I Falem Nderes Zotit!

[marcus1]

"Zoti është bariu im, asgjë nuk do të më mungojë ....ti vajos kokën time me vaj; kupa ime po derdhet."(Psalmet 23:1,5)

Një kokë e vajosur dhe një kupë që derdhet - kjo është vula e të krishterit. Një kokë e vajosur kullon një aromë që na veçon nga bota, megjithëse ne ecim në të çdo ditë. Është bartja e dëshmisë së Jezusit që dëshmon realitetin qiellore që është plotësisht e dalluar nga fakti tokësor. Kupa që po derdhet tregon se ne kemi furnizim të mjaftueshëm të Jetës së Zotit. Nëse mund të përmbajmë veten tonë atëhere ne nuk kemi prekur akoma Zotin. Sepse sapo ta kemi prekur Zotin, nga ne do kete derdhje. Nuk do jemi në gjëndje ta përmbajmë Atë.

Të gjithë ata që ecin me Bariun duhet të përjetojnë Furnizim të pambaruar: një vërshim të pashterrshëm të Jetës, Dritës dhe Dashurisë së Vetë Zotit Jezus. Kjo është jeta normale e krishterë dhe furnizimi i Perëndisë për çdo dishepull

[Matrix]

faleminderit vella Marcus

[marcus1]

"Nëna e tij u tha shërbëtorëve: 'Bëni gjithçka që ai t`ju thotë!'. (Gjoni 2:5)

Si do ishte nëse do i kushtonim vëmendje këshillës së Maries. Ajo vetë e kishte mësuar këtë gjë në vitet e shkuara. Duke kaluar përmes shumë përvojave, më në fund ajo ka mësuar ku të shkojë për mbështetje. Refleksi i saj automatik i thotë asaj të shkojë tek Jezusi dhe të vendosë problemin e saj në këmbët e Tij: "Ata nuk kanë më verë." Kjo është e gjitha. Në këtë marrëdhënje ajo nuk bën kërkesa, as nuk i kërlon Atij të bëjë diçka. Ai e di cili është problemi i saj. Është një kuptim që del si rrjedhojë e marrëdhënjes që ata kanë.

Dhe kështu uji ishte kthyer në verë. Kjo pjesë e Shkrimit thotë se në këtë mënyrë Ai "shfaqi lavdinë e Tij" (Gjoni 2:11). "Duke shfaqur lavdinë e Tij" është një mënyrë tjetër të thuash se Ai zbuloi diçka nga Vetvetja. Kjo, vëllezër dhe motra, është i gjithë qëllimi i sprovës në të cilën ti ndodhesh. Mund të qëllojë që ti të mos kesh fare vaj, fare bukë, peshk apo verë. Sido që të jetë situata, sille problemin tënd tek Zoti i Furnizimit të Pashtershëm dhe bë çfarëdo që Ai të thotë. Ai dëshiron të të shfaqë lavdinë e Tij. Ai ka dëshirë të shohë Fuqinë e Tij të duket përmes dobësive të tua. Ajo që ti e sheh si problem është një rast i mirë për të parë Jezusin në një thellësi që ti nuk mund ta shohësh ndryshe.

[marcus1]

"Nëna e tij u tha shërbëtorëve: 'Bëni gjithçka që ai t`ju thotë!'. (Gjoni 2:5)

Si do ishte nëse do i kushtonim vëmendje këshillës së Maries. Ajo vetë e kishte mësuar këtë gjë në vitet e shkuara. Duke kaluar përmes shumë përvojave, më në fund ajo ka mësuar ku të shkojë për mbështetje. Refleksi i saj automatik i thotë asaj të shkojë tek Jezusi dhe të vendosë problemin e saj në këmbët e Tij: "Ata nuk kanë më verë." Kjo është e gjitha. Në këtë marrëdhënje ajo nuk bën kërkesa, as nuk i kërlon Atij të bëjë diçka. Ai e di cili është problemi i saj. Është një kuptim që del si rrjedhojë e marrëdhënjes që ata kanë.

