Hedh vargjet e ditës se ikur ....!

[brunilda_it]

Çuar që pa gdhirë !


M’u vërtit vështrimi në gjelbërimin e heshtur,

Vesa godiste trupëza rrezesh në bar,

…,dhe një ftohtësi e mëngjestë lozte me fjalën .

Kurth-vesës më ngeci pena, e gjelbërimi ndehur u shkri nën vete.

Kishim orë çuar, që pa gdhirë, unë dhe mëngjesi .



Poezi e marre nga libri i 11-te, me poezi- "Marsi i zbutur nga vetetimat"

[brunilda_it]

]




Lidhur me heshtjen


Ti je diku, si mall, shpirtit bërë shtëng,

Ti je atje lidhur nga dashuri-heshtja e zemrës tënde,

Dhe këput i harruar orët, në përthyerje vështrimesh,

Të ngresh me heshtjen-kupolë, pritje në kthim.




Poezi e marre nga libri i 11-te, me poezi- "Marsi i zbutur nga vetetimat"

[brunilda_it]

Më verboi fleta…,


E laga fletën e bardhë me dy fjalë të heshtura,

Aty përmbys, pashë të binte durimi,

E pak nga pak vijë-fletës regjej puthja jetime.

Të prekte me ëndje fjalët lënë letrës.

E laga fletën e bardhë me hije mendimi,

të humbisja aty gjurmët e gishtave.

Fleta iu kthye rrezes, më verboi vështrimin.




Poezi e marre nga libri i 11-te, me poezi- "Marsi i zbutur nga vetetimat"

[Poeti]

Nuk di pse ditet keshtu me kalojne
Nuk di pse njera me tjetren jane si binjak
Valle kam faj une qe erdha ne kete bote
Apo jam i lindur keshtu i pa fat!

[brunilda_it]

Qeshja e “plakur” !


Në litar të mendimit m’u var qeshja,

Aty përkundte orë pas ore veten.

Qeshja krrusur nga vite-ikurat,

Qeshte me vehten

t’i ndërronte “makiazh” !




Poezi e marre nga libri i 11-te, me poezi- "Marsi i zbutur nga vetetimat"

[brunilda_it]

Fund-mendimi i dy dashurive…,



Në derë të lotit u mbyll mendimi,

Mendimi që priste me ditët, ditë-lumturat,

Këputur nga rrugëgjati, lot malli,

Kërkonte shkujdesur ditareve të ngrirë.

Fund-mendimi që ndau dy dashuritë e largëta,

Një të hëne maji, u ngrit në faj.




Poezi e marre nga libri i 11-te, me poezi- "Marsi i zbutur nga vetetimat"

[brunilda_it]

Durimi i mermertë


U shemb ajo klithmë nga fundësitë e shpirtit,

Aty, fundësive ku flinte durimi.

U mbyt në të ikur, pas hijes tënde,

Hijes së emrit, që s’e kuptove njëherë…,

Se diku…, larg e afër, pranë e ikur

firmoste fletës së bardhë,

Një zemër e mbetur dashuruar,

Me durimin e kthyer në gërma të mermerta .




Poezi e marre nga libri i 11-te, me poezi- "Marsi i zbutur nga vetetimat"

[brunilda_it]

E preva kristalin e mallit


Në gumëzhimat e vesës e preva kristalin e mallit,

Dhe një rreze…, hutuar ra në sytë e kripur.

Thinjave të gjethes ia shtrembëruan mendimin…,

E koha u këput, si fletëz lulëkuqeje nën gurë.



Poezi e marre nga libri i 11-te, me poezi- "Marsi i zbutur nga vetetimat"

[Poeti]

VETMIA

Edhe nje dite ne vetmi
Edhe nje dite shume e gjate
Edhe buken kur e ha
Me duket se eshte e thate (Pa asgje de)

[brunilda_it]

Fund-gërmave të fatit !


E ndoqa fatin tek shkonte mbytur nëpër lumë,

Mbytur nga fati u ula në fund-gërmat e tij.

Ndahej thërrime para duarve të mia,

Fati dhe dashuria që kurrë s’humbën ujit .



Poezi e marre nga libri i 11-te, me poezi- "Marsi i zbutur nga vetetimat"

[Poeti]

Te shikoj vec ne foto
Larg me je shpirti im
Cdo dite qe ketu e kaloj
Me afron tek ti ne perqafim!

