Kryqi... Perëndi Folëm...

[ABIGAIL]

NJE TRENDAFIL!



Nje njeri mbolli nje trendafil dhe e ujiste ate me shume besnikeri,
dhe perpara se te celte ai e pa. Ai pa sythin qe shume shpejt do te jepte gonxhen, por pa edhe ferrat. Dhe ai mendoi, "si mund te dale nje lule kaq e bukur nga nje livadh i ngarkuar me gjemba kaq te mprehte?" Papritur nga ky mendim ai neglizhonte ta ujiste trendafilin, dhe para se te nxirrte gonxhen
ai u tha dhe vdiq.

Keshtu eshte edhe me popullin Tim. Brenda cdo zemre ndodhet nje trendafil. Cilesite e Perendise te mbjella brenda nesh rriten midis ferrave te gabimeve tona. Shume shohin tek vetja dhe shohin vetem ferrat, difektet.

Ne deshperohemi, duke menduar se asgje e mire s'mund te dale prej nesh. Ne neglizhojme te ujisim te miren brenda nesh, dhe rrjedhimisht ajo vdes. Ne kurre s'e kuptojme potencialin tone.

Disa njerez s'shohin trendafilin brenda vetes se tyre; dikush tjeter duhet t'jua tregoje. Nje nga dhuratat me te medha qe nje person mund te zoteroje eshte qe te kaloje ferrat dhe te gjeje trendafilin brenda turmes.

Kjo eshte karakteristike e dashurise, te shohesh tek nje person, te dish gabimet e tij, te njohesh fisnikerine dhe bujarine ne zemren e tij. Ne qofte se ne i tregojme atij/asaj trendafilin, ai/ajo do te munde ferrat.
Atehere trendafili do te lulezoje duke nxjerre gonxhe dyzete, gjashtedhjete dhe njeqind fish, ashtu sic iu dha atij/asaj.

Detyra jone ne kete bote eshte te ndihmojme te tjeret duke u treguar trendafilat dhe jo ferrat e tyre. Vetem atehere ne mund te arrijme dashurine qe duhet te ndiejme per njeri-tjetrin; vetem atehere ne mund te lulezojme ne kopshtin tone.

[ABIGAIL]

Diku ne nje fshat, kohe behari, femijet benin banjo ne lume. Dhe sigurisht nuk mungonin lojrat, grindjet e vogla dhe rremuja. Ne nje moment shohin qe nje plak kalon mbi ure. Por si mendoni se ishte fytyra e tij.. e rrudhur, e vrenjtur, e shtrember. Goja disi ne ane.. Njera vetull me engritur se tjetra. Dhe ecja e tij, kaq qesharake…. I kerrusur anonte nga njera ane dhe njeren kembe e terhiqte zvarre. Sigurisht ishte nje “tabele” e mir per te shenjuar. Dhe femijet nuk vonuan te vene ne shenje. Asnje gur nuk e zuri. Altini i vogel u ul dhe mori nje gur prej bregut te lumit dhe e mati mire. Bam.. dhe guri goditi me vrull fytyren e plakut. Plaku shpejtesoj hapat.

Gjaku filloi te rridhte prej fytyres se tij. Ai nxorri nje shami. Me sa duket guri e kishte goditur keqas. Dhe sigurisht femijet vazhduan te luajne. Perseri ne uje, perseri ne lojrat e tyre dhe harruan plakun e plagosur. Barku i tyre i lajmeroj me gergerime se ishte vakti i drakes. Ishte ora per buke. Altini hyn ne shtepi.
–Cfare kemi per te ngrene mama?
–Shko me par te lahesh. Te kam nzjerre rroba te pastra, dhe eja te hash buk shpejt… Pas pak Altini vjen me kemishe te paster dhe me pantallonat e tij te mira. Hyn ne kuzhine.
–Altin, c’fare sjelljeje eshte kjo? –tha nena dhe vazhdoi:
-“Nuk po pershendet? Zoteria eshte mik sot dhe do hame se bashku. Po cfar ke, ti qenke zverdhur? Ndihesh mire…? Po, ishte plaku qe ai kishte qelluar. Natyrisht qe plaku nuk e dinte. U ule per te ngrene. Djali here pas here e shikonte vjedhurazi. Plaku vinte vazhdimisht nje shami te lagur ne fytyren e tij.

