I Falem Nderes Zotit!

[marcus1]

"Unë jam bariu i mirë dhe i njoh dhentë e Mia dhe dhentë e Mia më njohin Mua. Siç më njeh Ati Mua, edhe Unë e njoh Atin - dhe jap jetën Time për dhentë. Kam edhe dhen të tjera, që nuk janë prej kësaj vathe. Më duhet t’i mbledh edhe ato, të cilat do ta dëgjojnë zërin Tim dhe do të jetë vetëm një grigjë, vetëm një bari." (John 10:14-16).

Jezusi tha thjeshtë, "Unë jam Bariu i Mirë". Në Gjonin 10 Ai na tregon ndryshimin midis Bariut të Mirë dhe rrogtarit. Ai vazhdon akoma duke thënë se të gjithë që erdhën para Tij ishin hajdutë dhe grabitqarë. Prandaj edhe Perëndia dërgoi Birin që të ruajë kopenë për Të. Askush tjetër nuk mundet. Pa Të, ne të gjithë jemi rrogëtarë. Ne thjeshtë e duam veten tonë jashtë mase. Ashtu si asnjë prej nesh nuk është në gjëndje të hapë vulën dhe të lexojë ato që shkruhen në skroll përveç Jezusit, ashtu asnje prej nesh nuk është në gjëndje të ruajë kopenë e Perëndisë, përveç Krishtit. Zoti deklaroi se Ai do e mblidhte vetë kopenë dhe kështu Ai ka bërë dhe po e bën përmes Zotit Jezu Krisht.

[marcus1]

"Dhe ndodhi që, ndërsa po flisnin dhe bisedonin bashkë, vetë Jezusi u afrua dhe nisi të ecë me ta. Por sytë e tyre ishin të penguar kështu që të mos e njihnin." (Luke 24:15,16, NASB).

E shihni që Krishti i zbulohet apo i fshihet njerëzve ashtu si dëshiron. Shumë nga ata që thonë se janë dishepuj të Jezusit nuk e njohin Atë. Zoti u thotë atyre të shkojnë në Galile, por ata shkojnë në Emaus. Shumë njerëz ndërsa janë ulur në kishë nuk do e dallonin Zotin Jezus nëse Ai do ecte përgjatë korridorit dhe do ulej në altar. Ata nuk janë me të vërtetë delet e Tij, prandaj edhe ata nuk mund ta dëgjojnë zërin e Tij dhe ata nuk e njohin Atë.

Akoma edhe dishepujt më të afërt kanë tendencën të dyshojnë dhe të kenë mosbesim. Pas ringjalljes Toma deklaroi, "Unë nuk do besoj nëse nuk shoh shenjat dhe vendos dorën në brinjën e Tij." Por kur Jezusi ju shfaq atyre nuk kundërshtoi apo u përpoq të bindte Tomën. Ai thjeshtë tha, "Ja, vështro! Shihi duart dhe këmbët e mia!" Kur Toma pa Zotin, në mënyrë spontane thirri, "Zoti im dhe Perëndia im!" Ky është zbulim. Zbulimi nuk ka nevojë për argumenta dhe bindje sikur e gjithë kjo varet se sa mirë dimë të mbrojmë Ungjillin. Unë nuk shoh ndonjë argument në Zotin Jezus, unë shoh vetëm Atë. Duke parë Atë, unë bindemdhe asnjë diskutim nuk është i nevojshëm.

[marcus1]

"Pranojeni atë që është i dobët në besim, pa e qortuar për mendimet." (Romans 14:1).

Fëmijët e mi janë të papjekur, por unë nuk pres prej tyre të jenë ndryshe për sa kohë ata janë fëmijë. Unë i jam kushtuar me shumë dashuri rritjes së tyre afatgjatë. Në të njëjtën mënyrë, le të mos përbuzim ata që janë të papjekur frymërisht, apo ata që janë të dobët në besim. Por Fjala na thotë t'i pranojmë ata dhe të kujdesemi për ta. Për ju të gjithë që keni ecur më shumë, mos harroni kurrë sa shumë vite ju desh Perëndisë të përballej me ju për t'ju sjellë në këtë nivel përvoje që ju e quani si diçka të thjeshtë sot.

[marcus1]

"Jezusi, pra, i ngriti sytë dhe, duke parë se një turmë e madhe po vinte tek ai, i tha Filipit: ``Ku do të blejmë bukë që këta të mund të hanë?``. Por ai e thoshte këtë për ta vënë në provë, sepse ai e dinte ç`do të bënte." (Gjoni 6:5,6).

