Hedh vargjet e ditës se ikur ....!

[Xhemal Gora]

A mund te harrohen miqte? Per poetet kurre...aq me teper kur poezia ka qene dhe eshte ne mes.Me vjen mire dhe gjithmon kam pritur qe te rriteshe ne poezi.Fieri eshte qyteti ku gjithmone lulezojne talente, me vjen mire dhe emocionohem tek shikoj qe ne ate fidanishte arti cel dhe lulezon me shkelqim nje mike e mire e koheve te shkuara.
Suksesi gjithmone do tr jete me ty Bruna.
Xhemal Gora Kleveland SH B A.
8.11.2009

[brunilda_it]

SHIU "MASHTRUES" dhe FRYMEZIMI POET

Grrisja avujt kufomë !

Vrarë dole, në mes shiut “mashtrues”,
U këputën, si gjethe vjeshte tufa resh të plakura,
Shkove...,ike....,hutuar, si mjergull e bardhë.
Vrarë dole, në mes shiut “kokë-zbathur”,
Në shtëllungë të ajrit, u shtrua pas emrit !
Unë grrisja avujt në xhamin kufomë,
Të shihja fytyrën tjetër me mallim,
si një gjysëm rrethi në hark-dashurinë e shkuar .


E shkoqa mallin...,...,

Më mori malli....,....,
Që në katër të natës më dhembte ora,
Kumbonte zëri i largët...,....,
Si drithërima lulesh në brinjë të malit.
Ti ishe aty....,....,
S’kishe folur kaq e kaq kohë.
Koha kurriz-dalë të ishte kthyer pas, fletë-fletë,
Atë mall e shkoqa thërrime,
Të mbaja gjallë ëndrrën e vjetër !


Gjurmët e lotit !

Nuk jam sot,
Shënova mbi kalendar, ditën e ikjes.
Të kthimit..., ah’ të kthimit, jo !!
Nuk jam sot,
Ti je kthyer me sy në lot.
Kish’gjurmë në derën time.


Pa lotë s’jeton njeri !?

Kam pak lotë...,..., kohëve i derdh e vetme,
Kam pak lotë...,...,nuk dua të m’i shikoni ju “o njerëz”,
Kam pak lotë...,...,si erdh’koha, të më kripen syve,
Kam pak lotë...,...,si erdh’dita, të më ngrijnë qerpikët,
Viti s’do t’më ndjek pas,...., e di,
pa lotë s’jeton njeri !


Mos më kërko...,...,

Mos më kërko në kthim...,...,
Nuk do t’më gjesh si dje .
Mos më kërko...., tek dera të trokasësh,
Nuk do t’më gjesh si më parë.
E drejta këputet degëve të thara të shpirtit tim!
Dhe heq zvarrë në ditët e “shurdhëta”,
Copëza të krisura fajesh e fatesh !!

[brunilda_it]

VJESHTA NE GERMAT E POETIT !


Një copëz vjeshte ....,...., !

(cikël prej festivalit të vjeshtës-Pogradec)

-----\------\-----\-----
Fundosur në ujëra marsi, si velëza gjethet e vjeshtës,
Lënë trungjet mendje zhveshura, çapiten diku ..., degëve,
Lënë lumenj shtrate tharë, me petk vese hedhur,
Lënë diku në zgavra pemësh, kaftësi dimërake.
Edhe synë që lahet breg Ohërit ia ndiej t’i dridhen qerpikët,
Merr mbushet me frymë vjeshte, koha që belbëzon mbi stinë!


-----\-----\-----\-----

Shtrin krahët të mbledh eshtrat e thinjura,
Në prikë të agimeve përtyp nur që rrëzojnë rrezet,
Dhe fryn një erë e harruar të marr para gjethe stine,
Shket dhëmbja në ah-e trungjesh....,si mal-zhveshuri, uturin,
Degët varur, rëndojnë dheut....,vjeshtë përcjellin të pagojë,
Mbetur rënë me kohë prej vjeshte,
.....,....,dimrit shtrihen, s’ndihen më !?




-----\------\-----\-----

E ndjeva vjeshtën të rënkonte maleve,
Sipër gurëve ngjyrë bezh, në rripat e rjepur,
E ndjeva vjeshtën të zvarritej degëve,
Sythe tharë e gjethe zverdhur, përtypej mëngjeseve.
Luginave merrte frymë në fije të ujit,
Çahej si trung i moçëm në fund-këngën e gjinkallave.



