I Falem Nderes Zotit!

[marcus1]

Atëherë Jezusi, mbasi e hodhi vështrimin përreth, u tha dishepujve të vet: "Sa vështirë është për ata që kanë pasuri të hyjnë në mbretërinë e Perëndisë!". Dishepujt u habitën shumë nga këto fjalë të tij. Por Jezusi foli përsëri dhe u tha atyre: "O bij, sa e vështirë është që të hyjnë në mbretërinë e Perëndisë ata që mbështeten te pasuria. Éshtë më e lehtë që një deve të kalojë nëpër vrimën e një gjilpëre, se sa të hyjë një i pasur në mbretërinë e Perëndisë". (Marku 10:23-25)

Çështja nuk është se çdo dishepull duhet të mbetet pa një dyshkë në xhep. Çështja është se në këtë Mbretëri, vetëm Krishti ka vëndin e parë dhe ti nuk mund t'i shërbesh dy zotave. Pse pasuria është një pengesë kaq e madhe? Sepse e gjithë kjo ka të bëjë me vetveten. Për një njeri të pasur vetvetja përfaqësohet nga pasuria e tij. Për dikë të zgjuar, vetvetja përfaqsohet në mënçurinë e tij. Për një njeri të mirë, vetvetja përfaqësohet më shumë në mirësinë e tij. Për njeriun e fortë, vetvetja përfaqësohet së shumti nga fuqia e tij. TI je pengesa më e madhe e jotja për të hyrë brenda. Pse? Sepse nuk ka vend në Mbretërinë e Perëndisë për Krishtin dhe për Vetveten. Të braktisësh Mbretërinë e Vetvetes dhe të hysh në Mbretërinë e Perëndisë, është me të vërtetë një Rrugë e Ngushtë dhe të pakët janë ata që do e gjejnë.

[marcus1]

"Dhe ai që nuk e merr kryqin e vet dhe nuk vjen pas meje, nuk është i denjë për mua." (Mateu 10:38)

A je i denjë për Jezu Krishtin? Dëgjoje çfarë po thotë Zoti këtu. "Nëse nuk e merr kryqin tënd dhe nuk vjen pas meje, nuk je i denjë për Mua."

Nuk është thjesht një pyetje nëse po ndjekim Krishtin. Thelbi i çështjes është, a e kemi marrë kryqin? Ka një rregull në këtë thirrje për t'u bërë dishepull i Jezu Krishtit: në fillim ne duhet të marrim kryqin; vetëm pasi ta kemi bërë këtë, mund të shkojmë pas Tij. Nuk është, "në fillim më ndiq dhe më pas ngrej kryqin." Kryqi është hapi i parë. Marrja e kryqit eshtë kryesore për të ndjekur Krishtin dhe jo diçka që ne duhet të bëjmë pas disa vjetësh. E ashtëquajtura "Jetë e krishterë më e thellë" s'është gjë tjetër veçse jeta normale e krishterë. Çdo gjë më pak se kjo nuk është normale. Nuk ka thellësi më të madhe në jetën e krishterë përveç asaj që Perëndia pret prej të gjithëve ne që nga fillimi. Nëse po "thellohemi" më shumë është vetëm se deri tani kemi qenë të cekët. Duhet të marrim kryqin tonë dhe të ndjekim Jezusin.

[marcus1]

"Dhe ai që nuk e merr kryqin e vet dhe nuk vjen pas meje, nuk është i denjë për mua." (Mateu 10:38)

Është për të ardhur keq që pas shumë vitesh në shërbesën e Zotit, Atij i duhet përsëri të na thërrasë mbrapa tek kryqi në një kohë që ai është vëndi nga ku duhet të kishim filluar që në fillim. Megjithëse duhet të inkurajojmë njerëzit të vinë ashtu siç janë dhe të kenë besim në Zotin për shpëtim, duhet gjithashtu t'i mësojmë ata se do u duhet të konsiderojnë koston dhe të ngrejnë kryqin: ndryshe, nuk janë të denjë për Jezusin! Perëndia nuk mund të na mbushë ne nëse nuk na boshatis më parë. Kryqi është vëndi ku ne derdhemi në mënnyrë që Ai të na mbushë.

