Poezi nga Diabolis

[Diabolis]

Në fëmijëri,
Të parën nga historitë para gjumit
Që më mësoi të tregoja im atë
Ishte ajo e Nastradinit
Që qante tatëpjetave në kodrina
E qeshte të përpjetave kur i merrej fryma.
Kur u rrita dhe ca mësova
Se foshnjën e bëjnë të qajë sapodalë,
Pastaj thërrasin gazit vajzë a djalë.
E ju e dini,
Se kur bora një pëllëmbë mbulon grurin në ugar
Më në fund e ze gjumi çdo fshatar.

I lodhur jam dhe i sfilitur
Pa gjumë në sy i raskapitur,
Me shpirtin nën thinja platitur,
Por qesh,
Qesh majën duke ngjitur,
Qesh fëmijët duke rritur,
Qesh për prodhimin e pritur.
Qesh për ç'vjen.

[Diabolis]

Shumë e dashura dhe e shtrenjta Edit Durham!
Me gaz ta shkruaj këtë letër
Se gati po bëhem të nisem,
Të udhëtoj në ato anë,
Që vendlindja ime janë.
Fort e nderuara Edit,
Më kanë mbetur sa gishta dhe ditë
Për të shkelur pikërisht në atë rrugë që emrin tënd mban
Nëse të kujtohet si ka qënë
Por si është nuk e di,
Të betohem për ç'kam më të shtrenjtë,
Një mrekulli!
Nga njëra anë shatrivan,
Nga ana tjetër farmaci,
Në të dy cepat besomë dy librari.
E gjërë me Diell sa lind e perëndon,
Lulishte kuqur lulezjarri,
Natën e ndritur me neon.
Dhe si për të lidhur histori
Siç e ke lënë është pazari,
Por aty pranë janë shtuar me dhjetra taksi.
Aty do jem unë,
Por ende nuk do jesh ti,
Nuk do jetë shtatorja jote e bronztë
Të piqeshim e të shuanim mallin,
Nën habinë e udhëtarve atypari kaluar
Nga fjalët e tua gdhendur
O udhëtare e papërtuar:
"...Korça është qyteti më i pastër i perandorisë...",
E të qeshnim e shtonim nën buzë,
Kur them perandorisë nënkuptoj gjithësisë.
Deriatëherë,
Të puth nga larg mikja ime e ndjerë,
Yti përherë,

[Diabolis]

Vendosën thonjtë një ditë,
"Nuk do jemi më banditë",
Dhe u lanë qethën rruan
Grisën maskat u llakuan.

Koka i pa të zbukuruar,
Nisi kritikën pa përtuar:
Të jeni ndryshe kjo nuk mund,
Se treguesi hyn në hundë.

I vogli i padjallëzuar,
Bën ç'bën e veshin ma kruan;
Se ai që mban unazë,
Mi shkul flokët, mi bën çapraz.

Të madhit i pëlqen kurrizi,
E skuq si kokërr murizi;
Po ç'të them për maskaranë,
Që hyn kudo ku e gjen anën.

Por mbrohen thonjtë në korr:
Atyre ju ha, s'shkojmë me zor.
Vazhdon koka, - qënki të ndyrë,
Pse më hidheni në fytyrë.

Deri më aq thonjtë duruan,
Harruan llustrën dhe llakun,
U sulën kokën kush të mbytë,
Me "Ah kur s'ti kryem sytë".

[Diabolis]

Një fjalë shqipe e vjetër
Që ka ndryshuar shumë herë spektër,
Përdoret në të gjitha gjuhët e tjera,
Kuptohet, ka vlera.
Gjithçka nisi atëherë,
Kur një pararadhësi ynë i lashtë
Kasolles i vuri një derë,
Dhe gjindjen e la për mender,
Mbas dere, për nder.
Grekët e lashtë (cilët ishin ata burra?)
I thanë derës "thura",
Se dera e parë ishte me purteka,
Kjo është e vërteta.
Dhe ajo fjalë që nuk përdorej kurrë,
Botës i fshehu ç'bënte një grua dhe një burrë;
Se më përpara s'ishte çudi,
Njëra në shpellë me katër bënte dashuri,
Apo njëri nën Hënë
Me shumë të ishte i zënë.
Që atëhere Princi Nder u rrit,
Kurorën e mbretit vuri në kokë,
E sot rron si gjithë mbretërit në Tokë:
Këmbët në dhe, kokën mbi re,
Por gjithsesi, fjalën e shpikëm ne;
Për nder arm! ju dera të gjuhëve të tjera,
Ju rrittë ndera Mbretit tonë, Ju rrittë ndera.