-----\-----\-----\-----

Më ike, si të ishe hije në kohë të shkuar,
....,dhe shtatin m’a preve me sythe gjëmimesh,
....,dhe syrin m’a verbove me krisma rrufeje.
Më ike, sic fryn era rrëzë veshëve të gurëve,
Mbështolla dheun në grusht t’i jepja jetë damarëve,
Shtrëngova fijet e këputura në pemën pa gjelbërim!



-----\-----\-----\-----

Ndiej të më rrëshkasë qielli hijes së reve,
Përthyer shkon perëndimit, si dallgë e mavijosur,
Trup krrusur, lodhur e rraskapitur në të nxehtat orë.
Nis të më kryqëzohet në gjëmimet e prera.
Kokën pas shkon e shpërndarë në vështrime,
...,dhe flladitet përtej gurëve.. ,e zverdhur çel agimit.



-----\-----\-----\-----


Dritares së heshtur, trokitjen ia ndjeva vjeshtës,
Breg-deti të shkretuar, mes një pylli të arnuar,
Ecte e çurkonte stinë-stinësh në bulëzat e vesës,
Shkallë ngjiste...., rrëkerave zbriste, prag dimrit e dërrmuar,
Duart nën pranga i tërhiqte zvarrë-zvarrë....,
Të ngrihte prej shtrati atë pjesë të vetën,
Dhe gurëve fytyrë rrudhur t’ia fshikte aromën e situr !



-----\-----\-----\-----

Në të shkuar rrugicave do të kem mall për gurët,
Endur pas gjetheve, më shkon mendja si jetimi i gjorë,
Harruar si sythët e tharë, rrëmbimthi mbytet një shtegëtar i vonët,
Mërgon në flladitje degësh një folezë balte e kashtë.
Do të kem mall për gurët, e di, kur të nis vjeshta e dytë.
Herë e lagësht e herë tufani do m’i vesh me trishtim,
Zbërthyer si gjoks vashe, përtej dy kodra m’a prishin vargun vjeshtak!
Diku....,stolave të vetmuar do trokas mes të rinjëve,
Në të shkuar rrugicave do të kem mall për gurët,
Ngjyrat vetes do ja tres, dhe në penën e poetëve !



------\------\------\------

U shtrydh fund-vjeshta në litarë vetëtimash,
Çurqe-çurqe në mes reve, shiu i trembej rrufeve,
Uturin që nga malet e mbi fushë një tufan,
Çahej qielli në mes krismash..., e diku gjëmime radhë,
Gjethe-zverdhurat rrëkeve, ënjtur, fryrë nëpër damarë.
Udhë nisur që me vjeshtën, udhë pa udhë s’gjetën vend,
Eh, dhe vesa humbi kryet mbrëmjeve dhe në agim,
Pemë zhveshurat rjepur mbetur.., dhe nga rrebeshi bërë mavi !
Shkoi deteve e liqeneve trup etur si lastar,
Prag dimrit mblodhi eshtrat të mos matej me atë “xanxarë” !


-----\-----\-----\-----

Dhe diellit do t’ia fsheh dertet e vjeshtës,
Në sup të thyer të reve do të kthej dritë,
Me të ikur perëndimit, çarë e zverdhur hijes,
Pas mjergullës gungaçe do të mbështes ditët e stinës,
Heshtur flenë në valë-qetat me pulëbardhat....,
Gurëve zverdhin moshë rreth liqenit të Ohrit !
Shkëmbehen ditët në syth-degët, pas gjethe rënave,
Një trung i thyer buzë valëve tjerr aromën....,
Si djep yjesh në natën e vjeshtët, lëkund leht.
Prek vezullimet e hënës përtej orëvë, poezia,
Vjeshta që kërrusur ra mbi fletën e bardhë !

[brunilda_it]

Harkëzime shpirtrash , hark—mendjes POET !



Vështrim i heshtur

Mes natës ula shikimin, në gjumin e yjeve,
Heshtja numëronte orët në hapësirën blu…,
Si meteorë m’u shkëput vështrimi, ra duarve,
Tokës që krihte vitet u shemb me natën.
Kalonte si kalorës nëpër kalldrëmet e errëta,
Që kthehej nga kurbeti, me heshtje blerë !


