literaturës materialeve të Kuranit!!

Këto ligje dhe tradita hebrenje ishin krijuar për t’ju përshtatur ligjeve të Moisiut (Torah) me ndryshimin e kohëve. Ato gjithashtu përfshinin interpretimet dhe diskutimet e ligjeve (të Halakhah dhe Haggadah etj.) shumë hebrenjëve nuk i konsiderojnë shkrimet e Talmudit autoritare, por ata i lexojnë ato pa pasur interes për dritën që ato shkaktojnë për kohët në të cilën u shkruan.

Per ma mirë lexoni këtu:

http://www.forumishqiptar.com/showpo...4&postcount=13

[_Mersin_]

Ta tregova me pare ajetin po ti se paske lexuar.Kurani nuk e thote cdo gje.Por ty ta thote bibla "Te vetmin bir qe ke o Abraham" pra behej fjale per Ismalin.Pastaj Zoti e bekoi dhe Ismalin dhe Isakun.Isakut i dha pasardhes shume profete Jakubin, Jusufin, Daudin etj etj kurse Ismailit nuk i dha shume profete pasardhes por i dha profetin e fundit sepse hebrejte i mbysenin dhe i vritnin profetet pasardhesit e Isakut.


O tono ma gjej pak se ku thote bibla se Jezusit i zbriti nje tryeze nga qielli dhe se i foli njerzve kur ishte ne djep?

Me thuaj ku thote bibla se Jezusi thote ne mynyre te qarte dhe direkte se Ai eshte Zoti vete i bere mish apo Jezusi thote se eshte bir i Zotit.Keto jane te gjitha trillime duke i ndryshuar realitetin e kuptimit disa verseteve Biblike.

Nese une them Zoti eshte me mua.Nuk do te thote se Une jam Zoti dhe se Zoti ka hyre brenda meje porse Zoti me ndihmon .

Nese une them kush me ka pare mua ka pare Zotin.Nuk do te thote se une jam Zoti dhe ju njerez po shikoni Zotin njeri sipas bibles.Porse ju po shikoni Mua njeriun si mrekulli te Zotit, ju po shikoni vepren e Zotit per te deshmuar se Zoti ekziston.

Nese une them une dhe Zoti jemi nje.Nuk do te thote qe une jam bashkuar me Zotin porse vullneti dhe thirrja ime per njerzit eshte e deleguar prej Zotit.Une zbatoj vullnetin e Zotit dhe te gjithe Per Nje Zot dhe Zoti per te gjithe duke i furnizuar dhe i dhene miresi.


Nese une them se Fjala e Zotit u be mish do te thote se Zoti i dha urdher te behet Mishi brenda ne barkun e nje virgjereshe .

Nese ke dicka tjeter qe skupton me thuaj te sqaroj se per Zotin qe eshte mbi qiej, denimi juaj eshte hak nese nuk ndroni rruge nga triniteti dhe paganizmi .

[torrkerry]

Mendoj qe nje dialog nderfetar nuk mund te zhvillohet me citime nga Kurani a nga Bibla.
Per ty, muslyman fondamentalist, Kurani eshte gjithcka.
Per nje i kristere fondamentalist, Bibla eshte gjithcka.
Nje njeri normal mendon se te gjithe njerezit
kane marre si dhurate prej Zotit inteligjencen, arsyen...
e qe eshte vullneti i Zotit qe te perdoren aftesite qe prej Tij i kemi marre.
Nje aftesi e vecante qe kemi,
eshte ajo qe na ndihmon te kuptojme cfare eshte shkruar ne nje liber.

Per sa u perket shkrimet e tua mbi Biblen, sigurisht qe kete aftesi nuk e ke. Pra eshte nje gje dinjitose per ty ajo heshtje me nje buzeqeshje qe tregon nje disponibilitet per te degjuar dhe per te mesuar.

[ilia spiro]

Po, eshte e drejte. Tek cdo njeri ne duhet te shikojme Zotin tone Jisu Krisht. (me falni per qendrimin e njeanshem po kjo eshte e verteta).

[_Mersin_]

Po, eshte e drejte. Tek cdo njeri ne duhet te shikojme Zotin tone Jisu Krisht. (me falni per qendrimin e njeanshem po kjo eshte e verteta).