[shigjeta]

Cdo poezi e kesaj faqeje te jep nje kenaqesi. Po une doja te vecoja "Dallget". Me pelqen menyra se si tingellon, kur e lexon. Fjala dhe vargu "zgjatet dhe fuqizohet" e te krijon idene e krijimit te dallges.

[Diabolis]

LEKSION MBI DASHURINË

Profesorit të larë dhe të ruar
I thonë beqar i stazhionuar,
Por kjo atë se pengon aspak
Të nisë dhe shpjegojë me merak...

Sa lind dhe dashuron njeriu,
Rrjedh ajo si ndër deje gjaku,
Të parën padyshim do nënën,
Pastaj Diellin, pastaj Hënën.

Rritet njeriu me dashurinë,
Gjelbërimin e kaltërsinë,
Dashuron ai tokën ku jeton,
Dashuron, dashuron, dashuron.

Mes dashurish pa e kuptuar
Rinia është nënshkruar,
Se djalin ashtu thjesht, vetiu,
Mosha mbi buzë e nxiu.

Mes lulesh duke qëndruar
Vajza, çudi, pa e kuptuar
Në heshtje ka për t'u kundruar,
Gatitet për të nusëruar?

Vjen pastaj një çast i veçantë,
Gjithë dashuritë mblidhen në një
Por si ajo nuk është asnjë,
Ndërsa ti nga goja s'nxjerr dot zë.

Herë tjetër pse dashurinë
Dhe pa fjalë e ke treguar;
Sot duhet fjala e uruar
Që të dashurosh i dashuruar.

Pa e thënë të kesh guxuar
Vajzën t'a prekësh dhe në duar
Një drithmë ka për t'a përshkruar
E ti do zbrapsesh i hutuar.

Por kështu mos ndodhtë me asnjë,
Ti thuaj të dua me pak zë
Vetëm heshtja ka për t'ju vështruar
Puthja dashurinë ka bekuar.

Përjashta ju të dy atje në fund,
Kot do tju shkojë cilido mund,
Asnjëri provimin nuk e kalon,
S'kini turp, putheni në leksion.

[Shpirta]

[Diabolis]

Kur ja bëjnë në rrugë
Robi thotë: Mos, na dhieu,
Kur ja bëjnë në arë,
Gojën vesh më vesh: Plehu.

Por kjo ndodh dhe gjetiu,
S'ndryshojnë vetitë e lëndës,
Ndryshojnë vetitë tet njeriu;
Robi i zotit është zot i fjalës.

[Diabolis]

I verbër të jesh për dore të të drejtojë një qen,
Në skutat e metrosë, në rrugë dhe në gjumë,
Të lexosh në dyer atë shkrimin e gdhëndur me gishta,
Në Nju Jork punon, psh mund të shesësh në telefon.
Shurdh i lindur të kesh qënë që zërat e bukur
Gjithë jetën do të të duken gërvishtje a zhurma,
Në Nju Jork mund të punosh me tranxha e llamarina
A në paç talent mund të pikturosh për revista.
Një fjalë mos e kesh nxjerrë, memec në qofsh or ti
Në Nju Jorkun e madh pa punë nuk të lë njeri,
Se ja më mirë se kushdo ti di të komunikosh me gishta
Me sinjale të gjelbra të drejtosh pilotë e makinista.
Dhe me zemër të vënë, protezë të jesh në këmbë a dorë,
Dhe lidhur gypa dializash a ngulur paralize në karocë
Kudo për ty këta njerëz kanë bërë rafshina e ashensorë,
Dhe vetëm dy gisht largësi ndan trenin nga peroni.
Të vlente dhe për mua kjo mundësi e barabartë punësimi
Do paguaja dy rreshta për faqen e punëve në gazeta,
"Kërkon punë një poet i mbetur çyryk në vjersha,
I mungon shtylla kurrizore, E O E, i mungon Atdheu."

[Diabolis]

Me mallin tonë
Blejmë mallin tuaj,
Ju patriotë
Ne të huaj.


Ky kombi ynë
Në kombin tuaj,
Ju ç'doni vetë
Ne paguaj.