U botua libri "Platforma e Shqiperise Natyrale" i Koco Danaj

[fano]

U botua libri Platforma e Shqiperise natyrale i Koco Danaj

Perfundpoi dhe doli ne treg Libri Platforma e Shqiperise Natyrale. Autor I saj eshte Koco Danaj.
Platforma eshte 200 faqe. Ajo eshte botuar nne gjuhet shqip serbisht, greqisht, maqedonisht dhe anglisht. Platforma bazohet ne Kushtetuten e Republikes se Shqiperise qe bashkimin e Shqiptareve e konsideron si nje aspirate te ligjshme dhe shekullore.
Platforma bazohet ne Kuvendin e Vlores I cili shpalli pavarsine e Shqiperise natyrale dhe jo te Shqiperise qe eshte sot.
Platforma e Shqiperise Natyrale bazohet ne faktin se ne mjediset dhe qeverisjet demokratike, nuk ka tema tabu te cilat kane te bejne me thelbin e kombeve. Referendumi.
Ne hapsirën mbarëshqiptare, po bëhet kapërcimi I madh i kalimit nga Pluralizëm Krahinor në Pluralizem Politik. Me vështirësi, por progresi duket, është i pranishëm. Dhe thelbi i Pluralizmit Politik është Shteti-Komb dhe jo shteti-multikomb apo shteti-principatë apo edhe shteti pa komb
Platforma e Shqiprise Natyrale analizon dhe merr parasysh, ndryshimet ne gjeopolitiken rajonale, ndryshime qe shkojne ne favor te kombit shqiptar, rirregullimet e thyerjeve te se kaluares konfliktuale dhe riparimet e tyre.

-Mjetet e realizimit te Shqiprise Natyrale jane dialogu dhe debati demokratik. Shqiptaret pergjate nje shekulli kane derdhur aq shume gjak sa mund te bejne disa Shqiperi. Prandaj nuk ka me nevoje per gjak
Per kete arsye ne Platforme I jepet perparesi debatit, dialogut, respektimit te thelbit te demokracise qe eshte vetvendosja e popujve dhe vecanerisht
Platforma argumenton qe askush nga fqinjet nuk duhet te trembet nga Shqiperia Natyrale. Nacionalizmi shqiptar qe respekton kuluren dhe traditat e fqinjeve, nuk eshte gje tjeter vecse nacionalizem I bukur, I deshirueshem, I padebatueshm.
Platforma argumenton tezen se Shqiperia Natyrale eshte nje nocion progresist dhe duke qene e tille, progresist do ta kete edhe realitetin e saj I neserm.
-Shqiperia Natyrale kërkon nje bashkim te ri, te panjohur me pare. Partizanet e Shqiperis natyrale nuk kane mall per Ahmet Zogun, por per mijra perkrahes te tij, nuk i merr merr malli per Enver Hoxhen, por per mijra mbeshtetes te tij, nuk i merr malli per Mitat Frasherin, por per mijra mbeshtetes te tij. Nuk i merr malli per Xhaferr Deven, por per mbeshtetesit e tij. Nuk i merr malli per Fadil Hoxhen, por per mbeshtetesit e tij. Atyre ju intereson, Shqiperia Natyrale, bashkimi I te gjalleve, prandaj edhe respektojne mitet e vdekura te te gjalleve
Shqiperia Natyrale synon shndrrimin e kombit shqiptar nga zjarrfikes sic eshte sot ne paqeberesin kryesor te rajonit te Ballkanit. Paqja ka nevoje per paqeberes dhe jo per zjarrfikes.
Ti lesh kombi shqiptar rolin e zjarrfikesit do te thote se parashikon zjarre te tjere ne rajon
Prandaj ne Platforme agumentohet nevoja e nje Konference Londer-2 per te riparuar gabimet e Londres-, gabime qe I pranojne vete fuqite e medha boterore.
Shqiperi natyrale do te thote, mirqenie, dinjitet qetesi dhe stabilitet ne rajon. Ato ne ua kemi borxh femijeve, niperve dhe mbesave tona.
Shqiperi Natyrale do te thote sa me pak greke, maqedonas, Italian, turq me origjine shqiptare dhe sa me shume shqiptare me mentalitet europian.
Ne líber u kushtohet rendesi fazave te krijimit te Shqiperise Natyrale duke filluar nga faza e pare qe eshte konfederata Shqiperi Kosove deri NE bashkimin e trojeve shqiptare. Ne líber trajtohet gjeresisht nevoja e nje Marreveshje mbareshqiptrare per Vlerat Morale Kombetare te shqiptareve si parakushti i Shhqiperise natyrale.
Te gjithe ata qe Jane te interesuar per kete líber mund te kontaktojne NE imelin kdanaj@hotmail.com
|||Lajme.Net|||

http://www.lajme.net/lajmi.php?lajmi=0000014908

[fano]

