Poezi pa fund

[Agim Doçi]

Nuk e mbaj mend, kur thashe per her te parë.
Madje nuk e di kur do jete e fundit....
Prapa dashurise unë u hoqa zvarre
Udhë te qytetit...shtigjeve te katundit.

[gloreta]

E para, e dyta, e treta herë le të jetë,
kjo nuk ka rëndësi, se ti je me mua,
këtu ti shkruan rima, në të vërtetë,
u bëre si burimi, si ai i kulluari krua............

[Agim Doçi]

Bah! Sa zemer madhe, qe je e uruar!
Une per vehten time, ta kam shume zili
Ndaj krejt si i marr, jam i dashuruar
Veç me ty gloreta...po bej dashuri.

[gloreta]

hahahahahahaha


Unë zemërmadhe, hajd kush po flitka,
të gjithë jemi njerëz bëjmë dhe gabime,
sa shoh kjo dashuria kurrë nuk po flika,
behët shumë e bukur me ne në rimime..................

[gloreta]

.................................................. .............
.................................................. .............
.................................................. .............
.................................................. .............

Zgjimi...

Erdhi dhe vjeshta, thuajse papritur,
në derë trokiti, ama me të qarë,
Dielli kryet, poshtë i ka hedhur,
iku dhe vapa, me gjithë beharë!!!!

Shoh malet e mbuluara me borë,
Pyjet, që po u bie gjelbërimi,
tani filloi, të ndryshojë dhe kjo orë,
Jo shumë larg dimrit, po i ndihej zgjimi......

[Agim Doçi]

Dimri dhe po erdhi, ka punen e tij.
Stinë e dashurisë, qenka e përjetshme
Futu në lekundjet e se embles dashuri
Aty si Poete, ti je e gjithpushtetshme...

[gloreta]

Apeli....


Nën mbushullimën e zemrës, lashë ca fjalë,
boshe, prekëse, pse e tronditur.
Prisja si natyrë, jetën, të më falë,
atë ndjenjë, të humbur, të fshehtë, të ikur.

Kjo ndjenjë e venitur, mua apel më bëri,
një apel të poshtër, pa frymë, të vrarë.
Nuk më sillte veçse, kujtesë vreri,
i mbështjellë, nën dhimbjen e frikes, i marrë.

Nuk e pranoja, unë, dot atë dhimbje,...
të trishtë, endacake, të strukur, të krisur.
Të detyronte, shpesh të bije nën mendime,
të zhgënjyera, nga jeta, e lënë, e braktisur.!!!!

[lisa12]

Apeli....


Nën mbushullimën e zemrës, lashë ca fjalë,
boshe, prekëse, pse e tronditur.
Prisja si natyrë, jetën, të më falë,
atë ndjenjë, të humbur, të fshehtë, të ikur.

Kjo ndjenjë e venitur, mua apel më bëri,
një apel të poshtër, pa frymë, të vrarë.
Nuk më sillte veçse, kujtesë vreri,
i mbështjellë, nën dhimbjen e frikes, i marrë.

Nuk e pranoja, unë, dot atë dhimbje,...
të trishtë, endacake, të strukur, të krisur.
Të detyronte, shpesh të bije nën mendime,
të zhgënjyera, nga jeta, e lënë, e braktisur.!!!!

shume vargje prekese,duam sduam ne por ja qe ndodh keshtu(kann man nicht machen)

[tetovarja87]

Vizita ime


Dje per vizit isha ne nje vende,
ku ka shume lule por zemra dhembe,
ku ka shume njerez por aspak nuk flasin,
c'do lote i syryt shpirtin te godasin...

Ndalova tek nje vende,
mu ne mes dy varrezave,
nga nje lule lashe,
dhe nisa,nisa me ju te flase...

Ne fillim i fola babait,
i tregova per gjithc'ka,per rritjen e vellait,
dhe pastaj nene t'u drejtova ty,
i ndjeva ata duar,i ndjeva ata sy..

sa veshtire e pata se skisha pergjigje,
per pyetjet qe beja,e zemra me digjej,
sa veshtir qenka te jeshe nje i gjalle,
s'munde te flasesh me prinderit aty brenda ne varre...

[Agim Doçi]

GLORETA!!!!!!!!!!!!!!

Lexova me shume dhembje poezine tende APELI.
Eshte e mrekullueshme. Tani qe te shkruaj po mendoja qe une kam faj! Po, po! Kam faj se te shtyva te vuash ndjenjen e braktisur. Te kuptoj shume mire e dashur!

Nuk e di, pse njerzit tremben nga dashuria
Madje s'e kuptoj pse kane kaq shume frike.
Ndoshta ikjen e beftë, e bënë vargjet e mija
ndoshta mosbesimin e ke nga Jeta...prikë!

Une do te dua deri sa te shuhem
Vargje do te thur, deri sa te vdes...
Se nga dashuria, fare nuk druhem
Kthimin tend tek mua...me mall do e pres.