Krehëzimi i lotit !

Krehëzohet loti, qerpikëve të lodhur…,
Rrotullon fjalën harqeve të padijes,
Gurgullon mendimi, si uji i burimeve,
Të prek gurët që kuvendojnë thellësive.
Netëve kur yjet harrohen buzëve të tyre,
Krehëzohet loti, qerpikëve të lodhur…, !



U struk mbrëmja…,

U struk mbrëmja natës së zeshkët,
Me sy vjedharakë vështronte yjet qiellit,
Trokiste dyerve të mbyllura, me hijen, hëna,
T’a trembte pa nisur dremitjen e gjatë.
U struk mbrëmja natës, si të kishte faj ;
Mëngjesit harronte orët e fërguara …,



Abstrakte…

Iku…, diku…, u fsheh…, habia…, njeri,
Rrugëve endte mesazhet e “botës së tretë”,
Të mbeteshin dhe ato pjesë në kënd-jete,
Me vehten matej lodhja pas moshe…,…,
Trokiste gishtat e regjur nga ecjet mbi re,
Si eshkë që ndizet gurit, s’e shoi lodhja !



Të flasim me lotë

S’di kush fajin mik e ka bërë i pari ?!
Trokiste jetimi në çdo derë për shoqëri,
Të gjente fajtorin e fajit të tij…,
Kush prej fajit iu nënshtrua dinjitetit njerëzor ?
Heshtim të dy prej fajit, të flasim me lotë !



Puthja që s’njeh hije

Rrugëve ku zgjatej mendimi, pemë varnin trupin,
Kalonte nëpër gropa, hija që zgjonte dita,
Merrte pas vetes puhizën që i krihej supesh…,
Rrugëve pa fund, fëshfërimave u trembeshin zogjtë.
Ngacmonte sythet mbi degë, puthja që s’njihte hije !



Këmbët e fjalës

U ngatërruan këmbët fjalës në vargun e gjatë,
Heshti fleta…,
Penës i ankohej çudia-poezi !
M’u ngatërruan këmbët e fjalës rrjetave ziliqare.
Poezia drejtoi trupin, të mos pajtohej me turpin !



Vitet që s’kthehen më !

Preka dorën tënde, mora jetën—uratë…,
Fshiva lotët në sytë e vrazhdë—pashë detin e sinqeritetit,
…, e mes heshtjes mbërtheva urrejtjen e pamëshirëshme,
të kthehesha e penduar për vitet e dashurisë sime.
Preka veten time…, s’isha hije e shekullit xheloz,
E njihja lotin e dashurisë, isha njeri me ndjenja !



Zëri i shpirtit

Lëkunden mendimet në hije hapash të lodhur,
Ditarit shuhen, si meteorët në qiellin me shi.
Diku lotë…, ndjekin këmba-këmbës yje të vetmuar,
Diku sytë…, kapen degëve plot lule të pemës,
…,dhe nis qetësisht të dal pandjerazi prej shpirtit,
Një zë që derdh dhe vesën në fije të barit !



Autografe nëpër re !

Aty u shuka, aty u mbylla, aty më ranë lotë,
Si zgjim prej errësirës, kafshonte eshtrën njeri.
Akrepi i sekondave që merrte frymë e thyente supe,
Ngrinte vështrimin hapësirës, krahu i zemrës,
Kur ndihej në jetë, autografe linte reve !



Zëri i paqes…,

Tani në qetësi dhe heshtja vret brenda teje,
Kërkon fole vetmie të ngrejë çerdhen për të nesërmen,
Si dallga të qëllon e rikthehet në thellësi,
Duart të zhys fluturimi, të kap kaltërsi.
Diku mbetesh harresë, në mendjet prapanike,
Skena merr fund pa nisur ende…,
Dhe nga sytë e lodhur për pak dritëz-hije,
Të mbetesh kujtesës si një lodër fëmijërie !
Tremb vështrimin nëpër zhgarravina pa fund,
Fytyrave të paqta mpreh fjalë, zëri i yt !



