Poezi nga Diabolis

[shigjeta]

MREKULLIA E TETE ... mrekullisht e bukur...
Urime

[Diabolis]

Një flutur e bukur
flatradërrmuar
përmbys mbi gur
fuqishteruar.

Po shuhet një jetë
qetë, sa qetë,
para se të mbarojë
do të fluturojë.

[Diabolis]

Para skuadrës së pushkatimit
Mbrapa një muri vrimashpuar
Qëndroj siç i ka hije trimit
Me gjoks plumbin për të duruar.

I shikoj në sy pushkatarët,
Vallë qelqe kanë në ballë,
Sikur ju ka ikur të parët
Apo në shtëpi të kenë halle.

Unë ndjehem shumë i shpenguar,
I qetë rri, me ta dua të flas,
Por oficeri pas takave ngurtësuar
Fjalën "gati" në qiell përplas.

Zjarri u hap kudo mbi trupin tim
Ndaj bie përdhe, fuqia më le,
Dy fjalë nxjerr me zor si kujtim:
"O njerëz, ju bëtë shumë zhzhzh...për...sgjë.

[Diabolis]

USHTARËT E VJETËR

Si gëzhojat e harruara mbas luftës,
Mbetur kudo nëpër llogore,
Ushtarët e vjetër,
Fatlumur, shokvrarë.
Si gëzhojat çakërdisur mbas breshërisë,
Rënë mes shiut në baltë,
Ushtarët e vjetër,
Fytyrprerë, zemërçarë.
Si gëzhojat me ish emra predhash,
Në vite një emër kanë marrë,
Ushtarët e vjetër,
Veteranë, luftëtarë.
Si gëzhojat me erë baruti të tharë,
Përzhitur e djegur në zjarr,
Ushtarët e vjetër,
Përkulur mbi varret e të rinjve ushtarë.


The old soldiers

Like shells forgotten after the war,
Left everywhere through the trenches,
The old soldiers,
Fortunate, friends of killed.
Like shells disbanded after a volley of shots
Downfallen in the middle of rain into the mud,
The old soldiers,
Dark faced, heartbroken.
Like shells with ex name of bullets,
In the years one name is given,
The old soldiers,
Veterans, fighters.
Like shells with fragrance of dry powder,
Parched and burned into the fire,
The old soldiers,
Bending over the graves of the young
soldiers.

[Diabolis]

Dikur në Rusinë e largët,
Martohej një Car që me vite e quajtën "I Madh",
Në Shqipëri martohej një bir fshatari,
Që jetën e kaloi mes kullotave me bar.
Në dasma gati njëlloj pinë e u dehën dasmorët,
Në Rusi me vodkë,
Në Shqipëri me raki Skrapari;
Njëlloj shtynë dhe dhëndurët,
Që pranë nuseve të shuanin zjarrin.

Hyri Shqiptari te nusja e bardhë,
E kapi me dorën e fortë,
Hoqi të tijin jelek e këmishë,
Ja hoqi dhe nuses që s'bënte zë,
Hodhi opingat me xhufka të kuqe
E flaku fustanellën si të mos bënte më.
Pastaj i uli nuses dhe rrobën e fundit,
I zgjidhi dhe gjalmin e çorapeve mbi gju...
U panë në sytë e kthjellët si deti me qiellin,
E më nuk duruan,
U kapërthyen, u shtrënguan, u puthën,
E nga gjaku i virgjërisë një shënjë u dallua.

Po Cari ndërkohë? Eh Cari.
Prej trupit të nuses egër e morri mëndafshin,
Se Caresha i tha se nderin i cënonte,
Të tijën dorë preu me thikë
Dhe doli mes dasmorve,
Me shpirt të vrarë, me nder "të panjollosur".
Pastaj u vodh heshtur,
Mbi tavolinën e një mejhane,
Me një tjetër.

Fshatari mes gazit i la fustanellat,
Që vallen hidhnin valë-valë,
U kthye pranë nuses i lumtur e tha:
"Ky i pari të jetë djalë";
Se në vite i rrojtën njëmbëdhjetë.

Ndërsa në Rusi njihnin vetëm një bir Cari,
Por Cari i Madh e dinte që s'e kishte bërë vetë.

[shigjeta]

[Diabolis]

U ndamë si dy qorrë
Se ashtu ishim vërtet,
Ti mbaje syze,
Unë s’shihja më larg se hunda ime e përpjet.
Një fjalë si thamë njëri-tjetrit,
Të paktën ti uronim suksese në jetë,
Ti rrije e heshtur në dritare,
Unë disa hapa më larg flisja si profet.
Po sot për shokun tënd kujtohesh ti?
Nuk e di...nuk e di...
Ti shoqja ime plot ëmbëlsi,
Portreti yt që e priste një fjalë të mirë,
Një fjalë të vetme,
Mes dërdëllitjeve të një profeti.

[Diabolis]

E plotë ishte Hëna,
Por s'mendova për ty,
Si për gjëra të paqëna
Ti kam harruar dhe vetull dhe sy.
Se larg jemi gati një ditë,
Kaq vite rresht që s'të kam parë
Dhe nuk besoj se mrekullitë
Do bashkojnë dy prej kohësh ndarë.
Nuk ka më histori rinore gravurash,
Se ndoshta, mbase, mundet,
Në krahë të madhërishme fluturash,
Bukuria jote përkundet.
Këto dy vargje nuk i kam për ndjesë,
E di që mirë më kupton,
Jo, për gjë tjetër nuk ka shpresë,
Se jo çdo gonxhe lulëzon.

[Diabolis]

Në një bryl jete u takuam të dy
Unë lumë i vjetër
Burim i kthjellët ti.
Dredhat e jetës na ndanë përsëri,
Unë mbeta lumë ujëpakët,
Kanal i turbullt ti,
S’i rezistoi dot përplasjes
Durimi im i vonë,
E hershmja jotja marrëzi.
Kot thua "ku të mbytem tani",
I dëgjon klithmat e detit,
Atje do mbytem unë,
Të pres sa të vish ti.

[xhuljan]

Eh mor shoke dhe ju poeta
ne Shqiperi te iken mendja,
nje karroce dhe dy benca
karambol atje te kthesa.

Del nje gango nga nje der
ja dhe tjetri me hunde te thyer,
me zvarritje e kolovitje
duken sikur po vijne prej lufte.

Berrtasin sa kane ne koke
ç`mu prisht benzi prej 20 miljon,
tip i fundit , sa ka dale
si ky tip nuk as ne Tirane

Fjin kush ta kete ne kete mes?
Patjeter kjo dreq kthese,
pa vija fare , as ne mes
apo kjo karroce plehere

Policia vjen nga mbas
jane te dehur, jane bere tap.
Fillojne e masin asfaltin veç me hap
ti shikosh, ecin zigzag

Me ne fund policia vendos,
fajin e ka kjo dreq karroce.
Me shpejtesi u bencave eshte afruar
ka dashur per ti parakaluar.