Dëshifrimi i alfabetit latin

[Velthinal]

DESHIFRIMI I ALFABETIT LATIN
Alfabetët Grekë e Latinë janë në të vërtetë alfabete pellazgë. Ata janë quajtur të tillë për shkak se grekët dhe latinët (të cilët gjithashtu ishin pellazgë) dolën fitimtarë në luftërat ndërtribale e më gjerë, përqëndruan në duart e tyre pasuri kolosale (kryesisht ar), bazën financiare e cila stimuloi lindjen e qytetërimit Helen dhe te perandorise Romake; ishin të talentuar në organizimin uhtarak e shtetëror duke ju dhënë epokave kur ata shkëlqyen –emrin e tyre. Emrin e tyre morën gjithashtu edhe alfabetet të cilat në të vërtetë ishin produkte të qytetërimit pellazgjik. Kjo duket qartë nëse deshifrojmë këto alfabete. Deshifrimi i alfabeteve është i lidhur ngushtë me deshifrimin e mbishkrimeve Etrusko-Pellazge. Të deshifrosh një alphabet do të thotë të interpretosh kuptimin që kanë emërtimet e fonemave të tij.
Hartuesit e alfabeteve e kanë vendosur emërtimin e fonemave jo pa qëllim. Emri i çdo foneme i tregon studiuesit të alfabetit, se shqiptimi i fonemës është identik me mënyrën si ajo shqiptohet në fjalën që përdoret si emër i saj. Afërmendsh se fjalët që përdoren si emra fonemash janë zgjedhur të tilla që të njiheshin (të fliteshin) nga një komunitet i madh njerezish. Pra emrat e fonemave janë fjalë te gjuhës së folur në kohën e hartimit të alfabetit. Kështu, emrat e fonemave të alfabetit grek, janë fjalë të mirënjohura nga komuniteti greko-pellasg. Ky alfabet jo vetëm ishte më cilësor se ai fenikas, pasi përfshinte edhe zanoret, por edhe emrat e fonemave u ndryshuan që të ishin të kuptueshme për komunitetin pellazg që popullonte Ballkanin. Hartuesit e alfabetit, nuk kanë lënë të shkruar se çfarë përfaqësonte ‘alfa’, çfarë ‘bêta’ etj., sepse këto ishin fjalë shumë të njohura në atë kohë dhe hartuesve nuk ju shkonte mendja se këto fjalë mund të harroheshin nga i gjithë komuniteti. Po kështu edhe etrusko-latinët, ja dolën të hartojnë një alfabet më cilësor dhe më gjithëpërfshirës se ai grek, vendosën si emra fonemash fjalët më të folura e më të njohura të gjuhës pellasge që flitej në të tre gadishujt (Italik, Ballkan, Azi Minore). Edhe ata nuk kishin pse të sqaronin më tej se çkuptim kishin fjalët: ‘a’, ‘bi’, ‘çi’, ‘di’, etj., sepse këto fjalë njiheshin dhe fliteshin nga i gjithë komuniteti pellazg që popullonte këtë territor të gjerë. Pasi kemi provuar se gjuha pellazge është ‘rezervuari’ nga burojnë gjuhët greke e latine, ne mund ti drejtohemi kësaj gjuhe, nëse aty mund të gjejmë kuptimin e fjalëve që përdoren si emra fonemash në alfabetët Grek dhe Latin. Të mos harrojmë se, qoftë alfabeti Grek qoftë ai Latin, janë hartuar në kohët kur qoftë greqishtja, qoftë latinishtja, kanë qenë dialekte të gjuhës pellasge, të dyja këto gjuhë, kanë qenë në hapat e para të formësimit si gjuhë mëvehte.