Lexo Jezusin cfare thote

Atëherë Jezusi u tha atyre: "Kur ta keni lartësuar Birin e njeriut, atëherë do të njihni se unë jam (cfare eshte?Njeri, Bir i Njeriut), dhe se nuk bëj asgjë prej vetvetes, por i them këto gjëra ashtu si Zoti më ka mësuar.Dhe ai që më ka dërguar është me mua; Zoti s'më ka lënë vetëm, sepse bëj vazhdimisht gjërat që i pëlqejnë".(Gjoni 8/27-29)

[Disa]

Jo,sepse fjala ZOT ka nje kuptim shum te madh dhe per kete arsye nuk e meriton askush te quhet me kete emer perveq ZOTIT krijusit te gjithesis.

[Noku Ymeri]

Kam ca kohe qe po lexoj biblen.Kur lexoj disa kapituj e kuptoj pse Krishteret e besojne Jezusin si Zot sepse bibla si tregim mitologjik qe eshte dhe e shkruar prej duarve te njerve e tregon Zotin me cilesi te dobeta njerzore.

Imagjinoni Jakobi zihet me Zotin sikurse herkuli me Zeusin
Mosiu i bertet Zotit sikur nuk eshte profet
Zoti e pyet Adamin se ku eshte se nuk e di
Zoti jetonte bashke me njerzit


Etj etj blafsemi qe as mendja e kalamani si pranon per Zotin madheshtor.o Zot i paster je ti nga fjalet e trilimet e tyre.

Mjeksia..me behet qefi qe ke mare guximin dhe lexon Biblen.Por do te keshilloja te lexoje per Jezusin dhe mos te merreshe me tema qe nuk i kupton,sepse je shume arrogante per ti kuptua,dhe nuk ke qellimin e duhur per ti lexuar.E bukura e gjithe perpjekjes tuaj eshte qe po perpiqeni te nxirrni nga Bibla fakte,te cilat nuk egzistojn,qe rrezojne te verteten e saj.ja po te jap nje shkrim qe mu duk interesant per tu lexuar...

Cilat janë provat që tregojnë se një dokument i vjetër nuk ka ndryshuar?

Për të vlerësuar besueshmërinë e dorëshkrimit të një vepre letrare apo historike të lashtësisë, historianët kanë parasysh dy gjëra: 1) numrin e kopjeve të veprës dhe 2) largësinë kohore midis kohës së dorëshkrimit origjinal dhe dorëshkrimit më të vjetër të gjetur. P.sh., "Historia" e Tukididit (460-400 para Krishtit) ka arritur vetëm në tetë dorëshkrime që datojnë rreth vitit 900 pas Krishtit, pra, rreth 1300 vjet pasi është shkruar vepra. Aristoteli e ka shkruar "Poetikën" rreth vitit 343 para Krishtit, ndërsa kopja më e hershme që kemi daton në vitin 1100 pas Krishtit, rreth 1400 vjet më vonë, dhe është vetëm në pesë kopje. Cezari e ka shkruar historinë e luftrave në Gali në mes të viteve 58 dhe 50 para Krishtit, ndërsa besueshmëria e dorëshkrimeve mbetet në dhjetë kopje, të cilat datojnë 1000 vjet pas vdekjes së tij.
Kur vihet në dyshim besueshmëria e dorëshkrimeve të Dhjatës se Re, bollëku i materialit që kemi pothuaj i turpëron dokumentet e lartpërmendura. Pas zbulimit të dorëshkrimit të hershëm të shkruar në papirus, i cili lidh kohën e Krishtit dhe shek. II, doli në dritë dhe një shumicë dorëshkrimesh të tjera. Sot ekzistojnë mbi 20,000 kopje dorëshkrimesh të Dhjatës së Re. Sa për krahasim, dorëshkrimi që vjen i dyti pas Biblës është ai i Iliadës me 643 dorëshkrime.
Tani për sa i përket Dhjatës së Vjetër. Në vitin 1949, pranë Detit të Vdekur, ca barinj zbuluan disa shpella. Në to kishte qypa të mëdhenj prej balte me pergamenë brenda. Këta pergamenë ishin dorëshkrime të vjetra të librave të Dhiatës së Vjetër. Historianët mendojnë se këta pergamenë i takojnë një kohe rreth 100 vjet para Krishtit. Këto ishin qindra kopje të Dhiatës së Vjetër, të cilat ishin fshehur në këto shpella nga një grup skribësh izraelitë (skribët kanë qenë studiues dhe mësues të Biblës). Këto dorëshkrime morën emrin "Pergamenët e Detit të Vdekur". Duke pasur parasysh numrin e madh të dorëshkrimeve dhe vjetërsinë e tyre, mund të themi se Bibla është dokumenti më i besueshëm i lashtësisë dhe ka ardhur në ditët tona e pandryshuar, ashtu siç e kanë shkruar profetët.
KJo ishte,sepse mendoni se Bibla ka ndryshuar kaq shume sa njerezimit ju nevojit nje liber tjeter...medek kurani.

