I Falem Nderes Zotit!

[marcus1]

"Dhe ne të gjithë morëm, prej mbushullisë së tij." (John 1:16).

Nëse ka ndonjë diferencë të dukshme në "nivelin" e lyerjes (me vaj) ose të fuqisë apo gjëndjes frymore midis besimtarëve, nuk është se disa kanë më shumë nga Zoti se sa të tjerët. Le të jetë kjo gjë një inkurajim për ty. Me të vërtetë, Krishti nuk ndahet dhe të gjithë kemi nga plotësia e Tij. Të gjithë ne jemi pagëzuar në të njëjtin Frymë. Ndryshimi është se disa të shenjtë janë më të thyer se të tjerët. Disa kanë kaluar përmes shumë stinëve të shkatërrimit dhe ndërtimit, ndërsa disa të tjerë pas shumë vitesh përvoje, janë akoma duke i rezistuar Zotit dhe refuzojnë të japin jetën e tyre. Disa e kanë kuptuar se Perëndia po përballet me ta dhe i janë nështruar Atij, ndërsa të tjerët e kanë keqkuptuar ose janë tërësisht të padishëm ndaj përballjeve të Perëndisë me ta.

Ata që janë thyer mjaftueshëm manifestojnë shumë pak nga vetja e tyre dhe shumë nga Krishti. Perëndia duhet të punojë gjatë dhe fort me ne që të na sjellë në atë vend, por sa ditë e lavdishme do jetë kur ne të jemi në gjëndje të ulim kokat tona dhe t'i dorëzojmë Atij gjithçka. Çfarë gëzimi ndjen kur kthen kokën mbrapa dhe sheh të gjithë atë që Zoti na ka bërë të kalojmë dhe kuptojmë qëllimin e Tij në kohë të mira dhe të këqia, shohim mirësinë dhe ashpërsinë e Perëndisë në përballjet e Tij me ne.

[marcus1]

"Martë, Martë, ti po shqetësohesh dhe kujdesesh për shumë gjëra; por vetëm një gjë është e nevojshme" (Luka 10:41,42).

Ashtu si Laodicenët, ne e konsiderojmë veten të pasur, me shumë të mira materiale duke mos pasur neovjë për asgjë. (Zbulesa 3:17). Ashtu si Martha, që u mor pas "shumë gjërave", ne kemi shumë gjëra fetare, shumë gjëra të krishtera, shumë gjëra frymore, shumë gjëra të kishës, shumë nga këto "shumë gjëra" të cilat na heqin vëmendjen nga Një Gjë që kemi nevojë. (Luka 10:42). Asnjëri nuk merret vetëm me Një Gjë. Është gjithmonë këto "shumë gjëra" me të cilat merremi të gjitha këto "gjëra" që janë veç nga Jezusi pa të cilat mendojmë se nuk mund të jetojmë, të gjitha këto "gjëra" që mendojmë se i kemi nevojë sepse ne nuk shohim Jezusin si të mjaftueshëm.

[marcus1]

"Zoti qëndron afër atyre që e kanë zemrën të thyer dhe shpëton ata që e kanë frymën të dërmuar. Të shumta janë vuajtjet e njeriut të drejtë, por Zoti e çliron nga të gjitha." (Psalmet 34:18,19).

Duhet të mësojmë sa më shpejt se dishepullizimi është një propes shkatërrimi nëse duam të ndërtohemi. Nuk duhet të presim të kemi arritjen e vetëm një maje mali me Zotin duke menduar se vepra e Kryqit është përfunduar në ne. Ndërsa qëndrojmë me Zotin në Jeruzalemin e Ri, ne mund të lmë mënjanë Kryqin. Por deri atëhere, nuk duhet të guxojmë të mendojmë se jemi bërë të përkryer. Duhet të mohojmë veten dhe të ngredjmë Kryqin çdo ditë.

[marcus1]

"Por ta falënderojmë Perëndinë që na jep fitoren me anë të Zotit tonë Jezu Krisht." (I Korintasit 15:57).

Njerëzit po kërkojnë për një teknikë apo metodë me të cilën mund të marrin fitoren në emër të Krishtit. Nuk duhet çuditur që secili ka mënyrën e vet në bërjen e armatimit. Disa i mëshojnë lutjes zinxhir, disa mendojnë se sereti është që të bësh sa më shumë njerëz të luten për të njëjtën gjë. Të tjerët mendojnë se është më mirë lavdia dhe adhurimi. Disa i mëshojnë lidhjes dhe zgjidhjes. Të tjerë mendojnë se çelësi është të emërosh fryma të caktuara të cilat supozohen se kanë kontroll mbi vënde të ndryshme të botës. Disa të tjerë besojnë se duhet të bëhet ndonjë veprë profetike apo ndonjë deklaratë.

