Poezi pa fund

[gloreta]

...

S'ka si të jetë ndryshe....


S'ka si të jetë ndryshe, nëse dielli gëzon ashtu
S'ka si të jetë ndryshe, kur muzgu bëhet ditë..
S'ka si të t'a thonë në një gjuhë, por jo kuturu..
S'ke pse nxitohesh, të çash udhëve ku të zënë pritë..

S'ke pse e vonon, një shikim, origjinal, diku
Përkulu afër te një liqen, të freskosh fytyrën
S'ke pse të lësh shpirtin, të endet, bashkë me retë
E gjithë qenia, e kapërcen me forcë dhe natyrën..!

S'ka si ajo tryezë e bukur, e shtruar mjeshtërisht
Me mjeshtër dëlirësie, mjeshtër të perjetësisë..
S'ka si të jetë ndryshe, prej saj shijo paqësisht...
Nektarin e ardhur, ku rrjedh burimi i pafundësisë...!



---------------------------------------------------------

[Xhenet.M.S.]

Ska si te jete ndryshe,por jeta edhe keshtu vazhdon...
Te puthe xhane

[Dar_di]

Të dashuruarit

Kam pa të dashuruarit si putheshin,
Me sytë mbyllur, thellë në butësi,
Krahëhapur, të dy Zotit i luteshin,
Dashurinë t`ua bekojë në pafundësi.

Trotuareve dorështrënguar shëtisnin,
Buzëqeshur dhe po aq me lumturi,
Sa njerëz thonjët, befas i grisnin,
Dashurinë e tyre ua kishin lakmi.

E unë qava me lot prej gëzimi,
Nga zemra urova këtë bardhësi,
E pyeta Zotin me shpirt nderimi,
A do të më dhurojë këso dashuri?!

[gloreta]

Dar_di te pershendes me kete!


Edhe ti.....


Ke parë të dashuruarit, tutje në një vend, aty po putheshin
Me atë puthje, ata dhuronin njëri tjetrit, të quajturen, ëmbëlsi
Meqenëse dëshira e tyre, e vetmja ishte, për të....të luteshin
Që dashuria të mbretëronte mbi ta, shkëmb i fortë, në përjetësi...

Nuk ka vetëm torturare, ku të dashuruarit përgjatë, kalojnë.
Dorështrënguar, gjatë kohës, zemrat e zjarrta, u trokasin..
Për njerëzit, që plot zili, të hutuar nga pas.....i shikojnë..
Lakmi nuk mund t'ua kenë dashurinë, të kenë më mirë Parisin...

Ti, s'ke pse të rrije aty e të vuaje, për ndjenjën e dashurisë...
Perplasjet, janë të lira, të brishta, buzëqeshin pas gëzimit...
Zoti, pse jo, do të të dhuroje momente ...... përtej lumturisë
Atë lumturi, ku dëshira jote e fshehur, do rëndë pas blerimit..!

Mund t'i lutesh detit me dallgë, që t'i nxjerrë aty anes bregut.
Ato çapitje, që ti si të dashuruarit, je duke i pritur me nge..
Pse jo, zërat e panumërta, do të të udhëheqin drejt ahengut.
Ti vetë, do ndjesh në gji, lindjen e një dashurie, krejt të re..!

[Agim Doçi]

Gloreta! Më pëlqeu fjala "aheng" ndaj po reflektoj!


Sa i dua jevgjitët, nuk dua askend tjetër!!!
Jevgjitët, miqt e mij, bëjnë qef në ktë jetë!!!
Ata dhe kur kanë hall, e ngrenë lart gërrnetën!!!
Këndojnë veç sot për sot...për nesër...mëndje lehtë.

Ne s'dijmë të dashurojmë, ne dijmë të bëjmë veç sherr???
Gjithë jetën veç ankojmë...dhe e bëjmë jetën ferr???

[gloreta]

Mjaft bukur Agim!



Po dimë të dashurojmë, vetëm se koha vrapon
Lirinë e kësaj ndjenje, me zor e pranojmë
Dimë dhe të këndojmë, kur zemra nis e lëngon
tingujt e shumtë, mbeten veçse t'i lëshojmë..!

[gloreta]

..

Aromë vjeshtore......


Vjeshta e sapo ardhur, risjell ngadalë freskinë
e argjendtë, të ëmbël, të skalitur në hijeshi..
e hapur, kapet pas perdeve, fton edhe praninë..
e saj, delikate, e mbledhur, nga një kristal në shi..

Aroma e saj, kuptimplotë, të troket në gjoks..
e magjishme, e artë, e mbajtur, pas një natyre..
Dhe pse gjethet, blu, te verdha, tokës kanë renë
nga fragmente, të veshura, një shkëlqim fytyre..

Një ndjenjë ledhatuese, shpirtin t'a trazon.
Aty afër, era të pëshpërin, ikjen shekullore..
I kapluar nga gjumi, vjen dimri, tashmë padron..
I bardhë, veshur me grimcat e flladeve mëngjesore....

[symphony]

Mjaft bukur Agim!



Po dimë të dashurojmë, vetëm se koha vrapon
Lirinë e kësaj ndjenje, me zor e pranojmë
Dimë dhe të këndojmë, kur zemra nis e lëngon
tingujt e shumtë, mbeten veçse t'i lëshojmë..!

I dashuruar, është njeriu edhe kur qan
vjen si rrjedhojë, për të qenë i lumtur
në duart e tjetrit, jepet tërësisht
jo rrallë herë zemra, mendjen ka mundur.

[gloreta]

I dashuruar, është njeriu edhe kur qan
vjen si rrjedhojë, për të qenë i lumtur
në duart e tjetrit, jepet tërësisht
jo rrallë herë zemra, mendjen ka mundur.

E vërtetë... të përshëndes


Dashuria ngjason dhe me një pikë shiu
E njomë, pastaj rikthehet, sërish në diell
Nga ekzistenca e saj, ringjallet vetë njeriu
Pranon, pasqyrimin e të përjetshmit qiell.

Zemra ose mendja, bashkarisht ne jemi
Pas kujt të rendim, tregon veç malli në gji
Shpirti i lumtur, artet zbulon....çfarë kemi
Përveç, harmonisë, të pashuarit thëngji....

Koha e vrullshme, shkruan si rrjedh dashuria
Përjetimet e saj, edhe hapi i saj i brishtë
Nga një dere hyn, hijshëm tërë gjithësia
Fortesë e ëmbël, njerëzore, madje dhe e trishtë....

[Linda5]

Na bej nji poezi me stinen e dimrit mi,me qense e kemi ne prag te deres

glori,kto poezit e tuja i lexoj me deshir,dhe kenaqesi,se jan te bukra,sdi ke te veçosh nga njera-tjetra.

Vazhdo kshtu zemer

Dhe mos ma harro poezin time