Ferit RAMADANI: Lirika me shi

[gjakushi]

AJO BËHET SHQIPE DHE VËRSULET!


Çfarë horizonti kjo jeta shqiptare
në çfarë përmasash del befasia !
Klitha se më ftoj zemra atdhetare
Ajo që e di çdo të thotë robëria !

Ajo që ka vënë një barrë në frymëzim
dhe hap kauzën për ditëardhmërinë !
Ajo që s'ndjen lodhje në përkushtim
të zgjidhë enigmën - të sjell mirësinë !

Ajo që vulos lirikën për të madhëruar
poetët - i ndrit për vlera , në piedestal !
Ajo që padrejtësinë e ndarjes e ka luftuar
fyta-fyt me ushtri dhe gjeneralë !

Ajo që bëhet shqipe dhe vërsulet
të arrijë e mbara ndër shqiptari !
Ajo që kurrë nuk thyhet , nuk përkulet,
kur hesht Evropa për padrejtësi!

Ajo që del në Cirih, Paris e në Romë
Në Amerikë e Zelandë kërkon hak!
Ajo që thyn robërinë me jehonë,
Një Komb - një Atdhe, janë gjak!

Ajo që shenjtëron gjuhën shqipe ,
në shtigje mërgimi e praron me ar !
Është çasti im i çdo takimprite !
- Është shpirt' i frymëmarrjes që marr !

[gjakushi]

LIRIKË ME SHI



Më ke trokitur në portën e ndergjegjes dhe porta e shpirtit u hap
hyre ti në zemrën time pushtove jetën me blerim
tani jetoj i blertë sa herë që kam vetmi , mall e tundim!


Marr shkronjat si zile dhe jehonë krijoj në heshtjen time mort
mblidhen gjithe lulet e pranveres, dhe krijojnë ëmbëlsi me rimë
Ti - Pranvera e shpirti tim - në largësi mall - borimë !

Më djeg - acarlargësia, pa ty , më shkretohet lirika
vetëm kur të lexoj vargun e shuaj gjithë thatësinë
fjala jote - derdhet në kërcyll të shpirtit - ia fal njomësinë !

Je bërë Darkë magjike, dhe ëndërra ime Ti
më farkon yjet e shpresës të dalin në agmi të dritës
të jehojnë frymëmarrjet në kraharorin e rritës !

Të kerkoj gjithmon në arenë - sytë të më flakrosh
mjaftë klithma dhe afsh që mbesin mëngjeseve e netëve - zi !
Eja ! Bëhu vargu i prologut në Lirikë me shi!

[gjakushi]

NJË VEND PËR MONALIZËN

Edhe sonte Darka Magjike me hijen tënde u ndrit
si shkretëtirë vendi bosh- u ngrit flamur- lahuria !
isha i përhumbur në sofër, më hante vetmia!

Enigma e shijes hidhte shtatin me vringëllimë heshtjeje
aty ku rretherrotull saj ulen bonjakët nëpër net
pas çdo buzqeshjeje - gjakimi për ty, më vret , më pret !

Ti brenda në shpirt ke gjithë atë det që oshëtin
Unë jam lundra që përplasem në dallgë e tufan ,
të arrij deri atje ku shkrij lotin, e, buza më than!

Ora vetmitare e Darkës përuron lotin e ngrirë !
Jo ! Nuk darkoj unë po më gërryen bisturia :
- Vendi bosh i mbetur pa Monalizë! - Rënkon gjithë shtëpia!

Ka kohë që dridhet , hidhet , lidhet e nuk mposhtet !
Buzëqarë në ditë mortmoti - lot'i vluar del nga një vullkan !
Të gllabrojë gëzimin që goditet në pikëllimtufan!


Një vend per Mona Lizën ! Gjithmon bosh e ruaj
sa herë në sofër shtrohet buka më gërryen bisturia !
Jo ! Nuk darkoj unë ! Më han vetmia !

[gjakushi]

KURORË SHPIRTI

Të prita deri në këtë orë, u zhvirgjerua durimi , plasi !
hija e dëshprimit mori një trajtë të përlotur
filloj tufanborima ! Të ngrin syr'i kotur!

Të ngrohish si Diell, u nise, por të ndalën hapin !
N' kufirin ndarës, as shpirtin s'ta lan të të vijë !
- Errësira ra mbi mua ! - Vajtuan yjet : Oiiiiii !

