Hedh vargjet e ditës se ikur ....!

[iktuus]

Sa keq me vjen qe nuk di te shprehem me rim ne vargje edhe pse letersia me pelqen shume.
per kete jete.
Aroma e diteve eshte manteli qe mbaj mbi supe, fluksi i casteve qe kerkojn emocione.
Ne heshtje ka zhurm ne levizje gjej qetesi milimentra detaje qe te cojn ne infinit. Per kete jete deshmitar i veprimeve te mia.
Per kete jet qortohem dhe vlersohem sepse ky eshte kushti qe me kan imponuar qe ne embrion. Une statuja e misheruar, shpirterisht, i hedhur ne natyr diku aty brenda botes qe jetoj. Jeta kuptimi i sakt eshte ekzistenca.Po pse vall jetojm thjesht per te qen nje gjalles qe merr frym apo per te kryer evolucion pas evolucioni. Jo, une kenaqem edhe me gjerat me te vogla me nje pershendetje te perzemert me njohuri te reja, te shikoj gjera te bukura, te me pelqej vetja, te me pelqesh ti, te degjoj muzik, fragmente te vogla qe bejn tek njeriu jo vetem nje proces sistematik te te qenit gjalles. Per kete jet betohem se dua te jetoj...

[brunilda_it]

Pershendetje iktuus !
Brenda shkrimit tend gjeta shprehjet e nje shpirti, qe se besoj kurre ti mungoje rima per te shkruar vargje, por vetem iniciativa per t'ju perkushtuar fletes se bardhe !
Merre penen e fleten e thuaj vetes : -Dua te shkruaj pak vargje per ty Jete , qe po iken
si te qe ne momentet e fundit !
_Merre penen e thuaj shpirtit jam ketu te shkruaj per ty !
E di qe endrrat mund te fitojne mbi kujtimet, por vall sa zgjasin ato !?!?

[Agim Doçi]

brunilda.it

Shijova dhe lexova me shume endje 21 esset e tua poetike. Me vure në mendime. Nuk gaboj kur them qe ti je e nje dimensioni poetik "alla Wetmann" . POETI I MADH ESSEIST amerikan WALT WITMAN eshte nder te paktët poetë qe lirisht quhet Homologu Juaj.
urime! Urime vertet. Sejcili nga 21 trevargëshit tuaj te fut ne boten filozofike te mendimit poetik intelektual.
Sinqerisht Agimi

[Agim Doçi]

bruna.it

Ndoshta pakkush ju kupton sesa varg te forte madje do te thosha tejet te forte metaforik keni! E gjithe bota qe na rrethon, nen peshen e vargut tend behet e vertetë. Butaforia poetike tek ne te tjeret eshte vetem dehsira sesi DUHET TE JETE. ndersa ju me forcen magjike te krahasimit, metafores dhe pse jo te antivesit, e beni ate me te vertete. Une nuk trembem nga vargu juaj! Une e kam zili vargun tend. Do te deshiroja te shpalosnit edhe poezi rozë....pra poezi qe nuk eshte fort e veshtire per tu vargezuar. Kam shume kenaqesi kur te lexoj, sepse ashtu siç me kane emocionuar piktoret impresioniste - ashtu me impresionon poezia dhe idea juaj poetike.
Urime te sinqerta

[Besoja]

Nuk heq asgjë nga ato që shkruan poeti Agim Doçi sepse vetë nuk jam poet që të bëj analizë por më pëlqejnë poezitë e tua Brunilda.
Suksese.

[e panjohura]

Poete, po se gjetem veten ne mes vargjeve tona..........., atehere
kerkoni,kerkoni tek miqte qe kini t'u japin me shume se keto vargje ?!!






Përpëlitej në hi !

Duarve dridhej loti, për sythët që s’çelën kurr,
Në degët e thara, damarëve endej jetë.
Fshehur lastarëve në trup digjej nga pak,
Loti i dashurisë, rënkonte e përpëlitej në hi!
Linte shenjë kohe, në hartën e viteve .

Ky varg me preku thelle ne zemer!Ju deshiroj krijimtari te pashterrshme!

[iktuus]

sikur te varej cdo gje nga pena....
respekte edhe per ty

[mondishall]

Urime per kete krijimtari me vlera artistike dhe filozofike.

[brunilda_it]

DORA QE TJERR ....., ...., HESHTJA QE SHKRUAN !


Koha që humbe....., s’të vjen kurrë !?



Do kohë të vijë sërish lumturia, që shkele me këmbë,
Do kohë të vijnë ato ditë, që i sterrove me dorën tënde,
Do kohë të qeshë dhe njëherë syri, e fjala mos të të dhemb,
Do kohë të kthehet besimi, që më çorri, si të qe forcë malli,
Do kohë, pas kohësh, në pritje të një kohe tjetër....,....,
Do kohë të vijë përsëri tek ty, koha që të solli buzëqeshjen !!



Shkarpë e djegur !


Nuk kishte buzëqeshje më, të të uronin si më parë....,
Nuk kishte pritje si dikur, të të rrëzonin ndoshta lodhjen....,
Kishte veçse buzëqeshje të shtirur në sytë e tu...,....,
Nuk kishte, as do të ketë më, si më parë në kaq kohë jete...,
Ti do të ngelesh një shkarpë e djegur në vatrën e ftohtë,
..,dhe në çdo gërmë të emrit tim..., fjala jote s’do të ketë zë !!






Tharë nga harresa !