Dhe kështu uji ishte kthyer në verë. Kjo pjesë e Shkrimit thotë se në këtë mënyrë Ai "shfaqi lavdinë e Tij" (Gjoni 2:11). "Duke shfaqur lavdinë e Tij" është një mënyrë tjetër të thuash se Ai zbuloi diçka nga Vetvetja. Kjo, vëllezër dhe motra, është i gjithë qëllimi i sprovës në të cilën ti ndodhesh. Mund të qëllojë që ti të mos kesh fare vaj, fare bukë, peshk apo verë. Sido që të jetë situata, sille problemin tënd tek Zoti i Furnizimit të Pashtershëm dhe bë çfarëdo që Ai të thotë. Ai dëshiron të të shfaqë lavdinë e Tij. Ai ka dëshirë të shohë Fuqinë e Tij të duket përmes dobësive të tua. Ajo që ti e sheh si problem është një rast i mirë për të parë Jezusin në një thellësi që ti nuk mund ta shohësh ndryshe.

Vëllezër dhe motra, lexojini me kujdes këto shkrime. Mua më flasin kaq shumë saqë shpesh e kam vështirë të mbaj lotët. Është e mrekullueshme kur shohim se çfarë Zoti kemi ne.

Shpesh herë ne i themi Zotit bë këtë dhe bë atë, sikur Ai të jetë xhini ynë, të cilit ne i japim urdhëra. Oh, sa e shtrëmbëruar është kjo pamje që ne kemi ndaj Zotit tonë. "O Zot, zgjidhe problemin tim që kam me filanin, duke i treguar atij se unë kam të drejtë. O Zot, më gjej një punë në mënyrë që të mbaj familjen time. O Zot hiqja kancerin vëllait që ndodhet në spital. O Zot shëroje motrën që po vuan nga filan sëmundje." Këto janë lutjet që ne i drejtojmë Zotit. Në vënd që thjeshtë t'i themi: "O Zot, filani në punë po sillet keq me mua. O Zot, kam ngelur pa punë. O Zot, filan vëlla ka kancer. O Zot, filan motër po vuan nga filan sëmundje."

Sa më e thjeshtë të jetë lutja dhe sa më besim të kemi tek Ai, aq më shumë do ta shohim Atë të veprojë. Por si mund të kemi besim tek Ai? Si mund të vijë ky besim? Ne duhet thjeshtë të kemi marrëdhënje me Të. Si më njeh ti mua? Si të njoh unë ty? Pa patur marrëdhënje me njëri-tjetrin, a mund ta njohim njëri-tjetrin? A mund të kemi besim tek njëri-tjetri nëse ne nuk e njohim njëri-tjetrin? Jo! Kështu është edhe me Jezusin. Ne mund të kemi dëgjuar fjalë të mira për Të. Por nëse nuk e provojmë edhe vetë, nuk do kemi fuqinë të dorëzojmë gjithçka në këmbët e Tij.

[toni77_toni]

"Nëna e tij u tha shërbëtorëve: 'Bëni gjithçka që ai t`ju thotë!'. (Gjoni 2:5)

Si do ishte nëse do i kushtonim vëmendje këshillës së Maries. Ajo vetë e kishte mësuar këtë gjë në vitet e shkuara. Duke kaluar përmes shumë përvojave, më në fund ajo ka mësuar ku të shkojë për mbështetje. Refleksi i saj automatik i thotë asaj të shkojë tek Jezusi dhe të vendosë problemin e saj në këmbët e Tij: "Ata nuk kanë më verë." Kjo është e gjitha. Në këtë marrëdhënje ajo nuk bën kërkesa, as nuk i kërlon Atij të bëjë diçka. Ai e di cili është problemi i saj. Është një kuptim që del si rrjedhojë e marrëdhënjes që ata kanë.

.