A ka fakte arkeologjike dhe historike jashtë Biblës që e mbështesin atë?

Zoti Uilliam Remzi konsiderohet si njëri ndër arkeologët më të mëdhenj që ka jetuar ndonjëherë. Ai besonte se libri "Veprat e Apostujve" është shkruar në mesin e shek. II pas Krishtit e jo në shek. I, siç tregon vetë libri. Pasi studioi kritikën moderne për këtë libër, u bind se kjo vepër nuk ishte një raport bindës për faktet e asaj kohe (viti 50 pas Krishtit) dhe, për këtë shkak, nuk meritonte të konsiderohej si vepër historike. Kështu, pra, në hulumtimin e tij për Azinë e Vogël, Remzi nuk i kushtoi kujdesin e duhur Dhjatës së Re. Megjithatë, ky hulumtim e detyroi të shqyrtojë shkrimet e Lukës. Pasi i shqyrtoi me hollësi detajet historike dhe qëndrimin e tij ndaj librit "Veprat e Apostujve", filloi të ndryshonte. Ai qe i detyruar të arrinte në përfundimin se Luka është historian i klasit të parë.… "Ky autor duhet të radhitet me historianët më të mëdhenj" – tha ai. Për shkak të përpikmërisë në çdo hollësi, sado e vogël, Remzi pranon përfundimisht se "Veprat e Apostujve" nuk mund të jetë shkruar në shek. II, por është shkruar në mesin e shek. I.
Përmendja e ekzekutimit të Jezusit në "Analet" e historianit romak Tacitit (XV, 44), shkruar rreth vitit 110 pas Krishtit, ia vlen të shënohet. Në informacionin rreth persekutimit të të krishterëve në kohën e perandorit Neron, persekutim që filloi pas djegies së Romës (në vitin 64 pas Krishtit), thuhet se Perandori, për të larguar dyshimet nga vetja, ua hodhi fajin të ashtuquajturve të krishterë, të cilët urreheshin në popull. Në shpjegimin që jep Taciti thotë: "Emri ka rrjedhur nga Krishti, të cilin e kishte ekzekutuar prokurori Ponc Pilat në mbretërimin e Tiberit." Bestytnia shumë e dëmshme përkohësisht e mbajtur fshehur të cilën Jezusi e kishte ngritur në Jude dhe shumë shpejt u përhap deri në Romë. Taciti nuk flet për Jezus, por për Krishtin (që do të thotë "Mesia", por që ndër të krishterët jashtë Palestinës është përdorur si emër për Jezusin). Pasazhi sjell prova për një fund të turpshëm (kryqëzimin) të Jezusit si themeluesi i një lëvizjeje fetare dhe na tregon opinionin shoqëror për këtë lëvizje në Romë. Një kërkesë e guvernatorit të Azisë së Vogël, Plini i Riu, në letrën e tij dërguar perandorit Trajan (v.46 pas Krishtit) rreth mënyrës se si duhet të veprojë në lidhje me të krishterët (Letra 10, f.96) vjen nga e njëjta periudhë. Të krishterët përshkruhen përsëri si ndjekës të një bestytnie të vërtetë, të cilët i këndojnë himne Krishtit "si një perëndie". Nuk thuhet asgjë për jetën e tij në tokë dhe informacioni faktik në letër pa dyshim që buron nga të krishterët.
Jozefi, historiani jude i oborrit të Dominicianit, ka gdhendur historinë e popullit të tij dhe ngjarjet e luftës çifuto-romake (66-70),vetëm rastësisht përmend vrasjen me gurë në vitin 62 pas të "Jakobi , vëllai i Jezusit, i ashtuquajturi Krisht…"( )Ai më qëllim ë përdor emrin Jezus të parin (sepse si çifut ai e di që Krisht përkthehet Mesia, por ai e shton emrin e dytë që ishte i njohur në Romë megjithëse pak me nënvlerësim të shoqëruar me shprehjen "i ashtuquajturi Krisht. Bibla ka ardhur deri në ditët tona e sigurt dhe e pandryshuar. Dëshmia e apostujve, e jetës dhe e vdekjes së tyre, dëshmia e dorëshkrimeve të vjetra, dëshmia e historisë