Varfëri

Do të përpijë yjet, me sytë e tu do të më ngjasojnë,
Do të kthehem në një meteor.
Do të përpijë ujërat e ëmbla të liqenit,
Puthjet e tua do të më kujtojnë,
Do të shëndrrohem në kristale pa fund.
Do të përpijë dete e ujëvara,
Do të më sjellin veç lotë.
Unë do të kthehem përçuditërisht në një sirenë…,
Gjithmonë…gjithmonë do të mbetem larg teje !



Deti

Përgjatë teje kam ecur,
të gjej ngrohtësi,
Përgjatë teje eci,
të fundosem tek ti.
I kaltër ndër vështrime,
ti mbetesh përherë,
Veç ëndrrat e mia, s’i kape njëherë !

[andreas]

Bruna te pershendes!Me duket se njihem prej kohesh me keto vargje.Me duket se dikur kemi qene miq te mire.Instiktivisht te ndjej te afert,shume te afert.Me solle nder mend "vitet e pafajsise".Sidoqofte mundet qe te jem gabuar por ai tharm poezie qe i mbush vargjet e tua plot "britma" pesimizmi,ia figuracion i ngjeshur i shkathet me nje muzikalitet te pabesueshem, me japin ikonen e nje shpirti e talenti te rralle poetik.Fifguracioni i ngjeshur,perceptimi e sensibiliteti i vargut tend me kane rrenqethur deri edhe ne fijen e fundit te flokut.Nuk e di por shoh ne vargjet e tua nje fryme romantizmi te ngjajshme me ate te "brezit te humbur"te zhytur ne nje nostalgji melankolike qe dhemb,dhemb ashtu sic dhembin kujtimet kur i prek.Dhe atehere dhimbja kthehet ne britem akuzonjese,fajesuese,cfajsuese apo hakmarjeje.
Bruna keni nje shpirt te bukur dhe beni mire qe nuk e lini te heshte sepse "dritherima" e tij ka prekur edhe shume te tjere perreth qe ndjejne e dhembin njesoj si juaji.Me mellengjyet e me perket thelle me "buqeten" e vjershave te tua,te faleminderit Bruna!Me sollet nder mend diicka nga poeti i madh turk Nazim Hikmet, dicka qe me forcen e vargut i kapercente akoma edhe kufijte e deshperimit...Pergezime!Dote pres ketu me kenaqesi per te lexuar vargjet e tua ne te gjitha ditet ne te gjitha oret, mos vononi ju lutem!!

[brunilda_it]

CAST BRENDA SHPIRTIT !


Hije-prerë, reve

Jam ikur e harruar, hije-prerë në retë e plasura,
Frerë vetëtimash mbërthejnë trupa yjesh që klithin.
Një hënë vetull shprishur lëngonte larg…,
Gërvishte në të gdhirë harkime dallgësh.



Çast brenda shpirtit


Zhgarravinë që merr frymë e strukur qoshesë,
Mbulon shëmtinë e lotit një prekje buzësh,
Çahet në cipë të ujit rënkimi i gjetheve të largëta.
Porta e mallit mbetet mbyllur me kohën,
Një det n’a ndau mua dhe TY përgjithnjë…sa shpejt !





E pa njeri mes njerëzve !
(Në lumin Vjos-2005)


Shkuar rrjedhës së turbullt me rënkime mbuluar,
Një hije me natë hëne, e zverdhur shkon larg…,e pa njeri mes njerëzve.
Nxirësisë shkunden yje të pikur në shtratin e reve gri,
dhe lumi tërheq pas zëra fëmijësh, lutje prindi !


…, …, …,



Nëpër shelgje tjerrë shkon një puthje marsi,
Kripësisë së fjetur, loti fle me të ikurat.
Shteron rrëzë malit gurë-plakur, pikë-pikë, cepave…



Aroma e viteve


Përkulem përgjatë rrjedhës në lëvozhga frymë-pakët,
Dhe aroma e viteve ripet në vështrimet e kthjellëta.
Një presë rrezesh këputet në kërcell të barit…,
Merr në të dalë drita, dhëmbëza yjesh në fund të pusit.
Aty ku hija e ditëve, bie e ngrihet pa njeri .



Një bark reje !


Hijes së ditës m’u përpëlit një bark reje,
Merrte e uritur kaltërsira të përgjumura,
Në pas shpinë të perëndimit, u kreh pas dallgëve,
Me rërën ngatërrohej si poeti mes vargjeve.




Njeri tjetër, përtej fjalës së punuar !


