Poezi pa fund

[gloreta]

Mërzitja.

Sheh kudo njerëz që lëvizin,
makina, motorrë, bicikleta.
Vapa të tmerron, kujton Parisin.
Kullat e larta, të vjetra, të shkreta.

E mërzitur, nga jeta, mërgimi,
bëj vargjet që kam harruar,
më mungojnë dasmat, kërcimi,
kur i festonim, deri në të aguar.

Shumë kam lënë pas dore,
gjërat që mësova në atë vend,
si ajo histori , e gjatë, botërore,
pas shfletimit, kujton atë copëz jetë.

[Agim Doçi]

Kudo qe te ndodhesh
ne Alaske a fund te Botes
Me poezi Gloreta kot lodhesh
Eja ne Atdhe, t'i puthesh vlagen tokes...

[gloreta]

Rrugët e gjata.

Ec e ec e ec e ec, sikur e di përgjigjen,
rruga rrugë mbeti,me gura,zhavorrë, pa asfalt.
Makina, karroca, gomerë, ti me përqindjen,
tënde mendon, kjo rrugë po më lë të ngratë.

Askohe, ti përdoje me zor bicikletën,
se makinat aty nuk ishin ardhur ende,
kur shkoje në Tiranë, ti prisje biletën,
në kthim,mirrje trenin, e pse në atë gjendje.

Nëpër rrugë, mendimet të vërshonin lumë,
por iknin , shpejt se autobuzi lëvizte,
shpesh thonim oje, do na rrëzojë në lumë,
- tjetri pas teje shoferit i bërtiste.

Ah rrugët me gura, të gjata, me pluhura,
kanë qënë një tmerr për udhëtarët,
hërë nuk gjeje makina, mjetet e duhura,
Ç´tu bëje, kështu na i lanë të parët.

Me kohën ndryshuan dhe rrugët e shkreta
ku atëherë veç gura, gropa kishin,
u bëne me pamje të bukur, te shpejta,
tani udhëtarët lirishëm po lëvizin.

[gloreta]

Të përshëndes Agim.

Jeta na coi në vend të largët,
morëm shami, çarçafe me vete,
të fshinim lotët, vesën e lagësht,
një valixhe, në atë të ashtëquajturin kurbet.

[Agim Doçi]

Ngushëllohu gloreta me Muzeun e Wienës
Ku flenë prej shekujsh Armët e Skenderbeut!
Mergimtari, si qiriri i Çajupit dhe i Mjedës
pak nga pak shkrihet, nga malli i Atdheut....


URIME PER POEZITE E TUA TE NDJERA

[gloreta]

Të bukur e bëre poezinë për mua,
ti vete, me shpirt te vërtetë poeti,
mos harro, se dhe ti nuk je aq larg nga ç thua,
se mërgimi ty të bën poet për se vërteti.

[Agim Doçi]

Aha tashti u plaka, mezi po hiqem zvarrë
Çapitem si në jerm...mes vargjeve të mija...
Do vish tek mosha ime, e malli do të marrë
Dy "bushtra" do t'kafshojnë: pleqria e nostalgjia....

[gloreta]

....Dhe plakja shenjë e bukur për ty është,
dhe pse zemra nga brënda e re të mbeti,
hajd merr sopatën, çaj me forcë ato drutë,
merre kurorën, vëre në kokë, kurorë mbreti.

[gloreta]

... sa për nostalgjinë, kein Problem.
Me të rron njeriu kudo që të jetë,
me të rron dhe, ti i largëti Agim,
ku vargjet i shkruan me shpirt te vërtetë.


Herë herë mendoj, ah te isha plakë,
të kisha dhe unë ato thinjat e tua,
se rininë tutje dua më e flakë,
dhe pse tjetri do thojë - çfarë thua.

[Agim Doçi]

gloreta më munde me muskujt e rinisë.
Unë e ndjej këtë në vargjet e tua.
Mos harro kurr, që Moshë e Dashurisë
Nuk matet me fjalët TE DUA!...

Unë sot jetoj Moshën e Trishtimit
Madje dhe qorr të isha, do ishte më mirë.
Se digjem, përvelohem në furrat e frymëzimit
Dhe kokën e kthej mbrapa, kur isha krejt i lirë.

Tashti nuk kam liri, madje nuk kam dëshirë
Më mirë kur qesh prangosur në pranga dashurije
Tashti ec i vetmuar, gjyslykët duke fshirë...
si skllav...i thinjur keq...në vargje poezije..........