Për shumçka nuk folëm, u struk nata në mjegulla.
Lakuriqët flatruan dhe nisën këngëkobin krrokamë
në udhëkryqe mbetëm - apo në gjumëvdekje ramë ?

Mbetën peng dëshirat, pezull gjithçka ngriu !
As përqafimputhja , nuk lindi - gjymtyrë .
Rreng i zi - jeta , u shtri - munxyrë !

Tutje , tutje ëndërrat, tutje shtrihen pikëllimet
ne të zverdhur në hije, si gjethe vjeshte shtrirë,
në gjakimshestime - mugullimë e mbirë !

Tretur nga gjithë pamjet, skena jonë për kob
prerë me kod largësie - me zjarr e shkretëtirë !
Do të bëhet Kurorë shpirti ! Kurrë : - Lamtumirë !

[gjakushi]

ZHDUKESH NË ZGJIM !



Heshtja le të bie mbi gjithcka . Si nata !
Nëpër horizont kodi i misterit si shpatë !
Nëpërkë e zezë - kafshimin e bëre dorë e gjatë !

Ngrica shtrojë gjithësie në damarët e jetës !
Pritja nuk e bëri takimin në kufindarjen kob.
Nga përqafim' i shkëputur, mbetëm skllav e rob!

U derdh vullkan' i lotëve, shterrej dashuria!
Si u rrit ajo farë me helm , me pikëllimmallkim!
Endërra kot të sjell, se : - Zhdukesh në zgjim!

Nuk të kisha paranë kur zemra më rënkonte !
Prej ciles largësie më ndale frymëmarrjen në kraharor ?
Vdiqa nga kjo luftë pa u shpallë dëshmorë !

[gjakushi]

TË GLLABROJ ME ËNDJE



Përse kjo distancë me sjell në damar ngricë
cili shteg të tha të largohesh me kaq ashpërsi ?
Jam si peshk pa ujë i ngelur në njicë
shpirti me than e zemra m'është bërë hi!

Gjithë tufan i dimrit përplaset me borimë
loti del si llava , varet, dhe ngrin në çerpik!
Për vargjet mungon shpresa se vdes në rimë
vërshon lumë i mallit - si ka mbetur pikë!

Than lumturia, si lulja, e përcëlluar nga bryma !
Gëzimi si përmasa e shkretëtirës nis hirin .
Në mushkeri ngec frymëmarrja në buzë than pështyma
të dal në betejë - pa vënë as pancirin!

Më shigjetojnë shigjeta , lufta e vetmisë ,
ti del me krenari pa më shikuar më vret !
Më dërrmohen gjymtyrët , vdesin prej mërisë:
Ti Perandoria - unë i mbetur shkret !

Në këto përpëlitje ! Në këte tirani !
të gllabroj me ëndje, e të fal uratë !
Klith e çmendem vetë, ndjej shume dashuri ,
Se më bleron befas me buzqeshjen shpatë !

[pranvera bica]

Merr dicka prej meje


Ngado qe te shkosh merr dicka prej meje
Merr ngjyren e syve si lendine pranvere
Embelsine e puthjes,si nje burim ne nate vere
Nje pike loti mbetur qerpikut si dallendyshe shprese

Merr nje kenge zemre
Shkruar ne mes nates,kur pres te zbardhe agimi
Ku derdh shpirtin tim e tendin mbledh
Qe kurre mos i thaje dimri

Ne qofte se nje dite syri te bren dyshim
Digje ate te lutem ne zjarrin e harrimit
Ne te brefte dhimbja qe sjell pendimi
Kthehu e germo te gjesh dicka mes hirit

Patjeter nje shkendije atje do te kete mbetur
Fryji e do te shohesh c'zjarr ke per te ndezur!
Merr dicka prej meje ,ate qe ka mbetur
Une e di ne vere ne Mal ke per te erdhur.


Me fal Z.poet qe nderhyra ne faqen tende po nuk mund t'i shpetoja tundimit te poezise tende te bukur.Respekte!