Le të fillojmë me alfabetin latin:

Për fjalën ‘ha’ në gjuhën pellasge përdoreshin fjalët, ‘al’, ‘a’ dhe ‘ha’, nga të cilat në shqipen e sotme përdoren fjalët ha, aj dhe rrallë edhe fjala a. Fjala e sotme ‘aj’ ka qenë shqiptuar ‘al’. Kjo sepse nga deshifrimet e mbishkrimeve të lashta kemi parë që elementi 'l' përdoret shpesh ne vend të j-së së shqipes së sotme (edhe në mbishkrimin e akropolit Amatho në Qipro edhe pothuaj në të gjitha mbishkrimet e tjera Etruske, Trake etj.). Nga kjo gjykoj se fjala e shqipes së sotme aj ka qenë shqiptuar al. Në gjuhën Fenikase kjo fjalë shqiptohej ‘ah-al’ (ose ‘ak-al’).
Etrusko-latinët kanë zgjedhur fjalën ‘a’ si emërtim të fonemës ‘a’.
Dialekti latin i gjuhës etruske, në kohën kur është hartuar alfabeti i parë latin, shihet qartë që ka qenë i ngjashëm me dialektin gegë të shqipes së sotme (në të vërtetë alfabeti Latin nuk është veçse alfabeti Etrusk i përmirësuar vazhdimisht). Gjuha e përdorur në të gjitha mbishkrimet e deshifruara Etruske është shumë e ngjashme me dialektin gegë të gjuhës së sotme shqipe. Për fonemën ‘b’ kemi emërtimin ‘bi’. Në shqipen e sotme është ruajtur forma e vjetër pellasge ‘pi’ (kujto që në disa dialekte, pellasgjishtes i mungonin tingujt b, d, o). Gjithsesi, është lehtësisht e kuptueshme, po të kemi parasysh që fjalët e gjuhës latine për ‘pi’ përgjithësisht e përmbajnë rrënjën ‘bi’ (ose ‘be’). Vlen të përmendet këtu që edhe grekfolësit e kanë bërë ndryshimin fonetik të kësaj fjale nga ‘beto’ në ‘pito’. Këto rotacione fonetike (pra nga ‘b’ në ‘p’ ose ‘v’; nga ‘e’ ne ‘i’ etj.) kanë qenë karakteristikë per gjuhën Pellazge. Fjalën shqip të dialektit gegë ‘çi’ nuk e kam ndeshur në mbishkrimet pellasge. Në fjalorët e gjuhës latine, nuk e kam gjetur kuptimin e kësaj fjale në asnjë formë. Por duke patur parasysh që leksiku pellazg ka mbërritur në një masë të konsiderueshme në shqipen e sotme, duke marrë gjithashtu në konsiderate edhe faktin që në alfabetin grek fonema e tretë e tij është emërtuar ‘gama’ (nga fjala ‘gamo’ e cila ka të njëjtin kuptim që ka edhe fjala ‘çi’), kam gjykuar që emri i fonemës së tretë të alfabetit latin është pikërisht fjala e shqipes së dialektit gegë ‘çi’. Madje hartuesit e alfabetit latin, kanë bërë një ndryshim të madh në renditjen e fonemave (krahasuar me alfabetin fenikas dhe atë grek), duke e future të tretën në radhë një fonemë të re, emërtimi i së cilës duket qartë që është identik (në aspektin semantik) me atë të fonemës së tretë të alfabetit grek. Kështu pra, emërtimet e tre fonemave të para të të dy alfabeteve (shih më poshtë deshifrimin e alfabetit Grek) përputhen plotësisht në aspektin kuptimor të tyre. Përmbajtja e tyre shpreh interesimin e njeriut të antikitetit për realizimin e kërkesave më elementare fiziologjike për prodhimin dhe riprodhimin e jetës.
Fonema e katërt është emërtuar ‘di’.
