Poezi nga Diabolis

[Diabolis]

Kemi mbetur unë dhe ti,
Të ftoj të vallëzojmë,
Me jep dorën, të lutem,
Le të hedhim hapat
Nën ritmin e degëve që godasin strehët,
Nën gurgullimat e brendshme të ujrave.
Mbështete kokën tek unë
E bukura ime,
Mbaj vesh fërshëllimën e embël të erës
Dëgjo fjalët që vijnë prej reve;
Me fjolla bore po të zbres dritën e yjeve
Mbi qerpikë,
Me kristale kripe tokën po ta shtroj,
Mu jep e gjitha,
Lirshëm,
Të të rrotulloj, të t’ rrotulloj, t’rrotulloj...
T’rrotullohem, të rrotullohem
Mes belit tënd boshtin e botës të kaloj,
Me shih në sy,
I nxjerr për ty dhe si flamur i ngul në pol
Dhe vallëzoj dhe vallëzoj...
S’jam as i dehur e as i marrë:
Të dashuroj,
Pushtomë fort dhe mos mu shqit,
Më dysh përthyeu
E bjer e ngrehu,
E u vërtit
Si shpirt, si shpirt që del nga dheu
Dhe më mahnit,
Të lutem, eja,
Mbi buzën e djegur më bjer si lot që shket nga reja.
Eja,
Eja përpara se të zinjtë zogj ardhacakë të pranverës,
Të pushtojnë qiellin me barqet e tyre të gënjeshtërt,
Të bardhë,
Si gjithë dashuritë kur i sheh nga poshtë,
Nga larg.
Eja, mos ma lër dorën shtrirë
Si degën e një trungu në rrëpirë,
Mbetur hepuar,
Gjunjëzuar,
Nga zvaranikët e gjineshtrat mbuluar.
Eja, një herë të vetme,
Dhe unë shkoj,
Tretem si mjegulla deteve,
Si pluhuri i kometës që ndriçoi;
Zhdukem si parajsa prej njerzve
Si yll i mëkur firoj.
Eja, nata ime e heshtur,
Po të pres...

[Shiu]

...dhe kjo poezi aq bukur do te mund te recitohej nen tingujt e "Dance me to the end of love" te te madhit Leonard Cohen... t'i perkujtoj vetem vargjet e fillimit te kenges se tij te paharrueshme:


Dance me to your beauty with a burning violin
Dance me through the panic 'til I'm gathered safely in
Lift me like an olive branch and be my homeward dove
Dance me to the end of love
...
Oh let me see your beauty when the witnesses are gone
Let me feel you moving like they do in Babylon
Show me slowly what I only know the limits of
Dance me to the end of love
...

[Diabolis]

Ndonse ju ruhem përngjasimeve kësilloji, nga ato që postova vjet këtu Mjegulla është shkruar mbasi në një dasmë pashë e dëgjova zonjat shqiptare të kërcenin për të paktën një orë papushim vallen e Shotës. Atë muzikë ju dhashë vargjeve. Ndërsa kur shkruaja Bluz (pa dëgjuar vërtet bluz) por disa të lehta e të vjetra amerikane, atë që shkruaja e lexoja me zërin e mendjes, jo timin por të Alma Bektashit.
Kam premtuar, po me ç'duket s'mbaj premtime, se do shkruaja dhe vargje mbi të paktën njërën prej melodive më të njohura, e nisa në kokë por nuk e di nga humbi më tej.
Ngadonjëherë përpiqem që krahas vargjeve e tok me to të bëj dhe melodinë.

[Diabolis]

Vajzat mbi shkëmbinjtë

Nuk doja të thurja vargje në një ditë si ajo,
Siç mund të bëja lehtë për njëqind nga ato,
Ndaj drejt teje e dashur si një djalosh belbëzuq
U nisa duke shtrënguar në zemër një trëndafil të kuq,

Eca deri atje ku bregu ashpër rrihej nga dallga
Pastaj krahun mbi valët e larta e zgjata e zgjata,
Kur oqeani oshëtinte madhërishëm “të do!”
E njëherësh humbiste frigushëm “s’të do!”.

Por nuk munda të mbrija deri tek ti, jo, jo,
Të të jepja të kuqin e zemrës, të merrja një “oh”;
Nuk e kisha menduar më parë se vetë kaltërisa
Është muri që kurrë s’ka kapërcyer dashuria.

Dorën ngadalë e hapa dhe trëndafili në ujë ra,
Dhe në çast gjithësia u përmbys me gjithçka,
Dëgjova gjithë qiellin të kumbonte në “Oooo”
“Rënko Atlantis!” bërtita “rënko, rënko!