Koço Danaj edhe fqinjëve ju flet ne gjuhen e tyre

Fragment nga libri Platforma e Shqiperise Natyrale
Fazat e formimit të Shqipërisë Natyrale
- Formimi i Shqipërisë Natyrale duhet të kalojë nëpër disa faza:
- Faza e parë eshte ndermarrja nga qeveritë e Shqipërise dhe të Kosovës të heqjes se kontrolleve kufitare Shqipëri-Kosovë, të heqjes së taksave dhe doganave midis Shqipërisë dhe Kosovës. Faza e dytë duhet të jetë fillimi i procedurave për krijimin e sistemit unik arsimor midis Shqipërisë dhe Kosovës sipas parimit: Një Komb-Një gjuhë-Një abetare Faza e tretë do të jetë krijimi i forumit partiak mbarëshqiptar me miratimin e partive kryesore shqiptare në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni, Luginë të Preshevës, Ulqin dhe shqiptarët e Çamërisë Faza e katërt do të jetë nisma nga Presidenca e Republikës së Shqipërisë së procedurave të bashkimit bazuar në Kushtetutën e Shqipërisë dhe veçanërisht në Preambulën e saj. Kushtetuta nuk diskutohet, ajo është e detyrueshme për tu zbatuar. Presidenti i Shqipërisë dhe ai i Kosovës formojnë dhe bashkëdrejtojnë Këshillin e të Urtëve me dijetarë dhe ekspertë të të gjitha fushave -Faza e pestë do të jetë krijimi i Konfederatës Shqipëri-Kosove dhe e drejta e Referendumit. Njëkohësisht duhet të zhvillohet edhe kërkesa për federalizimin e Maqedonisë.
Nënfaza e pestë; problemi i Kosovës Veriore. Qeveria e Konfederatës së Shqipërisë dhe ajo e Sërbisë duhet të fillojnë bisedimet fillimisht duke e shpallur Kosovën Veriore Zonë të Lirë të hapur për të dy kombet. Pranë Presidencës së Konfederatës Shqipëri-Kosovë krijohet Qendra Koordinuese për çështjen e Kosovës Veriore. -Faza e gjashtë do të jetë çështja e shqiptarëve të krahinës së Çamërise. Politika greke duhet të pranojë fillimisht se në rajonin shqiptar të Çamerisë ka jetuar një minoritet shqiptar ndaj të cilit është ushtruar gjenocid dhe të cilit i janë rrëmbyer me forcë të gjitha të drejtat deri ne deportim. Per kët ë arsye, fillimisht krahina e Çamerise duhet te shpallet Zonë e Lirë midis Shqiperisë dhe Greqisë. Të gjithë shqiptarëve të dëbuar me forcë në mesin e shekullit te kaluar ju njihet e drejta e rikthimit në trojet e tyre. Pastaj do te jete referendumi ai që do të vendosë për fatin e mëtejshëm të minoritetit shqiptar në krahinën e Çamërisë.
Faza e shtatë do të jetë bashkimi në një shtet të vetëm i cili do te ketë disa pakica etnike brenda territorit të tij, ashtu sic do te ketë disa pakica kombëtare jashtë territorit te Shqiperisë Natyrale.
Për vite të tëra, autori i këtij libri me nivel të lartë njohjeje dhe analizë të mprehtë, ka përcjellë zhvillimet politike në Ballkan e më gjerë, zhvillime të cilat, të paktën brenda Ballkanit, “ngado të rrotullohesh”, do të grishin çështjen ende të hapur e të pazgjidhur shqiptare. Shumëkush, përfshi këtu edhe analistë të mirënjohur paralelisht me vlerësimet maksimale të tyre për Koço Danajn, në pjesën e oponencës që i kanë bërë me togfjalësha të ndërtuar enkas, kanë perceptuar dhe emetuar përshtypjen se ky i fundit “ka raste kur gjykon edhe me pathos”!Në shpirt`humbjen që përftuam në vitet e këtij kapitalizmi sa banal aq edhe të egër “allashqiptarçe”, ne shqiptarët ndoshta kemi vonuar të kuptojmë pulsimin mentar të autorit. Ashtu siç shumë njerëz edhe nga fusha e letrave, kanë thënë brenda