[gjakushi]

Merr dicka prej meje


Ngado qe te shkosh merr dicka prej meje
Merr ngjyren e syve si lendine pranvere
Embelsine e puthjes,si nje burim ne nate vere
Nje pike loti mbetur qerpikut si dallendyshe shprese

Merr nje kenge zemre
Shkruar ne mes nates,kur pres te zbardhe agimi
Ku derdh shpirtin tim e tendin mbledh
Qe kurre mos i thaje dimri

Ne qofte se nje dite syri te bren dyshim
Digje ate te lutem ne zjarrin e harrimit
Ne te brefte dhimbja qe sjell pendimi
Kthehu e germo te gjesh dicka mes hirit

Patjeter nje shkendije atje do te kete mbetur
Fryji e do te shohesh c'zjarr ke per te ndezur!
Merr dicka prej meje ,ate qe ka mbetur
Une e di ne vere ne Mal ke per te erdhur.


Me fal Z.poet qe nderhyra ne faqen tende po nuk mund t'i shpetoja tundimit te poezise tende te bukur.Respekte!

Pergjigje me vargje Pranvera Bicës, mikes sime te perjetshme!

TË JAP GJITHCKA KAM...


Endem vetmisë , mes vargjeve notoj
vullkan i mallit përplaset si deti
çdo çast Ujëvarës nis dhe meditoj
marr frymezime shpresash unë poeti!

Ajo që ngeli e përjetëshme ishte shpirti
një ndarje e trishtë, një kujtim në ballkon !
Nuk dolën lotët se i kërkoj flirti
në brendësi zemre u krijua hon!

Se dija se dicka mund të rrjedhë kështu
se dija se sa larg - e afërt në ndjesi !
Një lahuri malli Kupolën ka mbulu
Tek vallëzonte Gisli - engjëll në mirësi!

Është një zjarr vullkani , një llavë që shpërthen
unë ngrij për çdo çast si stina me acar !
Të jap gjithë çka kam , pa Ty gjë s' vlen
nga Rob njeri vetmia - kthej në Malbehar !

[gjakushi]

VEGIM


Jam me zjarr malli për Ty
mendimet çdo cast më bartin atje,
një thirrje zëri si suferinë fry
të shkruaj sot - çka ndodhi dje!

Me del vullkani , ajo llavë e zjarrtë
buzeqeshjet me shfaqen si ylber pas shiu
mbeshtillem në atë lahuri te artë
me shkrin juga e me ngrin veriu!

Një vargan vargjesh ia derdh kujtimit
Kur do të dalë ai çast takimi?
I thuaj po zjarrit të vegimit
se më mbyti vetmia e mallëngjimi!

E pres t'më flasish të perëndoj heshtja
çfarë ngrice më ke berë në jetë !
Ai cast i ndarjes më i rëndë se ndeshja
për ty - nga vuajtja më dalin fletë !

[gjakushi]

1.NË JETËN TIME VETMI

U bëra erë dhe nisa vrapin
padukshëm vij tek ti e mbes
si mall që kalon mushkërive
dhe derdhet damarëve !

Prej shpirtit -shpirt kerkova
në jeten time vetmi !


2.PA TITULL NË LIRIKË


Krijove harkun dhe doli ylberi
buzëqeshja jote , një lot dhe zëri -
simfonia pa titull në lirikë !

Me cilën kurorë ta lidh atë shpalim
që bëhet shpërthim dhe ngryset
magma e heshtjes e ruan!

Janë gjithcka nga pak, dhe ngriten
në Kullen e dashurisë unë -
i përbetuar për roberinë e blertë !


3.ME LAHURI ME SHËRON PLAGËT


E humb durimin se shkrepin -
vetëtima që ndezin zjarr !
ti me lahuri me sheron plaget !

Nuk ka erresire pas gjithe tundimit
breshër e shi në shpirt -
krijojnë lumin e ndarjes!

Si të të harroj më thuaj?
Adresën per tek ti malli e di
dhe lotë që rrjedhin !

4. MOS MALLKO !

E kam veshtirë të të urdhëroj
të heshtish nuk dua
të flasish mallkime për ndarjen :

- Jo!

Ti akoma nuk e di se dehem
ngris gotën e dollisë me vargje
Për ty , heshtja më han !

E përjetshmja heshtje
më ka berë të të dua
mos mallko ! Do të vi!

5.KËTË VALENTIN !


Kisha dashur të ishe këtë Valentin
Uratën tënde ta degjoja
ndjehem i lanë në jetën pa jetë !

Nëse të bie të lexosh vargjet
mos kujto se lotoj
më kanë shterrë gurrat ,
- jam shkretëtirë!

Ndize një qiri për shpirtin që digjet
dhe thuaj : Se me pret,
me perandorinë e heshtjes !