Poezi nga Diabolis

[Diabolis]

Dikur kur mua më kanë dashur,
Ndjehesha mirë, shumë mirë,
I lumtur po, i kënaqur,
Krahapur fluturoja në hapësirë.

Ç'rëndësi ka sa më kanë dashur,
Unë ndjehesha i lirë, i lirë,
Plot zemra kam përgjakur,
Tek ngultas godisja pa mëshirë.

Mjerane ato që më kanë dashur,
E që për mua s'patën smirë,
E ndoshta, ndoshta mes sorrash gjendur,
Më buzëqeshën, "lamtumirë".

Sikur t'a dini sa ju kam dashur,
Por ah, dhe sa e kisha vështirë,
Në atë gardh rregullash hekur,
Të hyja vetë me dëshirë.

Me vete flas, e dashur, e dashur,
Majë shkrepit të viteve i ngrirë,
Dhe vetëm sytë s'më janë plakur,
Dhe vetëm zemrën kam të dlirë.

Por kohë pas kohe, krejt padashur,
Një pyetje pamjen m'a ka nxirrë:
Teksa madhërisht sundon ndër shekuj,
A është vallë shqiponj' i lirë?

[macia_blu]

te lexoj ende une ty
!!!

[Diabolis]

Sa herë më mungon e ku të të gjej s'di,
Unë zgavër bëhem, unë vdes nga brenda,
Por jo e dashur, për këtë nuk ke faj ti,
As rrahjet e zemrës gjithnjë e më të rënda.

Më do e të dua deri në marrëzi,
Ti sheh nga unë, unë tek ty renda,
Më buzëqesh e dashur me çiltërsi,
Por dije se deri në tmerr u tremba.

Drita e syve të ty në sytë e mi,
Të betohem më është më e shtrenjta,
Gjithçka tek ty e dashur është mrekulli,
Që unë e kam pak orë, pastaj-ëndrra.

E di, një ditë do më zhduket kjo mërzi,
Nuk të harroj, në vete do ndrydh plot ndjenja,
Më fal për gjithë ato vështirësi,
Por pa ty në mëndje një hap nuk bëja.

"Të dua shumë", më thuaj me fshehtësi,
Pranë teje pranverë më çel zemra,
Por ngatëruar është kjo botë me djallëzi,
Që kur bashkë mos jemi të vdes nga brenda.

[Diabolis]

Që më e bukur të bëhet historia,
Më duhet tufan dhe erë,
Që retë të rendin me të katra,
Prej sharrës së thëllimit të priten degët e thata,
E në qiej asgjë mos fluturojë.
Pastaj një lis i vetmuar mbi kodrinë,
Më duhet i gjatë, i lartë,
Me lastarë deri në re,
I përkulur si harku që hedh shigjeta,
Dhe veç shkulma bari,
E gurë që frikshëm rrokullisen në humnerë.
Të tjerat i gjej tek fshati në luginë,
Gjej bukuroshen flokëverdhë me gërsheta,
Dhe plot çapkënë që rrotull vijnë.
Le të ulemi këmbëkryq tek vatra,
Të bërë e kemi historinë.


I


Ja shikoni shaminë e bardhë në erë,
Shikoni çapkënët si vrapojnë,
E lotin e flokëverdhës që i trimëron.
Në këmbë të forta keni, vrap pas meje në kodrinë,
Në mos dhe nga fshati duket lisi,
Degëshpupurisur, mbi kodër tek harbon.
Në degën më të lartë ngeli shamia,
Por s’ka erë prej saj që e lëshon,
Nuk di ç’të bëjë poshtë djemuria
Por lart nuk hipën se veç jetën rrezikon.
Por fshati ka dhe një kësulëkuq,
Me hundë me quka dhe veshllapush,
Që dy gurë bashkë kurrë s’i le,
E lisit i kacavirret pa thënë asgjë.
I thërret nga poshtë djemuria,
“Hej zbrit, u gris shamia”
Por atij në veshë një “tak-tuk” i troket
S’dihet, zemra apo lisi kërcet.
Poshtë në fshat e lemerisur një këmbanë
Po parasheh më të zezën, hatanë,
E nisen burrat të gjithë me vrap,
Me “ah mos e zënça”, "veç kur t’a kap”.
Ndërkaq trimoshi ka arritur në majë,
Ngadalë zgjat dorën drejt shamisë,
Por...aaahhh,
Se drejtpeshimin humbi,
Dhe nisi kuja e grarisë,
Prifti tre herë kryqin shpejt bëri,
“Shpëtoje, të jap gjithçka”
Ju lut perëndisë.

Hej, mos kujtoni se ka rënë,
Se është i zgjuar jetimi pa nënë;
Me rripin e mesit kyçin e dorës lidhi,
Pas së fortës degë lisi.
Shaminë e futi në gjoks, pranë zemrës nën këmishë,
Dhe veç atëhere qeshi dhe pa botën trimërisht,
E si të ishte mace e egër,
Trungut ju afrua sërish.


II

S’di në ju pëlqeu historia,
E kësulëkuqit që shaminë mori majë lisit,
Kur frynte tufan e erë.
Tani flokëverdha është bërë gjyshe,
E kësulëkuqi plak i thinjur e i mirë.
Por jo gjithçka shkoi mbarë atëherë,
Ndonëse këmbanë gëzimi dëgjoi njerëzia,
Vërtet i binte prifti shpirtbardhë,
Por dhe rënkonte...,
Kishte rënë nga avllia.

[Diabolis]

E ndiej si nëna fëmijën e saj, erdhi Pranvera!
Malit plak, festja e bardhë e borës mbi sy i ra,
E mullarët mbetën përdhe si mollë të kafshuara;
Me tinguj të ëmbël, ngjyra të çelura u mbush natyra.