[brunilda_it]

Dashuri - enigmë


Largësia e fjalës m’a këputi mallin,

Vështrimi i heshtur m’i lidhi orët e shpirtit,

Heshtja gjurmëmalluar rri gjithmonë pranë teje

E fryma që këput lotin, më bie prehërit.

Mbetur dëshmimtare e verbër e një dashurie-enigmë .




Poezi e marre nga libri i 11-te, me poezi- "Marsi i zbutur nga vetetimat"

[Poeti]

Sa zgjate dita, sa nje dhembje?
Sa nje plage e shtuar ne zemer?
Sa zgjate kjo e shkrete dite?
Ah sa shume ah...edhe sa me duhet me prit!

[andreas]

Me te vertete e bukur Bunilda!T e uroj suksese dhe vazhdo te sjellesh ketu vjershat e tua .Ne porcione te vogla ,natyrisht qe te mundemi ti shijojme me mire..Suksese!!!!

[brunilda_it]

Mes dy shpirtrave


Përtypur në ujëra të mëngjesta…,zgjohem kaltërsive,

…,dhe vesa që më bie qerpikëve, këputet copëzave të lotit,

Prehërit shtrin ijet e ndjen lodhjen e brishtë të mëngjesit.

Ikur në lundrime të klithëta valësh, krruset kristali i fundit,

Mbytet si hënë e vakët mes reve gri syri i tharë i mallit,

E mbetet mes dy shpirtrave të gurtë një kristal që të verbon si dritë qiriri.





Poezi e marre nga libri i 11-te, me poezi- "Marsi i zbutur nga vetetimat"

[brunilda_it]

Buzëqeshja e thinjur


E ndjeva të më ikte buzëqeshja, si shi i rrëmbyer,

Në pritjen e hidhët u nda mallgrisuri në malle,

Ia ndjeva rrahjen e krahëve prag-degëve të selvisë…,

Gjetheve të saj regjeshin rrezet e një agimi të lodhur.

Iku…,me mëritë e harruara në sundukun e vjetër,

Në pritje, thinja e parë theu heshtjen e lodhur në zarf .




Poezi e marre nga libri i 11-te, me poezi- "Marsi i zbutur nga vetetimat"

[Poeti]

Cdo dite qe kalon nje dhembje shtese me sjell
Cdo mengjes qe agon nje dhembje te re e pjell!
E une nen rrjedhen e loteve, shi
Vuaj, qaj, shpirti me dhemb...vetem per Ty!

[brunilda_it]

Tik-takeve të një nate


Tani dherazi një pëlhurë e lehtë kafshohet me retë motake,

Duke u nisur për larg, tretet fjala dimërake, si rrezja nën vesë,

Këputet një heshtje e përplaset buzëve që dridhen prej lotëve.

Kam ikur…,jam ndarë…,dhe heshtja hap pas hapi ndjek hapa,

Marroset në vështrimet e qiell-kaltrit, syri që lidh mendime…,

Të lërë nën letrën e bardhë firmë shpirtrash të ndarë, që dikur...,

…,dikur preknin tik-taket e vona të natës, mbuluar nga yjësia.



Poezi e marre nga libri i 11-te, me poezi- "Marsi i zbutur nga vetetimat"

[brunilda_it]

Rrudhave të poezisë


Marrosur deri në dhembje, shket si lot marsi ora e pritjes,

Rrëzë ftoit dimërak shfletos fletë libri një dorë-thinjur poeti,

Me kohën nis e troket, koha e një tjetër jete, në dritëz-jetën jetë.

Kafshon hijet e mpita, vetmia e shkruar mbi kurriz të viteve,

Dhe rrudhave që koha i ka urtësuar, fle dita e pafundme e poezisë.




Poezi e marre nga libri i 11-te, me poezi- "Marsi i zbutur nga vetetimat"

[brunilda_it]

Nuk të pashë në ikje


Nuk të pashë në ikje…,ti ike i pari si klithmë dallgësh,

Dhe mbylle fund-harkut të qënit i pasur me gënjeshtër.

Nuk të pashë në ikje…,frika të kishte mbërthyer me kohën,

Fleta e bardhë në dorën tënde, s’kishte më hije-mallesh,

Përtej të qënit veht-vetja, dhe ata që njihje nise ti gënjeje,

Nise të bëje lojën e të kërkuarit…,si atëherë, dikur…,

Nuk të pashë në ikje…,ti ike si gënjeshtra e verbuar nga hijet.




Poezi e marre nga libri i 11-te, me poezi- "Marsi i zbutur nga vetetimat"