–E di Altin se kush eshte zoteria? E mban mend ate historine qe te kam treguar shpeshhere, qe te ndodhi kur ishe i vogel? Nje nate dimri, kur re nga ura brenda ne uje? Dhe qe kalimtar i panjohur ra ne ujin e ngrire per te te shpetuar? Sa here thoshe Altin: “Sa do doja ta njihja ate njeri…ta shihja! Dhe gjithmone Altin qaje kur te thosha se ky njeri ndersa u hodh ne ujin e ngrire, u shemtua, u deformua.. Ai u paralizua prej ujit te ftohte, duart, kembet, shtylla kurrizore, fytyra…

Altin, ja pra njeriu qe te shpetoj! Eshte ai qe kaq shume deshe ta njihje. Shpetimtari dhe mireberesi yt..
Femija ngriu ne vend. U kthye me sy te zguduluar dhe veshtroj njeriun e sakatuar, shpetimtarin e dhemshur qe kishte goditur. Pa gjakun ne fytyren e tij. Ne cast ai dha nje ulerime. U ngrit si vetetime nga tryeza dhe u mbyll ne dhomen e tij…


TE NJEJTEN GJE BENE SHUME VETE ME KRISHTIN!

[Astrit77]

Bretkosa dhe akrepi

Nje akrep qe donte te kalonte nga ana e tjeter e lumit iu lut bretkoses qe ta lejonte te hypte mbi shpinen e saj dhe ta kalonte matane, pasi nuk dinte not.
"Ne asnje menyre", i thote bretkosa "sepse ti do te me pickoje dhe une do te vdisja nga helmi yt".
Por akrepi insistoi, "Oh, jo une nuk do te pickoja ne asnje menyre."
"Nga ta di une se ti nuk do te me pickosh?", pyeti bretkosa.
"N.q.s. une do te pickoja ty, ti do vdisje, dhe une gjithashtu, pasi une nuk di te notoj."
"Kjo po" tha bretkosa, "ma mbushi mendjen", dhe e mori akrepin ne kurriz ta kalonte matane.
Kur kishin arritur ne gjysmen e rruges, akrepi e pickoi. Para se helmi te hynte ne veprim, bretkosa e pyeti e habitur, "Pse e bere kete, tani do te vdesim te dy?"
"E di," the akrepi "por ky eshte zakoni im, une nuk di ndryshe"

Keshtu eshte edhe me ne njerezit, megjithese Perendia ka vendosur ne zemrat tona, ligjin e Tij moral per te dalluar te keqen dhe te miren dhe edhe pse kemi dijeni per pasojat e veprimeve tona, perseri ne deshtojme te bejme ate qe duam, por bejme ate qe na demton. (Rom. 7), por sic thote apostulli Pal tek Rom 7:24-25:

24 Oh, njeri i mjere qe jam! Kush do te me cliroje nga ky trup i vdekjes?
25 I falem nderit Perendise me ane teJezu Krishtit, Zotit tone Unevete pra, me mendjen, i sherbej ligjit te Perendise por, me mishin ligjit te mekatit

[ABIGAIL]

MOS U DESHPERO. EJA TEK KRISHTI!


Perëndia i tha profetit Jeremia që t’i thotë popullit të tij: “Kështu thotë Zoti. Në rast se dikush rrëzohet, a nuk ngrihet vallë? Në rast se dikush ndërron drejtimin, a nuk kthehet vallë?” (Jeremia 8:4).

Sa thjesht dhe sa ëmbël i flet Perëndia njeriut! Përse nuk ngrihesh? Humbe rrugën, përse nuk kthehesh mbrapa? Ke rënë në mëkat, u ngatërrove me njerëz të padrejtë që duan të bëjnë vetëm keq, ke humbur gjithçka?

Pyetja që të bën Perëndia, është shumë e thjeshtë. Përse nuk ngrihesh? U pengove dhe re.Do të qëndrosh aty ku re dhe do të rrish ashtu, ndërkohë që ke mundësi për t’u ngritur? Nuk të ngelet gjë tjetër, përveçse të ngrihesh sa më shpejt, të shkundësh rrobat dhe të vazhdosh përsëri rrugën.

