Urim per dite lindjen!

[Agim Doçi]

me rastin e 16 tetorit, ditelindjes se shoku Enver, pershendes te gjithe enveristat e ketij forumi me poezine time shkruar enkas.











TË AKUZOJ!!!!!!!!

Të gjitha veset që djalli shpiku
I bëre pronë të shpirtit tënd
As ferri i Dantes që shkoi dhe iku
Për Enver Hoxhën s‘do kishte vënd!

As vetë s‘e di se ç‘ Kod Penal
Kish për t‘a dhënë dënimin hak.
Ti pjellë katile nga kishe dalë?
Që nuk u ngope një herë me gjak!

Ti arrestove Lirinë e Kombit!
Prishe faltoret e Perëndisë!
Nuk e marr vesht nga ç‘anë e globit
I ré mallkim ti Shqipërisë?!….

Ti që ja morre nderin shqiptarit
Ti që ia zhduke vlerat që kish
Ti që mban emrin e kryetradhtarit
Ti që Sërbia të pat kulish......

Ti i pabesi midis çakenjve
Ti frikacaku, mjeshtër – mashtrus
Ti amorali midis shkërdhenjve
Në cilin rreth vallë të të fus?

Krimet e tua nuk numërohen
Ti që i vrave muzën poetit(!)
Eshtrat e tua tokës i rëndohen
Ti diktatori i antishtetit!

Ti që ia shterre trurin Diturisë!
Ti që shfarose e s‘tu dridh dora!
Ti që ia nxive jetën Shqipërisë
Kafka dhe eshtrat të zënçin morra!

Ti që e vrave qetsinë e natës
Ti që gjithë shokët çove në varr
Ti kryedylberi i rrugëve të Francës
Cila hienë të polli vallë!?…

Ti na rrethove me tel gjëmba
Me lukuninë që të erdh‘ pas!
Ti që shkaktove vargmal me dhëmba
Në çfarë gjirizi vallë të përplas!

Persekutove në pesdhjetë vite
Sa vrerë, sa helm në zemrat tona
Ti dashurinë n‘mes njerzve fike!
Ti ishe zgjebja, ti ishe krroma!

Ndaj të mallkuan gjithë nënat tona
„Të humbtë emri o Enver bisha!“
të zuri nëma o Enver Hoxha!
Ti që shkatrrove xhamì dhe kisha!

Ti që e vrave me thikë mbas shpine
Fishtën, Konitcën, vetë Historinë!
Ti serbo – sllavi me brumë prej Kine
Të humbtë varri me gjithë Partinë!

Të akuzojnë me mijra varre!
Të akuzojnë Nënat kërcure!
Të akuzojnë burrat që vrave!
Të akuzojnë mijra qivure!

Të akuzojnë lotët e fëmijëve!
Të akuzon mjerimi tipik!
I pamëshirshëm në ç’hithra mbive?
Klysh i Stalinit pleh bolshevik!

Të akuzojnë bijt edhe bijat
Që thyen prangat me 2 korrik!
Gjithë Shqipërisë i dolën thinjat
Kur nënat klithnin: - Ik!! Vetëm ik!!

U nëpërkëmbëm, u hoqëm zvarrë
Nè, nip-stërnipat e Ilirisë!
U lemeris Evropa mbarë
Nga shtetbunkeri i Shqipërisë!

Të akuzoj në emër të të rënëve
Që rrokën pushkët e dolën Malit!
Që u zhgënjyen nga Stani i Qenëve!
Dhe i falën Jetën veç Idealit!

Çuditet Bota, dhe gjithë njerëzia
Si mbijetuan vallë shqipëtarët??….
Por jo or jo! S’vdes shqiptarija
Ndonse katili, na humbi varrët!

Pa do të ngrihej një ditë urrejtja
E do t’i mblidhte populli rrufetë!
Që komunizmit t’i vinte vdekja
Në skenë të vihej ky Akti i Tretë!

Aktin e Parë të Dymbëshjetës
Vetë e rrënuam nè shqipëtarët(!)
Aktin e dytë të dyzetekatrës
E asgjësuan tok, tradhëtarët!

Por Akti i Tretë thirri në skenë
Një REGJISOR që bën epoka!
U ngrit një popull, u kish bër’ Benë!
Dhe u rrëshqiti nën këmbë toka!

Erdhi kjo ditë ndoshta me dhëmbje
Sot Shqipëria ndrron mish e lëkurë
U befasuan deri në çmëndje
Prap ëndërrojnë për diktaturë(!!)

Por jo ore jo! Shkoj edhe vate
Koha e Turpit! Kohë e Partisë!
Vijmë të hutuar si mbas një Nate
T’i japim fund të gjith’ Tragjedisë!

Le të na rrahi era e dimrit
Le t’i kërcasin brinjët vatanit
Demokracinë KOHA e thirri
Në udhë të ZOTIT jo të shejtanit!


Gusht 1989