Problemi me këto gjëra është se të gjitha këto s'janë veçse - GJËRA- metoda, teknika, mësime, strategjira, por ato nuk janë Krisht. Fitorja nuk është kjo, ajo apo ajo gjëja tjetër. Nuk është diçka frymore. Fitorja është një Perëndi-Njeri. Ai që në Krisht po qëndron me Të në vëndet qiellore. Nëse shohim veten tonë në Të, atëhere nuk mund të mos kuptojmë se meqenëse beteja është fituar tashmë, Fitorja është e jona, atëhere ne nuk kemi nevojë për një metodë apo teknikë për të marrë fitoren të cilën ne e kemi tashmë.

[marcus1]

"Ky njeri nuk mund të jetë nga Perëndia, sepse ky nuk e mban ditën e shtunë" (Gjoni 9:16).

E kam thënë disa herë se shumica e kishave nuk do ta njihnin Zotin Jezus akoma edhe sikur Ai të ecte për gjatë korridorit të Djelën në mëngjes dhe të qëndronte në altar. Kjo deklaratë është bërë që të shkundë njerëzit nga vetëkënaqësia e tyre. Është e pamunur që Krishti të shkojë në kishë këtë të Djelë. Unë nuk besoj se Jezusi merr pjesë në shumë takime fetare dhe ky besim ka një bazë Biblike: "Ai nuk mban ditën e Shtunë." Për këtë arsye, Ai nuk mban asnjë ditë sepse çdo ditë ësht Dita e Tij dhe Ai nuk mund të zërë brënda një periudhe të caktuar 24 orëshe.

[marcus1]

"Dhe çdo ditë, në tempull e nëpër shtëpi, nuk pushonin duke mësuar dhe duke shpallur Jezu Krishtin." (Veprat 5:42).

Ne kemi bërë "mbjelljen e kishave" si një qëllim, apo një mjet drejt qëllimit, në kohën që "mbjellja e kishave" nuk është aspak qëllimi. Çfarë po bënin me të vërtetë ata? Nuk po mbillnin kisha por Krishtin - mbillnin Farën, Fjalën e Gjallë, në mënyrë që Ai të gjente tokë të mirë mbi të cilën do ndërtonte Kishën e Tij. Atyre që besonin se janë thirrur dishepuj dhe të gjithë ata janë quajtur Kishë. Kjo është radha e duhur e gjërave.

Krishti duhet të ketë përparësinë: vëndin e parë, të plotë dhe të fundit dhe kur Ai ka këtë vënd, atëhere ne do shohim dishepujt dhe kishat të dalin në mënyrë spontane.

[marcus1]

"O thellësi pasurie, urtësie dhe diturie të Perëndisë! Sa të pahulumtueshme janë gjykimet e tij dhe të pashtershme janë udhët e tij!" (Romans 11:33).

Për ta ilustruar, le të imagjinojmë se ne këtu në tokë dëshirojmë të shkojmë te hëna. Ky është një qëllim përfundimtar të cilin ne mund ta shohim. Ne mund të masim distancën dhe të bëjmë planet për të shkuar atje. Për ne këtu në tokë, kjo është hapësira e mbrame për të exploruar. Tani, le të imagjinojmë se një ditë ne shkojmë në hënë. Pasi të jemi përshtatur me këtë triumf madhor, sytë tanë ngrihen sipër dhe ne shohim hapësirën e gjerë, yjet pambarim, planetet dhe galaksitë, të hapura para nesh për më shumë se 15,000,000,000 vite dritë dhe duke zmadhuar kufijtë e saj më shumë se ne do mund të shpresonim ndonjëherë. Ne kurrë nuk do shkojmë në fundin e saj.

Papritur, kuptojmë se gjithçka që kemi arritur me arritjen në hënë nuk është veçse një pikë në oqean. Në skemën madhore të universit, ajo që kemi arritur është jashtëzakonisht e vogël. Sigurisht që ju nuk kishit idenë se universi ishte kaq i madh për sa kohë ishit të mbyllur brenda atmosferës së Tokës, por tani, pasi keni udhëtuar pak më tutje, ju mund të shihni se sa i madh është ai.