Perëndia, i Cili e do njeriun: “Sepse aq shumë e deshi Perëndia botën, sa dha Birin e Tij të vetëmlindurin, që kushdo që beson në të, të mos humbasë, por të ketë jetë të përjetshme” (Gjoni 3:16).

Sot e pyet njeriun: Përse qëndron i rrëzuar, i dëshpëruar, i ndrydhur dhe pa asnjë lloj shprese? E njëjta gjë ndodh edhe kur ike nga rruga e drejtë dhe e kuptove që bëre gabim.
Përse nuk kthehesh që nga fillimi? Përse nuk e fillon ditën tënde me Jezus Krishtin? Përse nuk fillon një jetë të re me Shpëtimtarin Jezus Krisht, duke kërkuar nga Fryma e Shenjtë që të drejtojë në gjithë të vërtetën duke pasur si bazë Ungjillin e Jezus Krishtit? Atëherë jeta jote do të mbushet me bekim dhe gëzim. Do të ecësh i qëndrueshëm dhe i sigurtë me besim dhe njohuri të plotë, se je në rrugën e drejtë, e cila të çon në jetën e përjetshme, atje ku mbretëron drejtësia, paqja dhe gëzimi i Perëndisë.

Mos u dëshpëro, nuk je pa vlerë. Nuk ka rëndësi nëse re në mashtrim dhe nuk ia dole mbanë. Me Krishtin do t’ia dalësh mbanë në gjithçka. Prandaj ngrihu dhe nisu. Perëndia do të jetë me ty. Edhe në qoftë se askush nuk të do, Krishti është ai që të do shumë dhe të fton që ti të shkosh praën Tij, dhe Ai do të të japë shlodhje. Vetë Jezus Krishti u tha të gjithë njerëzve: “Ejani tek unë, o ju të gjithë të munduar dhe të rënduar, dhe unë do t’ju jap çlodhje” (Mateu 11:28).

KRISHTI të quan një personalitet të pëjetshëm, dhe ti vlen më tepër se gjithçka në këtë botë. Ai vetë tha: “Ç’përfitim ka njeriu nëse fiton gjithë botën dhe pastaj humbet shpirtin e vet? Ose ç’farë do të japë njeriu si shkëmbim të shpirtit të vet?” (Mateu 16:26).

Asnjërin prej njerëzve, Perëndia nuk e shikon si masë. Por e shikon si një personalitet të madh dhe të veçantë, si “shpirt i gjallë”.
Shpalljet e Perëndisë për ty, janë të shkruajtura brënda në Shkrimin e Shenjtë: “Të thirra me emrin tënd, i Imi je” “Në duart e mia të kam vizatuar”.

Dashuria e Perëndisë, duket nga flijimi që Ai bëri: “Dha Birin e Tij të vetëmlindurin, që të mos humbasë kushdo që beson në të, por të ketë jetë të përjetshme” (Gjoni 3:16).
Njeriu, i cili e pranon Krishtin, mbushet me shpresë. Kthehet dhe fillon një jetë të re, me nisje nga kryqi i Golgotës. Atje ku Krishti pagoi të gjitha mëkatet tona, gabimet dhe sëmundjet tona, me të vetmin qëllim për të shpëtuar njeriun, i cili e pranon Atë.

[ABIGAIL]

KUR LOJA BEHET SERIOZE!
"Loja e pare antikrishtere" ne Internet.

Nje kundershtar anonim i krishterimit, paraqiti ne Internet "loja e pare antikrishtere". Ne te mund te qellosh ne cdo gje qe ka te beje me besimin e krishte dhe me kishen deri mbi Jezus Krishtin dhe mbi nje fron qiellor te levizshem.

Faqja Web fton ne kunderveprim te "terrorit te krishterimit" "qellojne mbi engjejt, pretoret, kishen dhe Perendine". Loja mund te jete nxjerre falas. Eshte shembellimi shume popullor "gjuajtesi i roses", nje loje ne te cilen eshte e rendesishme te qellosh nje numer te madh kafshesh. Modele te kesaj "loje anti-krishtere" jane, pervec kesaj ne gjuajtjen e roses virtuale edhe lojera si "vrasja e majmuneve", ne te cilen lojtari eshte i ftuar te "qelloj me sacma majmune dhe kafshe te tjera". Drejtuesi i qendres multimediale te GEP, Markus Eisele, eshte i prekur nga kjo loje sulmuese, hidherohet nga fakti qe ne Internet nuk ekziston asnje rregullore sic ndoth per mjetet e tjera te komunikacionit, asnje pushtet ne te cilin paraqitet instance.