Tani Zoti nuk na tundon ne me qëllim që të na bëjë të pengohemi. Kjo është mënyra që përdor kundërshtari. Jo, Zoti me të vërtetë na teston dhe na provon, por mënyra e Tij na bën që të forcohemi ndërsa i keqi dëshiron të na dobësojë. Thuhet se rrethanat tona ose do na bëjnë më të mirë ose më të hidhur. Në fund të fundit, vendimi është i yni. Duhet që në mënyrë të palëkundur t'i rezistojmë tundimit të djallit, por duhet gjithashtu të mësojmë të dallojmë midis sulmit të armikut dhe provës së Zotit.

Jezusi e dinte se çfarë do bënte. Në mëndjen e tij është sa e mirë po aq dhe e përfunduar. Por Ai pret dhe na provon. Jo se nuk na njeh, por se ne nuk njohim veten tonë.

[marcus1]

"E di kujt i kam besuar" (II Timoteu 1:12).

Një vëlla i mëshonte shumë faktit se çfarë besonte deri sa dikush me argumente të forta e sfidoi atë. Kjo ndodhi një ditë kur dikush i tregoi atij "herezitë" duke përdorur Biblën. Kjo e alarmoi shumë këtë vëlla. Ai shkoi menjëherë tek një motër e vjetër dhe e informoi atë për këto dyshimet që kishte dhe donte të dinte mendimin e saj. Ajo thjeshtë tha se njohja e Perëndisë nuk varet nga përgjigja e këtyre pyetjeve.

Ai mendoi me vete, mbase jo për ty, por për mua është shumë e rëndësishme! Kështu ai një vit të tërë u mor me ato që i kishte thënë personi tjetër dhe kuptoi se nuk ishin të vërteta. Por, po të kishte thjeshtë njohur Perëndinë, nuk do e kishte të nevojshme të studionte për një vit rrjesht këtë çështje. Motra e moshuar kishte të drejtë, njohuria e Perëndisë nuk varet nga përgjigja ndaj këtyre pyetjeve. Nëse ti njeh Atë, të dish çfarë dhe si, bëhet më pak e rëndësishme.

[marcus1]

"Ati im ju jep bukën e vërtetë nga qielli." (Gjoni 6:35).

Përse e ndjekim Zotin? Për ato që Ai mund të bëjë për ne? Për të shijuar bekimet e Tij? Për të na plotësuar nevojat tona? Çfarë duam ne, dhuratat apo Dhuratën? Nëse motivet tona janë për bekimet, atëhere do zhgënjehemi shumë shpejt. Kështu ndodhi edhe atëhere, shumë nga dishepujt e Tij i kthyen shpinën dhe nuk e ndoqën më. Cilët prej nesh do vazhdojmë ta ndjekim kur Zoti nuk na përgjigjet ashtu si jemi mësuar të na përgjigjet?

Zoti mund të të japë bukë për një farë kohe, por këtu ka një ndryshim të madh midis kërkimit të Zotit për bukë dhe kërkimit të Zotit si bukë. U bëftë që Perëndia të na tregojë ndryshimin. Dhurata e Perëndisë nuk është ajo që mund të bëjë Krishti për ty, por ajo që Krishti është vetë.

[marcus1]

"Unë jam Buka e Jetës" (Gjoni 6:32).

Ai që kërkon bukë nga Zoti do ngopet përkohësisht, por të gjithë ata që kërkojnë Zotin si Bukë do kënaqen vazhdimisht. Dhe akoma më shumë, ata do kenë rezerva për të ushqyer të tjerët. Është turp që shumë të krishterë kërkojnë vetëm të marrin dhe përsëri ata nuk janë të kënaqur. Ata kënaqen me një lëmoshë të varfër, me pak thërrime që mbesin në tryezë. Ata kërkojnë me mani të ngopen. Këtyre personave duhet t'u themi se është koha që të kërkojnë Zotin, jo për çfarë Ai mund t'i japë atyre, por për atë që Ai është.

[marcus1]

"Ji besnik deri në vdekje dhe unë do të të jap kurorën e jetës... kush fiton nuk do të preket nga vdekja e dytë" (Zbulesa 2:10,11).

Duke e parë nga ana praktike, Jeta e Ringjallur mund të shihet në veprimet tona dhe në fjalët tona. Kur disa njerëz hapin gojën, ndjen vdekje. Prania e tyre nuk kontribuon asgjë të gjallë. Përkundrazi, ke një ndjenjë të zbrazët, boshe kur ndodhesh rreth tyre. Fjalët mund të jenë të sakta, por nuk ka jetë në ato që thonë. Është njësoj sikur po mban diçka të vdekur. Nuk ka Frymë dhe Jetë.

