Poezi nga Diabolis

[Diabolis]

Pa ty moj e brishta zemra ime
Bie e ngordh si kalë gërdallë,
Ta dish që në këmbë më nuk ngrihem
As skelet, as fantazmë as djall.

[Diabolis]

Këtej nuk ka dallëndyshe
Nëna ime,
Të filloja të shkruaja një letër të gjatë sa dimri
Që të të mbrinte në pranverë
Në kutitë e baltta postare nën dritare.
Këtej nëna ime
S'fluturojnë as lejlekë
Ti lidhja me shami vajzat e vogla
Ti bëja boçe
Që mbi ballkonin plot e përplot me lule
Të të mbrinin për drekë.
Këtej nuk ka dallëndyshe
Nëna ime,
Këtej nuk ka as lejlekë.

[forever]

Postuar më parë nga D D
Këtej nuk ka dallëndyshe
Nëna ime,
Të filloja të shkruaja një letër të gjatë sa dimri
Që të të mbrinte në pranverë..................
.............................................
Këtej nuk ka dallëndyshe
Nëna ime,
Këtej nuk ka as lejlekë.

e bukur...dhe e dhimbshme...per ata si puna ime qe malli i ka marre pa fund

ketej vetem sorra para, pas dhe gjate shiut ka DD...dhe pellumba qe nuk u behet syri terr kur u kalon afer, me fryme kapitaliste edhe ata kerkojne mbijetese ne NY1

[MI CORAZON]

Postuar më parë nga forever
e bukur...dhe e dhimbshme...per ata si puna ime qe malli i ka marre pa fund ...

Mua s'me ka marre malli, por poezia eshte e mrekullueshme .
Pershendetje DD !

[Diabolis]

Oh ka një vend

Oh ka një vend, oh ka një vend
Ku lulja çel e gjëmbi s’mbin
O si ky vend s’gjen tjetër vend
Ku vala bregun kurrë s’e mbrin.

Oh ka një vend, oh ka një vend
Ku dielli nuk ka perëndim
O si ky vend s’gjen tjetër vend
Ku yjet të kenë kaq shkëlqim.

Oh ka një vend, oh ka një vend
Ku çdo gjë qesh e asgjë s’nxin
O si ky vend s’gjen tjetër vend
Ku prehje gjen edhe sherim.

Oh ka një vend, oh ka një vend...
Po s’është bre, s’është vendi im,
Se s’është vendi ku kam lind’
Ku dua të shkoj në amëshim.

[Diabolis]

Një far

Mbi shkëmbin e shkretë ndrin një far
Ja ku është toka marinarë!
Nxitoni, kthejini gjemitë
Këtej, këtej nga shihni dritë.

Çahet qielli, kërcet shtrëngata
Shfryjnë zotat me zëmërata
Prej fantazma resh që vetëtijnë
Mbi të lartmin që pret stuhinë.


Që zemrën ndez e djeg në zjarr,
Për shprestarë e udhëtarë,
Për guximtarë gjemiçpuar,
Për pamtarë të patreguar.

Në terrin e zi fap, fap, fap
Me rreze drite dorën ju kap;
Përmbi dallgët fitimitarë
Shok në rrezik keni një far.

Gjemia ... e mposhti detin,
Gjemimtarët me drithje presin,
Nën drit’hijen e farit qetë,
Nxiton shpresa në taban mbet’.

Mëngjes, nën kryet e farit
Këngëlutja e marinarit
Prek qiellin e lodhur pa re
Dhe flatrat e zgalemëve.

Dhe fëmijët me balona,
Çuditen kur kthehet jehona
“Këtej, këtej,” detit tinzar,
Thirrje lëshuar nga një far.

[Diabolis]

Në vendin tim

Kur në vendin tim mbas vitesh sërish
Më njohën këlyshët e qenve të qenve
U binda se isha ai që pata qënë
Dhe në mërgim nuk u shndërova në asish.

U sigurova kur ca xhep pa anë
Më thanë “dilna se s’të kemi parë”,
Ndërsa ca tregtarë rrjepazarë:
“s’bën për ty, është sistem amerikan.”

[MI CORAZON]

I paske rënë pikës, DD !

[Diabolis]

Buçiste Pordhiçi mendje femër
Ndaj ndëroi dhe nik dhe emër,
U mbiquajt trimi Fend-a-man;
Po kutërbon botën mor aman.

[Diabolis]

Muret

Kur u shëmbën muret e lashta të Trojës,
Nën vete e zunë dashurinë,
Ndaj Homeri shkroi në atë vazhdim,
Se më e shtrenjta ishte Itaka,
Për një burrë nuk ka tjetër kthim.
Në Trojë sot ka vetëm rrënoja,
Nën gërmadhat e saj askush nuk e gjeti dashurinë,
Ndaj kur njerzit thonë "Ja Troja!"
Muret e rrënuar tregojnë me gisht,
E vetmja gjë që ka mbetur,
Është pluhur, rrënim.
M'u përgjigj sinqerisht:
Më do mua pa mure? A na do bashkarisht!
Për ty,
Unë mure të larta vazhdoj të ngre përditë,
Për gurë kam fjalët, për llaç mendimin,
Vetveten kam blatuar në themele,
Për qoshe kam latuar nderin, besën, zemrën, dashurinë.
Lartimi nuk më tremb se do bie,
Ditë e natë me çekan e mistri,
Ndijimet më kanë zënë kallo si dora,
Natë e ditë me plumçe mbaj drejtim,
E gjitha ç'ka shikoj është toka,
Nuk më duhen as therrore as vetëflijim,
Patjetër stërgjyshja jote ka qënë Rozafa,
Dhe kështu e gjitha merr kuptim.
E di,
Mbas vitesh një këngë do dëgjohet rrënojave:
Tok hanin petalet e trëndafilave të egër,
Por muret e mposhtën dashurinë.