Fjalë e gjuhës pellazge, e shqiptuar ‘de’ ose ‘di’, rrënjë e fjalëve të përdorura nga të gjitha gjuhët europiane: ‘ide’ ose ‘idi’, ‘dea’ ose ‘dia’. Në shqipen e sotme përdoren 'di' (verb) dhe 'dia' (emër), (shqiptohet edhe dija). Është rrënjë e fjalës 'dio', (ital. zot) të cilën italianët e kanë trshëguar nga etruskët. Perëndesha e latinëve ‘Dia’ apo ‘Dea’ nuk ishte perëndeshë e pjellorisë por e mençurisë (e perfeksionit intelektual). Fonema ‘e’ eshte emërtuar ‘e’. Ky emërtim simbolizon jetën, ekzistencën. Fjalët Pellazge ‘et’, ‘it’, ‘iet’ janë forma dialektore të fjalës ‘jetë’. Në alfabetin Grek ky emërtim gjendet ne formen ‘eta’ te fonemes H (trajtë e shquar e fjalës ‘et’, pra ‘jeta’). Po kështu, verbi ‘e’ (shih mbishkrimin e Unazës së Ezerovos në faqen e parë të kësaj teme) i cili ruhet edhe sot i tillë në gjuhën Italiane dhe shpreh verbin ‘jam’ në afirmativ, veta e tretë njëjës në të tashmen. Fonema ‘f’ është emërtuar ‘effe’. ‘Ef-fe’ përbëhet nga dy fjalë pellazge: ‘ef’ dhe ‘fe’. Në shqipen e sotme ka mbërritur fjala ‘fe’ (besim në zot) por jo fjala ‘ef’. Megjithatë, nëpërmjet njohjes së gjuhëve Greke, Turke e Shqipe ne mund të gjejmë kuptimin e kësaj fjale. Kështu, fjala ‘efendi’ (zot, zotërues) në të vërtetë është një fjalë e përbërë ‘ef+vendi’ = ‘zot i vendit’. Në analizën që Eqrem Cabej i bën fjalës shqip ‘efë’ e gjason këtë si shkurtim të fjalës ‘efendi’. Në të vërtetë ‘ef’ = ‘zot’. Pra ‘ef-fe’ do të thotë ‘zot-besim në zot’. Fonema ‘g’ është emërtuar ‘xhi’. Në dialektin Gegë xhi = gji, fis, farë, skotë. Fjalë e përhapur në të gjitha gjuhët europiane. Fonema ‘h’ është emërtuar ‘ak-ka’. Në shqipen e sotme ‘ka’ është verbi ‘kam’ në afirmativ, veta e tretë njëjës në të tashmen. ‘Ak’ në gjuhën Turke do të thotë ‘gjeneroz, me shpirt të pasur’. Pra ‘ak-ka’ = ‘I kamur në shpirt e në pasuri’. Fonema ‘I’ është emërtuar ‘I’.
‘I’, ‘hi’, ose ‘hy’ janë forma dialektore të fjalës pellazge ‘hi’= hy (zot). Fonema ‘l’ është emërtuar ‘el-le’. Fjala ‘le’ (lë, heq dorë, dorëzoj) ka mbërritur në Shqipen, ndërsa ‘el’ (dorë, shtie në dorë) ka mbërritur në gjuhën e sotme Turke. Pra ‘el-le’ = ‘dorë-dorëzoj’. Fonema ‘m’ eshte emërtuar ‘em-me’. Fjala ‘em’ është përemër pronor (Geg: em = im, imi). ‘Me’, fjalë pellazge e cila ka mbërritur në disa prej gjuhëve europiane (italiane, angleze etj) në kuptimin ‘mua’. Pra ‘em-me’ = ‘imi-mua’. Fonema ‘n’ është emërtuar ‘en-ne’. Emërtimet e fonemave të alfabetit Latin, në rastet kur fjala që përdoret si emërtim përfaqësohet me një emër, ai shprehet në trajtë jo të shquar me përjashtim të fonemës ‘z’-‘zeta’ (në alfabetin Grek jepen në trajtë të shquar, psh. alfa, beta, eta etj.). “Ena’ dhe ‘ni’, ‘ne’ ose ‘nie’ (një) janë forma dialektore të numërorit ‘një’. Pra ‘en-ne’ janë forma dialektore (greke dhe etruske) të numërorit ‘një’. Fonema ‘o’ është emërtuar ‘o’. Në shqipen e sotme kjo fjalë bën ‘io’ = ‘jo’ për shkak të ‘i’-së së vendosur përkundër rregullave të Hijatit (po kështu edhe në gjuhën Turke: ‘io’ = ‘ioh’ = ‘iok’ = ‘jok’). Fonema ‘p’ është emërtuar ‘pi’. Kjo fonemë, ashtu si analogja e saj në alfabetin Grek, ka ruajtur emërtimin Fenikas ‘pe’ ose ‘pi’ (gojë). Fonema ‘q’ është emërtuar ‘ku’. Fjalë pellazge e cila në Shqipen e sotme shqiptohet po kështu, ‘ku’. Fonema ‘r’ është emërtuar ‘er-re’. Këto janë dy fjalë Pellazge të cilat shqiptohen në mënyrë identike edhe në Shqipen e sotme: ‘erë’ dhe ‘re’. Fonema ‘s’ ështe emërtuar ‘es-se’. Të dyja këto fjalë pellazge (ruhen në shqip e italisht) kanë kuptimin: ‘nëse, se, sepse’. Fonema ‘t’ është emërtuar ‘ti’, fjalë pellazge e cila shqiptohet sot po kështu, ‘ti’ (përemër). Fonema ‘u’ është emërtuar ‘u’, fjalë pellazge (Geg: u = unë) e cila shqiptohet po kështu në shqipen e sotme, në dialektin Gegë. Fonema ‘v’ është emërtuar: ‘vi’; ‘vu’, fjalë pellazge të cilat edhe sot shqiptohen në mënyrë identike: Geg: ‘vi’; ‘vu’ = ‘vij’; ‘vë’.
Vlen të përmendim që emërtimi ‘zeta’ i fonemës Z gjendet vetëm në gjuhën shqipe në fjalën njëzet, fjalë kjo e trashëguar nga pellasgjishtja (zathrum = njëzet). Edhe emërtimet ‘iks’ apo ‘eks’ i fonemës ‘X’ në disa alfabete të tjera të gjuhëve europiane, janë fjalë pellasge të trashëguara në shqipen e sotme, emra adjektivë, të cilat shqiptohen ‘ikës’ dhe ‘heks’ ( ose ‘heqës’).
Le te fillojmë me emërtimin e fonemës së parë të alfabetit grek: alfa.
Mendoj se ky emërtim është përftuar nga bashkimi i fjalës pellasge “al” me fjalën greke ‘fao’, të cilat të dyja përkthehen ‘ha’.
Pra fillimisht fonema është emërtuar: al, fao, duke i vendosur të dyja fjalët, edhe fjalën pellasge al, edhe fjalën e dialektit grek të pellasgjishtes, fao. Kjo është bërë për arësye se greqishtja vazhdonte ende të ish një dialekt i gjuhës pellasge, pra nuk ish formësuar si një gjuhë mëvete. Nga ana tjetër ky emërtim përngjasonte me emërtimin ‘alep’ te alfabetit fenikas, në bazë të të cilit u përpilua alfabeti grek.
Emërtimi i fonemës së dytë të alfabetit grek është ‘beta’. Nëse shfletojmë një fjalor të gjuhës latine dhe kërkojme aty fjalë me rrënjën “bi” ose “be”, do gjejmë disa, si: bito, beto, biter, ber, etj. të cilat qëndrojnë për fjalën shqip “pi”. Duke e ditur se në greqishten e sotme kjo fjalë bën “pito”, dimë gjithashtu që themeli i të tria gjuhëve (greke, latine dhe shqipe) është pellasgjishtja, gjithashtu afërsia territoriale, të gjitha këto kanë bërë që ndryshimet fonetike të njërit ‘dialekt’ të pellasgjishtes të transmetohen edhe në tjetrin. Kështu pra fjalët “pi”, “pito”, “bi”, “bito”, “beto apo beta”, “bitter” “beer” etj. shprehin të njëjtin kuptim: marjen e lëngjeve nga goja. Ndryshimet e zanoreve nga ‘e’ në ‘i’, janë fenomene fonetikë të njohura, rotacione të anasjellta të të cilave ndeshen edhe sot.