vetes:-“Me vend i ka sa thotë, por kush ua ka ngenë atyre gjërave”. Megjithëkëto, autori “edhe pa lejen tonë” përbën në individualitetin dhe personalitetin e vet njërin nga përfaqësuesit më të spikatur të Pararojës shqiptare në 20 vitet e fundit. Nëse pranojmë përkufizimin:- “Avanguarda është kundërvënie ndaj Normës”, autori i këtij libri mund të quhet pa frikë disident, një lloj disidenti “i çuditshëm”, në një mjedis të përçudnuar i cili ende po paraqet në formën më të shëmtuar të mundshme, shoqërinë e konsumit-“made in Albania”. E ky farë realiteti pa pikë realizmi në ndërdijen e vet, ky ambient politik i cili me shijen e mosshijes që futi në modën e të jetuarit të tij, i cili çdo ditë përtyp rregullisht turpin dhe trupin e vet në... emër të jetës(!), jo rrallë brenda vetvetes, ndoshta e ka cilësuar atë edhe si një lloj “Don Kishoti” të shekullit të XXI-të! Të paktë ishin ata që e kanë konsideruar autorin si një “bilbil parëverak”-thënë me stilin Lasgushian të viteve `30-të të shekullit të kaluar. Ndër gjithë këto vlerësime sipas shijeve të opinionistëve dhe opinionbërësve(e kryesisht këtyre të fundit), ka patur edhe mëndje që janë mëdyshur, që janë stepur dhe matur, edhe kur puna ua ka dashur të kundërshtojnë. Por sot ndoshta të gjithë duhet t`i njohim atij meritën e të thënit të gjërave ashiqare. Më parë se kaq ndoshta duhet t`i njohim një meritë tjetër:-Faktin që ai në gjithë këto vite pati NJË ZË, në të njëjtën valë, me të njëjtin intensitet, me koherencë bindëse, në të gjitha zhvillimet e viteve të fundit në skenën e Teatrit Ballkanik. Pasi është vështirë të gjesh shumë njerëz brenda hartës administrative të Shqipërisë që të jenë njëherazi:-Joeuroskeptikë dhe Joetnoskeptikë.
Njohja e thellë, e kryesisht ndershmëria intelektuale i japin atij luksin t`i shikojë të gjithë drejt në sy, aktorë dhe faktorë të politikës së këtyre 20 viteve, vite të cilët ne me një mundim mbinjerëzor, përpiqemi t`i quajmë edhe demokraci.
Mendimi i tij i artikuluar në publicistikë dhe prononcime në ekranet tona, na çon disi larg, në ditët e Migjenit. Ai këlthiste në kohën e vet, kur avangardistët që kundërshtonin Normën numëroheshin me gishtat e njërës dorë: -“Neve nuk na duhen kryevepra, na duhen shkrimtarë që dinë me pasqyrue realitetin, që jetojnë, që e shohin jetën pa perde, pa temjan, pa frikë. N`dashtë se nuk e njohin mirë stilistikën ose bajn` gabime të vargut ose gramatikore... S`prish punë. Stilistët do të lindin më vonë, nga këta, me përpjekje”. Kurse Koço Danaj i ka të gjitha këto cilësi që i mungonin kohës së Migjenit, pra thënë në mënyrë figurative është një lloj tjetër Migjeni në piskamën e vet të shekullit të XXI-të. Patjetër që nuk na nderon fakti që gazetarë seriozë të këtij vendi ëndërrojnë me të drejtë sot, të arrijmë nivelin cilësor të gazetarisë së viteve `30-të. Ky libër i Koço Danajt nuk është Doktrinë Shovene si ato që u hartuan nga viti 1840 e këtej në Ballkan, nuk është folklor, por as edhe një teori vetanake e tij. Ai nuk bën thirrje për luftë, nuk kërkon spastrime etnike si ato që u realizuan me kryq në dorë në vitet 1913-1945, përkundrazi ka dy Referenca në veprën e tij: Traktatet Ndërkombëtare dhe Kuvendet Mbarëshqiptare në semantikën e tyre. Brenda këtyre dy shtyllave, ai shikon dhe kërkon zgjidhjen e çështjes shqiptare. Madje ai edhe fqinjëve u drejtohet paqësisht, e u bën nderin t`u flasë në gjuhët e tyre. Kur themi fqinjëve, kuptojmë atyre që janë të ndryshëm nga ne, pasi paradoksalisht, sot shqiptarët janë i vetmi komb që bëjnë “komshillëk” me...vetveten!
