Poezi nga Diabolis

[Diabolis]

Vjeshta

Mbas shiut ne mbasvere
Rrjedh dhe burimi qe ka shtere;
Uji ndonese i ngrohte shume
Me vertik derdhet ne lume.

Ka ardhur vjeshta!
E grindur, me erera,
Mban iso ne zenkat
E zogjve nder ferra.

Te lodhur nga dita
Trotuaret flene
Gjethet budallaqe
Te qete nuk i lene.

[Diabolis]

Meditim

..................Dëshmorëve të Shkodrës

Mund të me vrasin edhe mua,
Që të thyejne pendën me kë shkruaj
Një pupël shkëputur nga pëllumbi i paqes
E ngjyer në lulegjakun mbi kodrinë.
Po të më vrasin mua
Të tjerë do ta bëjnë demokracinë,
E në më martë plumbi në ballë a në shpinë
Në dergjie dy gishtat do ngre lart për lirinë.
Le të më vrasin edhe mua
Të përskuqet ndonjë cep dalëboje i flamurit
Që me vete do ta marr,
Amanet, bashkë me këto troje.
Kur të më vrasin mua
Ju lotët mos i mbani në qerpikë
I derdhni dhe pastaj gëzoni,
Në gazin tuaj unë rilind përditë.

[Diabolis]

Si nis dhe mbaron një ditë

Dëgjoni si nis një ditë e zakonshme
Me kthimin e makinës së prishur nga rruga e gjatë,
Me pagjumësinë kronike dhe gulçet e një astmatiku
Me të qarat e kthejllta të një vogëlushi.
Dëgjoni një çezmë që rrjedh me përtesë,
Hapat e ushtarit në rojë që i duhet të presë.
Dhe zgjohen të gjithë me radhë,
Me shpejt kur dielli qiellin zbardh
Më vonë kur retë rëndojnë si batak
Dhe shiu rigon asfalteve nga pak.
Mbushet qyteti me çdo tingëllimë
Si në prova përpara simfonisë
Të parët nisin shoferët me oboe
Pastaj hyjnë gratë një violinë madhështore,
Shkollarët me tunxhin mësuesit shurdhojnë
Gishtat e tenderistëve në piano stonojnë.
Për pleqtë, të vetmit spektatorë,
Dirigjenti i padukshëm shkopin mban në dorë
Dhe luan pa kurrfarë rregulli
Lajme funebre, lajm azurka, la false, laj me loti,
Deri kur me rrobën e natës ndëron redingotën
Mbyll heshtur dritaren se hëna ka dalë,
Se ju mërzit kapriçua e një violine
Që flautin e dashurisë do të bëjë therrime.
Ju mbyllni sytë
Si në një lamtumirë;
Në rrugë një i pirë fillon e këlthet
Një ditë e zakonshme mbaroi mbi qytet.

[Diabolis]

Ëndërr

Në rrugë kalon ngadalë
Me syze të errëta
Me bastun
Me frak
Një krijesë e djallit shtazarak:
Vampiri që pi gjak.
Te udhëkryqi ndaloi dhe pret,
Buzeqesh lehtë;
Unë i shoh dhëmbet e mprehtë
Si të panterës së zezë
Si të gjarprit kur shket.
Viktima mjerane afrohet
Një djalë i vogël dhjete dymblëdhjetë vjet,
Shkretani diç i flet
Pastaj të dy për dore
Ecin një rruge që kund s’të qet.

O njerëz të mirë! E pengoni!
Unë buzët përplas
Fjalët derdh si det
Por zëri im s’dëgjohet
Tingullin humbas
Tokën me grushta godas
Dhe plas.

[Diabolis]

Kaprollja dhe Kordelja

Tutje andej nga Devolli,
Në një rezervat kaprolli,
E vetme mbeti kaprollja,
Dhe nënë dhe babë i la.

Për ta qetësuar sylarushen,
E lanë të luante me vogëlushen,
Q theshte vetëm mele mele
Po i lidhi në qafë një kordele.

Kordelja i thotë: boll ke lotuar,
Ja dhe unë jam e vetmuar.
Ja kthen kaprollja lotgrumbulluar:
Unë kam lindur, ti je prodhuar.

[Diabolis]

Paralele

Sa çudi, sa çudi,
Unë të marr leksione nga ti.
Mbase nesër, nesër po
Bëhesh rektor në universitet,
E them vërtet,
Por më parë kqyr,
Kqyr,
Emri në hyrje me timin sa ngjet.

