Ajo, vetëm ajo!

[Poeti]

E kush nuk ndjen kenaqesi
Duke shetitur neper keto poezi
Po me kenaqet shqiprti im
Keto gjej shume inspirim
Mondishall ta kam lakmi
Se si i thurre keto poezi!

[mondishall]

Poeti, te falenderoj per pershendetjen me vargje, duke vazhduar dhe une me vargje...

Në s’të gjej

Mbeta duke rendur
Të të vij më dendur
Drejt teje i çmendur

Nuk ngopem me ajër
Kur s’të kam ty afer
Ditën edhe natën.

Nuk e dua veten
Nëse pa ty mbetem
Shkrihem edhe tretem

Në s’të gjej, s’do gjendem
Kohës do t’i kthehem
Asgjësë të prehem.

Selanik, 7 qershor 2011

[mondishall]

Nuk matet me fjalë dashuria!

Pse çuditesh, e dashur, pse?
Me fjalë mos e mat, atë që nuk matet
Me fjalë ajo, veten e saj nuk e sheh
Me fjalë ajo, më parë se lindja, plaket.

Ajo është fjala, e fjalës së pathënë
E thëna e të thënës pa fjalë, është ajo
Ajo ka lindur më parë se bota të jetë zënë
Sepse botën e botës, ajo më parë krijon.

Ajo, oh, ajo, të dytë fjalë nuk ka!
E dyta do të ishte antifjala e saj
E dyta do ta kthente gjithësinë mbrapsht
Dhe Zotin vetë, në zhgënjimin e madh.

Sepse ajo është gjithësi e gjithësisë
Zot i vetë Zotit, është ajo
Lum kush pa fjalë, ju magjeps dashurisë
Lum kush dashurinë, me një fjalë e shijon:

Të dua, të dua, të dua...
...kështu e përgjithmon’...!

Selanik, 25 qershor 2011

[Arvima]

Une nuk i njoh forumistat , por sot per here te pare lexova te gjitha keto poezi , e me pelqyen jasht mase, ishin te mrekulleshme ..... te pergezoj..... e uroj qe frymezimi yt te mos reshte kurre

[mondishall]

Te falenderoj Arvima per kohen kushtuar poezive te mia dhe mesazhit kaq dashamires e frymezues per mua. Te pershendes me...

Ndryshe...

Më thuaj atë që s’më ke thënë
Atë, që s’të kam thënë të ta them
Ndryshe do të mbetesh si një Hënë
Që gjysmën e saj shfaq e gjysmën fsheh.

Eja ashtu si der’ më sot s’ke ardhur
Si s’kam ardhur, edhe unë do t’vij
Ndryshe do të jesh si bust i shfaqur
Që e prek dhe nuk të ngroh në shpirt.

Puthmë ashtu si der’ më sot s’ke puthur
Si s’kam puthur, edhe unë do t’puth
Ndryshe do të jesh një kohë e humbur
Dashurisë që humbim e më humb.

[BOKE]

Te falenderoj Arvima per kohen kushtuar poezive te mia dhe mesazhit kaq dashamires e frymezues per mua. Te pershendes me...

Ndryshe...

Më thuaj atë që s’më ke thënë
Atë, që s’të kam thënë të ta them
Ndryshe do të mbetesh si një Hënë
Që gjysmën e saj shfaq e gjysmën fsheh.

Eja ashtu si der’ më sot s’ke ardhur
Si s’kam ardhur, edhe unë do t’vij
Ndryshe do të jesh si bust i shfaqur
Që e prek dhe nuk të ngroh në shpirt.

Puthmë ashtu si der’ më sot s’ke puthur
Si s’kam puthur, edhe unë do t’puth
Ndryshe do të jesh një kohë e humbur
Dashurisë që humbim e më humb.

Shume bukur Mond. Pergezime.

Kete pohim-mohimin (nuk e di si mund te quhet ne terminologjine letrare) ne varg e ke si trademark.

[mondishall]

BOKE, te falenderoj qe u ndale ne faqen time dhe shpreh vleresimin dashamires per poezine. Me pelqen antiteza ne krijimtari, me vjen vetvetiu, pa kurfare ideje perdorimi te saj si figure letrare. Me shpreh dhe me ben te shpreh gjithcka te dukshme e te padukshme brenda e jashte vetes sime.
Te pershendes me...

Përtej thellësisë

S’e dija, e pranoj, që s’e dija
Veten time përtej thellësisë
Aty ku errësira dhe drita
Tjetërlloj ngrysin-gdhijnë ndjesitë.

Kujtoja, e pranoj që kujtoja
Se fundin e vetvetes kisha mbritur
Vazhdova, e pranoj që vazhdova
Eksplorimin e një bote të paditur.

E fillova, e pranoj që e fillova
Prekjen e një fundi pa fund
E kafshova, vërtet e kafshova
Mollën e Adamit dhe unë.

U zhgënjeva, vërtet u zhgënjeva
Për Evën e kthyer në sirenë
Renda, as vetë s’di sa renda
Pa ditur që po zhytesha më thellë.

Selanik, 2011

[mondishall]

Në s’je pas ireales, Ti

Në s’je pas ireales, Ti
Nëse Ti je tjetër ireale
Nga unë irealin mos prit
As shijen që lind nga mëkatet.

E di atë çast tjetërsimin
Tjetërsimin e ndyrë fatal
E di dhe më tej ndëshkimin
Në ferrin që më pret më pas.

Por di që s’jam i vërteti
Qoftë dhe në irealitetin e tij
Jam e keqja që padashur më mbeti
Tepricë që vetvetes ja fshij.

Ah, prit se harrova të shtoj
Uroj të jesh e tillë dhe Ti!

Selanik, 2011

[mondishall]

Ndër mijra shikime...

Ndër mijra shikime unë prisja
Shikimin e trak-ut të madh
Kur njërën do ndjeja ndër mijra
Atë nga dy sy të veçant’.

Dhe ndodhi vërtet e veçanta
Veçuar ndër mijra shikime
Ish’ çasti kur trak-un e pata
Buruar nga sytë jeshile.

Ç’ma gjete pikën e dobët
Ç’ma mbolle gjelbërimin në shpirt
Ç’ma solle nga universi kohën
Që jetën me ty ta rilind.

Vërtet je rilindja, e dashur
E dashur dërguar nga Zoti
Në s’di se nga ç’kohë kam ardhur
Di kohën që tek ty më solli.

Selanik, qershor 2011

[Kënga]

Më tej s’ka rëndësi

Çudi, tani mes mjegullës të shikoj më qartë
Si përtej xhameve të syzeve optike
Paskam qenë vërtet i verbuar më parë
Kur afër të shihja e ti larg meje ikje.

Tani vërtet paska qiell mes mjegullës
Mes qiellit tani, qenke vërtet ti
Tani e di vërtet largësinë e gënjeshtërt
Që pak më parë nuk më dukej largësi.

Nuk njoh, jo nuk njoh, më shikimin e syve
Nuk besoj, jo s’besoj, në asnjë qartësi
Janë sytë mes mjegullës, apo mjegulla mes tyre
S’po vazhdoj më tej, më tej s’ka rëndësi.

Shume e bukur ne mesin e shum ete bukurave!