Poezi nga Diabolis

[Diabolis]

Gobsek

Gjithçka nga drita e Diellit ndrin,
Por unë një skutë të errët do mbaj,
Të shurdhët, të heshtur, të largët pambarim,
Si Gobseku me qiri të ruaj sytë e saj.

Ho ho një e parë perle,
Hy hy hy dhe dy vështrime rubini
A ha ha, ja dhe tre shikime smeraldi
U, u katër të zhbiruara argjëndi
Ja, ja kemi pesë kqyrje floriri
Pastaj dhe gjashtë kundrime safiri,
Ëëëë, mos po më përgjojnë thesarja ime?
E kyç përreth nis përgjoj
E çkuç po me zemër të ngrirë ama numuroj.
E lamë në shtatë dukjet e arta
Edhe tetë pamjet e qelibarta,
Le ti mbledhim njëherë sa deri këtu
Se mos na i morrën edhe ububu.
Oh oh o, tërë ato,
Shtojmë dhe nëntë vegime brilante
Dhe dhjetë vrojtime diamante.

Tani nën shtatë palë zinxhirë,
Kyçur, groposur, varrosur,
Jam i lumtur kam gjithë ç'dua,
Pasuri përrallore s'ke ç'thua.

[Diabolis]

Ty të lutem o ëngjëll,
Se je kaq i mirë,
Ty të lutem o ëngjëll,
Tek fluturon në hapësirë:
Më mer me duart e tua të njoma
Dhe rrugën më trego,
Si një të verbëri të mjeruar.
Ty të lutem o ëngjëll,
E të puth, e më puth me gazin e jetës
Si dy zogj në zabel.
Ty të lutëm o ëngjëll,
Që ndrin plot ëmbëlsi
Dritë m'a bëj dhe natën,
Mos më ler të bëj marrëzi.

[kulla]

ne balte i djegur edhe shtrihem,
bilbil, mos t'u shterofte kjo kenge.

pi dhe nga balta, dehem, dhihem,
mishin e shpirtin me dhembe m'a hengsh.

me ty or vella une edhe *****,
ama nje thike do fsheh nen menge.

[Diabolis]

Populli na ka mësuar:
Gur gur bëhet mur,
Mur mur ngrihet kala.
Po vazhdoj ç'është harruar:
Kala kala kërcet lufta,
Luftë luftë thyhen gurë,
Gurë gurë treten pluhur.
Si duket kjo rrugë e ngurtë,
E ka një shteg të pluhurtë.

[kulla]

vdiqen ujqerit kur u be qingji zot,
ata qe mbeten u rane dhembet,
por me qingjin u bene shok.
me sy te vrenger, u afruan,
ulen kryet, u gjunjezuan,
qe qingji t'i bekonte.

jargaxhinjve, qingji
u shtroi nje gosti.

ne toke e derdhi veren
e nje pike gjaku te tij.
me ujqerit te ishte barabar,
e mbushi tryezen
me jonxhe e me bar.
po ujqerit or vella
dashkan qingj ne zgare!

as barin, as ujkun,
ujku s'e ha dot.

e lere se c'vajti pastaj.
ujqerit paskeshin patur kthetra!
njeri e cau ne brinje,
nje tjeter vuri kusine ne zjarr,
dhe e zien me rigon e me hudher,
(prape barishte o ujk?)
derisa bertiten:

merre me long
se mishi u mbarue.




me fal qe t'a ndryshova ca ate gur gur behet nje kulle! po qeshe per perla sot, - me qenkan shfryre menget. ne vazhdofte e rrezofte shqiptari kalane e shqiptarit pastaj, me mire therim nje qingj per zotat tane.


me respekt
dorian kulla


p.s. emrin, behet me e dit?

[Diabolis]

Jam më i sjellë këto kohë,
Dhuroj buzeqeshje pa masë,
Vajzave tiparet ju mat
Se më ngjasin me ty në çit-çat.

Paçka se s'të njoh për fytyrë
Dhe këto kanë tjetër ngjyrë,
Nuk i shoh më nga poshtë lart,
Po prej xhamave qeshje mbart.

Çuditen por dhe qeshin ato
Kushedi - thonë - mbase e njoh;
Dhe ikën koha në sabuej
Ku tashmë nuk lexoj as fle.

Lol - çaton ajo kushedi nga -
Do bësh ndonjë turp a hata,
Të hoqa nga lista e miqve,
Të internova mes të liqve.

Mos, më preve VajzaShqiptare
Më re me sëpatën Dardhare,
Lus zotin të të bjerë inati,
Se isha nën ndikim nga çati.

[Fiori]

Thjeshte " " !