[Diabolis]

Ballkani

Lamtumirë, o mori Shkodër!
Lamtumire, o ti Cukal!
Zhduket Buena nën nji kodër,
Zhduket Drini nën nji mal!

.......................................Ndre Mjeda

Ballkani mbetet,
Ballkan.
I ndarë në ngastra,
Në ara,
Në fshatra, qytete,
Në shtete.
Ngërthyer në metastaza kancelarike,
Vuan një sëmundje të rrallë
Kancer kufijsh.
Vetëm qielli ka mbetur i paprekur,
Nuk kanë mundur dot ta ndajnë kancelaritë,
Nuk kanë ngulur dot gurë sinori,
Nuk kanë prerë dot me thikë retë e bardha,
E shërueshme sëmundja ballkanase,
E keqe si emri kancer kufijsh,
Mjafton të presësh metastazat malinje,
Mjafton të mos trokasësh nëpër kancelaritë,
Mjafton që ballkanasi të ngrejë kokën nga qielli,
Të shohë atë renë e bardhë,
Si vjen në tokën e tij,
Nga toka e tij hijen si e lë dhe mëtej ik.
E fiton luftën për jetën me këtë kancer kufijsh
Veç shih pak nga qielli
Ballkanas,
O mik.

[Diabolis]

Vaj kali

Niku dhëndërith i ri
Dasmën me luftën e ndërroi
Edhe vallet me Vajkalin.

..................................Gavril Dara i Riu

O s’ka më keq se kur s’hingëllin kali
O s’ka më keq se kur qan kali për të zonë,
Të vrarë
Pa varr.
Dëgjuar e kam me këta veshë
Prej pranverës e mandej në motin 1465,
Të hidhurin
Vaj kali.
Prej Skënerbeut u mund Ballaban Pasha,
Por dinakërinë nuk ja bëj dot asha,
As trimat
Në kurth.
Po si i la ajo ditë prilli Moisiun e Dibrës
Vlladan Juricën dhe Muzhaqin e Angjelinës,
Pa kordhë
Në dorë.
Po si ju ndanë gjallë nga ati
O Gjon Muzhaqi e Gjon Perllati
Ç’fat
I zi.
Po si ju mbeti gazi tek gryka
O Nikolla Berisha e Gjergj Kuka
Si milli
Pa shpatë.
Po si ju zunë robër pa ju vrarë
O Gjin Maneshi me ushtarë,
Një zot
E di.
Por Ballaban Pasha ju çoi dhuratë
Në Stamboll tek Sulltan Murati II,
Me pranga
Në duar.
Pesëmbëdhjetë ditë tortura o burrat e dheut
Që të kthenit kundër Skënderbeut
O zemër shqytë
E shikim shpatë.
O ç’qe ajo dorë që ju ropi të gjallë,
O kush ju bëri copa mish e kokallë,
Ushqim
Për qentë.

Një fllad i lehtë lëviz mbi degë
Me trok kuajsh dhe jele kali
Sjell mespërmes ushtima djali:
O për këtë vend o lypej me dekë,
O për këtë vend o ku ka zbritur vajza nga kali,
O për këtë vend o ku shtrihet gjithë Vajkali,
O për këtë vend o mbushur me vaj kali,
O për këtë vend o që digjet nga malli,
O për këtë vend o Gavril Dara djali,
O për këtë vend o si zoti e fali,
O për këtë vend o.

[Diabolis]

Ndërtuesve

Dhjetra puntorë ndërtojnë një pallat
Dy krahë vinçash i ndihmojnë të hedhë shtat
Dy krahë vinçash që shpojnë qiellin
Dy krahë vinçash që kryqëzojnë diellin.

Për ju puntorë këto dy vargje shkruar
Që diellin si Krishtin keni kryqëzuar,
Vargje që s’do njohin kurrë perëndim
Për duart e atyre që punojnë në ndërtim.

[Diabolis]

Asnjërës

Po të shkruaj për ty
Shumë e shumë do të mërziten,
Të gjitha lulet do të veniten
Djemve shpresat do tju priten
Xhakonda do të zhduket e zëmëruar
Bukuria do të ikë e tërbuar
Bilbili më s’ka për të kënduar
E si mund të shkruaj për ty
Bukurinë pa ta provuar.