dhe e arkeologjisë tregojnë se ne mund t’i besojmë Biblës. Siç shohim dhe nga faktet e mësipërme Zoti e ka ruajtur Fjalën e Tij që të mos ndryshohet, që ne të mund ta njohim Atë. Jezusi thotë: "Qielli dhe toka do të kalojnë por fjalët e mia nuk do të kalojnë" (Mateu 24:35). Zoti nuk do të lejojë që Fjala e Tij të shtrembërohet. Mesazhi i Tij i drejtësisë, i dashurisë dhe i faljes nëpërmjet vdekjes së Jezu Krishtit në kryq përcillet brez pas brezi, që njerëzit të njohin gjykimin që po vjen dhe shpëtimin për ata që strehohen në sakrificën e Jezu Krishtit.
Sqarim: Çfarë është Dhjata e Vjetër dhe Dhjata e Re?
Shpeshherë ka një ngatërresë me termat "Dhjata e Re" dhe "Dhjata e Vjetër". Nganjëherë njerëzit mendojnë se bëhet fjalë për Biblën e re dhe të vjetër, d.m.th. se ka qenë një Bibël dhe më vonë njerëzit kanë shkruar një të re, e kanë "rinovuar" të vjetrën?!! Në fakt nuk ekziston një Bibël e vjetër dhe një e re. Dhjata e Vjetër dhe Dhjata e Re janë dy pjesët e Biblës. Librat e profetëve që kanë jetuar para Jezu Krishtit, si Moisiu, Davidi etj. futen në Dhjatën e Vjetër, ndërsa librat e profetëve që kanë qenë bashkë me Jezu Krishtin ose, siç quhen ndryshe, apostujt, si Gjoni, Mateu, Pjetri, etj. grupohen në Dhjatën e Re. Të dyja bashkë, Dhjata e Re dhe Dhjata e Vjetër përbëjnë Biblën. Fjala "dhiatë" vjen nga greqishtja e vjetër, që do të thotë "besëlidhje". Me anë të vdekjes së Krishtit në kryq, Zoti bëri një besëlidhje të re me njerëzit.
Si mundem të sigurohem që Bibla është me të vërtetë Fjala e Perëndisë?
Një sërë faktesh e bëjnë të arsyeshme besueshmërinë dhe korrektësinë e Biblës. Jezusi, Biri i Perëndisë, dhe autoriteti më i madh frymëror i të gjitha kohërave, dëshmoi për besueshmërinë e Biblës, biles deri tek "gërma apo vija më e vogël" (Mateu 5:18). Arkeologjia gjithashtu e ka konfirmuar saktësinë e saj historike. Dorëshkrimet biblike llogariten ndër shumë mijërave dhe, në disa raste datohen në rreth 30 vite nga koha e ngjarjeve që ato përshkruajnë – duke na dhënë kështu dokumentin më të mirë historik që qytetërimi posedon.
Uniteti i mrekullueshëm i Biblës – edhe pse e përbërë nga 66 libra të shkruara gjatë një periudhe prej 1500 vitesh, nga më tepër se 40 autorë të kulturave dhe vendeve plotësisht të ndryshëm të botës – është dëshmi e një Mbikqyrjeje hyjnore të Shkrimeve. Bibla, jo vetëm që shpall se është Fjala e Perëndisë, (2 Timoteut 3:16) por nëpërmjet përmbushjeve fill e për pe të profecive dhe të transformimeve të mrekullueshëm të individëve (edhe nga më skeptikët) të cilët kanë besuar në mesazhin e saj, ka provuar herë pas here te jete ashtu siç thotë se është.
Çështja kryesore ka të bëjë me vendimit tënd, nëse ti beson që Bibla është Fjala e Perëndisë, ose jo. Për më tepër, nëse ti vendos që ti besosh, a do ti bindesh ti gjërave që ajo kërkon prej teje? Besim i vërtetë, (ai që të shpëton) bëhet i dukshëm vetëm kur dashuria jote për Perëndinë vjen në rritje, si rezultat i dëshirës për ta kënaqur atë. Jezusi tha, " Kush ka urdhërimet e mia dhe i zbaton ato, është ai që më do... (Gjoni 14:21). Një besimtar i vërtetë e tregon dashurinë e tij të vërtetë ndaj Perëndisë kur ai/ajo (me ndihmën e Perëndisë) vendos që ti dorëzoj gjëra në jetën e tij ndaj Perëndisë, si rezultat i bindjes së tij ndaj mësimeve të Biblës.

