I Falem Nderes Zotit!

[marcus1]

"A doni edhe ju të largoheni?" (Gjoni 6:67).

Kur Jezusi i foli turmave, Ai nuk u lavdërua në sa e madhe ishte turma. Ai nuk i bëri qefin Vetes në sa shumë influencë kishte shërbesa e Tij. Përkundrazi, Ai kërkoi ta rrallonte numrin duke i shoshitur me fjalët e vështira, "Duhet të hani trupin tim dhe të pini gjakun tim nëse doni të jeni dishepujt e mi." Pasi tha këtë, turma dhe shumë dishepuj i kthyen kurrizin dhe nuk e ndoqën më. Në vënd që të vraponte pas tyre në përpjekje për të sqaruar Veten dhe ta pranonin Atë, Ai thjeshtë i pa ata duke u larguar. Më pas, duke u kthyer nga të dymbëdhjetët tha, "A doni edhe ju të largoheni?" Këtu kemi një Njeri që nuk ka frikë se mos keqkuptohet sepse Ai nuk ka frikë nga njerëzit, çfarë do mendojnë ata, apo çfarë do thonë ata kundër Tij padrejtësisht.

Ne mund ta kuptojmë çfarë donte të thoshte, por ata nuk mundën. Pse nuk u shpjegoi çfarë donte te thoshte? Sepse ai nuk kishte dashuri për Vetveten, nuk kishte dëshirë të kuptohej. Ai thërriste vetëm ata që kishin veshë për të dëgjuar. Ai fliste Fjalën dhe lejonte dëgjuesit e Tij të ushtronin gjykimin e tyre dhe dallimin frymore. Ai nuk kishte nevojë të vlerësohej apo të pranohej. Ai nuk do lejonte që ata të pranonin Atë dhe në të njëjtën kohë të refuzonin FJALËN që Ai solli. Nëse ata refuzonin FJALËN e Tij, ata refuzonin vetë Atë. Që të kapërcesh frikën e njerëzve, ne nuk duhet vetëm të jemi të gatshëm të keqkuptohemi dhe të mos vlerësohemi, por duhet edhe ta presim këtë gjë. Atëhere ne do jemi të lirë të flasim atë që Perëndia na ka dhënë dhe nuk do shqetësohemi nëse të tjerët nuk e kapin dot rëndësinë e këtyre fjalëve.

[marcus1]

"Tani, o vëllezër, po ju vë në dijeni se ungjilli që është shpallur nga unë, nuk është sipas njeriut, sepse unë nuk e kam marrë as e kam mësuar nga ndonjë njeri, por e kam marrë nëpërmjet një zbulese nga Jezu Krishti." (Galatasit 1:11,12).

Kur Zoti më zbuloi mua Veten, kuptova se një njohje e tillë e përjetuar, intime nuk mund të gjëndet në një libër, sepse ndryshe do ta kisha përjetuar vite më parë. Nuk mund të gjëndet thjeshte nga leximi i Biblës, sepse ndryshe çdo njeri që ka një Bibël do ta dintë të vërtetën në mënyrë të përjetuar, por ne e dimë se nuk ndodh kështu. Është një zbulim i të Vërtetës si një Person, jo si një filozofi dhe nga ajo ditë unë kuptova se NJERIU nuk mund t'i shtojë apo t'i heqë ndonjë gjë prej saj. Kështu unë nuk kërkova më afirmimin dhe pëlqimin e njeriut.