E gjithe kjo fillon si loje, pastaj behet gjithnje e me serioze dhe me depertuese per te vene ne urrejtje kunder Krishtit nje emerues te perbashket. Prapa ketyre lojerave ne Internet fshihet zemerata e madhe e kundershtarit te Perendise, i vetedijshem qe ka akoma pak kohe kunder gjithckaje qe eshte e krishtere (Apokalipsi 12:12). Ne nje fare menyre pergatiten, mbi te gjitha, brezi i te rinjve te zhvillohet ne rolin e rendesishem te antikrishterimit dhe mohimit te gjithckaje qe eshte e krishtere. Ne 2 Timoteut 3:1- 4 tregon ne kete pike, si do te jene njerezit ne kohet e fundit :

"Dhe dije kete: ne ditet e fundit do te vijne kohe te veshtira, sepse njerezit do te jene egoiste, lakmues parash, mburravece, krenare, blasfemues, te pabindur ndaj prinderve, mosmirenjohes, te paudhe, te padhembshur, te papajtueshem, shpifes, te papermbajtur, mizore, qe s’e duan te miren, tradhtare, kokeshkrete, fodulle, defrimdashes me shume se perendidashes".

Kjo qe duket sot shihet ne te njejtin drejtim ketu e 2000 vjet te shkuara, ku ze fill krishterimi. Ne ate kohe, praktikisht cdo qytet i
Azise se vogel ishte i mbushur me paganizmin idhujtar, nga cdo lloj imoraliteti dhe urrejtje kunder krishterimit. Ne ate kohe duhej
plotesisht pjesemarrja ne nje aktivitet ekonomik dhe social, nevojshmeria per force pjesemarrese ne "agjerim te shenjte" ose
ne festat e tjera fetare pagane. Kulti i perandorit ishte shprehje e besnikerise politike, ndersa te krishteret do te jene te percaktuar
ateist, sepse nuk do te adhurojne shume perendi; do te jene fajtor te urryer nga pikpamja njerezore.

Sot ne Internet flitet per "terrorin e krishterimit". Shkojme me te vertete drejt koheve kundershtuese, ose ndoshta, tashme jemi brenda.

[ABIGAIL]

Sepse, megjithëse e njohën Perëndinë, nuk e përlëvduan as e falënderuan si Perëndi, përkundrazi u bënë të pamend në arsyetimet e tyre dhe zemra e tyre pa gjykim u errësua.

Romakëve 1:21.

Gjatë këshillit të Konstancës, dy kardinalë takuan një bari me tufën e vet jashtë portave të qytetit. Ai po qëndronte atje duke qarë, duke u mbështetur në shkopin e tij. Kur e pyetën për arsyen e hidhërimit, ai tha duke treguar me gisht nga një zhabë: ‘‘Unë jam i moshuar, dhe nuk e kam falenderuar kurrë Perëndinë që më krijoi si qenie njerëzore, në vend të një krijese të pamend.’’

Mosmirënjohja është, sipas Romakëve1, shkaku i gjithë pështjellimit dhe paperëndishmërisë së njeriut në paganizëm. Por a nuk karakterizon ajo edhe qëndrimin e shumë të ashtuquajturve të krishterë përpara Perëndisë? Bariu mund të të duket njeri shumë i thjeshtë. Por a ke menduar ndonjëherë se sa shumë arsye që ke për të falënderuar Krijuesin tënd për gjithçka që Ai të ka dhënë ty për të të shoqëruar në udhëtimin tënd të jetës? Cilin falënderon për pesë shqisat? Kush të jep shëndet, jetë dhe rritje? Sa herë e falënderon Perëndinë për gjithë mirësinë e Tij që ti përjeton në rrugën tënde?

Por dhurata më e madhe është kjo: ‘‘ Sepse Perëndia e deshi aq botën, sa dha Birin e tij të vetëmlindurin, që, kushdo që beson në të, të mos humbasë, por të ketë jetë të përjetshme’’(Gjoni 3:16). Nëse dëshiron të falënderosh Perëndinë, atëherë bjerë në gjunjë përpara Atij, i cili tregoi dashurinë e Tij për ty duke siguruar mjetin e shpëtimit. Pranoje shpëtimin në Krishtin dhe merr jetën e përjetshme nëpërmjet Atij tani sa s’është vonë!

