Poezi nga Diabolis

[tIrOncjA]

Postuar më parë nga D D
Motra për vëllanë
Nga thurjet e saj, këtë e dinte mirë,
Vëllai i dhembshur nuk merrte të ngrirë.


....

Ta vdes a ta ngjall?

mos ja prish motres, ngjalle me mire!

[Diabolis]

Dashuria e motrës për vëllain

............................................Excels ior!
.................................................L ongfellou

Na ishin një vëlla edhe një motër
Të dy flokëkuq si zjarri në votërr;
Tym e flakë nxirrte vëllai nga goja.
Jo. Të kishte motër nuk ishte nevoja.

Na ishin një motër edhe një vëlla
Të rritur jetimë si nëpër përralla,
Por zemra e bardhë e motrës së mirë
Prej vëllait të prapë qe coptuar e grirë.

Hungërinte vëllai më keq se një ari,
Paçka se në katund ishte veç bari,
Thërriste “sa të rroj unë do tjerrësh lesh,
E kurrë në jetë s’ke për t’u bërë bareshë”.

E motra kokëulur punonte me shtija
Për të, veshje të leshta, çorape me vija,
Heshtur lutej dhe thurte me ngrohtësi e lotë,
Për vëllaçkon e vetëm që kishte në botë.

Kështu deri në një dimër me furtunë
Kur shkarjet e borës vëllain e zunë
Nën vete. U ngrit piskama mbi shkrep
Hej heej, vëllain e motrës e zuri një ortek.

Po motra gjithë lotët i kishte derdhur
Ndaj brofi me vrap si kaprolle e hedhur,
Me thonjtë gjak kërkoi për orë e orë
Vëllain e dashur mbetur nën dëborë.

Me veshin mbas borës dëgjonte
Zemrën e vëllait diku të luftonte;
Nga thurjet e saj, këtë e dinte mirë,
Vëllai i dhembshur nuk merrte të ngrirë.

Burrat nga fshatrat që të gjenin jetimin,
Me pishtarë e zjarre tutje tehu rrihnin,
Dhe kur Hëna shkoi dy hostenë në errësirë,
U shfaq në dëborë buza e tij e nxirrë.

As puls nuk kish, as frymë as regëtimë...
...mbaruar... fjalë e hidhur dhe psherëtimë...
Malet ...zjarret, pishat ... burrat kokën varin,
Kur duart e motrës në gjoks vëllain marrin.

Kur trimja hakërrohet “hiqi thonjtë vdekje!
Se mbrapa më ke, të ndjek gjer në mekje.
Merri sytë e mia, shih sa shumë e dua,
Ma kthe vëllain vdekje, e merr çdo nga mua.

Shprishmi krejt gërshetat, prishma vajzërinë,
Nxirrmi sytë e zeza, helm ma kthe gjinë,
Shuama zërin maleve, përgjakosmi faqet,
Nga trupi i tim vëllai largo manushqet.

Por lërmë ti jap motra nga zemra ngrohtësinë,
Por lërmë ti jap motra jetë edhe frymë,
Ti largoj të ftohtit, ti terr buhavitjet,
Ti rrahë sërish zemra, syri ti përndritet...”

Një “uuuh!?” nxjerrin burrat rreth motrës qarkuar,
Shkriu bora mbi qerpikë! Vdekja u largua?
Iku bashkë me natën thellë nëpër skuta?
Kujt po ja shkul flokët? Kujt faqet e buta?

Kush rënkon ndër gryka që kumbon jehona?
Ooo ... naaa, oooooo ... naaaaaa...
Pse hesht motërzezë, motërzë me halle,
Mrekullisht në jetë vëllain e ngjalle...

Dhe soset rrëfenja për bareshën Ora,
Që Doriun ja mori vdekjes nga dora
Kur dashuria e motrës për vëllain
Kaploi të perëndisë për të birin.

[tIrOncjA]

Postuar më parë nga D D
Dashuria e motrës për vëllain

............................................Excels ior!
.................................................L ongfellou

Na ishin një vëlla edhe një motër
Të dy flokëkuq si zjarri në votërr;
Tym e flakë nxirrte vëllai nga goja.
Jo. Të kishte motër nuk ishte nevoja.

Na ishin një motër edhe një vëlla
Të rritur jetimë si nëpër përralla,
Por zemra e bardhë e motrës së mirë
Prej vëllait të prapë qe coptuar e grirë.

Hungërinte vëllai më keq se një ari,
Paçka se në katund ishte veç bari,
Thërriste “sa të rroj unë do tjerrësh lesh,
E kurrë në jetë s’ke për t’u bërë bareshë”.

E motra kokëulur punonte me shtija
Për të, veshje të leshta, çorape me vija,
Heshtur lutej dhe thurte me ngrohtësi e lotë,
Për vëllaçkon e vetëm që kishte në botë.

Kështu deri në një dimër me furtunë
Kur shkarjet e borës vëllain e zunë
Nën vete. U ngrit piskama mbi shkrep
Hej heej, vëllain e motrës e zuri një ortek.

Po motra gjithë lotët i kishte derdhur
Ndaj brofi me vrap si kaprolle e hedhur,
Me thonjtë gjak kërkoi për orë e orë
Vëllain e dashur mbetur nën dëborë.

