I Falem Nderes Zotit!

[marcus1]

"Megjithatë mos u bëftë vullneti im, por yti". (Luka 22:42)

Çfarë kosto ka të bëhesh dishepull i Zotit Jezu Krisht? Nga cilat gjëra duhet të heqësh dorë? Ka vetëm një gjë nga e cila duhet të heqësh dorë. Nuk është dhe nuk ka qenë kurrë një çështje e miqve, familjes, gjërave materiale, famës dhe pasurisë. Ti mund të heqësh dorë nga të gjitha këto gjëra, ashtu siç bënë edhe dishepujt e parë të Zotit, dhe megjithatë përsëri të largohesh nga Ai dhe ta mohosh Atë.

Harroi gjërat e jashtme dhe shko drejt e në thelbin e çështjes. Vetëm një gjë është e nevojshme, dhe nëse heqim dorë nga kjo gjë, jemi të kualifikuar të jemi dishepujt e Zotit. Cila është kjo gjë? Ajo nga e cila duhet të heqim dorë është MËNYRA JONË. Ka dy mënyra, njëra që duket e drejtë dhe tjetra që ËSHTË e drejtë. Njëra është e imja, tjetra është e Tij.

[marcus1]

"Perëndia u kundërvihet mendjemëdhenjve dhe u jep hir të përulurve." (Jakobi 4:6)

Shumë të Krishterë shkohen dhe çuditen kur shohin një ditë se është Perëndia, jo djalli, që po i reziston ata. Vetë Zoti na reziston ne, na mbyll dyer, bën që punët tona të jenë pa fryt dhe prish të gjitha planet tona. Si ka mundësi? Këtë e bën pasi "Perëndia u kundërvihet mëndjemëdhenjve". Kjo kundërvënje nga Perëndia është e pakapërcyeshme. Është gjë e frikshmë të luftosh me Perëndinë dhe në fund ne veçse do humbasim. Është humbur kaq shumë kohë dhe përpjekje sepse ne vazhdonim në mënyrën tonë kokëforte. Të gjitha të këqiat ja ngjeshim djallit, njerëzve të tjerë, rrethanave, ose ambjentit dhe nuk mund të kuptojmë se është vetë Zoti që po na kundërvihet.

Perëndia i kundërvihet mëndjemëdhenjve. Kjo është një kundërvënje aktive që do bllokojë rrugën tonë si një shkëmb i madh apo si një e çarë e madhe. Të gjihtë ata që ecin në mëndjemadhësi janë në të njëjtin rrugë me vetë djallin dhe do marrin të njëjtin gjykim. (ITimoteu 3:6). Vëllezër dhe motra, kjo është një çështje serioze. Nëse streohjmë sikur edhe pak nga krenaria jonë, atëhere do të gjëndemi në anën e gabuar, por nëse jemi të përulur para Perëndisë dhe njeriut atëhere nuk mund të humbasim.

[marcus1]

"Nëse dikush do të vijë pas meje, le ta mohojë vetveten, ta marrë çdo ditë kryqin e vet dhe të më ndjekë." (Luka 9:23)

A kemi nevojë për fuqinë e Perëndisë sot? A kërkojmë Jetën e Zotit sot? A dëshirojmë që Ai të dallohet në jetët tona sot? A e kërkojmë Atë sot? Atëhere tani është koha që ne t'i dorëzohemi Atij pa kushte dhe me gjithë zemër. Nuk duhet ta shtyjmë këtë proçes për disa ditë dhe jave, apo muaj dhe vite më vonë. Bëje sot, bëje tani.

Nëse duhet të marrim çdo ditë kryqin, le të ulim kokën dhe t'i japim fund fantazmës se sa të luftojmë të qëndrojmë të gjallë, e cila vetëm na zgjat agoninë. Sekreti i fitores është vdekja e përditshme.

[marcus1]

"Përuluni, pra, nën dorën e fuqishme të Perëndisë, që ai t`ju lartësojë ne kohën e duhur." (IPjetri 5:6)

Kur i përulemi Zotit, ne gjejmë Hir, ne gjejmë paqe, ne gjejmë shplodhje. Të gjitha gjërat janë në duart e Tij dhe Ai i bën të gjitha gjërat ashtu si duhet. Nuk duhet të frikësohemi nga djalli apo nga njeriu. T'i përulesh Zotit do të thotë të jesh nën kujdesin e Tij, nën udhëheqjen e Tij, nën fuqinë e Tij, nën mbrojtjen e Tij. Nga kush do kem frikë? Çfarë mund të më bëjë njeriu? Çfarë mund të më bëjë djalli? Nëse jam përulur para dorës së fuqishme të Perëndisë atëhere ai do më lartësojë në kohën e duhur, Ai do më shfajësojë, Ai do më mbrojë, Ai do luftojë për mua. Nëse përulësia jonë ndaj Perëndisë është e plotë, nëse dorëzimi ndaj Zotit është total, atëhere fitorja është e sigurtë.

