MËKATI
MËKATI është vepër e keqe që e bën njeriu me vullnet të lirë dhe me vetëdije.
Mëkat është shkelje e urdhrit të Zotit, apo të Kishës, si edhe veprim kundër ndërgjegjes personale.
Bagëtia nuk mund të bëjë mëkat – sepse nuk ka as arsye (mend), as vullnet të lirë.
Fëmija i vogël, që ende nuk ka arritur deri te përdorimi i arsyes, si edhe njeriu i çmendur dhe i pavetëdijshëm (p. sh. në gjumë) – nuk mund të bëjë mëkat – sepse nuk di çka bën dhe nuk zgjedh mëkatin me liri.
Llojet e mëkateve
Dallojmë:
Mëkatin e trashëguar ("rrjedhshëm", "origjinal", "burimor") – të trashëguar prej të parëve, që nga Adami dhe Eva, e deri te prindërit tanë; dhe
mëkatin personal – që e kemi bërë vetë.
(Mëkati i trashëguar falet vetëm në pagëzim, kurse mëkati personal në pagëzim dhe në rrëfim.)
Mëkate personale mund t’i bëjmë – me mendime, me fjalë, me vepra dhe me lëshime detyrash.
Mëkatet mund të jenë të mëdha, apo të vogla (të rënda, apo të lehta).
Mëkati i madh (i rëndë) e ndërpret lidhjen tonë miqësore me Zotin, kurse
mëkati i vogël nuk e këput lidhjen me Zotin, por e dobëson dhe na e zvogëlon hirin shenjtërues.
Kushtet që diçka të mund të llogaritet si mëkat i madh (apo "mortar", mëkat "për vdekje" – dmth. për vdekje shpirtërore), për të cilin njeriu meriton dënimin e amshuar në ferr, janë këto:
a) që të jetë fjala për punë të madhe;
b) që mëkatari të jetë plotësisht i vetëdijshëm se bën mëkat të madh;
c) që mëkatari me vullnet plotësisht të lirë vendoset për mëkat.
Të gjitha mëkatet na falen në sakramentin e pagëzimit.
Për të shlyer mëkatin e madh, të bërë pas pagëzimit, është i domosdoshëm sakramenti i Rrëfimit, kurse mëkatet e vogla falen edhe në bazë të veprave të mira, pendesave dhe sakrificave.
Kushti për faljen e çfarëdo mëkati është pendimi i sinqertë dhe besimi se Zoti është Atë i mirë dhe i mëshirshëm, i gatshëm të na i falë fajet tona.
Krijoni Kontakt