Përballë teje e pashë njeriun tjetër, atë që s’e njihja më parë,
Zhveshur nga nuri i poetit, rënë e ngritur nga të tjerë prapë.
Kishte etje të tharë në rrënjët e thinjta të vështrimit tënd,
Kishte kohë që pena e letra gryenin mendjen për një varg.
Kishte marrë udhë të re, ai njeri që njihja dikur…,
Përballë teje e pashë, m’u kujtua, që të njihja atëherë, dikur !



…, ..., …,


Po derdhet muza e fundit në pentagram të lotit,
Mbështjellë me bardhësinë e dimrit,
në natën me hënë të copëtuar.
Ndahet pakuptuar, në kurthe yjesh endacakë…



Jehon loti, pas ikjes


Derdhet mëngjeseve një e grijtë që shkundin mallet,
Krehëzon vështrimin në shpirt të gurit dhe fjala.
Jehon pas ikjes, loti që griset rrudhave të heshtura.
Shkon e kokë s’kthen, shkon e mbetet i mërguar,
Në të perënduar përmes dallgëve lartohet yjeve !

[gjakushi]

1-U nisa me veten

Pa mall u nisa, larg të mbetesha nga ju,
Pa lotë strukur, akrepit të sekondave .
As hija ime s’më ndjek buzë bregut...,
Si shkëmbi që lëngon nga përplasje vale !
Marr mallin në shpirt, e lotët vishen duarve,
Jam..., mbetem..., brenga e një deti në stuhi...,


Nuk ështe e lehte kjo nisme e poetes! Në frymëzimet e saj, ka vënë spikamën vrulli dhe ajo e mbetur për kaptinës së mbijetimit, del e shperthen ato vargje plot prurje ! Do te shtoja nje nisme e mbare ! Nje begati në mesin e gjithë horizontit letrar, sepse del e shnderrit nje yll befasues i lirikës !




2-Çaste ndjenjash !

Preva vështrimin, nga krismat u çua qielli,
Theva orët jetime, prej heshtjes rrahu zemra,
Ecja..., dhe ecjeve hidhja kohë në letër,
Të ngrihesha pas pritjes, fshirë dashurinë e vjetër!
Nga thellësitë e shpirtit u çua një qiell i ri,
Sytë krahë-shtrirë të ishin pas kohe të lirë.
Ecja nën hijet e hapave e vitet numëroja si minuta,
Të ndieja dashurinë pranë, që e humba dikur...,



Nëper këto vargje të plota me funksionalizëm dhe me dinamizëm qe te pershkon nëpër mendje nje metafore e qelluar, krijo pershtypjen, se poetja, del e plote me arkitekturen e saj, dhe identiteti ka krijuar ritmin dhe imazhin!


3-..., ..., ...,

U fërkua dielli në kurriz të malit,
Me shigjeta rrezesh ia çau trupin vesës.
U shtrua horizontit, hapësirës së blertë,
Hidhte mesazhet e para të ditës fytyrë-çjerrë!


Kjo ditë , siç arrin ta theksojë vete poetja idhte mesazhet e para të ditës fytyrë-çjerrë!, vërtet zbarkohet si nje vetetimë që krijon driten e saj, por, perpiqet te sherojë zemrat, jo t'i pikëllojë ato!

[andreas]

E nderuar znj.Bruna! Sic duket isha gabuar duke pretenduar se dikur kemi qene te njohur e aq me teper miq....Por TE ME FALNI!Kjo eshte nje koincidence e cuditeshme qe mund te ndodhe nje here ne njemije vjete....qofte per nga emri e qofte nga menyra se si i shkruani vjershat tuaja...Kjo ngjajshmeri eshte kaq sugjestionuese sa qe sa me shume i lexoj vargjet tuaja aq me shume i perqaseni imazhit te BRUNES, mikes time te shtrenjte qe fatkeqsisht e kam humbur ne harresen e viteve e te largesise...Sidoqofte me lejoni tju kerkoj te falur per ngutjen time te pafajshme qe ne fund te fundit nuk ishte gje tjeter vec se nje britme entusiazmi te parakohshem per vjershat tuaja mbreselenese ku une "zbulova" pjeseza e fragmente nga nje shpirt binjak me te BRUNES...E verteta eshte se "mjergulla"e harreses u shpernda neper vargjet tuaja nga ai diell i ftohte vjeshte te pikelluar qe gjithsesi deperton ne "humnera te erreta kujtimesh,imazhesh,ndjenjash e perdellimesh i perkund ato
me nje rezonance koherente me regetimen e zemres per ti kthyer ne shprese,ne besim e optimizem...Znj.Bruna te me falni per "insiunacionet filozofike"prej romantiku sentimental te pandreqshem.Dua tju pergezoj edhe njehere per vjershat tuaja e sidomos per ato te fundit qe jane me te vertete "nje manifest shpirteror dhimbjeje e shprese"pasqyrim i qarte i talentit
e i sensibilitetit tuaj si poeteshe me nje te ardhme te sukseseshme....Pergezime dhe ju faleminderit per respektin....