Me veshin mbas borës dëgjonte
Zemrën e vëllait diku të luftonte;
Nga thurjet e saj, këtë e dinte mirë,
Vëllai i dhembshur nuk merrte të ngrirë.

Burrat nga fshatrat që të gjenin jetimin,
Me pishtarë e zjarre tutje tehu rrihnin,
Dhe kur Hëna shkoi dy hostenë në errësirë,
U shfaq në dëborë buza e tij e nxirrë.

As puls nuk kish, as frymë as regëtimë...
...mbaruar... fjalë e hidhur dhe psherëtimë...
Malet ...zjarret, pishat ... burrat kokën varin,
Kur duart e motrës në gjoks vëllain marrin.

Kur trimja hakërrohet “hiqi thonjtë vdekje!
Se mbrapa më ke, të ndjek gjer në mekje.
Merri sytë e mia, shih sa shumë e dua,
Ma kthe vëllain vdekje, e merr çdo nga mua.

Shprishmi krejt gërshetat, prishma vajzërinë,
Nxirrmi sytë e zeza, helm ma kthe gjinë,
Shuama zërin maleve, përgjakosmi faqet,
Nga trupi i tim vëllai largo manushqet.

Por lërmë ti jap motra nga zemra ngrohtësinë,
Por lërmë ti jap motra jetë edhe frymë,
Ti largoj të ftohtit, ti terr buhavitjet,
Ti rrahë sërish zemra, syri ti përndritet...”

Një “uuuh!?” nxjerrin burrat rreth motrës qarkuar,
Shkriu bora mbi qerpikë! Vdekja u largua?
Iku bashkë me natën thellë nëpër skuta?
Kujt po ja shkul flokët? Kujt faqet e buta?

Kush rënkon ndër gryka që kumbon jehona?
Ooo ... naaa, oooooo ... naaaaaa...
Pse hesht motërzezë, motërzë me halle,
Mrekullisht në jetë vëllain e ngjalle...

Dhe soset rrëfenja për bareshën Ora,
Që Doriun ja mori vdekjes nga dora
Kur dashuria e motrës për vëllain
Kaploi të perëndisë për të birin.

e plotesuar bukur! congrats

[Diabolis]

Fshatari dhe antikuari

Njëherë, nga fshati zbriti një fshatar,
Dhe u punësua tek një antikuar.
Atje mësoi se dy qypa tre amfora,
Bënin sa treqind dele e aq këmbora.

"Kujdes kur shkel shkallaren e parë,
Kujdes se është me shumë zarar",
Nga meraku kështu fliste antikuari,
Kur në raftet lart gjymat vinte fshatari.

Çiraku vjedh zanatin, është zakoni,
Se fshatari nuk është si kujtoni,
Dhe pyeti deri sa përgjigje mori,
Se shkallarja vlente sa antikuari.

Një nata prej netësh, pa yje dhe hënë,
(Kjo rastisi, ashtu ishte e thënë),
Në antikuar u gjet një vitrinë e thyer,
Vetëm shkallarja e parë ishte rrëmbyer.

[Diabolis]

Relikat dhe liria

Në muze kur ikte njerëzia,
Nisnin armët e vjetra:

Kush ishte më trime,
Kush më e çmuar,
Kush në botën tjetër,
Më shumë kishte çuar.

Ç'bëni kështu si qoftëlargu,
A s'keni gjumë - ju tha oxhaku,
Të jeni trime sa rrëfeni,
Lirinë tuaj pse s’e gjeni?

Një çelës i vogël, ja kaq,
Ju ka mbyllur ne vitrina paq,
Shkoi e djeshmja, shkoi lavdia,
Si relike nuk vlen Liria.

[Diabolis]

Era e teknologjisë

Po mire o burrë, s'më thua,
Frigorifer dhome ç’e duam?
Përfitojmë nga teknologjitë,
E pijmë një birrë tre ditë!

[Diabolis]

Magnetizimi

Që Toka eshtë si punë magneti,
E di dhe bujkrobi dhe mbreti;
Me pol të kundërt është njerëzimi,
Ndaj e thith Toka në ditë varrimi.

[Diabolis]

Ankesa e mizës

U ankua tek Zoti një mizë:
Pse o Zot - i tha - më ke hequr vizë,
Shikomë në sy mos me kthe kurrizin,
Pse bletën e quan puntore, mua vetëm mizë?

Dua të më quash miza puntore
Vallë a nuk më sheh në çdo nevojtore?
Në mos e bëfsh, për atë baltë
Dhe ti je i korruptuar me mjaltë!

[Diabolis]

Miqësia

Në rrjedhat e kësaj jete të trazuar
Ndodh që të kemi gjendje të pakuptuar
Pak a shumë si globe që vijnë vërdallë
Dhe pa e ditur mikun largojmë me fjalë.

Por miqësia nuk është ishull në hartë,
Sapo e ngre kokën ajo shfaqet qartë,
Kjo ndjenjëe pastër ngjan me satelitin
Kur në qiell shfaqet sytë na shndritin.

[korçar]

Te hengsha ate qe di pa e ditur!
Me thuaj ne me kuptove te te tregoj pse fola keshtu... (Megjithate po ja lejoj vetes te te parafrazoj : "Te kuptova po ste morra vesh mor trim.")