I Falem Nderes Zotit!

[marcus1]

"Unë, pra, i burgosuri për Zotin, ju bëj thirrje ..." (Efesianët 4:1).

Të jesh i burgosur për Zotin do të thotë se ne pranojmë dënimin me vdekje dhe i dorëzohemi fatit tonë. Ne nuk jemi të burgosur për Zotin nëse akoma protestojmë për pafajësinë tonë. Nëse nuk biem dakort me Zotin se vetja duhet të vdesë, atëhere pa qenë nevoja vonojmë atë që është e pashmangshme. Nëse duhet të ngrejmë kryqin dhe të kryqëzohemi, është më mirë t'ja dorëzojmë veten këtij fati, ashtu siç bëri edhe Krishti, duke e dorëzuar frymën tonë në duart e Atit dhe duke përkulur kokën në paqe. Kështu pra, le të pimë Kupën që Ati na dha jep ne. Nëse luftojmë dhe protestojmë, si dy hajdutët, atëhere ne vetëm sa e zgjasim agoninë tonë dhe ushtarët duhet të vinë të na thyejnë këmbët. Do apo nuk do, kryqi do të thotë vdekje. Sa më parë i dorëzohemi vdekjes, aq më shpejt do të ndodhë ringjallja.

[marcus1]

"Pali, i burgosur i Jezu Krishtit" (Filemoni 1).

Është një gjë e lavidshme të jesh i burgosur i Zotit, sepse në zgjedhën tonë, ne gjejmë liri. Në dobësinë tonë gjejmë fuqi. Në marrëzinë tonë gjejmë urtësi. Në varfërinë tonë gjejmë pasuri. Kur humbasim gjithçka, gjejmë gjithçka. Kur i dorëzojmë të gjitha gjërat, i trashëgojmë të gjitha gjërat. Kur presim dënimin me vdekje gjejmë Jetën e Zotit. Le të zgjasim duart dhe ta lejojmë Atë të na veshë dhe të na drejtojë atje ku Ai dëshiron që ne të shkojmë, në një mënyrë qe ne nuk do zgjidhnim për veten tonë, sepse kjo është Rruga e Ngushtë dhe është monopati i bekimit, megjithëse është i maskuar.

[marcus1]

"I bekuar qoftë Perëndia, Ati i Zotit tonë Jezu Krisht, që na bekoi me çdo bekim frymëror në vendet qiellore në Krishtin" (Efesianët 1:3).

Pjesën më të madhe të jetës sime së krishterë e kam harxhuar duke kërkuar Perëndinë për GJËRA. Kur isha i dobët, kërkoja fuqi. Kur isha i zemëruar, kërkoja vetëkontroll. Kur mundesha, kërkoja fitore. Pjesa më e madhe e të krishterëve janë mësuar t'i afrohen Perëndisë dhe t'i kërkojnë këto gjëra kur ata shohin se u mungojnë. Për një farë kohe duket se ata marrin atë që kërkojnë, por shpejt ata kthehen për të kërkuar më shumë nga ajo që morën. Sot kërkojmë durim, dhe nesër kërkojmë përsëri dhe pasnesër të njëjtën gjë. Kështu ndodh edhe me paqen, gëzimin, fitoren dhe çdo gjë tjetër.

Por në fund duhet të mësojmë se ne kemi tashmë gjithçka në Krishtin. Ajo gjë që quhet "durim" të cilin e kërkojmë me kaq këmbëngulje, nuk është një gjë, por është Krisht. "Fitorja" nuk është një "gjë", por një Njeri. Dhe e njëjta gjë me çdo gjë tjetër që ne kemi nevojë. Sigurisht që është e mundur të kërkojmë bekime frymore nga Perëndia të veçuara nga Krishti, apo përveç Krishtit. Por çfarë ndryshimi është kur ne kuptojmë se AI NA KA (kohë e shkuar) bekuar tashmë - jo me tre, pesë apo njëzet gjëra - por me ÇDO bekim frymor. Sado i madh që të jetë numri, ne i kemi të gjitha. Ku dhe si e ka bërë Ai këtë gjë? Faleminderit Perëndisë, kjo gjë ndodhi në momentin që ne pranuam Krishtin dhe hymë në të si Gjithçkaja jonë në Gjithçka. Perëndia nuk do lejonte që ne të kërkonim gjërat e Ti përpara, por vetë Atë. Për Të, nuk ekzistojnë "gjëra", sepse të gjitha ato janë të përmbledhura në Krishtin.