Hapësirave të kaltra endet mendje-vetmuara....., vetëm,
Kënd-dritares së errët klith përbrenda shpirti, si lakuriq nate,
Përtej qiellit që më shumë se unë hesht, një hije flet me yjet,
Dëshmi e gdhendur në trungun e drujtë, ditë-ora e një tjetër jete...,
Ishin ende mbi të, shenjat e gishtrinjëve, por tharë nga harresa !!






Heshtja e mallit !


Ka kohë që ditët...., s’i numëroj më ditët e mallit...,
Ka kohë që dhe fletëve të tij, trup ka hedhur heshtja,
Një re e mpitë trazohet në vargjet e situra të poetit....,
....,dhe dora shkruan e shkruan, s’trembet nga hija që zë vend,
Shkruan dora e pa-forcë, mbi kartat e panumërta lë jetë,
Shkruan, ka kohë që dredh petë poezie përmbi vargje.
Heshtja, vazhdon të ecë, herë zvogëlohet-herë zmadhohet !!






Pas kohësh ...., në se....,

Në të ikur, do të kesh mall për mallin që e le jetim...,diku,
Kujtesa do të kthehet për pak minuta në lotët e tu....,e....,
Rrëmbimthi do të shkojnë me të, çdo lodër a fjalë,
Në të ikur, dhe kokën s’do e kthesh më pas, si dikur,
U shuan të gjitha, si lodhje prindi për fëmijët, një jetë,
....,dhe qetësisht do ndjesh vehten të ulur në pragun e gurtë.
Aty do nisësh të ftillosh pak e nga pak
aromën e mallit të humbur!!




Pres të agoj dita e re !




Kjo natë e “egër”, më vërtitet përreth shtratit që fle,
Kacavirret pasqyrës e tremb veten e mangët në mes errësire,
Hija e saj, zmadhohet e shket përtokë si e dorëzuar,
Kjo natë e “egër”, m’a tremb mendimin që endet yjeve...., !
E unë pres agun të bjerë, të shkruaj fjalët e kësaj nate të gjatë.




Ulërimat e erës se parë !



Era ulërinte nga larg, e shukej pa mendje murit,
Xhamit vërtitej disa herë e shkonte përsëri larg,
Fishkëllente në buzët e mermerta të parmakut,
Si të kishte mall të pashuar brenda kohës “shterpë”,
Si të kërkonte dikë...,klithte e marra dritares time.
E ndieja në heshtje freskinë që përtypej pas të nxehtit,
Në të shkuar dita varg-varg, malli u lidh me erën rrëzë dritares!





Ishte mëngjes gushti....,....,




Freskia e këtij mëngjesi gushti më përpiu pa ndjerazi,
Shtratit përpëlitej trupi nga të ftohtët e hidhët.
Ishte mëngjes...,....,
i pari mëngjes pas atyre ditë-nxehtave të korrikut.
Unë ende përgjumur nga freskia që luajti me mua,
se kam marr veten !

[brunilda_it]

Heshtja qe fle prane POETIT eshte me e bukur se fjalet e hedhura ne letra !


...,....,në botën tjetër !



Fatin e pash të më ikte kuturu përtej reve,
Livadhin e jetës të tharë nga loti i dashurisë,
Fjalët e shenjta të rrudhura në hojet e shpirtit,
Kishte kaluar kohë me vetminë në heshtje vetja.
Në dritë të hënës yjet ia lidha gërshet fatit të ikur,
Të më kujtonte në të shkuar..., andej në botën tjetër !


Enigmë njerëzore



Larguar për të mos u kthyer në “kujtimet-kufomë”,
Nisur për të harruar ato që s’duheshin harruar kurrë,
Ndarë për t’i fshirë pak e nga pak brenda vetes...,...,
Mbetem një trung vjeshte në grusht të tokës së tharë,
...,dhe era që fryn më e harruar se unë, më jep pakëz frymë !!




Dhembja që s’ka emër...., !?


Kam dhembje në trupin që ka kohë që s’flet....,...,
Dhembja hapet çoroditur, si fletët e një libri të vjetër,
Dhembja kafshon si hija në prag, prej një të dehuri,
Kam dhembje...,dhembje kudo hapave të lodhur,
Nata nis me fjalën dhembje e gdhihet agut në dhembje.
Dita është më e gjatë për t’a përtypur dhembjen...,
...,...,dhembjen që kafshon orët e “lumturisë së varfër”!




Cast pranë detit

E pash detin të kafshohej me sythe resh të virgjëra,
Hijen e kodrës trup-rrudhur t’i binte dallgëve,
E pash kaltërsinë, të mbytej në kaltërsitë e tij
Mes kripësisë që ndante thellësitë,
si një enigmë e mbetur në heshtje!






Flladitet deti me mua !!

Era që më zvarritet trupit m’a prish mendjen,
Dherazi vjen një aromë për nga deti e më këput,
Brenda meje lë kujtesës fllade deti të kaluara....,
....,dhe një penë ndan e vijëzuar,
Orë vetmie në inagurime e pronovime librash !!



M’u tret loti i vjetër !?!

Në presje të mendimit m’u tret një lot i vjetër,
Dhe nga pas tërhoqi një tjetër lot të mekur,
Kishte kohë....,kishte ditë që sitej me mendjen,
Dridhërueshëm në buzët e njoma ngriu kripësia,
E rrugës së lotit derdhej një buzëqeshje e lodhur,
Aty në prag të heshtjes, mendimi u drodh, s’heshti jo,
Hapi rrugë të reja, ndarë nga koha-skelet-thyer e respektit!!