Poezi nga Diabolis

[Diabolis]

I harxhova gjithë fjalët e mirësjelljes
Sa nisi dita, akoma pagdhirë.
Me gjithë fjalët e ëmbla bukurinë tregova,
Prej lindjes së Diellit deri në mugëtirë.
Gojën e ndyva me gjithë horrat e botës,
Kur muzgu më pushtoi deri në errësirë.
Dhe fjalët lajkatare në gjumë i belbëzova,
Në krahë të ëndrrave gënjyer e shtrirë.
Në mëngjez tek veten pashë në pasqyrë,
Çuditshëm shqiptova:
“Për ty, asnjë fjalë s’them dot FYTYRË”.

[Diabolis]

E ndiente se po afrohej rrebeshi,
Në fillim ja pa syri,
Pastaj ja dëgjoi veshi.

Me varkën e tij të vjetër plot (v)rima,
U drejtua andej nga vinte stuhia,
Duke punuar mbi rre(n)(m)a.

"Le të shohim kush ngre më shumë furtunë,
Ju zotat e qiellit të detit të tokës,
Apo unë."

Atë gotë ujë vetë e deshi,
Për pak u mbyt ndaj ju lutem mos qeshni,
Ai po shkruante si mposhtej rrebeshi.

[Diabolis]

"Mos pyet më për mua,
Shijoi dy portokallet e tua!"
Ka ikur nga krevati me natë,
Siç i largohen marrëzisë gratë,
Ka hapur dritaret kanat më kanat,
Kur unë e ëndërroja pranë në shtrat.
Sa mirë, më ka lënë ato dy portokallet,
Sa për ato rreshtat të shohim, do tallet?
Unë i dashuroj portokallet e Mesdheut,
Të mundja kokërr s'do lija të binte dheut,
E këpus nga dega, s'pres të më thonë merre,
E ledhatoj lëkurën lehtas pore më pore,
E kafshoj kokrrën ngadalë m'u në majë,
Dhe e mbush gojën me aromën e saj,
E çvesh dalngadalë me këto dy duar,
Të përskuqur, të lëngët, të shartuar,
E thith me endje me buzët e thara,
Sa mbaroj një e nis nga e para,
Po njëlloj,
I shkëput degët, i hedh tutje fletë,
E përkëdhel me gishta, erë i marr vetë,
Me drithërimë mbi lëkurë dhëmbët i ngul,
Dhe ngjizen prej nepsit dhe gjuhë edhe tul,
Pastaj cipën bardhoshe rreth e rreth ja qëroj,
E ëmbla brishtësi më përmend, më kujton që rroj,
Se plasa, se u zhurrita, se buzët po më digjen zjarr,
Se jam aq fort i dashuruar sa ç'jam dhe mëkatar.
Aleluja, aleluja, aleulja, aleluja, aleluja, aleluja,
Zilja e telefonit, ve bast jetën time, është ajo,
Se më dashuron, se do thotë "shpejt nxito!"
Alo, alo... po po.., si tu mbarua benzina,
Në rrugën mes ullinjve është makina.
O zot kush ka më shumë dritë,
Sytë e tu apo kaltërsitë,
Të dashuroj,
Të dua,
Mi jep zemra ime buzët e tua,
Se tjetër gjë në botë nuk dua.
Më puthi ajo dhe më godiste në shpinë,
I marrë - më tha - të vjen goja era benzinë.
A s'do bënit dhe ju kështu buzë Jonit,
Nëse portokallet si unë do dashuronit?
Po njëlloj ...

[Diabolis]

Mbijetuam ne shekujve:
Duke ngulitur në mendje
Ato tre gjërat e thjeshta:
Buka, kripa dhe zemra.

Por kur na ikën mendja,
Buka na soset e para,
Pastaj i ndal rrahjet zemra,
Por nuk na humbet qënia.

Se nuk soset kurrë kripa,
Me sa duket më e shenjta.
Për fat na lagin dy dete,
Që tresin male me derte.

[Diabolis]

Të lodhur nga dita dhe nata
Kërkojmë pak qetësi, pak qetësi,
Orët tona të gjata
I shtyjmë në agoni, në agoni.
Mendimet e bëra si balta
Mësojmë si ti pastrojmë, si ti pastrojmë,
Me duart tona të arta
Punojmë që të jetojmë, që të jetojmë.
Për sytë që sot janë të thata
Urojmë të mos lotojnë, të mos lotojnë.