Dy fjalë per sh. Marinë

Është e thellë sh. Mari ne këtë rresht biblik. Ka njerez qe e teprojnë me sh. Marinë, ka edhe asi grupesh qe gjykojnë, por realisht misioni I sh. Marisë është udhëzim, drejtim ka Jezusi. Sh. Maria dëshiron të na marrë për dore e të na çojë te Krishti e jo dikund tjeter. Dikush, duke folur fare pa menduar, duke gjykuar shumë gabimisht ka thënë se Maria mund të na largojë nga Jezusi njeriun, por kjo as që duhet të na shkojë nëpër mend, sepse Maria ka gjithnjë në gojë vetëm një emën: “Jezus!”; vetëm një porosi: “Bëni atë që do t’ju thotë Ai! Çkado t’ju thotë Jezusi, bëjeni, dëgjojeni!”. Kjo është detyra e Marisë, ky, misioni i saj: sh. Maria nuk na do për vete, por për Krishtin dhe në Krishtin.

[marcus1]

Jezusi, pra, i ngriti sytë dhe, duke parë se një turmë e madhe po vinte tek ai, i tha Filipit: "Ku do të blejmë bukë që këta të mund të hanë?"Por ai e thoshte këtë për ta vënë në provë, sepse ai e dinte ç`do të bënte. (Gjoni 6:5,6)

Jezusi dëshiron të shfaqë Lavdinë e Tij, të zbulojë Vetveten tek ne atëhere kur ne ndjehemi të dobët. Kur ne kemi nevojë për diçka, dëshpërohemi, por kur Jezusi sheh nevojat tona, Ai e di se çfarë Ai don të bëjë. Jo vetëm që do plotësojë nevojën tonë, por gjatë këtij proçesi do zbulojë Vetveten. Disa herë nuk do na e plotësojë nevojën, të paktën për njëfarë kohe, me qëllimin që të na zbulojë Vetveten si Gjithçka ne kemi nevojë. (IIKorintasit 12:8,9)

Kështu shpjegohet pse disa herë duket se Zoti po vonon të na përgjigjet. Ai e di çfarë do të bëjë, por ne nuk e dimë. Ai pret që ne të shohim nëse do kemi besim të plotë tek Ai si Furnizimin e Pafund. A është Jezusi "Zot" vetëm kur Ai na përgjigjet? Apo është "Zot" pavarësisht nëse na përgjigjet Ai apo jo? Nëse duam të shohim se çfarë është Zoti për ne, do ta gjejmë diku aty, midis Nevojës dhe Përgjigjes. Dhe me të vërtetë disa herë, ky është një test mjaft i vështirë dhe i rëndë për t'u kaluar.

[marcus1]

Frika e Zotit është të urresh të keqen; unë e urrej kryelartësinë, arrogancën, rrugën e keqe dhe gojën e çoroditur. (Fjalët e Urta 8:13)

Ai që quhet "Urtësi" te Fjalët e Urta 8 është vetë Krishti. Të gjithë ne do donim një zbulesë të Krishtit për sa i përket dashurisë së Tij, fuqisë, shërimit apo hirit. Sigurisht që të gjitha këto janë të përfshira në Krisht. Megjithatë ky zbulim i Krishtit - si dikush që urren të keqen, kryelartësinë dhe arrogancën - është po aq i vlefshëm sa të tjerat. Sigurisht që një zbulim i tillë mund të mos jetë në harmoni me idenë tonë që kemi për Jezusin si të butë, të urtë dhe pasiv. Por qëllimi i zbulimit nuk është të provojmë iluzionet tona, por t'i eleminojmë ato; të na tregojë të vërtetën dhe të na përshtasë me të vërtetën që kemi parë.

[marcus1]

"Sepse unë nuk kuptoj atë që bëj, sepse nuk bëj atë që dua, por bëj atë që urrej." (Romakët 7:15)

Vjen një moment në jetën tonë që ne bëhemi kaq të sëmurë me mënyrën tonë sa që i lutemi Perëndisë të na tregojë një mënyrë tjetër. Pali thotë se gjërat që ai do të bëjë nuk e bën, por bën pikërisht atë që ai urrren. Ne mund të mendojmë se zgjidhja është fokusimi tek problemi, ndalimi i të bërit gjërat që urrejmë dhe pastrimi i veprimit tonë. Por në fund zbulojmë, ashtu si Pali, se problemi kryesor nuk është ajo që ne BËJMË, por ajo që ne JEMI. Ne mund të rrëfejmë mëkatin tonë pa pushim, ose mund të ngrejmë Kryqin dhe të vdesim në të gjitha mëkatet. Trajtimi i parë merret me mëkatet e bëra, ndërsa i dyti merret me vetë mëkatarin.

