Poezi nga Diabolis

[Diabolis]

Në çastin kur Dielli del në luginë
Të duket se vetëm atë përtërin,
Tisi i mjegullës i bardhë, i hollë,
Si re e kthjellët, në qiell një fjollë.

Kush fatin e ka i pari të ngrohet?
Një gjëmb, një flutur, një nepërkë zgjohet.
Në luginë Dielli ngroh pak orë,
Shkëmbin, ujin dhe shelgjet si kurorë.

Dielli kulmon në mbretërinë e tij,
Çdo gjë në luginë bie në qetësi,
Pikojnë faqet e plakura të malit
Puhia e freskët ledhatohet zallit.

Pranë folesë afrohet kush u gjallua
Gurët nga shpatet rrëzohen në përrua,
Përveç ujit fillon të përhumbet gjithçka
Largohet Dielli me të dhe shqiponja.

Qielli i pastër i terrur mbi ne
Mbi supet e luginës së lagësht kokën ve;
Mbështetur në nënkresën që uji ngre,
Vjen nata dhe luginën gjumi e zë.

[Diabolis]

Kërkon dyluftim ti Hija e Mëngjesit
Ndaj me dorezë më godite veshit?
Vërtet ndjehesh e fyer a kot e thua
Se të shkela kur majë malit brita:
"S'ka më të gjatë se mua!"

Epo mirë, takohemi në mesditë,
Atje në shesh të burrave, jo në pritë.
Unë Diellin dhe Hënën kam dëshmitarë,
Të mund me armët e tua, ke për ta parë.
Hije, Hija e Mëngjesit?

[Diabolis]

Në Park Avenju që rend 24/7
Nuk e di cilët filluan më përpara
Zogjtë të cicërojnë
Apo makinat të gëlojnë,
Por unë herët jam zgjuar,
Ndaj kam kohë të mendohem për këtë pranverë të vonuar,
A të humbur; a të harruar
Nëse Karnavalet e Brazilit në Hemisferën tjetër s'kanë mbaruar.
Këtu gjithsesi kanë çelur pemët,
Në këtë thellim kanë çelur vetë
Lulet e bardha të dardhave,
E jo si tulipanët përreth mbjellë me kubikë,
As si lulet e serave që shiten në groseri për pesë dollarë një buqetë,
As si shportat e floristëve nisur e stisur për festa.
Qarkuar fundeve të rrokaqiejve shalgjatë,
Kondicionerët e të cilëve duken si qime
Të prera keq në dritaret e hirta si pore
E qoshet e gdhendura si tatuazhë false,
Kurorat e bardha të luledardhave
Si dantellat në çorapet e shkurta të vajzave
Që i lenë botës të shikojë gjithçka prej kërcinjve
Deri lart atë pikën e pastruar të qiellit
Mes reve të tulta në majat e shalrrokaqiejve,
Ç'ta zgjas,
Më mirë po shkoj ti hedh një grusht ujë turinjve.

[Diabolis]

................................................ës htë parë s'është parë

Për ju që pyesni: "Po ata po puthen?",
Nën basoreliefin me gjethe e kalë,
Dhe që kërkoni Kostandin meitin
Tok me të lotuarën Doruntinë,
Hyni e shkoni regjistrohuni,
Por këtu jashtë lereni habinë,
Do t'ja u kthej të shuar si gëlqeren
Sapo ti kem rrëfyer historinë.