[marcus1]

Sa për mua, mos ndodhtë kurrë që unë të mburrem me tjetër gjë, veç për kryqin e Zotit tonë Jezu Krisht, për të cilin bota është kryqëzuar tek unë edhe unë te bota.
(Galatasit 6:14).

Për fat të keq, shpëtimi ashtu si predikohet sot, nuk rrezulton në vdekje, por në "zalisje". Nodh një gëzim ekstaze dhe një "përvojë afër vdekjes" personit që dorëzohet, por nuk është vdekje e vërtetë. I kthyeri thjesht ndryshon sjelljen e tij, derdh pak lotë, por ai vazhdon të jetojë. Sjellja e jashtme mund të ketë ndryshuar, por ai nuk ka vdekur. Ai fillon të ndjekë Zotin dhe të mbushë jetën e tij me aktivitete frymore, por dështimet të shumta dhe të metat e tij dëshmojnë se diçka mungon në përvojën e tij. Çfarë është kjo?

Ai e njeh kryqin vetëm si diçka mbi të cilin Krishti vdiq për të. Kryqi nuk përfaqëson vdekjen e tij, por vdekjen e Zotit. Kryqi, rrallë i prezantohet atij si diçka tjetër veç shlyerjes dhe faljes së mëkateve. Shumë pak janë ata që kuptojnë se kryqi është mjeti nëpërmjet të cilit ne hyjmë dhe jetojmë jetën e Krishterë.

[marcus1]

"Pa mua nuk mund të bëni asgjë." (Gjoni 15:5)

Dije mirë se Krishti nuk është këtu që të të ndihmojë të bëhesh një përson më i mirë, por që të të bëjë ty të dobët në vetveten tënde dhe të të pështirosen kaq shumë mënyrat e tua saqë ti të mos jesh në gjëndje të bësh asgjë veçse t'i besosh Atij në gjithçka që ti më në fund kupton se nuk mund ta bësh vetë. Nuk ka rëndësi nëse ajo që "ne nuk bëjmë dot" është të shpëtojmë veten tonë, të ruajmë gjakftohtësinë, të shkojmë mirë me të tjerët, të rrisim fëmijët tanë, apo të heqim një ves të keq. Kursi është i njëjti. Pas shumë përpjekjesh dhe dështimesh më në fund kuptojmë se ne nuk mundemi, kështu e hedhim veten tonë në mëshirën e Perëndisë dhe i besojmë Atij në gjithçka që ne nuk mund të bëjmë.

[marcus1]

"Unë u kryqëzova bashkë me Krishtin dhe nuk rroj më unë, po Krishti rron në mua." (Galatasit 2:20)

Ashtu siç shpëtimi është i yni me besim nga hiri dhe jo nga vetja jonë, ashtu është edhe të jetuarit jetën e krishterë. Diferenca midis një të krishteri të mundur dhe një të krishteri fitimtar është kjo: i pari jeton me fuqitë e tij dhe kërkon ndihmën e Perëndisë dhe vullnetin e Tij pothuajse vetëm si një veprim të mëvonshëm, ndërsa i dyti i dëshpëruar nga vetja, ja dorëzon jetën e tij Krishtit që të jetojë Ai në vëndin e tij në çdo moment. Kryqi është mënyra se si Perëndia e përfundon detyrën e sjelljes sonë në një fund. Atëhere ne mund të themi, "Jo unë, por Krishti."

[marcus1]

Ne që jetojmë, jemi vazhdimisht të dorëzuar në vdekje për Jezusin, që edhe jeta e Jezusit të shfaqet në mishin tonë të vdekshëm. Dhe kështu tek ne vepron vdekja, ndërsa në ju jeta. (2Korintasit 4:11,12)

Përgjigja ndaj pyetjes pse ka kaq pak fuqi dhe frut frymor në jetët e atyre që ndjekin Jezusin është e thjeshtë: ata dëshirojnë Jetën e Zotit, por jo Vdekjen e Tij. Ata duan një derdhje të përditshme të Jetës së Zotit, por ata i shmangen perspektivës të ndarjes së përditshme në Vdekjen e Tij. Përse angazhohemi të japim një mësim të tillë në thellësi? Përse flasim vazhdimisht për këtë çështje? Sepse të shenjtërit e Zotit janë mësuar të jetojnë një jetë fitore, si të bekohen, si të ecin në fuqi, si të fitojnë mbi armikun dhe si të jetojnë deri në potencialin e tyre. Po të bësh një krahasim, shumica e tyre nuk dinë pothuajse asgjë për mohimin e vetvetes, ngritjen e kryqit, të mburrurit në dobësitë e tyre, në të punuarit përmes pushimit të tyre, në të pranuarit bashkë, gjërat e hidhura dhe të ëmbla si dhuratë prej Perëndisë, të duruarit vështirësitë dhe të pranuarit vuajtjet. Perëndia dëshiron të na lartësojë ne dhe të na bëjë të mëdhenj; prandaj Ai na thërret të kthehemi pas tek kryqi dhe të fillojmë nga fillimi.

