Poezi nga Diabolis

[Fiori]

Rendim në shie e borë e breshër
Jemi të përpiktë jemi bërë mjeshtër,
I biem sirenës përpara, përpara,
S'shohim përreth njëlloj si kuajt në gara.

Shume lozonjare dhe e perpikte kjo (mjeshterushe me dy fytyra)

[Diabolis]

Ç'pësoi zemra djalit
vajzën vetëm kur e pa?
Fytyrën lule malit
dritë e pastërti ka.

U drodh trupi i djalit
veten në dorë më se ka,
ngriti flokët sipër ballit
një baluke në mes i ra.

[Diabolis]

Petalet e bardha vallëzojnë në rrugë,
Ikën nga degët, janë gati për udhë.
Nën dritat e natës vallëzim, vallëzim
Të qeshura ndonse për to nuk ka më kthim.

Të tilla të ishin mendimet, të bardha
Të linin mbas vetes figura të mira
Të shkonin të gëzuara mbas kërcimit,
Por, zymtitë gjejnë rrugën e kthimit.

Struken thellë qosheve në stolat e errët,
Nën shikimin e tyre jam mot i vrenjët,
I heshtur, pa ide, një dru i thatë
Ngarkuar me mendime të zymta në natë.

Të kem midenë e bufit mbi degët aty,
Që i gëlltit brejtësit, i tret i mbështyn.
Por pa mendime të bardha, plak matuf,
Tabloja do ishte një trung dhe një buf.

Petalet e bardha vallëzojnë në rrugë,
Petalet e bardha, lanë kokrra në degë
Mendimet e bardha le të mi marrë era
Kur mbas vetes të kanë lënë vlera.

[Diabolis]

Unë strukem nën fletë
I ruaj puplat nga shiu
Se kaq marr vesh nga kjo jetë,
Trumcak i vocërr i ziu.

Mes sumbullave ndër xhama,
Po vështroj dritaren përbri;
Degë e kumbullës mbana,
Ata po bëjnë dashuri.

Shoh nga trumcakja me frikë,
Të dijë nga tradhëtia
E tulatur nën qerpikë,
Mendon të zhgryhet në dhera?

E shoh, paskan mbaruar,
Dhe prehen njërit tjetrit në gji,
Aq shumë më kanë hutuar
Sa s'pashë që s'ka më shi.

Lëvizje nisën në oborr,
Le të nis tja bëj ciu -ciu
Pa njerzia të gjithë në kor
Kujtojnë se e bëj nga shiu.

[Diabolis]

E ndryshuan lotët e tu atë ditë,
Siç ndryshojnë sendet nga magjitë.
E di se sytë të bukur janë kur qeshin,
Por s'di ç'të them kur lotojnë;
Se i kam puthur, do ti puth ata sy,
Por sa shumë më vranë lotët që rrodhën aty.
Më mirë të vesh këpucë sholli të Luftës së Parë,
E male të ngjit,
E shojet gjak ti bëj shkrep më shkrep,
Se sa mbretëri lotësh kristali të më besohet,
E unë të quhem mbret.

[MI CORAZON]

D D ,
Je nga te paktet qe lexoj me endje ketu, tek Forumi i Letersise.
Duhet patjeter ta shkruaja kete post per te te falenderuar per kenaqesine qe me sjell.
Me mirenjohje,
Corazoni

[Diabolis]

Njërën e dua por s'më do,
Tjetrën s'e dua por më do,
Ditë e natë jetoj me to.
Njëra është Diell,
Tjetra është Hënë,
Në një anë zemre eklips ka rënë.

[VETRIOLI]

me te vertete te arritura vargjet qe lexova.
Eshte e vertete qe gati askush nuk shkruan me me kete stil
por ndoshta ngaqe jane vertet te pakte ata qe jane kaq te zot

[Diabolis]

Aman, ta marsha të keqen nxima,
Si të duash vetë me rima pa rima,-
Më lëpihet letra mbi tavolinë,-
Pa ikë o letër, s'ta kam terezinë.

Jam i raspakitur dhe i dërmuar
Nuk di as Muza pse është larguar,
Nuk kap dot as laps as penë
Kam prerë gishtin mu në venë.

Aman, ta marrsha veç një herë,
Po të duash ti ma bën me kompjuter,-
Dhe shtrihet letra në të printerit shtrat,-
Po ikë se të shqyej më dysh, mos e zgjat.

Se kam punuar, se jam pa gjumë,
Dhe frymëzimi është lodhur shumë,
Nuk ulem dot në karrige a poltronë
S'më sheh jam shtrirë e dergjem si lehonë.

Aman, ta marsha para dhe mbrapa
Se sheh sa gjatë gjërë për ty u hapa,-
Dhe shtiret letra sikur bie pa ndjenja-
Po mirë pra ti tregoj unë ato rrëfenja.

Dhe e çaploj letrën me dhëmbë e duar
Copash e grij me të kafshuar
Dhe si mbaroj kështu e lë të shkojë
Veç atë ta marsha mos e dëgjoj.

[Diabolis]

Dredhëzë moj dredhëzë
Me kryet përdhezë
Çelur në mëngjez
Këmbanat me vesë.

Oh, janë kupa helmi
Mbushur plot nga jermi
I vajzës së fshatit
Ulur anë sofatit.

Vajton dhe qëndis
Sa dhe gurët sfilit
Pret ti vijë trimi
Tutje nga mërgimi.

I pat dhënë fjalë
Që ti lindtte djalë
Edhe që ta priste
Derisa të vdiste.

Ca thonë ka që vjet
Thonë dhe që parvjet
Që gjumë në sy s've
Dhe pa burrë dhe e ve.

Dredhëzë moj dredhëzë
Mbetur pa folezë
E mbyllur në natë
Moj fustane ngratë.