[Diabolis]

Më e vogël se ç'është vërtet, vendlindja
Nuk shpalos dot asnjë nga ëndrrat e arta,
Ndaj udhën për të shkuar merr mërgimtari,
Ngarkuar me ëndrra dhe zhgjëndra sirtari.

As varka e Noes s'do ti merrte brenda,
Janë aq të shumta, janë aq të rënda.
Gjithë ç'deshte që ditën që doli në dritë,
Nuk i pati vetë, ti kenë fëmijët.

Për zhgjëndrat e tretura flasin thinjat
Për ëndrrat e plotësuara rudhat,
Vitet i sfidon vetëm ëndërr - zhgjëndra mall,
Që fsheh kutinë e gjërave të rralla.

E vogël, shumë e vogël kjo kutia,
Po aq sa në hartë është Shqipëria,
Por brenda saj gjendet më i shtrenjti flamur,
Për ëndrrën e fundit, ëndrrën me qivur.

[Diabolis]

Uëë, uëë, unë,
unë, nëë, ëëë.
Unë.
Unë!
Unë?
Iii, iii, tii,
Ti?
Tii.
Tiii!
Unë dhe?
Ti dhe?
Dhe unë.
Dhe ti.
Dhe?
Unë, ti.
Ti, unë.
Unë dhe ti?
Unë dhe ti.
Unë dhe ti!
Ëëëëëëëëë...
Iiiiiiiii...
Unë! Unëë! Unëëë!
Ti? Tii? Tiii?
Ui, uii, uiii...

[Diabolis]

Ne na vdiq babai, nënës tonë burri,
Nëna jonë e mirë në varr lule shpuri,
Nëna jonë e mirë po qan prej qëkuri:
Kuku unë e zeza fati poshtë më vuri.

Të vegjël ishim e me thonj na rriti nëna
Na tregonte përralla sapo dilte Hëna,
Nga ajo mësuam se si digjte e rëna,
Tok me të provuam si ishte e pangrëna.

Nëna jonë e mirë burrë tjetër s'mori,
Nëna jonë e mirë vite vetëm shkoi,
Nëna jonë e mirë ne na la të lirë,
Por nga goja e botës dëgjoi fjalën mirë.

Kur u bëmë burra vrapuam tek nëna,
Si një kurorë yjesh natën tek Hëna,
Ajo të gjithëve me mall na përqafoi,
Por syri i saj i bukur si dikur lotoi.

[Diabolis]

Në ëndërr jetën time pashë,
Bile ëndërrova dhe natën e ëndrrës në fjalë,
Të njohurat me shpejt i kalova
Të panjohurave më shumë vend ju lashë.

Dija që isha veç unë,
Nuk dija as moshë as datë,
Ndaj mendova: ”të pyes për vete”
Ashtu si për fundin e një filmi të gjatë.

Por një zë ëndrrën e preu
Si pritet pa takt një film në mesnatë...
...Ora shkoi shtatë...
Që çuditshëm më shëmbëlleu me:
“...vazhdimin e filmit do ta ndiqni një herë tjetër...”.

Hej ç’përrallë, përrallë me mbretër,
Vallë do të kem gjumë atë
“një herë tjetër”.

[Diabolis]

E ëma një kurbatkë,
Por e bija flokëverdhë ishte,
Me sytë qiell të kaltër,
Lëkurën të fildishtë.
Betohej gjithë soji,
Se s’ishte pjellë kurvërish,
Por vajza një stërgjyshe larg,
Të bardhë, me gjak të pastër kishte.

Prej Vjose e nxorrën Vjosën,
Sykaltrën, pas gërsheti,
Jetë i dhanë me frymën,
Mes tyre Vjosa mbeti.
Të bardhë si vetja s’lindi,
Por pjellët deshi çmëndurisht,
Derisa mes shiut humbi,
A u kthye në Vjosë sërish.

Jo, s’di kurbati tradhëti,
Se është rritur prej arinjsh,
Por u kujtua ai geni,
I lindur përmes dashurish.

Prej Pindit në tendë retë rrëzohen,
Burrave s’di tu them se ç’ngjet,
Kur prej shiut ujrat turbullohen,
Dhe Vjosa, stërmbesa e Vjosës,
Vjosën sheh dhe s’flet.