[marcus1]

"Mësues, u munduam gjithë natën dhe nuk zumë asgjë; por, për fjalën tënde, do ta hedh rrjetën." (Luka 5:5)

Shumë shpesh, kur mundohemi tërë natën dhe nuk zëmë asgjë, do gjejmë diçka për t'ja hedhur fajin: koha është e keqe, peshqit nuk kafshonin, varka ishte shumë e vogël, uji shumë i ftohtë e kështu me radhë. Ose ne shkojmë nga liqeni në liqen, nga pellgu në pellg për të kërkuar vëndin e duhur. Dhe gjithmonë do gjëndet dikush që të na shesë një varkë të re, apo ndonjë lloj tjetër karremi, apo udhëzime si të kapësh më shumë peshq. Ne përpiqemi shumë e më shumë, por në fund ngelemi të zhgënjyer.

Kur të dorëzohemi nga përpjekjet për të bërë të pamundurën, atëhere Zoti do fillojë të bëjë atë që vetëm Ai mund ta bëjë. Zoti është Furnizimi i Pafund. Kështu që nuk ka rëndësi nëse kemi shumë apo pak, nëse jemi të aftë apo jo, nëse kemi përvojë apo jo. "Dhe, si bënë kështu,(si ju kishte thënë Jezusi) zunë një sasi aq të madhe peshku, sa po shqyhej rrjeta." (Luka 5:6). Pjetri, Jakobi dhe Gjoni mund të përpiqen me tërë fuqinë e tyre, por pa fjalën e Zotit, i gjithë mundimi i tyre shkon kot. Ata do kishin shpëtuar nga gjithë ai mund nëse do kishin kërkuar fjalën e Zotit në fillim. Çfarë do preferonit ju: një natë të tërë me përpjekje të humbura, apo pesë minuta me bollëk me Zotin? Po, ne duhet të punojmë, por në fillim duhet të presim. Dhe nëse presim Zoti, atëhere do kemi Furnizim të Pafund për punën që kemi në duar.

[marcus1]

"Dhe ai u tha: 'Kur të luteni, thoni: "Ati ynë që je në qiej, u shenjtëroftë emri yt, ardhtë mbretëria jote, u bëftë vullneti yt si në qiell edhe në tokë'." (Luka 11:2)

Lutja e vërtetë na jep neve mundësinë më të madhe për mohimin e vetvetes. Kur ishte hera e fundit që ne u lutëm jo për programin tonë, por për ardhjen e Mbretërisë së Perëndisë dhe që të bëhet vullneti i Tij? Kur ishte hera e fundit që erdhëm para Zotit, jo për të plotësuar nevojat tona, por për të plotësuar neovojat e Tij? Kur ishte hera e fundit që dëshirat tona ja nënshtruam Atij dhe që e dhamë tërësisht veten tonë në lutje që Qëllimi i Perëndisë të përfundohet? Kur ishte hera e fundit që ne e ndamë veten tonë nga familja, shokët dhe punët tona dhe kërkuam Zotin; jo për të marrë një bekim prej Tij për të bëhemi një bekim për Të?

[marcus1]

"Ai që vjen nga lart është përmbi të gjithë" (Gjoni 3:31)

Nëse njerëzit vinë kundër jush në mish, lëri të vinë kundër jush. Nëse duan të të sulmojnë dhe të debatojnë me ju sipas mishit, mos ju përgjigj me të njëjtën monedhë. Nëse të sulmojnë pa shkak, lëri të të sulmojnë, sepse ajo që është nga mishi, ajo që është natyrore nuk mund të mundë frymën. Ai që i dorëzohet Zotit ka autoritet mbi të gjithë ata që nuk i janë dorëzuar Atij. Mishi sundohet nga Fryma. Urrejtja sundohet nga Dashuria. Errësira sundohet nga Drita. Vdekja sundohet nga Jeta. Toka sundohet nga Qielli.