Fonema e tretë e alfabetit grek është emërtuar gama. Fjala greke ‘gamo’, ashtu sikurse emërtimi i fonemës së tretë të alfabetit latin ‘çi’, ka kuptimin ‘bashkohem seksualisht’.
Bazuar në njohjen e deritashme të gjuhës pellasge, mund të interpretojmë edhe kuptimet e emrave të mëposhtëm të fonemave të alfabetit grek:
Epsilon, delta, zeta, eta, theta, kapa, nu, rho, upsilon, psi.
Eps = Plak, i lashtë, i moshuar, i epërm, epëror. Geg: ‘Eps – i – lon’, plak i lënë, plak i harruar. Rrënjë e fjalëve ‘epos’, ‘epokë’ ‘epikë’, etj.
Delta. Përveç këtij shqiptimi, kjo fjalë ka patur edhe shqiptimet ‘dielta’, ‘dilta’, ‘dijta’ dhe ‘dita’ (kujto perëndinë pellazge Afrodita, fjalë e përbërë nga afro dhe dita, të cilat janë fjalë të shqipes së sotme. Jo më kot, etrusko-latinët kanë vendosur rrënjën ‘di’ (ose 'de') si emërtim të fonemës së katërt të alfabetit latin. Ajo i referohet pikërisht ‘delt’-as greke, apo më saktë, fjalës pellasge ‘di’, rrënjë e fjalës ‘ditë’dhe ‘diell’. Fjala shqip ‘diell’ (e cila i përmban të dyja zanoret ‘e’ dhe ‘i’), e vërteton qartë që ‘delta’ = ‘dita’.
Zeta = kjo fjalë egziston vetëm në fondin e gjuhës shqipe në numërorët njëzet, dyzet. Në gjuhën etruske e ndeshim në numërorin zathrum = njezetë.
Eta = trajtë e shquar e ‘et’ = jetë.
Theta = teta
Kapa = kapja
Nu = jo. Në gjuhët Italike ‘no’. Në mbishkrimet Trake në Pllakën e Kyolmen-it gjendet shprehja: ‘Nu, asn let e dnue = Jo, asnjë jetë e dënue (e dhunuar).
Rho = rro
Ups = hups (humbës); Upsilon: Geg: ups- i- lon = humbës i lënë, humbës i harruar.
Psi = pse
Më lart kemi thënë se në pjesën dërrmuese të dialekteve të gjuhës pellasge nuk përdoreshin tingujt ‘b’ ‘d’ dhe ‘o’. Kjo ka bërë që fonetika e gjuhëve të trungut pellazg të ketë ndryshime në rrjedhë të kohës, në varësi të ndikimeve që kanë patur mbi njëri – tjetrin dialektet e kësaj gjuhe, dialekte të cilat më vonë u formësuan si gjuhë mëvehte. Kështu tingulli buzor ‘b’ ndeshet i shqiptuar si: ‘p’, ‘v’, madje edhe ‘m’ ( në mbishkrimin e “Amathus”, fjalën e shqipes së sotme: ‘i bukur’, e gjejmë të shqiptuar: ‘i mukul’). Mjafton të kujtojmë se pas periudhës së betacizmit, në gjuhën greke (dhe jo vetëm), ka pasur ndryshime fonetike që lidhen kryesisht me shqiptimin e këtyre tingujve. Po kështu edhe me zanoret ‘e’ dhe ‘i’ të cilat në gjuhët e trungut pellasg shpesh zëvendësojnë njera – tjetrën ose përdoren të dyja në vend të njerës prej, psh: it (ita), et (eta), iet (ieta = jeta); ‘beta’, ‘bito’, ‘pito’, ‘pi’ etj.etj. ndryshime të cilat shpesh u krijojnë probleme jo të vogla studiuesve të gjuhësisë.
Trashëgimia pellasge e gjuhës shqipe është një shans i madh për glotologët, të cilët mund t’a përdorin atë si një pikë të fortë dhe të besueshme referimi për studimin e gjuhëve europiane dhe më gjerë.