Prandaj ai zgjidhjen nuk e sheh të realizueshme me dhe vetëm në rrugë, pa i mohuar asaj rëndësinë. Brenda një kombi lidhjet janë më së pari të gjakut, mentare, shpirtërore, logjike, e pastaj edhe fizike. Nga të gjithë këta faktorë, ai i mëshon atij të dytit, lidhjes mentare. Prandaj ai revokon Kuvendet e Shqiptarëve, qysh prej Lezhës, e deri në Bujan, duke sjellë në këtë libër, esencën e programeve të tyre. Ai është europian, është pro ecjes dhe plotësimit të Bashkimit Europian, njeh mirë faktin se Europa që firmosi padrejtësitë e mëdha, sot ka tjetër këndvështrim e vizion, por i mëshon faktit që shqiptarët duhet të hyjnë edhe administrativisht në vendin e natyrshëm të tyre në Europë, me identitetin e tyre kombëtar, të gdhendur mbi letrën biometrike.
Vitet e fundit, edhe nga llagëmi i politikës janë hedhur disa shashka patriotike. Madje, ata urdhërojnë edhe ndonjë intelektual shpirtshitur, të shkruajë për ta e për ndjenjën e tyre kombëtare. Janë të drejtkuptuar, ata sapo e kanë parë Sahatin e Koços. Ndoshta këtë specie paska njohur Marksi, kur thoshte: -“Bunkeri i fundit i delexhinjve, është patriotizmi”. Megjithatë, ata do të jenë kurdoqoftë të mirë- dhe mik- pritur të Koço Danajt.
Po mbyllet një shekull jo i zakontë në Historinë e Europës, por edhe të botës. Në Historitë serioze të kombeve, një shekull histori nuk i ka më shumë se 10 faqe kompiuterike të shkruara. Padrejtësitë e bëra pas luftërave shkatërruese që vulosi fillimi i shekullit që po mbyllet, ishin shumë herë më të rënda sesa vrasjet, djegiet, shkatërrimet, ç`rrënjosjet dhe përzëniet me zjarr e me hekur të pjesëve të tëra të kombit tonë nga trojet e tij etnike, mijëvjeçare, natyrore, të natyrshme. Pikërisht, zgjidhjen e këtyre padrejtësive, bën thirrje autori për ta përuruar në mbyllje të këtij shekulli. Sahati i autorit shënon orën 00, por edhe 00.01(në histori), në vitin 2013. Ismail Qemali të cilit aq shumë i detyrohet ky komb- “por që nuk pati një “gradë shkencore”(?!?), thoshte: -“Fatet e popujve të vegjël, kalojnë nga dyert e tragjedive të mëdha”. Patjetër që ai burrë i madh shteti, “edhe pse nuk u bë dot “rector”, në nocionin tragjedi nuk ka parashikuar hark kohor përtej shekullit. Sepse në se do të ishte kështu, fjala tragjedi do ta humbiste kuptimin. Po mbushen njëqind vjet me këtë tragjedi, ajo është “mplakur” në vite, por kullon e tëra gjak njësoj si nga venat e një 20 vjeçari. “Fjetina” e përjetshme botërore e partive politike ka kohë që e ka humbur “inventarin”; edhe atje janë fshirë shumë emra partish, ideologjish, fesh... Këtë fakt e njeh mirë autori, prandaj ai nuk bëhet pjesë e programeve partiake, pavarësisht rolit të tyre. Ai i bën thirrje ndërgjegjes intelektuale të kombit, të bashkohet në një Marrëveshje të Madhe, Historike, i fton ata në Kuvend, e jo thjesht në parlament. Ky plan, gjallon e mëton, dhe ka garantuar gjakimin e tij si thelbi i përpjekjeve ndërbrezore, madje kapërcen ndjeshëm kufijtë e një brezi, duke numëruar nga sot. Andaj është në dorë të partive të zgjedhin se ku do të donin të bënin pjesë...