[marcus1]

Pastaj u tha të gjithëve: ``Nëse dikush do të vijë pas meje, le ta mohojë vetveten, ta marrë çdo ditë kryqin e vet dhe të më ndjekë.(Luka 9:23)

Kur në fillim vimë tek Zoti, ne me të vërtetë besojmë se po ja japim tërë veten tonë Atij, por nuk mund ta kuptojmë plotësisht sa e fuqishme është vetja jonë. Nuk mund të merresh me të në një herë e përgjithmonë. Duhen disa sezone të Perëndisë duke u ndeshur me ne, në mënyrë që ne të mund të shohim të vërtetën rreth Zotit dhe rreth vetes sonë.

Prandaj unë them se ka më shumë shpresë tek dikush që është gati të dorëzohet tërësisht se sa tek dikush që vetëm rrin duke premtuar se do përmirësohet të nesërmen. Vetëm pasi të kemi provuar dhe të kemi dështuar njëqind, njëmijë, apo njëmilion herë, do jemi në gjendje të themi, "Zot, më në fund kuptoj se nga unë nuk mund të dalë asgjë e mirë, sepse sa herë e provoj, unë vetëm dështoj. Kështu, unë dorëzohem. Prandaj, jo vullneti im, por i Yti të bëhet!"

[marcus1]

"Në fakt unë e di se në mua domëthënë në mishin tim nuk banon asgjë e mirë"(Romakët 7:18).

Është ditë e madhe për Zotin kur një dishepull i Jezusit merr këtë mësim themelor: që në "mua", në veten time, në mishin tim, nuk banon asgjë e mirë.

Njerëzit e kanë shumë të vështirë të marrin këtë mësim. Jezusi thotë se pa Të nuk mund të bëjmë asgjë. Ky varg është shumë i njohur. Megjithatë, të krishterët vazhdojnë akoma të bëjë shumë gjëra veç nga Zoti. Ne mendojmë se duhet të bëjmë diçka, çfarëdo që të jetë. Dhe megjithëse Bibla na thotë se nuk ka asgjë të mirë në mish, dhe se nga mishi nuk del asgjë e mirë, shpenzojmë shumë kohë duke bërë gjëra të mishit që nuk janë sipas Frymës së Jezusit, duke menduar se ato janë të mira dhe të përfitueshme. Është e pamundur të thuash me siguri sa nga ato shumë gjërat që ne kemi menduar se jemi drejtuar nga Ai për të bërë apo për të thënë, në fakt kanë qenë gjëra që na kanë pëlqyer ne për të bërë apo për të thënë. Zoti ka shumë pak pjesë në shumë nga gjërat tona.

[marcus1]

"Pastaj midis tyre filloi një grindje: cili prej tyre do të ishte më i madhi. (Luka 9:46).

Pjetri është një shembull i mirë për të parë se si çdo dishepull i vërtetë mund të mësojë më në fund se në mish nuk ka asgjë të mirë. Pjetri filloi udhëtimin e tij me Jezusin ashtu si ne, duke pranuar natyrën e tij mëkatare me këto fjalë: "Largohu nga unë Zot, sepse unë jam një njeri mëkatar." Disa mendojnë se duke u bërë të krishterë po i bëjnë Perëndisë një favor të madh. Por Pjetri bëri një fillim të shkëlqyer duke pranuar sinqerisht veten e tij si një mëkatar dhe kësthu Zoti e mori atë pikërisht ashtu siç ai ishte dhe filloi ta dishepullizonte.

Megjithatë, pasi kishte përparuar pak, Pjetri filloi të humbiste kontaktin me veten e tij. Ai e kishte ndjekur Jezusin për më shumë se tre vjet dhe gëzonte miqësi të ngushtë me Të. Ai kishte parë dhe bërë mrekullira në Jezusin. Çfarë mund të themi? Në të gjitha gjërat sipërfaqësore, ai nuk ishte më një "njeri mëkatar", por një "njeri frymor". Dikur e konsideronte veten e tij të paaftë të ishte në praninë e Jezusit. Por pas pak kohe ju shihni se ky "njeri mëkatar" po debatonte me dishepujt e tjerë se cili nga ata do ishte më i madhi! Kjo duhet të na tregojë ne se ekziston një vdekje më e thellë për ne, dhe sa më shumë "frymorë" të bëhemi, më lehtë mashtrohemi nga gjëndja jonë frymërore.