[Peniel]

VETËM KRISHTI MUND TË TË SHPËTOJË

Njerëzit e kohës sonë, siç thoshte një gazetar, ngjajnë njëri pak dhe tjetri shumë, si të pirë. Të gjitha këto zbulime, shpikje dhe aplikime te dhjetëvjeçarëve të fundit, ishin shumë të forta për stomakun e tij frymor. Këto e bënë t’i merren këmbët, të ecë përçart dhe të ketë halucione.

Shumë janë ata që admirojnë dhe triumfojnë për qytetërimin e kohës sonë por, nuk mungojnë gjithashtu edhe vëzgues të thjeshtë, të cilët habiten dhe pyesin veten nëse ka me të vërtetë qytetërim, nëse njeriu ka përparuar ndopak apo ka ngelur në vjetrat, me ndryshim, një vernik njohjesh dhe suksesesh. Të shikojmë disa pika më nga afër dhe me sinqeritet:

1. Njerëzit nuk ndryshuan. Zemrat e tyre, motivet e tyre, qëllimet e tyre, por edhe veprimet e tyre, tregojnë një egërsi parahistorike të ketë bërë vend në zemrat e tyre, instikte dhe veprime, të cilat nëse i shikoje në njerëzit e egër të Indonezisë ndoshta nuk do të të bënin kaq përshtypje, siç të bën nëse i ndesh në njerëz të ditur, banorë të qyteteve të mëdha dhe me fjalën e fundit të kulturës perëndimore.

2. Njerëzit nuk u bënë më të fortë. Mund të fluturojnë në pafundësi dhe të hedhin në erë male me energjinë atomike por, fatkeqësisht janë dhe u treguan të pafuqishëm të çlirohen nga e keqja dhe nga pasionet, të ndihmojnë njeriun të jetojë një jetë të ekuilibruar dhe të lumtur. Qytetërimi i zhvilluar, nuk mundi të hyjë në zemrat e tyre, në thellësitë e shpirtit të tyre që ndenji bosh nga të mirat dhe është plot me gjarpërinj që kafshojnë për vdekje, siç theksuan psikologët e dhjetëvjeçarëve të fundit.


3. Nuk mundi qytetërimi ynë të neutralizojë plagë të vjetra dhe kamzhikët, vendin e parë nga këto e ka lufta. Të gjithë theksuan marrëzinë e luftës. Të gjithë e ndëshkuan. Shumë përpjekje u bënë rreth zbukurimit të së keqes, me të vetmin rezultat të bëhet e njohur, se njeriu nuk mund të merret vesh me vëllanë e tij dhe të jetojnë bashkë në harmoni. Gjaku, ngjeu dhe ngjyen faqet e Historisë dhe të shumtë janë njerëzit që provuan mërgimin dhe provuan vuajtje të panumurta për shkak të luftës.

4. Askush nuk mund t’i nxjerrë njeriut të sotëm vërtetim se është më shumë i lumtur. Ka shumë të dhëna të cilat tregojnë, se megjithë rritjen e brendshme shumë janë vuajtjet që fshikullojnë njeriun bashkëkohor, duke e bërë jetën e tij të vështirë, duke i shkatërruar nervat dhe duke e dënuar me një mbijetesë plot ankth e cila ngjan më tepër me vdekje se sa me jetë.


Por, edhe në nivel botëror nëse shikojmë a mund të flasim dhe të mburremi për përparim? Luftrat dhe revolucionet nuk pushuan. Gjysma e njerëzimit kequshqehet dhe 1/3 përafërsisht vuan nga uria. Spektri i një lufte shkatërruese endet mbi ne. Ku është përparimi? Larg Perëndisë, larg nga rruga e Tij plot dashuri dhe urtësi, njeriut i merren këmbët, ashpërsohet, bëhet më tepër i dëshpëruar dhe mizor dhe jeta e tij shkon drejt një rrugë pakrye.