Pershendetje.

p.s. Me perafersi deri tani 139

[Diabolis]

Më ra rruga këtej,
Dhe këtu nuk paska vend më të paqmë
Për të ftilluar ca mendime me veten
Se të ulesh mbi një pirg dheu të butë
Anë një grope varri të sapohapur
Ende pa të vdekur kallur në të.
Varri është një hoj i ëmbël bojë mjalti
Që heshtur përtyp thërrime bukëvale
Kokrrizash dheu, guralecë,
Fjalë dhe mendime,
Shtyrë nga gishtat e këmbëve të mia zbathur
Atje ku s'do të dalin më kurrë.
Kurkush s'ka vullnetin e milingonave në këtë botë
Që dhe mbi këtë pirg dheu të shprishur
Rregullojnë krateret e tyre
Mbase për nja dy orë,
Sa ti groposin sërish tok me trupin e të ndjerit,
E ato dhe atëhere do rifillojnë
Të ringrihen,
Të ridalin prej varrit,
Ato ashtu rrojnë.
Ne nuk duam apo bëjmë sikur nuk e kuptojmë
Që hapim përditë gropa në varrezën ku rrojmë,
Gërmojmë pirgje fjalësh të kota
Me të cilat mendime të vyera mbulojmë
Dhe as na shqetson simbolika
Që mendimet kanë në kokë.
Po shkoj,
Rruga nga të më shpjerë,
Kjo gropa e sotme nuk është imja
E mbas pak të ndjerin pirgjet e njerzve do përcjellin
Nën të qarat e vejushës "mos shko, mos shko",
Për herë të parë pa buzëkuqet e të dashurave përvjedhur në turmë,
Pa pasur me kë ta tokin miqtë dhe shokët
Do shkundin dorën që hedh një grusht dhe me tjetrën,
Pastaj do përtypin bikskota e pijnë kafe të nxehtë
Në filxhanë të ftohtë të zbardhur si buzët e të ndjerit,
Do rafshojnë pirgje me pilaf
Dhe me buzët e lyrosura përvjellshëm
Do tregojnë
Sa e deshën,
Sa e nderojnë,
Si e njohën,
Si e kujtojnë
Atë që iku i la.
E shoh u ftillova,
Ne më shumë duam mendimet që jetë ndrojnë
Se jetë në mendimet tona.
Përreth me vërtiten ca lypës të vegjël milingona
Me duar e pjekura të zgjatura
Si në gryka furrash që bukë për ta s'kanë lopatat e gjata,
Me zërat aq prekës
"Na fal nnji lek, tfalt zoti shnet",
Shëndet në varreza,
Cinike vërtet
Por kjo është,
Jona.

[Diabolis]

Zoti Gunari është një plak i vjetër
Që përmbi dhjetë vjet banon i vetëm,
Me flokët prerë shkurt sa qimet në vetull
I aftë që për veten të vendosë rregull
Në shtëpinë e vogël rrethuar me avlli
Përjashto vjeljen e dardhave mbi çati,
Pranverë, verë, vjeshtë lëkundet në verandë
Mbi karrigen që dimrit e mban zjarrit pranë.
Është verë dhe ai ka mbi supe 86 vite
Në të përditshmen me po të njëjtat rite,
Si ky tani, po gatit kafen në tryezë
Kur sytë i mbeten tek një flluskë e zezë
Aq e madhe sa ka zënë gjithë filxhanin
Dhe pyet "Hë si thua do ma japësh xhanin?"
"Ta gjerb dhe njëherë, të lëshoj një ooo,"
Do ta gënjejë plaku, por ajo ja pret "Jo!
Nuk ke kohë, je bërë gati për udhë,"
Dhe dorën ja ndal pa e shpënë në buzë,
Në çast e përpin për ta shpënë gjetiu
Dhe Zoti Gunari me sy hapur ngriu.
Mbetet ashtu dhe kur e diellit vijë
Gjysmën e ndriçon gjysmën e lë në hije,
Mbetet ashtu dhe kur vapa e përcëllon,
Trupin, se shpirti ja u ngrit po fluturon,
Ku dëshironte për vite me radhë,
Deri kur ja mbyllin sytë e bardhë.

Ndëron lan e shpëlan kokën pa hequr mënjanë,
Beben motake me të vjella dhe byshkën e djerë,
Llangoset në bregdete e moçale hundët pa zënë
Nga era e shpifur e ngordhësirave nën leshterikë,
Pret në stalla e stane ndër bajga e kakardhi
Me duart me lëngje e kashtë kur pjellin bagëti,
Ha me shartarin në koritat e pyjeve në mal
Bukë të njomur e kripur me djersë e me gjak,
Nxihet e qelbet sterruar kokë këmbë e duar
Me graso e vajra në gropa makinash duke punuar,
Pikohet e lyet e ngjyet nga balli në thua
Me bojaxhinjtë bojrat e jetës duke ndërurar,
Do të bënte dhe plot punë të tjera përsëmbari
Po të mos ja mbyllnin sytë e bardhë Zotit Gunari.

[Diabolis]

Të ndiej kur fryn prej larg,
O erë e rallë vendit tim,
Oqeanin çan, më gjen ku jam
Dhe nis e ngre fole në gjoks,
E unë përlind,
Se ja dëgjoj një cicërimë,
Një zog më çeli sot në shpirt,
Më këndon mes kraharorit
Ma mbush kafazin me gëzim
O erë e shtrenjtë e vendit tim.