Dhe mësoje se më shumë se bota rëndon
Një trëndafil që të dashurës s’ja dhuron.
Dhe shndërohesh në shkëmb e ngulesh në breg,
Të presësh dashurinë që zëshuar vijëqiellës u mek.

Deri atë ditë kur ajo këtij bregu zbathur të vijë
Mbi shkëmbin që i ngjan “atij” heshtur të rrijë,
Dhe të mahnitet kur të shohë në ujrat përskuqje,
Një koral në trajtë trendafili, vezullues, burbuqe..."

...

Ulen vajzat mbi shkëmbinjtë e tyre në bregun me dallgë
I ledhatojnë lehtë dhe tretin shikimin tutje në valë,
Sigurish që ato nga rrugë hyjnore duhet ta dinë
Se i dashuri i zemrës së tyre i mban mbi shpinë.

[macia_blu]

Ati ynë që je në qiell, jepna fuqinë të mbajmë gojën mbyllur kur s'kemi gjë për të thënë. Falna durimin të thellojmë një punë përpara se të shkruajmë mbi të! Frymëzona me një ndjenjë të mprehtë drejtësie që të flasim jo vetëm me paanësi, por dhe të sillemi ashtu! Shpëtona nga grackat e gramatikës, nga shtrembërimet e gjuhës dhe nga lajthimet e shtypit. Ashtu qoftë!
Faik Konica

[Diabolis]

nga Ashpërsia e Zhgunit
nxjerr Bardhësinë e Zemrës
mbështjellë me një Cohë Yllnore
të qëndisur si Çaparët e Xhamadanit
me Dritat e Xixëllonjave
jam në Dheun e Vendit tim
ku Epja e Urave mitike
dhe Ëndrrat e Thella
Furishëm Trokohen
si Gurët e Shqipërisë dikur
nën Gjokun e Skënderbeut
në Heshtjen e Rrugës
lë pas Ikjen Rinore
dhe një Jetë të Qetë
që në Kthimin e Pritur
tok me Lulet e Oborrit
mbi Llërët e Njomura
këtë Mëngjes Nënës tja dhuroj

[Dita]

nga Ashpërsia e Zhgunit
nxjerr Bardhësinë e Zemrës
mbështjellë me një Cohë Yllnore
të qëndisur si Çaparët e Xhamadanit
me Dritat e Xixëllonjave
jam në Dheun e Vendit tim
ku Epja e Urave mitike
dhe Ëndrrat e Thella
Furishëm Trokohen
si Gurët e Shqipërisë dikur
nën Gjokun e Skënderbeut
në Heshtjen e Rrugës
lë pas Ikjen Rinore
dhe një Jetë të Qetë
që në Kthimin e Pritur
tok me Lulet e Oborrit
mbi Llërët e Njomura
këtë Mëngjes Nënës tja dhuroj

Shume bukur e realizuar loja me germat e alfabetit.

[Pretty Devil]

me pelqyen shume te gjitha poezite e tua! Shume bukur...

suksese kudo, x x x

[Diabolis]

Motra për vëllanë

Na ishin një vëlla edhe një motër
Të dy flokëkuq si zjarri në votërr;
Tym e flakë nxirrte vëllai nga goja.
Jo. Të kishte motër nuk ishte nevoja.

Na ishin një motër edhe një vëlla
Të rritur jetimë si nëpër përralla,
Por zemra e bardhë e motrës së mirë
Prej vëllait të prapë coptuar e grirë.

Hungërinte vëllai më keq se një ari
Paçka se në katund ishte veç bari,
Thërriste “sa të rroj unë do tjerrësh lesh,
E kurrë s’ke për t’u bërë bareshë”.

E motra kokëulur punonte me shtija
Për të veshje të leshta, çorape me vija,
E heshtur lutej, derdhte dhimbje e lotë,
Për vëllaçkon e vetëm që kishte në botë.

Kështu deri në një dimër me furtunë
Kur shkarjet e borës vëllain e zunë
Nën vete. U ngrit piskama mbi shkrep
Hej hej, vëllain e motrës e zuri një ortek.

Po motra gjithë lotët i kishte derdhur
Ndaj brofi me vrap si kaprolle e hedhur,
Me thonjtë gjak kërkoi për orë e orë
Vëllanë e dashur mbetur nën dëborë.

Ajo me veshin mbas borës dëgjonte
Zemrën e vëllait diku të luftonte;
Nga thurjet e saj, këtë e dinte mirë,
Vëllai i dhembshur nuk merrte të ngrirë.

Me pishtarë e zjarre nga çdo anë,
Burra nga fshatrat kërkonin vëllanë,
Kur Hëna ishte dy hostenë në errësirë,
U shfaq në dëborë buza e tij e nxirrë.

....

Ta vdes a ta ngjall?

[Cupke_pe_Korce]

...me vdiqe

Bukur! (well...me teper se kaq...)