Marrë nga Tirana Observer

http://www.albaniapress.com/lajme/10...n-e-tyre-.html

[Stentori]

Ne te diaspores si mund ta marrin kete liber, gjejgesisht si ta blejme ??? din kush se ka ndonje punkt ne diasspor ku shitet libri?

[Brari]

o hys po du me ardh naten me ta vjedh kalin.. po thirr hasa.. i thon ksaj..
e hysa e vnon nji qen stani roje te stalla e kalit e kur afrohet hasa e ban qeni cop e grim..
e del hysa i thot grus hases.. eja bre e merri kto copa mishi se sdi te kujna jan..

Koco u msu me lajmeru..
sepse e ka pas te leht..
pi rogneri lajmeron leht..
po kur erdh arkani ne prekaz.. nuk gjeti as ushtri as armat.. vec nji burr rrethu ne gra.. pleq e plaka edhe fmi.. e ne mitraloz i ka gri..
asnji plumb i qatyne mitralozave nuk mbrriti me i fishkllue ndoj filxhani kafeje ne sheraton.. sa per relik..
jo joo.. kafexhinjte e vazhduan qet qet kafene.. kurse ne prekaz.. ..
e dini ju ne prekaz cka ndodhi..

nuk lajmerohet hasmi..
as arkani nuk e lajmeroj adem jasharin..se pritem pritem se po vij.. ruji gra edhe femij..
jo more hiq nuk u lodh.. vec shkoj e bani kasaphane e mbaroj..

kujdes nga profetet fallco..


..

kto ceshtje i bisedojne burrshtetasit e shqiperis e Kosoves.. e nuk dalin neper libra..

[drague]

Brar Koço nuk eshte sala.

eshte nga te vetmit analist qe e ndigjoj me knaqsi.

[Brari]

Nuk e di a ka ktu teme per librin e Danajt e as nuk di ne se Danaj po replikon me myftarajn.. po ne se ka dicka silleni ktu..

--



Një replikë me Koço Danajn për librin “Platforma e Shqipërisë natyrale”