[jarigas]

Perëndesha e latinëve ‘Dia’ apo ‘Dea’ nuk ishte perëndeshë e pjellorisë por e mençurisë (e perfeksionit intelektual).

Une di se fjala "dio" vjen nga latinishtja "deo" e cila rrjedh nga greqishtja e vjeter "theo" me baze emrin e zotit te zotave "zeus", fjale kjo pellazge "ze-usht", pra zeri qe ushton, bubullon...!!!!!Ne Rumani edhe sot e kesaj dite zotit i thone "zeush"....

[Mau_kiko]

Pasi nuk eshte se jam shume i informuar, desha tju pyes ne a eshte gjetur ndonje dokument i gjuhes pellazge? Nga vjen krahasimi qe gjuha ilire eshte e ngjashme me ate pellazge? Nga na kane ardhur informacionet se shqipja eshte trashegimtare e kesaj gjuhe?

[Gjinokastra]

Pasi nuk eshte se jam shume i informuar, desha tju pyes ne a eshte gjetur ndonje dokument i gjuhes pellazge? Nga vjen krahasimi qe gjuha ilire eshte e ngjashme me ate pellazge? Nga na kane ardhur informacionet se shqipja eshte trashegimtare e kesaj gjuhe?

Nga zërat në kokë të 'profesorëve' të shquar shqiptar.

--

@ Sulo

[Velthinal]

Une di se fjala "dio" vjen nga latinishtja "deo" e cila rrjedh nga greqishtja e vjeter "theo" me baze emrin e zotit te zotave "zeus", fjale kjo pellazge "ze-usht", pra zeri qe ushton, bubullon...!!!!!Ne Rumani edhe sot e kesaj dite zotit i thone "zeush"....

Ne antikitet, ashtu si edhe sot, jane perdorur disa fjale per te shprehur 'zotin'. Vetem ne mbishkrimin etrusk Cippo di Perugia jane perdorur fjalet Zea (zot), Himth (hy) dhe Rashnesh (zoti i etruskeve).

[Velthinal]

Pasi nuk eshte se jam shume i informuar, desha tju pyes ne a eshte gjetur ndonje dokument i gjuhes pellazge? Nga vjen krahasimi qe gjuha ilire eshte e ngjashme me ate pellazge? Nga na kane ardhur informacionet se shqipja eshte trashegimtare e kesaj gjuhe?

Shih faqen 2 te kesaj Teme. Jane nje mori dokumentash pellazge si: Shtylla e Lemnos, Amathus Bilingual (Qipro), mbishkrimet Etruske (Cippo di Perugia, Pyrgi Tablets, Tabula Cortonensis, Liber Linteus, mbishkrimet Trake (Unaza e Ezerovos, Pllaka e Kyolmen-it etj.) te cilat jane te deshifrueshme vetem nepermjet Shqipes.

[Velthinal]

Pasi nuk eshte se jam shume i informuar, desha tju pyes ne a eshte gjetur ndonje dokument i gjuhes pellazge? Nga vjen krahasimi qe gjuha ilire eshte e ngjashme me ate pellazge? Nga na kane ardhur informacionet se shqipja eshte trashegimtare e kesaj gjuhe?

Shih faqen 2 te Temes 'Deshifrime mbishkrimesh pellazge' per Iliret.
Per Pellazget: Une qendroj ne te njejten linje me mendimet e Robert d'Angely se pellazget jane raca e bardhe dhe gjuha e tyre eshte gjuha e races se bardhe.
Qe Shqipja eshte trashegimtare e gjuhes Ilire e tregon fakti qe mbishkrimet etruske jane te deshifrueshme vetem nepermjet Shqipes (civilizimi Etrusk dhe gjuha Etruske kane qene ngushtesisht te lidhur me civilizimin Ilir dhe gjuhen Ilire). Eshte nje fakt i njohur dhe i pranuar qe Iliret popoullonin pjesen me te madhe te Ballkanit, afro gjysmen e Alpeve te Italise dhe pothuaj te gjithe bregdetin lindor te Italise. Keto fakte provojne ne menyre te padiskutueshme qe shqipja rrjedh nge Ilirishtja.

[Gjinokastra]

Paranoja e Sulos

Shiko gjenetistët mbi ADN-në etruske(lexoje tërësisht):

http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1181945/

(Edhe shiko figurën 4, etruskët janë "planet më vete", shqiptarët nuk kanë as 1% gjenetikisht me etruskët.)

-

Tani vazhdo me teoritë e tua: "e gjithë bota rrjedh nga shqiptarët".

