Poezi nga Diabolis

[Diabolis]

Stradiotët

Ata ishin 800 kalorës
800 ushtarë,
800 shqiptarë
Skënderbeu i kishte për të parë,
Mbi kuajt e vegjël hipur
Luftuan në gadishullin matanë.
Si në përralla e kaluan detin mbi kalë
Mbi urën ëndërr të Otrantos
U ngjitën mbi shpatull të Pirros
Nga shpatulla e Pompeit për të dalë.
Si në legjenda mbi kuaj
Ditë e natë rrugëtarë,
Të famshëm,
Mitikë dhe të gjallë.
800 kalorës,
800 ushtarë,
800 shqiptarë,
U ngjitën nga shpatulla e Pompeit
Në shpatull të Pirros për të dalë,
Stradiotët,
Kalorësia shqiptare.

[Diabolis]

Naiv

Ma shpjego
Pse nuk merremi vesh unë dhe ti.
Të njëjtin Kozmos shohim
Rrugën e Qumshtit në të njëjtin kënd kundrojmë
Sistemit Diellor dritën i bekojmë
Në planetin Tokë jetojmë.
Në të njëjtën hemisfere,
Kontinenti s’na ndryshon
Të dy jetojmë në të njëjtin shtet
Bile dhe në të njëjtin qytet.
Kaq shumë të na bashkojnë
Dhe ndryshe të mendojmë?

[Diabolis]

Në fushatë

Flasin për qëllim
Harrojnë mjetin
Mikrofonë altoparlantë
S’ja u kujtojnë të shkretin?

[Diabolis]

Kujtesë

Avulli rrjedh nëpër xhama
Dhe lule shqiponja shikon matanë.
Por ajo u tremb nga ajo që pa
Dhe një mize që luante me lulet e tylit
I foli si mama:
Mjaft fluturove moj e gjorë
Përjashta po bie borë.
Por miza pak ditë ka në jetë
Prandaj nuk mund të rrijë e qetë,
Dhe fluturon, fluturon,
Në fund të fundit për këtë rron.

[Diabolis]

Miqësia

Si një send i lënë mënjanë
Miqësia,
Ta ze syri rallë e më rallë,
Ti frysh pak pluhurin
Një buzë të qeshësh,
Se kujtohesh pastaj,
Ku e gjete ta lesh.

Miqësi të vjetra,
Fruta të thara
Stafidhe oshafka.
Miqësi ndërrjeti
Perla prangosur
Në midhje nikësh.

Si një pemë e prerë anë rrugës
Miqësia e mirë,
Pa madhështinë e fletëve në degë,
Me rrënjët që kalben diku thellë,
Vetëm ajo copë trungu rrëzuar nga sëpata
Rrethuar me pluhur motoshare
E bluazhga moshatare.
Mbi të mbijnë kërpudha,
Pshurin qentë,
Piqen patate, e ngrohen duar të thara
Nxirren cifla dhimbjesh në mbrëmje
Që ndonjë i varfër qyteti
Për fëmijët zjarrin të ndezë.
Deri sa një ditë,
Humbet për fare miqësia,
Nga faqja e dheut shuhet miqësia e mirë.

[Diabolis]

Ja dhe pak, ja dhe pak

Ja dhe pak, ja dhe pak
Martoj vajzat e vogla
Dhe gjysh bëhem pastaj.

Ja dhe pak, ja dhe pak
Flokët e zeza me thinjë ndroj
Dhe si plak pastaj rroj.

Ja dhe pak, ja dhe pak
Ti gjej fundin rrugës së gjatë
Pastaj koskat do ti le rehat.

[Diabolis]

Duet për gajde dhe def
(dhuratë sazexhinjve)

...................Obobo njato gërsheta
...................Seç m’i morrën mënd e shkreta

Pse i shthur ato gërsheta
Dhe i hedh flokët si rrjeta
Më ke kapur porsi peshk
Ah moj dreqkë, ah moj dreqkë.

Pse më rri nën atë hije
Dhe mi ve duart në ije
Me ke shtrydhur porsi rrush
Moj djallushe, moj djallushe.

Ç’je një ti ç’je një ti
Kishe një e bëre tri
Peshk, verë e dashuri,
Djallëzi moj djallëzi.

Hëm më ha e hëm më pi
Hëm më tret me ëmbëlsi,
Mjer si unë e lum si ti
Kur do shihemi përsëri.


mbas ahengu

Tra la la e tri li li
Bjeri gajdes gajdexhi,
Pum pa pa e pum pa pi
O nga qejfi digjet defi.

[Diabolis]

Poli

I bie telefonit prej fshatit
Zequa i Zeqkës së Zeqirit
Të flasë matanë oqeanit
Me Petron e Peçovicës së Taqit.

Alo more si jeni matanë
Si e kam moj baxhanaknë
Që andej nëpërmjet telit Oli
Ua Zeqo, tani sa shkoi nga poli.

Po si moj tani sa doli
Flamurin ta ngrejë në pol,
E kam thënë me kohë unë
Si Zequa ynë s’ka shumë.

Jo jo Zeqo në atë lloj poli,
Ky është si govatë me ujë gjoli,
Flamurin ama e ka mbi një çadër plazhi,
Që me ca tela e lidhi tek garazhi.

[Diabolis]

Dreri

Kur dreri ngre kokën
Të tijën ul pylli,
Në çdo cep kurorën
Ja ndrit rreze ylli.

Ku dreri ve thundrën
Mbin veç trëndelinë
Por po ndali këmbën
Gjethet s’pipëtijnë.

Ku dreri merr vrapin
Pemët gjejnë blerim
Ah, po ku derdh lotin
Dhe guri nxjerr burim.

Dreri dhe gjuetari
Po shihen sy më sy
Një është i vrari
Nga ata të dy.

[kulla]

me pelqeu kjo e fundit, une ve bast qe fitojne peshkaqenet e heminguejit.