Atëhere, unë kuptova (për herë të parë) se ka vetëm një Mësues, dhe se unë jam dishepulli i Tij. Unë nuk i përkas anjë njeriu tjetër dhe asnjë nuk më përket mua. Kjo nuk ishte diçka që unë do ta kuptoja automatikisht. Si pastor që isha, e kisha zakon të flisja për "delet e mia" dhe "kisha ime" sikur të ishin të miat. Por kur unë zbulova se ka vetëm NJË KOPE e drejtuar nga NJË BARI kuptova se asnjë njeri nuk më takonte mua dhe unë nuk i takoja asnjeriu. Unë i takoja Atij dhe ata i takonin Atij. Çfarë lirie! Edhe për mua, por më tepër për ata që më përpara qëndronin "të ulur nën mësimin tim". Njerëzit do vinin tek unë për të mësuar në vënd që të shkonin tek të tjerët, sepse ata thonin se ata nuk mund të ushqeheshin nga të tjerët, por vetëm nga unë. Çfarë tragjedie! Kush është burimi yt? Nga erdhi mana? Nga Moisiu? Jo, "Moisu nuk ju dha juve bukën nga qielli, por Ati im ju jep juve Bukën e Vërtetë." Kur nuk do të shohim më Moisiun njeri, por Krishtin, Bukën e Jetës?

[marcus1]

"Të nesërmen shërbëtori i njeriut të Perëndisë u ngrit në mëngjes dhe doli; dhe ja, qyteti ishte rrethuar nga një ushtri me kuaj dhe kalorës. Atëherë shërbëtori i tij i tha: "Oh, ç`do të bëjmë, imzot?". Ai u përgjigj: "Mos ki frikë, sepse ata që janë me ne, janë më të shumtë se ata që janë me ta". Pastaj Eliseu u lut dhe tha: "O Zot, të lutem, hap sytë e tij që të mund të shohë". Atëherë Zoti ia hapi sytë të riut dhe ai pa; dhe ja, mali ishte plot me kuaj dhe me qerre të zjarrta rreth e qark Eliseut." (II Kings 6:15-17).

Të jesh fitimtar nuk do të thotë të refuzosh ekzistencën e armikut. Ne nuk mund të fitojmë duke u hequr sikur nuk jemi të rrethuar. Të refuzosh ekzistencën e armikut nuk do të thotë se ai do të zhduket. Ne e dimë dhe e pranojmë se kemi të bëjmë me një armik të vërtetë, frymën reale të Antikrishtit, detyra e të cilit është të shkatërrojë ata që kanë mbetur dhe të pengojë Dëshminë e Jezusit. Ne gjithashtu e dimë dhe e pranojmë se fryma e Antikrishtit duket se ka avantazh mbi ne.

Megjithatë, çështja nuk është armiku. Ne mund ta shohim armikun, studiojmë atë dhe ndërtojmë sisteme të tëra si të luftojmë me të. Ne shkruajmë libra dhe mbajmë seminare për "armët frymore". Por kur shohim lart nga mali, çfarë shohim me të vërtetë? Këtu ndodhet ndryshimi midis atyre që fitojnë dhe atyre që janë mundur: nuk është aftësia e tyre për të luftuar, por aftësia e tyre për të parë, dhe kjo e parë nuk është prej tyre, por prej Perëndisë.

[marcus1]

"Sapo ai u tha atyre: ``Unë jam``, ata u zmbrapsën dhe ranë për dhe" (Gjoni 18:6).

Kur ata erdhën për të arrestuar Zotin Jezus në kopësht, Ai i pyeti, "Kë po kërkoni?" Dhe ata u përgjigjën, "Jezusin e Nazaretit." Ai thjeshtë tha, "UNË JAM." Kur ata e dëgjuan këtë u zmbrapsën dhe ranë për dhe. Asnjë nuk mund të qëndrojë para UNË JAM dhe t'i mbetet ndonjë fuqi. Në dhe do shkojmë të gjithë sepse ky dhe është i shenjtë. Çdo gju do përulet dhe çdo gjuhë do pranojë se Jezus Krishti është Zot.