Krishti thotë se ne duhet të vdesim në mënyrë që të jetojmë; duhet më parë të marrim kryqin para se të ndjekim Jezusin. Kjo është thirrja e kryqit. Kush do e pranojë?

[marcus1]

"Ju, pra, lutuni kështu: "Ati ynë që je në qiej, u shenjtëroftë emri yt." (Mateu 6:9)

Menjëherë ne ngrihemi lart nga situata tokësore dhe detyrohemi të fokusohemi mbi Atin qiellor, një Mbretëri qiellore dhe një Vullnet qiellor. Besoj se është shumë e rëndësishme për ne që ta kuptojmë këtë gjë. Lutja nuk fillon në tokë, ajo fillon në qiej. Nuk fillon me njeriun, ajo fillon me Atin. Nuk fillon me nevojat njerëzore, por me vullnetin e Perëndisë.

Lutja jonë nuk ka efekt spse ne lutemi si njerëz tokësorë me një perspektivë tokësore duke menduar gjërat e tokës. Shihe sa larg dhe lart qëndron kjo çështje lutjeje kur krahasohet me lutjen hipokrite që bëhet në publik për t'u parë nga njerëzit! Lutja duhet të na sjellë lart në gjërat qiellore, jo të na sjellë thellë poshtë në tokë. Ajo duhet të fokusojë vizionin tonë tek Ati, jo tek njerëzit apo problemet e njeriut. Lutja frymore fillon në Frymë; lutja qiellore fillon në gjërat qiellore.

[marcus1]

"Ardhtë mbretëria jote. U bëftë vullneti yt në tokë si në qiell." (Mateu 6:10).

Kur ne lutemi sipas "kësaj metode" transportohemi dhe ngjitemi përtej mbretërisë së mishit dhe gjakut, përtej natyrales, përtej tokësores, përtej universit që jetojmë ku mund të shohim dhe të ndjejmë. Ne sillemi menjëherë në një drejtim me Dikë që është më i gjerë se ne, Dikë më të lartë, më madhështor. Ky Dikush ka një axhendë, dhe çdo gjë që Ai bën e bën që të plotësohet kjo axhendë. Cila është axhenda e Tij? Është Vullneti dhe Mbretëria. Atëhere, çfarë është Vullneti dhe Mbretëria? Vullneti është "të gjitha gjërat në Krishtin" dhe Mbretëria është plotësimi i këtij Vullneti, kur Krishti ka përparësinë. Të gjitha lëvizjet e Perëndisë janë drejt Fundit.

[marcus1]

"Por tani nuk shohim ende që të gjitha janë nën pushtetin e tij" ( Hebrenjtë 2:8).

Duke parë rreth e rrotull në gjërat e jashtme tek Kisha, bota, dhe krijesa, nuk shohim se Krishti ka vëndin e parë. Ne nuk e shohim akoma as kur ekzaminojmë jetët tona. A është me të vërtetë Jezusi Zot? Është me të vërtetë Perëndia sovran? Në të vërtetë, Ai po vepron të gjitha sipas këshillës së vullnetit të Tij (Efesianët 1:11). Patjetër që ky është një gjë progresive. Ai nuk e merr papritmas përsipër universin ashtu siç nuk merr papritmas përsipër secilin dishepull. Fëmijët e Perëndisë nuk janë të lindur në një gjëndje maturie të plotë, dhe Jezusi nuk po e ndërton Kishën e Tij në një ditë. Por Ai punon ngadalë, pothuajse në mënyrë të padukshme, duke u rritur dhe zmadhuar, duke drejtuar butësisht dhe duke zbuluar Vetveten gradualisht në një mijë mënyra të vogla.