Hedh vargjet e ditës se ikur ....!

[brunilda_it]

Mes dy shpirtrave


Përtypur në ujëra të mëngjesta…,zgjohem kaltërsive,

…,dhe vesa që më bie qerpikëve, këputet copëzave të lotit,

Prehërit shtrin ijet e ndjen lodhjen e brishtë të mëngjesit.

Ikur në lundrime të klithëta valësh, krruset kristali i fundit,

Mbytet si hënë e vakët mes reve gri syri i tharë i mallit,

E mbetet mes dy shpirtrave të gurtë një kristal që të verbon si dritë qiriri.





Poezi e marre nga libri i 11-te, me poezi- "Marsi i zbutur nga vetetimat"

[brunilda_it]

Buzëqeshja e thinjur


E ndjeva të më ikte buzëqeshja, si shi i rrëmbyer,

Në pritjen e hidhët u nda mallgrisuri në malle,

Ia ndjeva rrahjen e krahëve prag-degëve të selvisë…,

Gjetheve të saj regjeshin rrezet e një agimi të lodhur.

Iku…,me mëritë e harruara në sundukun e vjetër,

Në pritje, thinja e parë theu heshtjen e lodhur në zarf .





Poezi e marre nga libri i 11-te, me poezi- "Marsi i zbutur nga vetetimat"

[brunilda_it]

Tik-takeve të një nate


Tani dherazi një pëlhurë e lehtë kafshohet me retë motake,

Duke u nisur për larg, tretet fjala dimërake, si rrezja nën vesë,

Këputet një heshtje e përplaset buzëve që dridhen prej lotëve.

Kam ikur…,jam ndarë…,dhe heshtja hap pas hapi ndjek hapa,

Marroset në vështrimet e qiell-kaltrit, syri që lidh mendime…,

Të lërë nën letrën e bardhë firmë shpirtrash të ndarë, që dikur...,

…,dikur preknin tik-taket e vona të natës, mbuluar nga yjësia.





Poezi e marre nga libri i 11-te, me poezi- "Marsi i zbutur nga vetetimat"

[brunilda_it]

Rrudhave të poezisë


Marrosur deri në dhembje, shket si lot marsi ora e pritjes,

Rrëzë ftoit dimërak shfletos fletë libri një dorë-thinjur poeti,

Me kohën nis e troket, koha e një tjetër jete, në dritëz-jetën jetë.

Kafshon hijet e mpita, vetmia e shkruar mbi kurriz të viteve,

Dhe rrudhave që koha i ka urtësuar, fle dita e pafundme e poezisë.




Poezi e marre nga libri i 11-te, me poezi- "Marsi i zbutur nga vetetimat"

[brunilda_it]

Nuk të pashë në ikje


Nuk të pashë në ikje…,ti ike i pari si klithmë dallgësh,

Dhe mbylle fund-harkut të qënit i pasur me gënjeshtër.

Nuk të pashë në ikje…,frika të kishte mbërthyer me kohën,

Fleta e bardhë në dorën tënde, s’kishte më hije-mallesh,

Përtej të qënit veht-vetja, dhe ata që njihje nise ti gënjeje,

Nise të bëje lojën e të kërkuarit…,si atëherë, dikur…,

Nuk të pashë në ikje…,ti ike si gënjeshtra e verbuar nga hijet.




Poezi e marre nga libri i 11-te, me poezi- "Marsi i zbutur nga vetetimat"

[brunilda_it]

Natë mes gjëmimave


Natën e preka heshtur në pragun e dritares lotmbuluar,

S’kishte yje murrëmësia e qiellit të vonë,

Hëna e mbetur gjysëm zhveshur, meditonte thellë.

Nata dukej se kishte ardhur dehur këtë mbrëmje,

Kafshuar në eshtër…,nxirë prej gjëmimave.

Ja mbulova pa fjalë lotët që i binin me ngashërima !




Poezi e marre nga libri i 11-te, me poezi- "Marsi i zbutur nga vetetimat"

[brunilda_it]

Diku…,kujtime të harruara


Diku, harruar si udhëtim i largët që kthehet memories,

Diku, pret për vite me radhë një sy i tharë,

Tharë nga loti e mbërthyer prej natës që lidhet pas yjesh,

Tik-taku i lodhur nën qelq, thyen heshtjen e vrarë që vret,

Ndahet në thërrime loti i ngrirë nën strehëz qerpikësh,

Të nis e hedh radhë kujtime që s’do të ishin kthyer kurrë !





Poezi e marre nga libri i 11-te, me poezi- "Marsi i zbutur nga vetetimat"

[Fiori]

Paske qene interesante ti!

Krijimet me lart i ke postuar nje here, mjaft vazhdove sikur s'di te lexosh. Konkretisht krijimin 'Diku…,kujtime të harruara' te postit 237 e gjen dhe ketu tek posti 202http://www.forumishqiptar.com/showpost.php?p=3060245&postcount=202 . Domethene tek e njejta teme.

Nq se nuk di te perdoresh forumin, shtyp mbi emrin tim dhe me dergo nje mesazh ne lidhje me pyetjet qe mund te kesh.

Temen po ta mbyll ketu. Nq se fillon shkruan serish dhe ke dicka te re per te thene me lajmero qe te te rrihapet tema.

Suksese!

[benseven11]

Mes dy shpirtrave


Përtypur në ujëra të mëngjesta…,zgjohem kaltërsive,

…,dhe vesa që më bie qerpikëve, këputet copëzave të lotit,

Prehërit shtrin ijet e ndjen lodhjen e brishtë të mëngjesit.

Ikur në lundrime të klithëta valësh, krruset kristali i fundit,

Mbytet si hënë e vakët mes reve gri syri i tharë i mallit,

E mbetet mes dy shpirtrave të gurtë një kristal që të verbon si dritë qiriri.





Poezi e marre nga libri i 11-te, me poezi- "Marsi i zbutur nga vetetimat"

Bukur shume, penelata imagjinare te mrekullushme.