[Noku Ymeri]

Dhjetë arsye për të besuar që Perëndia u bë Njeri!

1. Një virgjëreshë mbetet me barrë.

Nëse Maria po thoshte të vërtetën, fëmija e saj nuk kishte një baba njerzor. Ajo tha që një engjëll i’u shfaq dhe i tha që do të bëhej me barrë me një djalë nga Fryma e Perëndisë. Dhe pastaj i tha që ky fëmi, të cilin ajo duhet ta quante Jezus, do të quhej Biri i Perëndisë. Nëse Maria po gënjete, nata e lindjes së Jezusit nuk ishte e shenjtë, dhe e vetmja gjë që mungonte ishte e vërteta. Por si mund ta dimë të vërtetën? Si mund ta marrim seriozisht këtë lloj tregimi që zakonisht sjell përqeshje me pabesim? Përgjigja gjendet në ato që ndodhën. Nëse nuk do të kishte pasur asnjë dëshmitar apo prova, ne mund ti injoronim shumë kollaj thëniet e Marisë. Nëse jeta e birit të saj do të kishte qenë e njejtë me ato të të tjerëve, thënia e saj për një lindje të virgjër do të ishte nga tregimet më të lehta për tu mohuar.

2. Një profet i Dhjatës së Vjetër profetizoi për një Perëndi-njeri.

Ajo që ne dimë është që në shekullin e shtatë para Krishtit, profeti Isaia parafoli për një Shërbëtor të Zotit i cili do të sundonte mbi tokë në ditët e fundit. Ai përshkroi një ditë kur e gjithë toka do të ishte në paqe dhe kur të gjitha kombet do të shkonin në Jeruzalem për të adhuruar Perëndinë (Isaia 2). Isaia lajmëroi duke thënë, "Sepse na ka lindur një fëmijë, një djalë na është dhënë, mbi supet e tij do të mbështetet perandoria dhe do të quhet Këshilltar i admirueshëm, PERËNDI I FUQISHËM, Atë i përjetshëm, Princ i paqes" (Isaia 9:5). Isaia gjithashtu shkroi një profeci tjetër, "Prandaj vet Zoti do t’ju japë një shenjë: Ja, e virgjëra do të mbetet me barrë dhe do të lindë një fëmijë të cilin do ta quajë Emanuel" (Isaia 7:14). Imanuel do të thotë "Perëndia me ne."

3. Engjëjt e lajmëruan lindjen.

Në fushat e barinjve jashtë Betlehemit, një grup dëshmitarësh formuan një urë midis Isaias dhe Marisë. Sipas tregimeve të Dhjatës së Re (Luka 2:8-14), barinj Judenj të friksuar u vizituan nga një engjëll i cili u dha lajmin e lindjes së Mesias së shumë pritur të Izraelit. Engjëlli i’u tha, "Mos druani sepse unë po ju lajmëroj një gëzim të madh për të gjithë popullin, sepse sot në qytetin e Davidit lindi për ju një Shpëtimtar, që është Krishti, Zoti. Dhe kjo do t’ju vlejë si shenjë: ju do të gjeni një fëmijë të mbështjellur me pelena, të shtrirë në një grazhd" (vargjet 10-12). Dhe ashtu siç thanë edhe barinjtë, më pas qielli u mbush me engjëj të cilët po lavdëronin Perëndinë duke thënë, "Lavdi Perëndisë ne vendet më të larta, dhe paqe mbi tokë njerëzve mbi të cilët qëndron mirëdashja e Tij!" (v. 14).