[Velthinal]

Adresa qe ju rekomandoni flet per nje studim te kritikuar rrepte nga qarqet shkencore, eshte nje studim krejt i pabesueshem nga asnje studiues serioz. Per me teper vizitoni faqen e meposhteme.

http://www.nytimes.com/2007/04/03/he...1.5127788.html

Ne deshifrimet e mbishkrimeve pellazge (si dhe ne deshifrimin e alfabeteve latin e grek) une nuk jam shprehur askund qe bota rrjedh nga shqiptaret. Pellazget nuk ishin as shqiptare as greke apo italiane. Pellazget ishin vetem pellazge. Ata jane paraardhesit tane te perbashket (per te gjithe njerezit e races se bardhe). Gjuha pellazge nuk ka lidhje vetem me Shqipen, ajo relaton me te gjitha gjuhet e races se bardhe. Gjuha pellazge eshte pra mema e ketyre gjuheve. Nese ti je grek, ti nuk je as me shume e as me pak pellazg se une qe jam shqipetar. Sa per ngjasimin e Shqipes se sotme me pellazgjishten e vjeter, ky nuk eshte nje problem racor apo kombetar, ky eshte thjesht nje problem gjuhesor i cili nuk i shton dhe nuk i heq askujt asnje vlere. Ky ngjasim eshte vetem nje shans (madje thesar) per glotologet ne bashkesine e te cileve ju nuk duket se beni pjese.

[Gjinokastra]

Adresa qe ju rekomandoni flet per nje studim te kritikuar rrepte nga qarqet shkencore, eshte nje studim krejt i pabesueshem nga asnje studiues serioz. Per me teper vizitoni faqen e meposhteme.

http://www.nytimes.com/2007/04/03/he...1.5127788.html

Ne deshifrimet e mbishkrimeve pellazge (si dhe ne deshifrimin e alfabeteve latin e grek) une nuk jam shprehur askund qe bota rrjedh nga shqiptaret. Pellazget nuk ishin as shqiptare as greke apo italiane. Pellazget ishin vetem pellazge. Ata jane paraardhesit tane te perbashket (per te gjithe njerezit e races se bardhe). Gjuha pellazge nuk ka lidhje vetem me Shqipen, ajo relaton me te gjitha gjuhet e races se bardhe. Gjuha pellazge eshte pra mema e ketyre gjuheve. Nese ti je grek, ti nuk je as me shume e as me pak pellazg se une qe jam shqipetar. Sa per ngjasimin e Shqipes se sotme me pellazgjishten e vjeter, ky nuk eshte nje problem racor apo kombetar, ky eshte thjesht nje problem gjuhesor i cili nuk i shton dhe nuk i heq askujt asnje vlere. Ky ngjasim eshte vetem nje shans (madje thesar) per glotologet ne bashkesine e te cileve ju nuk duket se beni pjese.

Edhe artikulli thotë që etruskët nuk kanë asnjë lidhje gjuhësore apo gjenetike me popujt IE.

-

Unë jam grek, se jam shqiptar. Shqiptarët janë të vetmit pasardhës antropologjik të grekëve(dorëve).

Grekët modern as nuk janë pjesë e rracës evropianoide(bardhë), por janë më së shumti përzierje mes armenësh edhe arabësh.

-

Ti ndoshta nuk je shqiptar, ta duash atdheun do të thotë që gjithçka që bën për të ta bësh me tru, ti e përdor pak trurin kur thua që alfabetet greke apo latine rrjedhin nga Shqipja, sepse është qesharake, të dyja këto dialekte rrjedhin nga Fenikishtja, edhe kjo ashtu si Etruskanishtja një gjuhë jo IE, edhe as për autorët e lashtë nuk ishte mister se latinët e muarrën alfabetin nga grekët edhe se grekët vetë e kishin muarrë alfabetin e tyre nga fenikësit. Madje jo vetëm alfabeti, por edhe arkitektura latine ësht e huazuar nga ajo greke, ndërsa ajo greke është e huazuar nga egjiptianët e lashtë. Popujt IE kanë pak të tyret, sepse historiko-kulturalisht janë inferior!