Poezi nga Diabolis

[Shpirta]

Me pelqejne shume poezite.
Ku qellova pas kesaj me lepurin dhe zagarin.Apo kastile e ke lene te fundit, ose qe te pershtatet me ate qe do vije te komentoje ose qe ai qe do shkruaje i pari edhe nese do donte te merrte rrolin e zagarit ,te mos e beje me
Nejse.Mua me pelqejne keto qe ke shkruar ketu.Une kam nje zakon, sa here lexoj ,proze ose poezi,ato fragmente apo vargje qe me pelqejne i shkruaj dhe sa here kam qef u hedh nga nje veshtrim.Me sa shoh me hape pak pune.
Urimet e mia.

[Shpirta]

Arktika eshte kryeveper!
Nuk munda te rri pa e thene....

[Diabolis]

Një ditë të bukur të Djele,
Shkoi mushkonja anofele,
Nga pazari i bagëtive,
T'ju vinte syrin dhenve, dhive.

Gomarja theshte - unë jam kriçi,
Ka po jam vetë - pëlliste viçi,
Ndaj hesapin për ta qëruar
Pyesin mushkonjën e kulturuar.

Po juve ju mungon patkoi,-
Tha ajo, - dhe një vithkuq shpoi.
Por hamshori nuk ja përtoi,
Një bisht i dha, dhe e mbaroi.

Jeta kështu na ka treguar
Fjalën e urtë për të forcuar:
Kush shkon për lesh del i rruar,
Kush shkon për gjak ngel i harruar.

[Shpirta]

Je i madh!!!!!!!!!!
Eshte hera e fundit qe e them. Nuk ka nevoje per komente.
Me sa shoh nuk para te intereson cfare thone te tjeret.
As nuk duhet .. mbaje po keshtu.
Pershendetje.

[Diabolis]

As Kazanovë nuk jam,
Nuk dua të jem as Rasputin,
As si Nostradamusi s'do flas,
Por s'dua të ngatëroj as perëndinë.
Unë jam ky që jam!
Jam ai që vonë po erdhe, ta dish,
Si zor të më gjesh.
Jo vrullin s'ta pres,
Ti eja,
Eja trokit,
Trokit e prit,
Prit e shko,
Shko se në botë ka plot dyer si kjo,
Shko pastaj,
Shko mos e tepro.
Se a e di,
Në gërmadhë u bëftë shtëpia,
Dy dërrasa të kalbura në pastë,
Ato përsëri quhen derë,
Dhe s'është e këndshme t'a them,
Do duhet të trokasesh dhe në to.
Mos guxo ta shqyesh atë derë,
Në qofsha kështu shtëpia ku hyre pa lejë,
Dhe brenda të paça,
Hip mbi tra,
Qaj,
vajto,
këlthit,
Do jesh kukumjaçka e mjerë.
Unë jam ky që jam!
Jam ai që kanatash të hapi një derë.

[Diabolis]

Petro Markos

Një emër i bukur,
I gdhendur përmbi terr,
Ky vend i zi dikur
I mbushur plot me tmerr.

Mbrëmja klandestine
Që bëhet në ishull
Gërvisht kujtesën time
Porsi pranga e prishur.

Ballkan! Vallë a e pe
Tek trokisnin gotat
Atje ku djemtë le,
Ku t'u shëmtuan motrat.

Thirrja që vjen nga larg
Është e koduar,
Gadishullin e lag
Mos për t'a qetësuar?

[Diabolis]

I mungon diçka jetës sonë,
Mbase njeriu i pasur,
Njeriu i çmuar në jetë,
Njeriu me frak dhe me barsolinë,
Me bastunin kokëartë,
Me këpucët që farfurijnë,
Ai prej të cilit bota vlerësoi Shqipërinë.
I mungon dhe diçka jetës sonë,
Mbase një kuti boshe bonbonesh
Që për muaj të mjaltit
Në gondolat e Venecias
Të sapomartuarit përpinë.
I mungon dhe diçka jetës sonë,
Mbase ca hi nga librat e djegur,
Tok me gjumin e pafjetur,
Me fjalën e fundit në grykë mbetur
Që për mëmëdhenë ngriti në këmbë
Bij dhe etër.
I mungon dhe diçka jetës sonë.

[Diabolis]

Ej, njerëz të mirë, kur perëndimi gjak të skuqë,
El Pasos dhe varrit të kaubojit verbuar nga trishtimi
Ti lexoni me vëmendje epitafin nga koha nxirrë
"Ai nga plumbi jo nuk vdiq, por klithi:
Ou, sytë e mij asaj ja jap me gjithë dëshirë."
Në qoftë se shkëlqimin e tyre doni të shikoni,
Ej njerëz, mahnituni, dy sy po fluturojnë në errësirë.

[Diabolis]

Na ishte një djalë, na kishte një kalë
Një vraç një kuqal, si veriu në mal.
Na ishte një vajzë, e brishtë si majëzë,
Me sytë përdhe, nuk kishte shoqe mbi dhe.

Na ishte një djalë, na kishte një kalë
Për mëngjez shaluar për sytë e kulluar
Të vajzës si bora nën lajthitë kurora
Hingëllimë dhe trok, ah të ishim tok.

Na ishte një vajzë, e brishtë si majëzë,
Që mbante një shtambë e shkonte më këmbë,
Shkonte faqepjeshka për ujë tek lajthjeshka,
Kreshtës tek burimi, ku hidhte hijen trimi.

Na ishte një djalë, na kishte një kalë
Që mbante bagëtinë, edhe blegtorinë
Që të kishte tundë, derdhte djersë e mund
Derisa në fund, binte muzgu mbi katund.

Na ishte një vajzë, e brishtë si majëzë
Mëkonte manaren, rudën lozonjaren.
I çonte ujë në arë të atit fshatar,
Që punonte me shatë se rronin në fshat.

Na ishte një djalë, na kishte një kalë,
I bukur si yll, flokëderdhur si pyll,
Vajzës i doli para kur ju bë e mbara,
Dhe u panë mu aty, të dy sy ndër sy.

Na ishte një vajzë, e brishtë si majëzë,
Djalit ja ktheu "po", kur ky i tha "më do?",
Dhe u ngjit në shalë pa thënë një fjalë;
Dhe rrahën e ndalën në një va kur nata ra.

Na ishte një djalë, na kishte një vajzë
Kalin të kulloste e la në luadhet në va.
Na ishte një vajzë, na kishte një djalë
Me shpirt e mëkonte dhe e dashuronte.

Na ishte një djalë, na ishte një vajzë
Kalin kishin saraje dhe gjirin për pajë (Kali ishte kalaja, gjiri ishte paja)
Ashtu u çiftuan edhe u martuan
Ndërtuan shtëpinë në atë lëndinë.

Ku bëhet përrua uji nga një krua
Atje në një va një fshat shtëpitë ka
E pat nisur një djalë atje në rrëzmal
Ku zbriti vajza nga kali ngrihet Vajkali.

Na ishte një djalë, na kishte një kalë
Një vraç një kuqal, si veriu në mal.
Na ishte një vajzë, e brishtë si majëzë,
Me sytë përdhe, nuk kishte shoqe mbi dhe.

[Diabolis]

Mbylli ngadalë kapakët e syve
Por jo si qepenat e dyqaneve në terr,
Si mjegulla që ledhaton pemët mes pyjeve
Shtriji krahët drejt ëndrrës dhe gjumi të merr.

Harroje ditën e lodhshme që iku
As mos mendo për nesër ç’duhet blerë,
Një “ooo...” lësho dhe shtriqu,
Veç të lutem mos më ëndërro miliarder.