[mondishall]

Vazhdoj me kenaqesi leximin e krijimtarise tende Brunilda. Urime!

[brunilda_it]

Gërvishet vështrimit të zjarrit “Sinqeriteti” !


Largësisë së tejskajshme !


Këputem pritjeve çyryke, si sahat i vjetër në mur,
Koha shtrydh në heshtje frymë loti mbi dhe’ ,
Kur në sqep pulëbardhash, një stinë dallgësh blu,
Farfurit në largësi, të tejskajshmen, aromë malli .




E thirra lotin…,

E thirra lotin tek ikte menduar për larg,
Ngarkuar supet me mall, në shpirt pak brengë.
E thirra të kacavirrej në gardhet e shpirtit,
Me kripësi të m’i vishte ditëdhembjet e mia.




Kishte nisur të frynte !

Kishte nisur të frynte atje tej malit të grijtë,
Harrimi, harruar, shkundte degët në të ikur.
Klithte në djep të gurit e frym-valëve blu.
Kishte nisur të frynte në supet e rëna të kryelartit .




Lot’ i paformë !


Lot i paformë,
Lot kokëbosh,
Bie e s’ngrihet më…,
Mbetet me këmbë të prera.
Lot i rënë në tre kohë,
Mendim – Trishtim – Dhembje .
Lotë…, !?




Natë e dredhi !


Jashtë nata që ra, s’më tha – natën e mirë,
Në shtrat m’u harrua, dhe nga yjet më ndau me dredhi,
Rrinte përkulur mbi mua, t’më mbulonte, si të kisha bërë unë faj.
Kjo natë që ra më e fajësuar se heshtja.




I paharrueshëm, gjaku-prind !


Gishtat e mi po presin hije-ëndrrash guaskë,
Duke u nisur, postoj mallin e fundit mbi librat e ngrirë.
…,dhe kthyer përballë perëndimit ndiej aromë dallgësh të virgjëra,
Ndarë me mall-heshturin, përtypshëm ikën ditët e fundit.
Në fund-hapin e lodhur, këputet loti i vajzës mbi penë,
Merr pas përjetësisht, të paharrueshmin, gjakun-prind !



Gërvishet vështrimit të zjarrit “Sinqeriteti” !


Po priten heshtjepakët gurëza hiri në vatër,
Jam nisur të kthej orët e mallit në startin e viteshkuarave,
Ngre krye dora që s’flet, me paraqitjen të vërë qetësi ,
Ndahet hutimturbull e zëri kthehet në vajtim...,
Këputur e ndarë, lidhur e paparë, dashuritjerra merr penën zvarrë!
Kryqëzuar fund-orët akrepit sekondë fshijnë hijen,
Gërvish vështrimi i zjarrit muret memece rreth baxhasë,
Një dritëz del thëngjijëve…, dhe end aromëpaktën “Sinqeritet”.
As ditët e nisjes për larg s’po më sjellin lotin që t’më përcjell !



…, …, …,


Në vështrim të mallit dredh buzët hija “vejushe”…,
Kapërcen e lodhur turma të mpita fjalësh…,
…,dhe hëna ndërron lotin me rrezelodhurin dimër.
Aty ngelem portret për mallet që po vijnë pas,
Të mbetem e kryqëzuar, rrëzë kodrës së vakët.



Çast-bregdeti !


Thahet mendimi në dallgëheshturat e Semanit,
Aty mbledhur kafshohet me vargje penash te heshtura,
Ngelet i paprekshëm…, enigmë, dhe fjala ime,
Ju mbeteni larg meje të trilluar breg-deti !