[marcus1]

"Flijimet e Perëndisë janë frymë e thyer; o Perëndi, ti nuk e përçmon zemrën e thyer dhe të penduar." (Psalmet 51:17).

Nuk duhet të kërkojmë kurrë fuqinë e Pentekostit pa shijuar më parë vuajtjen e Kryqit. Kryqi është Fuqi i maskuar në Dobësi. Ka një thënje, "Fuqia absolute të shkatërrohet në mënyrë absolute." Kështu, mund të themi se fuqia frymore e marrë pa dobësinë e Kryqit do bjerë gjithshtu. Prandaj edhe Zoti na drejton fillimisht te Kryqi, më pas te Pentikosti. Nuk duhet të guxojmë të kapërcejmë Kryqin në nxitimin tonë për të përjetuar Pentikostin.

[marcus1]

"Prandaj me kënaqësi të madhe do të krenohem më tepër për dobësitë e mia, që fuqia e Krishtit të rrijë tek unë." (II Korintasit 12:9).

Shikoni se sa pak vëmendje i jepet nevojës së thyerjes midis atyre që me kaq zjarr flasin për fuqinë e Perëndisë. Duhet t'u largohemi atyre që na mësojnë për fuqinë e Perëndisë por nuk na mësojnë për nevojën e thyerjes. Fuqia pa ndryshim, sapo të merret do të ndotë frymën dhe krenaria do zë rrënjë. Dobësia, përulësia, thyerja, vuajtjet, derdhja e jetëve tona, marrja e Kryqit - kjo gjuhë duket se është e panjohur midis atyre që kërkojnë fuqi. Sa tragjike është kjo!

[marcus1]

"Por jini të mirë dhe të mëshirshëm njeri me tjetrin, duke e falur njëri-tjetrin, sikurse edhe Perëndia ju ka falur në Krishtin" (Efesianët 4:32)

Çdo i krishter është thirrur në shërbesën e Njëri-Tjetrit. Ne jemi thirrur të duam njeri-tjetrin, t'i shërbejmë njëri-tjetrit, t'i nënshtrohemi njëri-tjetrit, të këshillojmë njëri-tjetrin, të inkurajojmë njëri-tjetrin, të ndihmojmë njëri-tjetrin, të falim njëri-tjetrin, e kështu me radhë. Kjo është shërbesa jonë frymore. Kjo është shërbesa juaj ndaj Trupit të Krishtit dhe baza nga e cila çdo dhurate frymore duhet të funksionojë. Të tjerët më pyesin mua tërë kohën, "Si mund ta kuptoj nëse jam thirrur në shërbesë?" Unë u përgjigjem duke u thën se është e sigurtë se janë thirrur në shërbesë. Kur unë u them kështu ata mendojnë se mos jam ndonjë profet dhe mund të shoh diçka që ata nuk e kanë parë. Më pas, më duhet t'u shpjegoj se të gjithë ne jemi thirrur në shërbesën e Njëri-Tjetrit. Asnjë nuk përjashtohet nga kjo shërbesë. Se si do e gjesh mënyrën ti për ta bërë që të funksionojë është një mister i mrekullueshëm që ti duhet ta zbulosh për veten tënde. Por, mos fillo të kërkosh të bësh ndonjë gjë të madhe si fillim, thjesht gjej disa vëllezër dhe motra dhe fillo praktikën e Njëri-Tjetrit.

Të tjerë më pyesin, "Si e di unë se Perëndia më ka thirrur në një shërbesë me orar të plotë? Përgjigja ime është se Ai na ka thirrur të gjithë neve në një shërbesë me orar të plotë të Njëri-Tjetrit. Nuk e gjej dot faqen në Bibël ku flet për shërbesë me angazhim të pjesshëm. Në Bibël nuk mund të gjesh as shërbesë të pjesshme, as punëtor me orar të pjeshme, as të krishter me orar të pjesshëm. Ose je me orar të plotë, ose nuk je fare.

[marcus1]

"Iu afrua një grua me një alabastër me vaj të parfumuar shumë të kushtueshëm, dhe ia derdhi mbi kokën e tij, kur ai po rrinte në tryezë." (Mateu 26:7).