Me pak fjalë, ky është kuptimi i të gjeturit të vetes tënde të humbur në thellësitë e Krishtit. Skaji i universit është përtej mundësive tona për ta arritur, por megjithatë ai ka një mbarim. Ky univers i gjerë përmblidhet në Krishtin. Krijuesi është më i madh se krijesa. Prandaj edhe sa më shumë njohim nga Ai, aq më pak kuptojmë se dimë. I gjithë mësimi, përvoja frymore i të gjithë shënjtorëve që nga fillimi i botës është shumë e vogël para pasurive të Krishtit.

[marcus1]

"Dhe, siç ishte në tryezë me ta, mori bukën, e bekoi dhe, si e theu, ua ndau atyre. Atëherë atyre iu çelën sytë dhe e njohën, por ai u zhduk prej syve të tyre." (Luke 24:30-31).

Pasi Jezusi bekoi bukën dhe e theu atë dhe ja dha atyre, sytë e tyre u hapën dhe ata e njohën Atë. Për sa kohë nuk do kishe bekimin dhe thyerjen, sytë do ju ngelin të mbyllura. Vetëm bekimi nuk mund t'ju hapë dot sytë. Përkundrazi, vetëm bekimi ka tendencë të na i mbyllë sytë më shumë. Ne nuk e njohim Atë në bekimet, por në thyerjen. Vetëm atëhere gjithçka që ne kemi në Të do na zbulohet. Vetëm atëhere do na hapen sytë dhe do jemi në gjëndje të shohim se Ai ka qenë aty me ne tërë kohën.

Do që të njohësh Atë? Do që ta shohësh ashtu siç është? Do që të shkosh pak më thellë? Do që t'i kesh sytë hapur? Përqafo bekimin DHE thyerjen; pranoi të dyja. Nëse je një kallam i thyer apo një çisternë e shpuar, merr zemër, sepse ti po përparon.

[marcus1]

"Ashtu si e keni marrë Krishtin Jezus, Zotin, ashtu, pra, ecni në të" (Kolosianët 2:6).

I falem nderit Perëndisë për kryqin e Jezu Krishtit! Sepse aty u falën mëkatet e mia, aty "njeriu i vjetër" vdiq. Megjithatë, është diçka që është aq e keqe, nëse jo më e keqe se sa mëkati dhe kjo është vetvetja. Është e vërtetë se çdo mëkat është i rrënjosur në vetveten. Ashtu si duhet të pranojmë vdekjen e Tij për mëkatin, ashtu duhet të pranojmë çdo ditë vdekjen tonë në vetvete. Ashtu siç jemi kryqëzuar me Të për faljen e mëkateve, po ashtu duhet të nremë çdo ditë kryqin, duke mohuar vetveten dhe ndjekur Atë. Ne ecim në Rrugën e ngushtë ashtu siç hymë në Derën e ngushtë - përmes kryqit.

[marcus1]

"Por Gjoni, që kishte dëgjuar në burg të flitej për veprat e Krishtit, dërgoi dy nga dishepujt e vet për t`i thënë:``A je ti ai që duhet të vijë, apo duhet të presim një tjetër?``" (Mateu 11:2,3).

Ky "kërkimi për një tjetër" është qëllimi i armikut tonë, fryma e Antikrishtit që gjithmonë përpiqet të na korruptojë dhe të na largojë "nga thjeshtësia e Krishtit" (2Kornitasit 11:3), duke u munduar gjithmonë të na bëjë të lëmë "Atë që na thirri" dhe të ndjekim një "Ungjill tjetër" (Galatasit 1:6), që nuk është tjetër, thotë Pali, por vetëm paraqitja e një Tjetri, Diçkaje Tjetër, apo Dikujt Tjetër. Të paktën Pjetri, sado gabime që mund të ketë bërë, ai ishte aq i zgjuar sa të kuptonte se nuk ka tjetër përveç Atij: "Zot, ku të shkojmë tjetër? Ti ke fjalët e jetës së përjetshme" (Gjoni 6:68).

Por kjo nuk i ndalon njerëzit, akoma edhe të krishterët që duhet ta dinë më mirë, nga "kërkimi për një tjetër". Ata kërkojnë për një pastor tjetër, për një predikues tjetër, për një mësues tjetër, për një profet tjetër, për një shërbesë tjetër, për një shenjë tjetër apo fjalë apo profeci apo mësim, apo shfaqje, apo takim apo mrekulli tjetër. Thjeshtësia e Krishtit, realiteti se Kush është Ai, nuk mund t'i mbajë ata për shumë kohë.