4. Një shenjë u shfaq në qiell.

Sipas Dhjatës së Re, një dritë (yll) në qiell i dha akoma më shumë besueshmëri Marisë. Një grup dietarësh nga lindja ndoqën një "yll" deri në qytezën hebrehe të Betlehemit. Ajo që ata gjetën ishte një fëmijë i cili besonin që ishte Mesia i shumë pritur i Judenjve. Prej qindra vitesh profetë të Dhjatës së Vjetër kishin qenë duke parafolur për një "Yll" dhe një "Skeptër" që do të dilte nga Izraeli (Numrat 24:17). Dhjata e Vjetër gjithashtu profetizoi në lidhje me një sundimtar të Izraelit i cili do të dilte nga Betlehemi, një sundimtar "origjinat e të cilit janë nga kohët e lashta, nga ditët e përjetësisë" (Mikea 5:2).

5. Koha ishte mbushur.

Shumë njerëz besojnë që dietarët që e adhuruan Jezusin mbas lindjes së Tij erdhën nga zona e Babilonit. Nëse kjo është e vërtetë, ata duhet të dinin në lidhje me profecinë e një profeti që quhej Daniel. Gjatë kohës së mërgimit me forcë në Babilon 400 vjet më përpara, Danieli pati një vizion që lejon llogaritjen e ardhjes së Mesias hebre. Sipas vizionit të Danielit, nga komanda për të rindërtuar tempullin (458 p.K. ose 444 p.K.), 69 "shtata" do të ndiqeshin nga ardhja dhe vdekja e Mesias (Danieli 7:13-14, 9:24-27). Disa besojnë që kjo profeci paratha numrin e saktë të ditëve përpara hyrjes triumfale të Jezusit në Jeruzalem.

6. Jezusi shpalli që Ai ishte i njejtë me Perëndinë.

Disa pretendojnë që Jezusi nuk tha për veten e Tij ato çfarë ndjekësit e Tij thanë për të. Por trazirat që e rrethuan jetën e Tij mund të shpjegohen më mirë nëpërmjet deklaratat e Tij të shpeshta që ishte një me Perëndinë. Gjoni, një nga shkrimtarët e Ungjillit, e citoi Jezusi duke thënë, "para se të kishte lindur Abrahami, Unë Jam" (Gjoni 8:58). (Tek Eksodi 3:14, emri Unë Jam u përdor nga Perëndia për ta identifikuar vetveten për Moisiun). Gjoni përsëri e citoi Jezusin duke thënë, "Unë dhe Ati jemi një" (Gjoni 10:30) dhe "Po të më kishit njohur, do të kishit njohur edhe Atin tim, qysh tani e keni njohur dhe e keni parë" (Gjoni 14:7). Sipas Ungjijve, Jezusi tha që ta duash apo ta urresh atë, ose që ta pranosh apo mohosh atë, ishte njësoj sikur të doje apo të urreje, dhe pranoje apo mohoje Atin e Tij në qiell.


7. Miqtë e Tij e adhuruan atë.

Kur Thomai, një prej dishepujve të Jezusit, e pa Krishtin e ringjallur, ai deklaroi duke thënë, "Zoti im dhe Perëndia im!" (Gjoni 20:28). Vite më vonë, miku i ngushtë dhe ndjekës i Jezusit Gjoni shkroi, "Në fillim ishte Fjala dhe Fjala ishte pranë Perëndisë, dhe Fjala ishte Perëndi. Ai (Fjala) ishte në fillim me Perëndinë. Të gjitha gjërat u bënë me anë të Tij (Fjalës), dhe pa atë nuk u bë asnjë nga ato që u bënë…. Dhe Fjala u bë mish dhe banoi ndër ne, dhe ne soditëm lavdinë e Tij, si lavdia e të vetëmlindurit prej Atit, plot hir e të vërtetë" (Gjoni 1:1-3, 14). Një mik tjetër, Pjetri, në një nga letrat e tij për kishën e hershme, iu drejtua lexuesve të tij si "atyre që kanë marrë pjesë në një besim të çmueshëm sikurse edhe ne, me anë të drejtësisë së Perëndisë tonë dhe Shpëtimtarit Jezu Krisht" (2 e Pjetrit 1:1).