"Për ju që besoni ai është i çmuar" (I Pjetri 2:7). Për ata që e vlerësojnë vlefshmërinë e jashtëzakonshme të Zotit, asgjë nuk është shumë për Të. Asgjë që derdhet në Të nuk është shpenzim. Si të lyhet me lot apo me parfum - është me vlerë për Të. Tani, kur Krishti na zbulohet dhe ne fillojmë të rritemi në Të, zemrat tona ndriçohen dhe ne fillojmë të kuptojmë pak nga vlefshmëria e Zotit. Përgjigja e natyrshme është adhurimi në frymë dhe i vërtetë. Kjo nuk mund të arrihet me muzikë me të mirë apo udhëheqës më dinamikë të adhurimit. Pa zbulesë, pa shikim, ne nuk mund ta vlerësojmë Atë në një sens të thellë. Adhurimi është përgjigja jonë ndaj zbulesës.

[marcus1]

"Kur e panë këtë gjë, dishepujt e tij u zemëruan dhe thanë: ``Përse gjithë ky shpenzim i kotë?" (Mateu 26:8).

Ne na pelqen të dukemi të zënë duke bërë gjëra për Perëndinë, të zënë me shërbesën tonë. Por ekziston një vend ku ne thjeshtë "shpenzojmë" veten tonë në Të, ndërsa nga ana e jashtme duket sikur nuk po bëjmë asgjë. Oh, si do të ishte sikur më shumë besimtarë do "shpenzonin" veten e tyre më shpesh, duke i shërbyer Zotit, duke qëndruar në këmbët e Tij, duke dëgjuar zërin e Tij, duke i shërbyer Atij në lutje të fshehtë dhe në agjërim! Atëhere kur ata të ngrihen për të punuar, sa shumë frute që do nxirrnin!

[marcus1]

"Sepse ai që nuk e kurseu Birin e vet, por e dha për të gjithë ne, qysh nuk do të na dhurojë të gjitha gjëra bashkë me të?" (Romakët 8:32).

Të gjithë kanë sy, por jo të gjithë shohin. Të gjithë kanë veshë, por jo të gjithë dëgjojnë. Çfarë po kërkojmë? Çfarë është ajo që ne kemi nevojë të shohim. Çfarë do Perëndia të na zbulojë? Perëndia ka vetëm një dëshirë për ne dhe ajo dëshirë është që ne të mund të shohim Krishtin. Perëndia nuk na zbulon një qind, një mijë apo një miljon gjëra. Ai kënaqet vetëm duke na dhënë Birin, dhe Ai kënaqet me ne, vetëm kur ne shohim Atë. Ai nuk kënaqet akoma edhe kur shohim gjërat që Biri na jep, por kur shohim Birin si Dhuratën tonë. Ne mund të lutemi për zbulesë në shumë gjëra madhështore, por vetëm një gjë është e rëndësishme për Perëndinë, dhe kjo është që ne të mund të kemi zbulesë në Birin.

Nëse njohim Birin, nëse zotërojmë Birin, nëse shohim Birin, ne dimë dhe zotërojmë dhe shohim të gjitha që Perëndia ka dhe është, sepse Ai ka depozituar gjithçka nga Vetja e tij, tek Biri i Tij dhe gjithçka nga Biri i Tij është depozituar në ne.

[marcus1]

"Por Noeu gjeti hir në sytë e Zotit. " (Zanafilla 6:8).

Ju desh pesëqind vjet ecje me Perëndinë, por Noa gjeti hir dhe për shkak të hirti ja vlejti kjo ecje me Perëndinë. Duhet të mësojmë të mos bëjmë asgjë pa hirin e mrekullueshëm të Tij. Është më mirë të presësh pesëqind vjet për hirin sesa të punosh pesë minuta pa të.

Çfarë është hiri? Unë u mësoj njerëzve se Hiri është një Njeri. Hiri i mrekullueshëm është thjeshtë Jezusi që jeton në mua i Cili bën ato që unë nuk mund të bëj. Nuk ka rëndësi nëse ajo që unë "nuk mund të bëj" është të shpëtoj veten, të fitoj mbi mëkatin, të dua fqinjin, apo të ndërtoj një arkë. "Sepse nga Hiri (Jezusi) jeni shpëtuar përmes besimit (duke patur besim se Jezusi bën atë që ti nuk mund të bësh); dhe kjo jo nga vetja juaj: (Ai) është Dhuratë nga Perëndia" (Efesianët 2:8). Unë nuk jam i pamjaftueshëm, por Ai është i mjaftueshëm. Hiri i Tij (Jezusi) është më shumë se kemi nevojë. Hiri i Tij (Jezusi) është Furnizim i Pafund! Por "pa Mua nuk mund të bëni asgjë" (Gjoni 15:5).