Si mendoni ju, cili trajtim është më efektiv? Nëse ai që mëkaton është i vdekur, atëhere çështja e të mëkatuarit vazhdimisht nuk ekziston më. Të urresh mëkatin është mirë; të urresh vetveten është akoma më mirë dhe më shumë efektive. Sepse fuqia e mëkatit është vetvetja. Nëse e shkul pemën e keqe nga rrënjët, atëhere pema nuk do nxjerrë më frut të keq dhe çështja është zgjidhur një herë e përgjithmonë. Nëse mohohet vetvetja, Mëkati bëhet i panevojshëm dhe prblemi i të Keqit është zgjidhur.

[marcus1]

(Pali dhe Barnaba) u kthyen në Listra, në Ikon dhe në Antioki, duke fuqizuar shpirtërat e dishepujve dhe duke i këshilluar që të ngulmojnë në besim, dhe duke thënë se me shumë pikëllime duhet të hyjmë në mbretërinë e Perëndisë.(Veprat 14:21:22)

Kjo nuk duket si diçka që mund të fuqizojë apo inkurajojë dishepujt e rinj. Nëse Pali dhe Barnaba do e sillinin këtë mesazh në disa kisha sot, ata nuk do ftoheshin më nga ato kisha. Ideja që ne kemi për të kapërcyer problemet është që t'i shmangemi vuajtjeve, jo të kalojmë përmes tyre. Ne nuk e lidhim hyrjen në Mbretëri me ecjen përmes vuajtjeve. Ne mendojmë se të kesh fitoren do të thotë të eleminosh të gjitha vuajtet. Por, kjo është një gënjeshtër e madhe.

Për të hyrë në Mbretërinë duhet të jetë një shtim i Krishtit dhe një pakësim i vetvetes. Ky është një proçes i vazhdueshëm, dhe nga ky proçes ne gjykojmë se sa shumë kemi ecur në atë Monopat. Por si mund të pakësohet vetvetja? Nuk mund ta bëjmë duke i thënë vazhdimisht "Duhet të vdes. Duhet të pakësohem. Duhet të çoj kryqin tim." Sa më shumë që përpiqemi të pakësohemi, aq më shumë shtohemi. Çfarëdo lloj vëmendje që i japim vetvetes, akoma edhe përpjekja për të pakësuar vetveten, nuk bën gjë tjetër veçse ndihmon për të na shtuar ne më shumë. Atëhere cila është përgjigja? Përgjigja ndodhet në rrethanat dhe në sprovat tona. Ato janë të mjaftueshme për të na zvogëluar. Nuk duhet të bëjmë asgjë veçse t'i mirëpresim në jetën tonë dhe t'i shohim si një mundësi për të zvogëluar vetveten dhe për të rritur Krishtin.

[marcus1]

Sepse ai që do të dojë ta shpëtojë jetën e vet, do ta humbasë; por ai që do ta humbasë jetën e vet për hirin tim, do ta gjejë atë. (Mateu 16:25)

Dikush do thotë, "Jam gati të vdes tani që kam ndjekur Jezusin." Por personi që e njeh Kryqin thotë, "Jam i përshtatshëm ta ndjek, tani që kam vdekur." Pse është e rëndësishme kjo? Sepse Jezusi e di që askush nuk është i kualifikuar ta ndjekë Atë deri sa ata të kenë vdekur më parë. Jezusi e di që një njeri nuk mund të jetojë nëse nuk ka vdekur më parë dhe është ngritur nga të vdekurit përsëri. Prandaj ai na kërkon që të vdesim menjëherë, në mënyrë që Ai të na ngrejë nga të vdekurit nëpërmjet Frymës së Tij që banon në ne dhe të na vërë menjëherë në monopatin e saktë.