8. Armiqtë e Jezusit e akuzuan atë për blasfemi.

Shokët e Jezusit mund të kishin dashur që të besonin që Ai ishte më shumë se një njeri, por armiqtë e Tij nuk donin. Udhëheqësit fetarë të Izraelit u nevrikosën kur mendonin që i njejti person që i kishte akuzuar ata si hipokritë, udhëheqës të verbër në drejtim të të verbërve, shpallte njëkohësisht që mund të falte mëkate, mund të fliste për Perëndinë si Atin e Tij, dhe biles thoshte që Ai ishte një me Atin. Në më tepër se një rast udhëheqësit e Izraelit morrën gura për ta vrarë Jezusin, duke thënë, "Ne nuk të vrasim me gurë për asnjë vepër të mirë, por për blasfemi, dhe sepse ti, duke qenë njeri, e bën veten Perëndi" (Gjoni 10:33).

9. Mrekullitë e Jezusit mbështesnin thëniet e Tij.

Mrekullitë e Jezusit që gjenden në Dhjatën e Re ishin më shumë se thjesht mrekulli. Ato ishin shenja. Ai i bëri ato për ti inkurajuar burrat dhe gratë për të besuar në Të për jetën e përjetshme. Ai shëroi një burrë sakatë në mënyrë që të pohonte të drejtën e Tij për të falur mëkatet. Ai ushqeu me mijëra njerëz me drekën e një djali të vogël, në mënyrë që pak më vonë të tregonte që Ai ishte "buka e jetës". Ai eci mbi ujërat, qetësoi detet me stuhi, shëroi të sëmurët, restauroi gjymtyrë të paralizuara, i dha shikim të verbërve dhe dëgjim të shurdhëve, dhe biles ngriti nga të vdekurit një njeri të balsamosur me emrin Lazar. Një arsye tjetër që Jezusi bëri mrekulli ishte për të mbështetur thënien që Ai ishte Perëndia. Apostulli Gjon shkroi, "Jezusi bëri edhe shumë shenja të tjera në prezencën e dishepujve të Tij, të cilat nuk janë shkruar në këtë libër. Por këto gjëra janë shkruar që ju të besoni se Jezusi është Krishti, Biri i Perëndisë dhe që, duke besuar, ta keni jetën në emër të Tij" (Gjoni 20:30-31).

10. Largimi i Tij ishte më i madh se sa ardhja e Tij.

Shumë njerëz përgjatë historisë kanë pretenduar të janë perëndi. Por vetëm një njeri ka qenë i vullnetshëm që të vdesi për mëkatet e të tjerëve. Dhe vetëm një është ngritur nga të vdekurit për të provuar që Ai është Biri i Perëndisë. Sipas Dhjatës së Re, mbasi Jezusi në mënyrë vullnetare e dha jetën e Tij në një kryq për ekzekutimi, Ai iu shfaq dishepujve të Tij më të ngushtë dhe gjithashtu më shumë se 500 të tjerëve për një periudhë prej 40 ditësh (1 e Korintasve 15:5-8). Dëshmitarët ishin kaq të bindur në lidhje me ringjalljen e Tij sa që ata ishin të gatshëm që të vuanin dhe të vdisnin për dëshminë e tyre. Dishepujt e Tij thanë që Ai u tregoi atyre duart dhe këmbët e Tij të shpuara, që Ai eci dhe foli me ata, dhe biles edhe që hëngri me ta. Dhe pastaj ndërsa ishin takuar në Malin e Ullinjve, Ai u dha atyre fjalët e Tij të fundit dhe u ngrit drejt reve. Me një largim më të mahnitshëm se sa ardhja e Tij, Jezusi na la me një kuptim më të mirë të lajmërimit të engjëllit i cili tha, "Sepse sot në qytetin e Davidit lindi për ju një Shpëtimtar, që është Krishti, Zoti" (Luka 2:11).