Si grahmat e fundit le të ikë Pranvera,
Se njëra që shpirti ma di sa e doja pa shpresë më la,
Njëlloj si manushaqen e brishtë kur e mbyt vapa,
Dhe ndonse shumë thonë "po", të ketë vërtet të tjera?

E di si akujt e shkrirë, përsëri do vijë Pranvera,
Syri të shohë atë që s'guxoi e kurrë se pa:
Lotin e hidhur që tok me vesën mbi zambak u tha,
Kur përhumbshëm mallin, burbuqet ledhatonte era.

[shigjeta]

Gjithmon gjej kenaqsi kur te lexoj. . .

Pershendetje

[Diabolis]

Ka qindra vjet që nga njerëzimi dihet
Se e rrumbullakët je e dashur Tokë,
Po të them njeriu i lodhur si ndihet
Kur belin le e lart ngre krenaren kokë.

Rrafsh si tepsi i duket fusha e Korçës,
Me dorë mbuluar nga një sferë kristali,
Yjet lule, Dielli flutur sipër gëmushës,
Hëna peri që fshehur rritet mbas mali.

Tjetër gjë pse duhet të ketë në botë,
Kur dhe të dashurën në fshat ka djali?
Por dhe kështu pak i duket e tija arrë,
Dhe pragun puth e hipën majë një kali.

E mëndjen mbledh, shtrëngon dhe yzengjitë,
Dhe rend, rend drejt të resë, rend drejt lirisë,
Por ç'e përmend ky tymi që bëjnë qirinjtë,
Që rrotull botës i vjen prej Shqipërisë.

[Diabolis]

Ashtu siç ndodh rëndom me njerzit e thjeshtë,
Me çanta ngarkuar mes mjegullës në terr,
Mbas shiut rrëke, i lagur deri në palcë,
Nxitoj që trenin të arrij menjëherë.

Mos pyesni këtu, kështu pse gjendem,
As mos më thoni: "Pse dreqin po nxiton?"
Për të gjitha këto do t'ju jap përgjigjen,
Hipur në trenin që drejt perëndimit shkon.

Frikshëm sirenat kumbojnë në errësirë,
Shpejt të pres biletën, pastaj shpejt në peron,
Gati si shoh përreth kalimtarët e tjerë,
Peshat përtokë përplas, biletën të kërkoj...

Jo, nuk vij nga Lindja, por andej nuk shkoj;
Ç'tju bëj binarë pengesë fundshinash,
Ç'të të bëj o dritë e mekur me neon,
Që një "STOP" fosfori kah perëndimi ndriçon.

Më ler, pse lodhesh punonjës hekurudhe,
Se dhe gërvishtja e fenerit më shqetëson,
Unë lek kam sa për më të lirat cigare,
Ti thua drejt perëndimit ka avion.

Fatzinj ju njerëzit e stacionit të fundit,
Të trenit pa shina që tutje s'ka si shkon,
Ti lypësi që dorën i zgjat të huajit,
Dhe ti hajduti që çantën time po rrëmon.

Shtrirë padashur në stolat e rreshtuar,
Me njerëz të thjeshtë si në han kurbeti,
Menduar me krahë mbas koke kryqëzuar,
Një pyetje përplas në tavanin blozëzi.

Dhe sa kohë do më duhet o Diell,
Të arrij atje ku më duket se perëndon ti,
Se sido rreth shinash të vërtitet bota,
Për mua zemra është Nëna Shqipëri.

[Diabolis]

ROTTERDAM

O anije që çan tallazin në det
Drejt limanit tënd të vogël, të qetë,
Unë krahët hapur veç për ty i kam,
Besomë, jam i madhi Rotterdam.

Pa busull e yje po mbete në natë
Dhe dritat e mija si gjen dot vetë,
Unë oqeanet për t'i pirë kam,
Besomë, jam i madhi Rotterdam.

Hapësirave shko pastaj me të shpejtë,
Vetë Zefiri do të fryjë lehtë,
Përjetë për gryke për t'a mbajtur kam,
Besomë, jam i madhi Rotterdam.

E kur velat mos i ngresh më një ditë,
Se pranë tyre të duan perënditë,
Unë gjoksin parajsë e ferr e kam,
Besomë, jam i madhi Rotterdam.


Durrës

O anija ime që çan tallazin në det
Drejt limanit tënd të vogël, të qetë,
Përherë krahëhapur unë të pres,
Besomë, jam madhështori Durrës.

Pa busull e yje po mbete në natë
Dhe dritat e mija si gjen dot vetë,
Oqeanet për ti pirë kam në shterim,
Besomë, jam madhështori Dyrrahium.

Hapësirave shko ngado me të shpejtë,
Vetë Zefiri për ty do fryjë lehtë,
Përjetë për gryke do ta mbaj pa cak,
Besomë, jam madhështori Durrah.

E kur velat mos i ngresh më një ditë,
Se pranë tyre të duan perënditë,
Unë gjoksin parajsë e ferr e kam,
Besomë, jam madhështori Epidam.

[Diabolis]

Copë e trungut! I përdalë,
Pse i ze degët ndër shalë?
Ti pres duart me sëpatë,
Ti bëj dru o cung i thatë.

Qeshin e harlisen degët,
Mes blerimit flladisin thekët,
Shastisën trungun e zgavruar,
Mbi të kanë lulëzuar.

Po ç'bëni o mori degë,
Veshur me gjethe e fletë,
Fare e keni shkalluar,
Bukurinë duke zbuluar.

Ju deh shpirti me aromë,
Lulet në sy i lodrojnë.
Copë e trungut në pranverë,
A s'më falën këtë herë.