Kjo zbulesë e Krishtit është e mjaftueshme të sjellë të shenjtin dhe mëkatarin në një dorëzim dhe bindje të plotë. Miqtë dhe armiqtë do e gjejnë veten e tyre në këmbët e Tij, të pamundur të qëndrojnë para Tij. Ai nuk ka nevojë të ngrejë zërin e Tij apo të zbresë zjarr nga Qielli apo të bëjë ndonjë gjë tjetër, përveç se thjeshtë të zbulojë Veten e Tij se Kush është Ai. Çdo Tomë që dyshon në fund do thërrasë, "Zoti im dhe Perëndia im!" kur ata më në fund do jenë në gjëndje ta vështrojnë Atë.

[marcus1]

"...Pjetri i tha Jezusit: Mësues, për ne është mirë të rrijmë këtu; le të bëjmë, pra, tri çadra..." (Luka 9:33).

"Unë do ndërtoj Kishën Time," thotë Jezusi. Kjo është jetë. "Le të ndërtojmë për Ty," thotë Pjetri. Kjo është vdekje. Të shohësh nëse diçka është e gjallë apo e vdekur na duhet vetëm të shohim burimin e saj. Jo vetëm që "le të ndërtojmë" është gabim, por edhe "le të ndërtojmë PËR TY" është po aq gabim. Të dyja janë të motivuara nga e njëjta gjë: "Është mirë për ne." Ajo që Pjetri nuk kishte kuptuar dhe ajo që ne gjithashtu nuk mund të kuptojmë, është se lavdia është në Krishtin, jo në një metodë, takim apo lëvizje: dhe është për Të, jo për ne. Sa shpejt që "Është mirë për ne..." kthehet në "Le të ndërtojmë për Ty..."! Sa delikat që është mishi ynë! Sa shpesh në emër të "bashkësisë" kemi ndërtuar diçka "për" Zotin Jezus, por që në fakt i shërbente planeve tona?

[marcus1]

"...Pjetri i tha Jezusit: ``Mësues, për ne është mirë të rrijmë këtu; le të bëjmë, pra, tri çadra..." (Luka 9:33).

Arsyeja që ne nuk marrim pjesë apo sponsorizojme takime të rregullta është thjeshtë se shpesh nuk plotësohet Nevoja e Zotit në këto takime. Vetja depërton në shumë gjëra që bëjmë (ose nuk bëjmë), akoma edhe në çështje frymore ku Vetja supozohet se mohoet. Pjetri është një njeri i mbushur me vetveten. Kështu reagimi ndaj lavdisë së Zotit është, "Është mirë për ne! Le të ndërtojmë për Ty..."

Kësht fillojnë shumë vepra, denominacone dhe shërbesa. Zoti, në mënyrë sovrane i zbulon pak nga Lavdia e Tij një grupi të vogël njerëzish dhe ata fillojnë të ndërtojnë diçka - një kishë, një lëvizje, një denominacion - për të mbajtur këtë lavdi. Ose, Zoti viziton njerëzit e Tij në një takim të caktuar. Është mirë për ne: kështu ne vendosim të takohemi përsëri javën tjetër me shpresën se mund të përjetojmë më shumë Zotin. Dhe kështu vazhdojmë. Ne besojmë se na duhet të gjejmë kombinimin e saktë të muzikës, mësimit, adhurimit, njerëzve, pastaj do jetë "mirë për ne" sa herë që takohemi. Por shpejt, Jeta do jetë larguar dhe lavdia do ketë ikur, por takimet do vazhdojnë!

[marcus1]

"Pjetri dhe shokët e tij ishin të këputur nga gjumi; po kur u zgjuan plotësisht, panë lavdinë e tij dhe ata dy burra që ishin bashkë me të." (Luka 9:32).

Ne mund të flasim për praninë, lavdinë dhe madhështinë e Tij - po, ne akoma mund të këndojnë këngë adhurimi që flasin për këto gjëra, por ne nuk mund të kuptojmë se çfarë me të vërtetë thonë ato fjalë. Nëse me të vërtetë do kishim parë diçka nga madhështia dhe lavdia e Krishtit nuk do ishim kaq të shkujdesur. Do ishim shumë më nderues. Nuk do ta merrnim Praninë e Tij si diçka të zakonshme. Nëse ne e marrim Atë si të dhënë atëhere ne nuk e kemi kapur Atë. Nuk e kemi parë akoma Atë. Nuk e njohim akoma. Kemi nevojë të harxhojmë pak kohe duke qëndruar në këmbët e Tij.