Gazeta SOT

E Premte, 08 Janar 2010 00:00
Nga Kastriot MYFTARAJ

Koço Danaj në librin e vet “Platforma e Shqipërisë natyrale” e shikon krijimin e shtetit të bashkuar nacional shqiptar si një proces me pesë faza, të cilat i quan “Fazat e Shqipërisë natyrale”. Sipas Danajt: “Faza e pestë do të jetë krijimi i Konfederatës Shqipëri Kosovë dhe e drejta e Referendumit. Njëkohësisht duhet të zhvillohet edhe kërkesa për federalizimin e Maqedonisë”. (Koço Danaj: “Platforma e Shqipërisë natyrale”, Tiranë 2009, f. 54) Nuk e kuptoj se përse Koço Danaj kërkon që të kryhet referendum për bashkimin e Kosovës me Republikën e Shqipërisë. Kur u copëtua Shqipëria në Konferencën e Londrës në 1912-1913, shqiptarëve nuk iu dha e drejta që të shprehen në referendum. E pra, shqiptarët dinin mirë të votonin, se në Perandorinë Osmane që prej vitit 1876, kur u miratua Kushtetuta e hartuar sipas modelit të monarkive europiane, dhe deri në 1912, qenë mbajtur disa herë zgjedhje politike për parlamentin, ku shqiptarët kishin votuar. Në vitin 1877 Abdyl Frashëri shkoi si deputet në parlamentin osman. i zgjedhur me votat e fituara në Shqipëri. Sigurisht që pjesa më e madhe e shqiptarëve atëherë qenë analfabetë, por mund të gjendeshin modalitete për të bërë votimin në këto rrethana, siç u gjetën në rastin e polakëve, pas Luftës së Parë Botërore, kur u bënë referendumet në Silezi dhe në krahina të tjera të Gjermanisë, me ç’ rast një pjesë e këtyre territoreve gjermane i kaluan shtetit të porsakrijuar polak. E pra, gjysma e popullsisë polake të këtyre krahinave qe analfabete, por megjithatë u gjetën procedura votimi të përshtatshme.
Kur u bashkua Gjermania në 1990, zërat për referendum u kundërshtuan me argumentin se kur u nda Gjermania, nuk u pyetën gjermanët për këtë gjë. E njëjta gjë vlen edhe për Shqipërinë. Një referendum për bashkimin kombëtar do të sillte komplikime të panevojshme. Në Shqipëri ka njerëz dhe qendra të paguara që janë shprehur hapur kundër bashkimit kombëtar dhe punojnë sistematikisht për të përpunuar opinionin publik kundër kësaj. Në rastin e referendumit këto qendra do të bëhen shumë aktive. Ato do të përpiqen të luajnë me ndjenjat fetare të popullsisë së krishterë të vendit, sikur shteti i bashkuar do të bëhet edhe më tepër me dominim musliman, do të luajnë me dasitë krahinore toskë-gegë etj. Referendumi do të ishte një dhuratë nga qielli për këto qarqe në Republikën e Shqipërisë, dhe sponsorët e tyre të huaj. Këtyre qarqeve nuk duhet t’ u jepet dhurata e referendumit, por t’ u bëhet e ditur se kundërshtimi i bashkimit, duke luajtur me dasitë fetare dhe krahinore, nuk është një non-zero-sum game, ku ato mund të përfitojnë, por një zero-sum game ku ata dhe ndjekësit e tyre kanë shumë për të humbur. Këtë metodologji të asaj që në matematikë quhet Teoria e Lojrave dhe që ka zbatime dhe në politikë dhe në marrëdhëniet ndërkombëtare, jam munduar ta bëj në dy libra të mi dhe në disa shkrime në shtyp.
Shqiptarët, në Republikën e Shqipërisë dhe Kosovë nuk ka pse shpikin modalitete të reja për bashkimin nacional, se kanë precedentin gjerman, ku bashkimi u bë me vendim të parlamentit. Kështu që parlamenti në Tiranë dhe Prishtinë duhet të marrë vendimin për bashkimin e dy shteteve.
Me komplikime të padobishme dhe të rrezikshme është edhe ideja tjetër e Koço Danajt, të cilën e kam cituar më lart, se në fazën e pestë të bashkimit, Republika e Shqipërisë dhe Kosova duhet të bashkohen në një konfederatë. Z. Danaj duhet ta dijë se konfederata është një shkallë edhe më e komplikuar se federata, ashtu që konfederata është një bashkim federatash. Zvicra, ku Koço Danaj ka jetuar shumë vite në emigracion, quhet konfederatë, sepse ka kantone të saj, të cilët kanë statusin e federatës, duke qenë se atyre u janë atashuar disa njësi të tjera që janë gjysmëkantone. Kështu që Zvicra është praktikisht një bashkim federatash. Në rastin e Republikës së Shqipërisë dhe të Kosovës ideja e konfederatës bëhet potencialisht shumë destruktive, se ajo nënkupton që Republika e Shqipërisë dhe Kosova do të jenë dy federata të bashkuara në një federatë. Kështu që ideja e Danajt për konfederatën shqiptare nënkupton federalizimin e Republikës së Shqipërisë dhe të Kosovës.