Në anën tjetër, ka vëllezër dhe motra që nga ana natyrore janë shumë të gjallë, të guximshëm, karismatikë, të talentuar dhe bindës. Ata duken shumë "të gjallë", por as kjo nuk është Jetë e Ringjallur. Si ka mundësi? Ata nuk kanë kaluar akoma përmes vdekjes dhe nuk mund të jesh i ringjallur nëse nuk ke vdekur më përpara. Ata nuk kanë gjurmët e kryqit në çfarë po bëjnë. Ata nuk janë thyer kurrë. Ata mund të jenë persona me dhunti natyrore në gjithçka që ata bëjnë për Zotin, por nuk kanë vdekur akoma. Për sa i përket gjërave të jashtme duket se ata po bëjnë mirë, por çështja nuk është e mira kundër të keqes, por jeta kundër vdekjes.

[marcus1]

"Martë, Martë, ti po shqetësohesh dhe kujdesesh për shumë gjëra; por vetëm një gjë është e nevojshme, dhe Maria zgjodhi pjesën më të mirë, që asaj nuk do t`i hiqet." (Luka 10:41,42).

Kemi thënë më parë në lidhje me Një Gjë që është e nevojshme. Kështu që nuk do ta themi përsëri përveç se kjo Një Gjë ka të bëjë me Krishtin që i mbush të gjitha gjërat si Dikush që ka Përparësinë. Nëse shohim se Perëndia po i sjell të gjitha gjërat bashkë sipas Qëllimit e të përmbledhurit gjithçka në Krishtin, drejt kësaj Një Gjëje, atëhere natyrshëm do të kërkojmë ato gjëra të cilat janë në favor të kësaj dhe në mënyrë të natyrshme do t'i shmangemi gjërave që nuk janë.

Ne shohim më vonë se Marta vazhdon të sherbejë, por gjithçka është e saktë - nuk ka më ankesa për Mariën dhe çdo gjë duket se shkon ashtu si duhet. Nuk është se shërbesa, miqësia, apo pregatitja e drekës është gjë e keqe: por thjeshtë duhet që këto të jenë në rendin e duhur. Nuk është se ne nuk mund të bëjmë vepra të mira dhe detyra frymore: por vepra e Zotit nuk duhet të ketë kurrë përparësi nga Zoti i veprës. Përvoja na ka treguar se mosmarrveshjet dhe grindjet më të shumta midis të krishterëve vinë si pasojë e të ngatërruarit me "shumë gjëra" dhe të harruarit atë "një gjë që është e nevojshme."

[marcus1]

"Sepse ligji i Frymës i jetës në Jezu Krishtin më çliroi nga ligji i mëkatit dhe i vdekjes." (Romans 8:2).

A bëhet peshku peshk duke notuar poshtë ujit, apo peshku noton poshtë ujit sepse është peshk? A i thotë peshku vetes, "Unë jam një peshk, prandaj më duhet të mësoj të sillem si një peshk. Më duhet të mos harroj të marr frymë nga bulëveshët dhe të lëviz trupin si një peshk." Absolutisht jo. Po zogu? Bëhet zogu zog sapo të mësojë të fluturojë? Apo fluturon sepse është një zog? Sigurisht që zogu është zog dhe si rrjedhojë fluturon. Nuk ka nevojë të marrë mësime fluturimi, por kur hidhet nga foleja rreh krahët dhe fluturon. Është në natyrën e zogut të fluturojë. Prandaj, të bërit nuk krijon të qenit, të bërit del natyrshëm nga fakti i të qenit.

Kështu, Ligji i Jetës në Krishtin nuk mundohet të na bëjë neve diçka që nuk jemi. Pranija e Jetës në ne, demonstron se Krishti banon në ne tashmë. Ne nuk mundohemi të bëhemi si Krishti dhe nuk mundohemi të jetojmë si të krishterë. Përderisa JEMI në TË, ne ECIM në TË. Veprat tona vinë si pasojë e asaj që jemi, jo duke u munduar t'i bëjmë. Ne nuk e marrim Jetën e Tij kështu që të punojmë shumë që të bëhemi si Jezusi. Kjo është si peshku që duhet t'i kujtojë vetes se është peshk që të mund të notojë. Ose si zogu që duhet t'i thotë vazhdimisht vetes se është zog në mënyrë që të fluturojë. Megjithatë kështu ndodh me shumë të krishterë. Ata duhet t'i kujtojnë vetes vazhdimisht, "Tani që jam i krishter, duhet të mos harroj të lexoj Biblën, të lutem dhe të jetoj një jetë të shenjtë. Nuk duhet të harroj të dua fqinjin tim dhe të buzëqesh çfarëdo që të ndodhë." A e shihni problemin këtu? Me këtë mentalitet ne nuk mund të bashkëpunojmë me Jetën, sepse kështu do të thotë të varesh nga jeta jote, në vënd që të varesh nga Jeta e Tij.