[marcus1]

"Unë jam hardhia, ju jeni shermendet; kush qëndron në mua dhe unë në të, jep shumë fryt, sepse pa mua nuk mund të bëni asgjë." (Gjoni 15:5).

Është e çuditshme se si një pjesë e madhe e të krishterëve besojnë se është në dorën e tyre të nxjerrin fryte. Ky mësim është, për ta, sikur ta bësh rrumbullakun katror. Ata bëjnë ç'është e mundur që të bëjnë diçka duke menduar se varet nga përpjekjet, vullneti dhe vendosmëria e tyre që të rriten në Krisht. T'u thuash atyre se duhet të heqin dorë nga veprat e tyre do të thotë se nuk i vlerëson veprat e tyre dhe kjo gjë i duket atyre shumë ofenduese. Ata fillojnë në Frymë, por fokusohen në mish (vetë-përpjekjet) për të përfunduar veprën. Kjo nuk është Jetë Krishti. Fruti do vijë vetë, nëse ne do qëndrojmë në Të.

[marcus1]

"Sepse zgjedha ime është e ëmbël dhe barra ime është e lehtë" (Mattheu 11:30).

Ligji i Jetës është më i fuqishëm dhe aktiv se ç'do gjë tjetër që buron apo mbahet nga përpjekjet njerëzore. Me përpjekjet e vetes unë ndodhem gjithmonë në mëshirën e ndjenjave të mia. Nëse ndjehem frymor mund të lutem me orë të tëra. Por nëse nuk ndjehem frymor nuk mund të lutem as edhe pesë minuta. Prandaj edhe jeta e shumë besimtarëve nuk është e qëndrueshme. Ata nuk jetojnë sipas principit, sipas Ligjit të Jetës. Duke menduar se është në dorën e tyre të bëhen si Krishti, ata e kthejnë zgjedhën e ëmbël dhe barrën e lehtë në diçka të vështirë dhe të rëndë për veten e tyre dhe për ata që duhet të jetojnë dhe punojnë rreth tyre. Ai që prehet në Krishtin do sjellë më shumë frute se sa ai që lufton me përpjekjet e veta.

[marcus1]

"Samueli i ri i shërbente Zotit në prani të Eliut. Fjala e Zotit ishte e rrallë në ato ditë, dhe nuk kishte ndonjë zbulesë të gjerë." (I Samueli 3:1).

Kohët që po jetojmë mund të krahasohen me kohët e 1 Samuelit 3. Një fjalë e vërtetë nga Perëndia është e rrallë dhe nuk ka ndonjë zbulesë të dukshme. Me pak fjalë, pjesa dërrmuese e njerëzve që shohin diçka nuk kanë zbulesë për të ditur me të vërtetë çfarë po shohin. Prandaj, zbulesa mbetet e mbyllur, ose akoma më keq, keqinterpretohet dhe bëhet një gënjeshtër. Sot ekzistojnë shumë fjalë, ëndërra, vizione dhe profeci, por e përsëris: një fjalë e VËRTETË nga Perëndia është e rrallë dhe ka shumë pak ZBULESË. A e kuptoni se çfarë dua të them? Dhe priftëria siç përfaqësohej nga Eliu është e vjetër dhe e verbër: duke funksionuar si gjithmonë, por megjithatë duke qëndruar në vëndin e priftit, por gjithmonë nën gjykim.

Cili është problemi? Asnjë nuk i shërben Zotit. Gjithsecili është vër veten e tij. Përveç një fëmije që i shërben Zotit - dhe atij Zoti i zbulon Vetveten. Nuk ka zbulesë pa mardhënje. Këtë mësim e kam marrë përmes vuajtjeve.