Si gjithë të tjerët dhe ai shtator,
Por unë për herë të parë isha larg shtëpisë,
Përballë apelin bënte një lektor
Më duket për lëndën e psikologjisë.
I pari u dëgjua emri i saj, Doruntina,
Mbi atë shpinë më ngeli vështrimi,
Mbi flokët e butë, deri kur u çova
Se u shqiptua emri im Kostandin.
Salla u mbush me jehona
Doruntina, Kostandini,
Erërat e legjendës mërmërinë,
Në veshë prej ngado oshëtima,
Ndër këmbë prej tokës drithërimë.
Dhe unë e ndjeva se e doja
Jo siç thuhet me shikimin e parë
(se nuk ja kisha parë sytë akoma)
Por me të parin dëgjim,
Kështu me atë u dashurova
Me të shtrenjtën time Doruntinë.
Dhe aspask nuk u çudita,
Kur ajo më ktheu njëherazi
Fytyrën, buzëqeshjen, dashurinë.
Ishte po ajo e ëndrrave,
Që më rrinte dikur mbrapa në shpinë,
Mbi atë kërcurin gjysmë të kalbur
Pranë përroit të thatë, anë varreve,
Kur tok ne merrnim fluturim.
Unë nuk kisha motra dhe vëllezër,
Por në muzg kisha të pakapshmen Doruntinë,
Krahët e saj prej erë rreth meje qarkuar,
Dritën e yjeve flokë mbi supe lëshuar,
Dhe pëshpërimën e gjetheve për fjalë.
Por sa herë, sa herë, sa herë që guxoja,
Të kthehesha me rrëmbim,
Gjithçka heshtte, venitej, fanitej,
Si dritëza që s'feks tek xixëllonja,
Dhe shpresa shuhej në shpirtin tim.
Ashtu për natë i vrarë, i përbaltuar,
Si i dalë nga varri përgjigjesha "andej",
Kur në shtëpi më pyesnin "Ku ishe i uruar?"
Dhe një gjest bëja me të dy duart,
"Kur them andej do të thotë andej".
Mbas asaj ore për herë të parë u përballuam,
Po gjithë nën të njëjtën mërmërimë,
"Si je" - si tuhaf e pyeta - "Doruntinë?"
Kur dora ime me të sajën u takua,
Atëhere gjethet veshit më fëshfërinë:
"Siç më ke njohur Kostandin!
Në endrra kam parë ëndrrat e tua."
Dhe ndënjëm bashkë që atë orë,
Me zemra pranë, zënë dorë për dorë,
Legjendat që na shoqëruan në fëmijëri,
Nën këmbët e jetës preheshin tani.
Po atë muzg një puthje i rrëmbeva nxituar
Si Kostandini Doruntinën kalëruar.
Por asaj nga kjo zemra nuk i pushoi
Dhe mua në varr askush nuk më mbuloi.
Por shakata me nënat mirë nuk qëlluan
Kur ajo tha "Nënë, me solli Kostandini",
"Qyqja bijë" dëgjuam "ike nga fiqiri",
Por dhe kur unë thashë "Doruntina",
Dëgjuam "ende ti mor bir me ato marina".

Autorë janë studentët e arteve
Që puthjen tonë në bronz e ngrinë
Më jepni një dorë të ngjitem tani
Të vazhdoj të puth timen Doruntinë,
Shtatorin tjetër do zbres përsëri
Të tjerëve kam për t'ju shuar habinë.

[Dita]

Diabolis,

Dy here u nisa ta shkruaja dicka e dy here u terhoqa, se kam nderhyre dhe me pare ne kete teme e ngjan vec nje perseritje....po nuk rrija dot pa e shkruar.....Kostandini dhe Doruntina eshte nje mrekulli....E treta e verteta

[Diabolis]

Nëse pëlqen diçka mbi:
"I pari u përmend emri i saj Doruntina";
dhe
nën:
"Siç më ke njohur Kostandin!"
duhet ta dish se i kam shtyrë me zor ato rrjeshta,
që ndryshe do të thotë nuk janë të vërtetë, dhe
Ju kërkoj falje për ketë!
Megjithatë:
Na ishte një djalë, na kishte një fjalë
...

[Diabolis]

Na ishte njëherë
Një Kopsht Shkëmbor,
Me pemë me kokrra,
Me lule me erë.

Deri atëherë,
Kur njerzit lanë mëntë
Nga një re e zezë
Që mbi Kopsht zuri vend.

E nisi kush më parë
Degët për të prerë,
Trungun të përmjerë
Ti bëjnë dhe mender.

Kush bleronte mbi të thatë
Dëgjonte "shkërdhatë,
Farëkeq nga ke mbirë,
Të zhdukim qelbësirë."

...

Na është këtë herë
Një vend djerrë,
Me trungje të kalbur,
Me gjemba e ferrë.

[Dita]

Nëse pëlqen diçka mbi:
"I pari u përmend emri i saj Doruntina";
dhe
nën:
"Siç më ke njohur Kostandin!"
duhet ta dish se i kam shtyrë me zor ato rrjeshta,
që ndryshe do të thotë nuk janë të vërtetë, dhe
Ju kërkoj falje për ketë!
Megjithatë:
Na ishte një djalë, na kishte një fjalë
...

Po pse shkruan keshtu?!
Mos u mundo ta "ulesh" kur ajo eshte aq e bukur.

[Diabolis]

Mos vallë nga një botë tjetër gabimisht
Si shiu i prapë mes korrjesh rashë këtu,
Apo çuditërisht gati po bëhem që rastësisht
Derën e botës së përtejme të gjej e të hyj aty.

As vetë se di si në këta vite ngatërimtarë
Më janë përzier vargje, politikë, qeveritarë,
Kam harruar gjithë ëndrrat që shihja më parë
Dhe rimat i këmbej me operacione bankare.

[Diabolis]

(Dekalogu i fatkeqsive II)

Ç'më bëre me bust Dritëro,
Më çanë, më thyen, shiko;
Le që si do ti vejë halli,
Më thonë komisar namdali.

Po komisar është fjalë me nder,-
Pyet Dritëroi - pse ky qeder?
Bëne qytetar nderi një komisar,
Se rregull vuri në tregun fshatar.

A s'më thua o Dritëro,
Dhe ti për kërbaçin më do?
S'dua të më bësh me lapidar,
Bile riquamë kumandar.