Do të mundeshim të numuronim edhe të tjera të dhëna. Statuja të cilën ne vetë ndërtuam dhe çdo ditë e aromatizojmë me lavderime dhe adhurime, është boshe dhe pa themele. Rrezikon të nga momenti në moment të bjerë mbi kokët tona dhe të na shkatërrojë. Një qytetërim i ndërtuar në kundërshtim me vullnetin e Perëndisë, i mbështetur në gjëra boshe që nuk mund të sjellë rezultate të mira. Ka brenda tij hijen e vetëshkatërrimit. Një Babel më i madh në përmasa por, i ndëshkuar që nga themelet e tij.
Vetëm njeriu unë edhe ti mundemi të dalim nga kjo rrugë pakrye duke kërkuar nga Perëndia, Zoti i jetës, të na çlirojë dhe nëpërmjet fjalës së Tij të na udhëheqë në jetën e përjetëshme, në jetën e vërtetë, që na dhuron lumturi në jetë, jeta e cila nuk mbaron në gurin e ftohtë të varrit.

Brenda në Ungjill në Fjalën e Perëndisë do të gjesh të vërtetën, të gjithë të vërtetën për jetën. Asnjë fuqi tjetër nuk mund të ndryshojë njeriun, shpirtin e tij, jetën e tij, përveç se të kryqëzuarit dhe të ringjallurit Jezu Krisht. I vetmi emër që na u dha. Që na u dhurua me dashuri nga Zoti Perëndia ynë, për të shpëtuar, për të kaluar nga vdekja e mëkatit në jetën e përjetëshme. Çlirim nga lotët, dhembja, e përditshmja, nga stresi i padurueshëm, dhuron vetëm Jezu Krishti që jeton kur të vijë si Zot dhe Perëndi në zemrat tona.

Kërkoje shpëtimin e Jezu Krishtit sot. Kërkoje me besim dhe me përulje me gjithë zemër. Kërkoje Atë me pendim të vërtetë.

Bota mëkatare nuk mund të të dhurojë asnjë çast lumturie edhe sikur ta bësh tënden.

“Ç’përfitim ka njeriu nëse fiton gjithë botën dhe pastaj e humb shpirtin e vet? Ose çfarë do të japë njeriu si shkëmbim të shpirtit të vet?” (Mateu 16:26).

“Dhe në asnjë tjetër nuk ka shpëtim, sepse nuk ka asnjë emër tjetër nën qiell që u është dhënë njerëzve dhe me anë të të cilit duhet të shpëtohemi.” (Veprat e Apostujve 4:12).

Ky është Jezu Krishti, Shpëtimtari i vetëm dhe i vërtetë.

[ABIGAIL]

PULA DHE DERRKUCI.


Një përrallë e lashtë thotë se një ditë një pulë dhe një derrkuc ecnin në një rrugë qëndrore të një qyteti të vogël bujqësor. Një çast kaluan përpara një dyqani që ofronte ushqimin e mëngjesit falas. Në dritaret e dyqanit kishte tabela reklamimi që thoshin: “Këtu ju ofrojmë mëngjesin falas me vezë të freskëta dhe kofshë derri të pjekura”.
Pula e entuziasmuar u kthye nga derrkuci dhe i tha: “Nuk është e mekullueshme që ne të dy u japim njerëzve diçka të shijshme? Le të shkojmë pra, brënda në dyqan dhe me që na u dha mundësia t’u japim diçka prej nesh”!!!
Atëhere derrkuci u kthye nga pula dhe gjithë ankth i tha: “Është e lehtë për ty që të ofrosh diçka të tillë. Ti me të vërtetë mund t’u ofrosh diçka pa pësuar asgjë, ndërsa unë që t’u ofroj mishin tim, duhet të humbas jetën time!!!”
Është e lehtë që të marrim vendime mbi çështje që nuk na përkasin ose që nuk kanë pasoja mbi ne. Por, le të mos nxitohemi të gjykojmë të tjerët duke marrë parasysh shëmbullin tonë.
Ti edhe unë jemi përgjegjës dhe mund të vendosim për gjëra ose çështje që Perëndia kërkon nga ne. Le të bëjmë pra, atë që Perëndia kërkon nga ne dhe të mos ankohemi ose të gjykojmë çështje që u përkasin të tjerëve dhe për të cilat, ata do të japin llogari përpara Perëndisë.
“Dhe secili të analizojë veprën e tij dhe atëherë do të ketë arsye të mburret vetëm për veten e tij dhe jo lidhur me tjetrin” Galatasve 6:4.


