Poezi nga Diabolis

[Diabolis]

fol e qesh

[korçar]

E pra ate thashe dhe une!

N.B. (Mund edhe ta kishe thene : "Gri sallate.", nuk do te ta kisha marre per keq.)

[Diabolis]

Të siguroj se nuk kam pasur asnjë prapamendim me përgjigjen time.

[Diabolis]

Me ty ndër mend çudinë jetoj,
Shndërrohem në re të bardhë pulpore
Mbi qiellin tënd të kaltër fluturoj.

Me ty ndër mend mrekullinë gëzoj,
Kthehem në pëllumbin bojëhiri në shesh
Që dora jote e brishtë mëkoi.

Me ty ndër mend habinë provoj
Tjetërsohem mbi letrën e ardhur së largu
Në fjalën që goja jote sapo shqiptoi.

Me ty ndër mend magjinë krijoj
Kthehem herë grimcë herë valë
Nga zemra jote buroj.

[Diabolis]

Shpirti,

Shpirti është sfungjer,
Thith gjithë ç’i japin
Herë gaz herë vrer.
Ah, por kur e shtrydhin,

Fillon shfryn gajzer
Me vrunduj, stërkala,
Grryhet, digjet, shter.
Përvëlohet fjala,

Rrjedha udhën merr.
Dhe bleron përreth
Ngado toka djerr,
Ku lule e gjeth,

Ku gjemb dhe ferrë.
Ndjenjat ngrihen lart,
Mblidhen re në erë
Dhe syri më s’mbart,

Rigon mbi sfungjer.

[Diabolis]

Kundraninull

Ti fle.
Përqark qafës sime rrethuar
Si një pulovër i xhveshur,
Lirshëm lëshuar
Me krahët në gjoksin tim nyjëzuar.
Unë ndjehem ngrohtë,
Dhe ndenjur zgjuar
Shëtis në rrugët e lagështa të natës
Ku vetëm (ashtu kam kujtuar),
Vite e vite më parë kam kaluar.
Gjithmonë kam qënë i pagjumë,
Një njeri që blinte mbas mesnate,
Me ndjesinë tënde e dashur
Që flinte,
Me kokën varur tek unë në supe.

[Diabolis]

Në subway

As të pastrehë nuk ishin,
Dhe të papunë thanë “not”;

Një brengë të dy kishin:
Vajzën nuk varrosnin dot.

Sytë e tyre të tharë më flisin,
Nga të miat ju dhashë një “lot”.

[Diabolis]

II
Viu, viu, viu, ja bef policia,
Poeti s’ka Lejë Ambulanti nga bashkia!?
Mbledh vargjet e si hajn ja therr vrapit
Ti shesë mbi sustat ke tregu i gabit.

Hajde vargje, vargje ... të vjetra...
‘Qind lek poema, ‘qind lek tre vjersha.
“Bjer taksën e tregut ktu mer’,”
Dhe qindshen grap përgjegjsi Omer.

[Diabolis]

Ëndrra e fundit e beut

Me ty jam dashuruar Nora e Kelmendit
Në gjunjë të bie e nuk luaj vendit,
Kam lënë mendjen, s’kam ç’i dua kryet
Këputmi me shpatë, tjetër gjë mos pyet.

Gjak të të bëj unë, gjak edhe ti mua
Veç në rrëzë të veshit thuamë të dua
Të bjerë, të shkretohet gjithë Perandoria
Krejt m’u errën sytë, o nga bukuria.

[Diabolis]

Unë di të gënjej bukur!
Të them mirupafshim e jo lamtumirë,

Hopa! Të hipi përmbi shalë,
Nënqesh,
Dorën valvit,
E lehtas përshëndes
Siluetën tënde majë kalit
Në shtegun e karvanit.

Ti shkon në një tjetër botë
Krejt tënden
Në pellgje drite lan sytë e mallët
Me mendjen tek kthimi,
Tek unë,
Ashtu vagull, vagët.

Mirupafshim pra!
Këtu do ta gjesh,
Atë që rrugëve të përcolli,
Por ah:
S’do jetë më si guri i ftohtë, sigurish
Si rëra e përvëluar do jetë sirërish.