Në rast se Republika e Shqipërisë dhe Kosova bashkohen në një konfederatë, atëherë Greqia do të kërkojë natyrshëm që Republika e Shqipërisë të bëhet shtet federal, duke u krijuar brenda saj republika e Vorio-Epirit. Por mund të dalin dhe minoritete të tjera të shpikura të cilët të kërkojnë që të ngrihen në statusin e njësisë administrative në kuadrin e federatës. Kështu që ideja e konfederatës është një katalizator për shpërbërjen e Republikës së Shqipërisë. Ideja e konfederatës, duke nënkuptuar që edhe Kosova do të jetë një federatë, çon në konfirmimin edhe me vullnetin e shqiptarëve të Planit Ahtisaari, të cilin Koço Danaj e ka qortuar me të drejtë se federalizon Kosovën. Kur them se këto ide të Koço Danat janë destructive, dua të saktësoj se nuk kam dyshim se ai që ka shkruar në bona fides, pra duke u nisur nga dëshira e mirë. Por Koço Danaj duhet ta dijë se federatat në Ballkan janë një formë e vdekur shtetërore dhe shqiptarët nuk kanë pse e ringjallin këtë zombie historik. Këtë gjë e kishte të qartë Qemal Brezftohti në 1991, prandaj aq më tepër duhet ta ketë të qartë Koço Danaj në 2010.
Koço Danaj në librin e vet thotë se “Shqipëria natyrale ka nevojë për një Londër- 2”. (Koço Danaj: “Platforma e Shqipërisë natyrale”, Tiranë 2009, f. 32)
Me këtë Koço Danaj ka parasysh Konferencën e Londrës të 1912-1913. Por Konferenca e Londrës u bë për të shqyrtuar faktin e kryer, pra se ushtritë e shteteve ballkanike, të cilat arritën një fitore të shpejtë ndaj Perandorisë Osmane në Luftën e Parë Ballkanike, të cilat kishin invaduar territoret shqiptare, kishin marrë nën kontroll pothuajse krejt territoret shqiptare, çka ishte në dëm të interesave të dy nga fuqve të mëdha, Austro-Hungarisë dhe Italisë, por edhe të Britanisë së Madhe, siç u duk më vonë. Synimi kryesor i Konferencës së Londrës ishte që shmangte fillimin e luftës botërore, çka do të vinte se Austro-Hungaria dhe Italia kishin kërcënuar Serbinë dhe Greqinë për avancimin e tyre në territoret shqiptare. Sistemi i aleancave në rang europian mund të sillte që një luftë mes Austro-Hungarisë dhe Serbisë të shndërrohej në një luftë botërore, siç ndodhi në fakt më pak se dy vjet më pas. Edhe konferenca ndërkombëtare për të cilën flet Danaj, mund të bëhet vetëm për të shqyrtuar faktin e kryer që në këtë rast do të ishte bashkimi i trojeve shqiptare në një shtet të vetëm.
Koço Danaj, duke komentuar deklaratën e ministrit britanik të Punëve të Jashtme, të kohës kur u mbajt Konferenca e Londrës (1912-1913), Eduard Grei, se në këtë konferencë Shqipërisë iu bënë padrejtësi për hir të ruajtjes së paqes në Europë, shkruan në libër:
“Sër Eduard Grei gaboi, Coptimi i Shqipërisë nuk e siguroi dot paqen europiane, pas një viti filloi Lufta e parë botërore”. (Koço Danaj: “Platforma e Shqipërisë natyrale”, Tiranë 2009, f. 33)
Në fakt Sër Eduard Grey nuk gaboi. Nëse Lufta e Parë Botërore do të kishte filluar në pranverën e vitit 1913 ajo do të kishte qenë shumë më shkatërrimtare dhe e përgjakshme për Antantën, madje kjo e fundit do ta kishte humbur luftën. Kjo për faktin se në luftë do të kishte hyrë që në fillim Italia, madje në anën e Gjermanisë dhe të Austro-Hungarisë. Në Konferencën e Londrës kishte dy skenare që të shpërthente lufta botërore. I pari ishte që Britania e Madhe, e cila ishte praktikisht aleate e Francës dhe Rusisë, të cilat mbështesnin fuqimisht Serbinë, të mos ushtronte presion ndaj këtyre dy fuqive të mëdha, ashtu që ato të ushtronin presion ndaj Serbisë, që kjo të tërhiqej nga ajo pjesë e territoreve shqiptare që gjendeshin brenda vijave të kuqe që kishin shënuar në hartë Viena dhe Roma. Në këtë rast Austro-Hungaria do të kishte hyrë në luftë ndaj Serbisë, dhe po kështu dhe Italia e cila do të kishte zbarkuar në bregdetin shqiptar, duke hyrë në luftë me Serbinë, ushtria e së cilës gjendej thellë në territorin shqiptar, deri në jug të Shkumbinit. Mekanizmi i aleancave do të vihej në lëvizje si në 1914 dhe Italia do të gjendej në luftë me Francën.