SIRENA E FABRIKËS

Çdo mëngjes drejtuesi i punës që ishte përgjegjës për sirenën e fabrikës, vendosi orën e tij sipas orës që ishte në vitrinën e një dyqani floriri, që ndodhej në rrugën ku ai kalonte për në punën e tij. Fishkëllima e sirenës ishte shumë e rëndësishme, sepse tregonte ndërrimin e turneve. Kështu, nëse ora e tij tregonte tjetër orë, e rregullonte dhe e vendoste sipas orës që gjendej në vitrinë. Këtë vazhdoi ta bënte për vite me radhë. Ndodhi që një ditë të gjendej diku me personin që kishte dyqanin e floririt. Në bisedë e sipër e pyeti:

- “Zotëri, ora që tregon kohën në vitrinën tuaj, është ora e asteroskopit të Grinuiçit të Anglisë?”

- “A! jo,- u përgjigj argjendari. – Thjesht, e rregulloj çdo ditë me fishkëllimën e sirenës së drekës të fabrikës suaj!!!”

Kjo histori më bëri të mendohem. Ç’farë kemi vallë ne të krishterët si shembull në jetën tonë për gjërat standarte që ne vendosim? Kemi Fjalën e Perëndisë apo modelet që në çdo kohë vendos shoqëria njerëzore dhe i ndërron shpesh? Ato të cilat njerëzit i quajnë sot të sakta, ndyshojnë brenda natës. Dhe më kryesorja, i rregullojnë dhe i ndërrojnë, mjetet e informacionit, moda dhe të gjithë ata që kanë interesa materiale. Vetëm Fjala e Perëndisë është e pandryshueshme dhe e qëndrueshme dhe do të jetë i pandryshueshme në përjetësi; ashtu si ora e asteroskopit të Grenuiçit, tregon orën e saktë.

[Peniel]

FUQIA E ZEMRËS

• Dashuria nuk shëndron vetëm botën e ndjenjave dhe atë shpirtërore tek njeriu, por sjell ndryshime të rëndësishme edhe në trupin e tij.

• Shqetësimi dhe ankthi ndikojnë në qarkullimin e gjakut, në funksionimin e gjendrave, gjithë sistemin nervor, por më tepër ngarkojnë zemrën.


• Zemra e njeriut pamend gjendet në gojën e tij, kurse e të mençurit, në zemrën e tij.

• Nëse në zemrën tënde nuk ka vend për ndjenjat e dashurisë dhe dhembshurisë për të afërmin tënd, atëhere sigurisht vuan nga ‘sëmundja më e keqe e zemrës’.


• Që të përgjojë dikush atë që thotë zemra e tij, nuk është e lehtë. Që të zbulojë se kush është në të vërtetë, nuk është e lehtë. Duhet shumë punë dhe këmbëngulje që të njohë njeriu se kush është dhe se ç’farë kërkon në të vërtetë.

• Burgu më i keq, është zemra e mbyllur.


• Në një zemër të mbushur ka vend për të gjithë. Zemra boshe nuk nxë asnjë.

• Mirënjohja është kujtesa e zemrës.

• Pasuria dhe varfëria, gjithashtu ashpërsojnë zemrën e njeriut.

• Të kesh mendje të fortë dhe zemër të butë.

• Buzëqeshja është çelësi që hap çdo zemër njerëzore.

• Nëse nis ditën tënde me dashuri në zemër, me paqe dhe të vërtetë në mendjen tënde, nuk do të dalësh vetëm ti i fituar. Do të bekohen të gjithë ata me të cilët do të kesh kontakt gjatë ditës.

• Të mos humbim moralin tonë ndërsa bëjmë mirë, sepse nëse nuk do të humbim kurajon deri në fund, do të korrim në kohën e duhur. (Galatasve 6:9)

• Ata që nuk mësuan të qajnë dhe të dhembin me zemrën e tyre, nuk dinë as të qeshin.

• Burrë i pjekur është ai i cili arrin të fitojë zemrën e fëmijës së tij.

• Një zemër plot gëzim është padyshim rezultat i një zemre në të cilën digjet flaka e dashurisë.

• Zemra që do, mbetet gjithmonë e re

• “Na mëso, pra, të numërojmë ditët tona për të pasur një zemër të urtë.”- Psalmi 90:12

• Kur mungon zemra e pasur, pasuria materiale ngjan tmerrësisht e varfër!

• Dy gjëra janë të këqija për zemrën: ngjitja e shpejtë e shkallëve dhe pakujdesia jote të zhgënjesh ata që të rrethojnë.

• Dëshpërimi udhëheq njeriun në vetëkontroll, rrit mirëkuptimin dhe dhembshurinë e tij dhe zbut zemrën e tij.

• Lumturia gjendet në zemër dhe jo në rrethanat.

• Mendja mund harrojë dikur, por zemra. Asnjëherë.

• Një zemër e mirë dhe e sjellshme është burim gëzimi dhe rreth saj çelin buzëqeshje.

• Kur krijoj diçka me zemër, ajo ngjan e mrrekullueshme. Por kur thjesht vendos mendjen, rezultati është i varfër.

• Zemra e nënës. është shkolla e fëmijës së vogël.

[ABIGAIL]

BUBURRECET!


Nuk e di nese ekziston brenda krijeses mbareboterore te Perendise, tjeter krijese me e peshtire dhe me e neveritur.
Jane disa qe u pelqen të bëjnë te zgjuarin dhe marrin nje pozicion disi te larte dhe gjykojne Perendine: Pse Zoti e beri akullin? Pse Zoti i beri mikrobet? Pse kur plakemi na bien dhembet, dhe shume pyetje te tjera pa kuptim.
Natyrisht, nuk mund te themi se jemi ne gjendje tu japim pergjigje te gjitha ketyre pyetjeve. Dhe as qe e morem mundimin ndonjehere tu pergjigjemi.

E verteta eshte, se nuk dime, veçse pak gjera jo vetem per mjedisin qe na rrethon, por edhe per trupin tone. Dhe shume gjendra te trupit njerezor, qe tashme dime sesa te perdorshme dhe sa te nevojshme jane, dikur ne nje kohe mendonim se ishin pjese te panevojshme, domethene gabime te Krijuesit.
Ndermjet tyre ishin dhe bajamet, te cilat pediatret i hiqnin pa meshire si te kishin ndonje problem e si te mos kishin.
Te njejten gje thoshin edhe per apandesitin dhe per shume pjese te tjera te trupit tone.
Le te kthehemi perseri tek buburrecat.

Ekspertet e posaçem na informojne, se nese ndodh ndonje shkaterrim berthamor ne planetin tone, gjithçka do te shkaterrohej dhe do te mbizoterojne vetem buburrecet.
U vertetua shkencerisht, se ata kane reyistence te madhe radioaktive. Keshtu qe, kur te gjithe te jemi bere hi, toka do te jete nje parajse e pafundme per buburrecet, te levizin kudo te lire, pa ndonje kufi..
Me shume lehtesi verejme, diskutojme dhe analizojme çeshtje dhe gjendje kaq te tmerrshme siç mund te jete nje shperthim berthamor ne planetin tone.
Eshte tashme e njohur se te dy superfuqite, ku çdo njera ka ne arsenalin e armeve te saj, aq lende berthamore sa te shkaterroje 10 here planetin tone, dhe 10 i ka tjetra, pra 20. Thua se kjo nuk mjafton dhe punojne me ngulm te rrisin sasine e lendeve berthamore.

I mjeri njeri, u largua nga Perendia dhe donte kunder vullnetit te Tij te beje nje parajse te tijen ne toke.
Tani çlloj parajse arritit te bente kete mund ta kuptoj edhe njeriu me i pashkolle.
Jeta me te famshmin konsumimin shoqeror, me deshirat arrogante qe behen gjigande nga indiferenca e gudulisjeve te reklamave dhe te mjeteve masive te informacionit.

Nje bote pa Perendine, pa Krishtin, pa shprese. Kjo e fundit eshte shume e rendesishme. Pa shprese. Asgjekundi nuk duket pak drite qe te mund te sheronte plaget.Perkundrazi mesazhet shqetesuese shumohen. Fundosja eshte e sigurt. Vetem bijte e Perendise dine, se çfaredo qe te ndodhe jeta e tyre eshte e siguruar ne duart e Perendise!


Miqesisht .Abigail