Por Italia e Luftës së Parë Botërore nuk ishte ushtarakisht si ajo e Luftës së Dytë Botërore. Në Luftën e Parë Botërore italianët luftuan mirë, duke pasur 600 000 të vrarë nga ushtria prej pesë milionë vetash. Nëse Italia do të kishte hyrë në luftë ndaj Francës, ndaj së cilës rivendikonte Nisën (vendlindjen e Garibaldit) dhe Savojën, vendlindjen e dinastisë mbretërore italiane. Franca do të kishte qenë e detyruar që të hiqte një pjesë të madhe të ushtrisë së saj, për ta vënë përballë ushtrisë italiane, jo vetëm në kufirin mes dy vendeve, por edhe në Afrikën Veriore, ku dy vendet kishin një kufi të përbashkët colonial, ashtu që Franca kishte Tunizinë dhe Italia Libinë. Por Italia do të kërcënonte nga Libia dhe Egjiptin, me Suezin që kishte rëndësi të jashtëzakonshme strategjike për Britaninë e Madhe, se ishte rruga nga ku Britanisë së Madhe i vinin furnizimet nga India , Australia , me ushtarë, ushqime dhe materiale të tjera të nevojshme për industrinë e luftës. Kështu që Britania e Madhe do të kishte qenë e detyruar që një pjesë të madhe të ushtrisë që çoi në Francë ta çonte për mbrojtjen e Egjiptit.
Por edhe me thuajse të gjithë ushtrinë franceze dhe atë britanike të angazhuar në frontin perëndimor, përballë Gjermanisë, kjo e fundit për pak e fitoi luftën në mënyrë të rrufeshme, duke arritur pranë Parisit, që në fillim të luftës. Nëse lufta do të kishte filluar në pranverën e vitit 1913, dhe Italia do të kishte qenë në anën e Boshtit, ushtria gjermane do të kishte përsëritur suksesin e vitit 1870, duke e thyer Francën dhe duke e detyruar të kapitullojë. Britania e Madhe do të gjendej në verën e vitit 1914 në poztën e vitit 1940, pra e vetme përballë Gjermanisë që dominonte kontinentin, duke pasur aleate një Rusi të dobët, mbi të cilën do të binte krejt pasha e përballimit të ushtrisë gjermane të liruar nga fronti perëndimor. As Serbia nuk do të kishte rezistuar dot aq sa rezistoi ndaj Auastro-Hungarisë se Bullgaria do të kishte hyrë që në fillim në luftë ndaj Serbisë, çka në fakt e bëri në verën e vitit 1913, me ç’ rast filloi Lufta e Dytë Ballkanike. Kështu që forcat austro-hungareze të liruara në frontin seb do të kalonin në atë rus dhe edhe Rusia do të ishte thyer më shpejt. Rusia do të kishte kapitulluar në vitin 1915 dhe Japonia, aleati tjetër i Britanisë së Madhe, do të joshej të bënte atë që bëri gjatë Luftës Civile në Rusi, pra të zbarkonte në bregdetin rus të Paqësorit. Gjermania e inkurajuar nga sukseset do ta kishte filluar luftën e pakufizuar me nëndetëse që në vitin 1914, duke i ndërprerë furnizimet e ishullit britanik nga perandoria koloniale, furnizime që ishin jetike për mbijetesën e Britanisë së Madhe në luftë. SHBA do të duhej të hynin në luftë që në 1916 nëse do të donin të shpëtonin Britaninë e Madhe nga kapitullimi i sigurt. Por viti 1916 ishte vit i zgjedhjeve presidenciale në SHBA, të cilat Wilson i fitoi duke u premtuar amerikanëve se nuk do ta fuste vendin në luftën botërore. Wilson nuk mund ta fuste vendin në luftë deri nën nëntor 1916 kur do të mbaheshin zgjedhjet. Por atëherë do të ishte shumë vonë për të shpëtuar ishullin britanik, dhe SHBA do të kishin shumë hezitime për të hyrë në një luftë ku Franca dhe Rusia tashmë kishin kapitulluar dhe ushtria amerikane duhej të mbante barrën kryesore të betejave tokësore në Francë përballë gjithë ushtrisë gjermane, pa përjashtuar dhe rrezikun japonez në Lindjen e Largme. Japonia do të inkurajohej shumë nga situate e vështirë në të cilën gjendej Britania e Madhe për të sulmuar perandorinë e saj koloniale në Azinë Lindore, siç bëri në Luftën e Dytë Botërore. Pra, definitivisht, koha i dha të drejtë Eduard Grey-t. U zgjata në këtë çështje për t’ i dhënë të kuptojë Koço Danajt dhe lexuesit se ne duhet të kuptojmë saktë motivet e shtetarëve perëndimorë nga të cilët varet se ç’ drejtim do të marrin ngjarjet.


kmyftaraj@yahoo.com

This e-mail address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it