Koco Danaj: "Kryengritje e pambaruar"

[Glaukia88]

Koco Danaj

Kemi të bëjmë me një mision të pambaruar te shqiptarëve. Politikanët aktualë shqiptarë në Kosovë apo Maqedoni të cilët kanë dalë nga radhët e LPK dhe të UÇK përpiqen ta shmangin këtë pjesë të pambaruar të misionit të tyre. Ata ose përpiqen ta mbulojnë me pluhurin e harresës, ose ta justifikojnë me nocione të kohës duke formuluar idenë false të bashkimit në Bruksel. Me çfarë kemi të bëjmë? Duket se kemi të bëjmë edhe me paaftësi, edhe me pafuqi. Por edhe me mentalitet otoman. Janë tre dukuri përbashkuese që i kanë shoqëruar politikanët shqiptarë përgjatë një shekulli, qysh prej vitit 1912. Ato janë pafuqi, paaftësi dhe otomanizëm. Dhe i kanë shoqëruar në momentet kyçe të historisë së shqiptarëve. Politikanët djeshëm dhe të sotëm shqiptarë duket se e kanë ndjerë dhe e ndjejnë pafuqinë, paaftësinë dhe otomanizmin. Prandaj edhe janë përpjekur ta fshehin, duke nxitur artificialisht luftën me njëri tjetrin apo duke manipuluar me nocionet e kohës. Në librin «Tragjikët e Europës» kam argumentuar se shqiptarët janë ndër të pakët kombe që kanë më shumë «tradhëtarë». Sepse i kanë shpikur politikanët e tyre. Dhe e kanë bërë këtë për të fshehur «Kryengritjen e Pambaruar». Kryengritja e shqiptarëve në vitet 1911-1912 mbeti një Kryengritje e Pambaruar. Pavarsia e Shqipërisë, u njoh dhe realizua si e tillë, vetëm në një pjesë të teritorit shqiptar. Pjesët e tjera të hapsirës shqiptare mbetën apo u aneksuan nga shtete të tjerë. Lufta e quajtur nacional-çlirimtare përgjatë luftës së dytë botërore, mbeti një Kryengritje e Pambaruar. U realizua vetëm një pjesë e saj, që kishte të bënte me nocionin «çlirimtare», por mbeti pa u realizuar pjesa që kishte të bënte me nocionin «nacionale». Më shumë se gjysma e nacionit (kombit) mbeti jashtë kufijve të Shqipërisë. Kryengritja e shqiptarëve në Kosovë që mori hov në fillimvitin 1998, mbeti një Kryengritje e Pambaruar. Ajo realizoi vetëm shkëputjen e Kosovës nga Sërbia, duke mos realizuar akoma pjesën e dytë të saj, që është bashkimi me Trungun kombëtar. Të njëjtin fat pësoi edhe Kryengritja e shqiptarëve në Maqedoni. E nisur si çlirim kombëtar ajo përfundoi me liri dhe të drejta për shqiptarët duke pranuar një shtet tjetër si atdhe të shqiptarëve dhe duke u rreshtuar në radhët e para të mbrojtjes së këtij shteti.Kuvëndi Lezhës në 1444, Kuvëndi i Prizrenit në 1878, Kuvëndi i Vlorës në 1912 dhe Kuvëndi i Bujanit në 1943-44 të cilët artikuluan ose bashkimin e trojeve shqiptare ose kërkesën për bashkim si dhe ideatorët e tyre, mbetën katër kulmet e historisë së kombit shqiptar. Ideatorët e tyre, më europeistët ndër politikanët shqiptarë të të gjithë kohrave janë Skënder Bej Kastrioti, Abdyl Bej Frashëri, Sulejman Agë Vokshi, Ismail Bej Vlora, Hajdar Beg Dushi. Pesë bejlerë Europeistë!! Këto Kuvënde kanë mbetur vetëm pjesë e historisë. Ndërsa pjesa e realitetit, është «Kryengritja e Pambaruar». Ndërsa dy nocionet me të cilët politikanët shqiptarë kanë fshehur pafuqinë apo paaftësinë e tyre përballë bashkimit të trojeve shqiptare, kanë qënë internacionalizmi dhe integrimi, dy nocione të gjysmës së dytë të shekullit të 20-të dhe fillim shekullit të 21-të.Ndërsa partizanët e bashkimit të trojeve shqiptare janë spostuar jo si të tillë, por duke u anatemuar si kundërshtarë të internacionalizmit dje dhe të integrimit sot. Ashpërsia e Anatemës ka qënë në varësi të kohës dhe situatave kur është bërë ajo. Duket se edhe politikanët aktualë të shqiptarëve që kanë dalë nga radhët e dy UCK-ve në Kosovë dhe në Maqedoni do të ecin në rrugën e të tjerëve. Devijimin nga Platforma e bashkimit kombëtar, që tashmë quhet «Projekti Politik Adem Jashari», devijimi nga Programi politik i organizatës nga e cila dolën, LPK, e cila edhe në korrik 2000, bashkimin kombëtar e pranonte si thelbin e saj; ata, këtë devijim, po e paraqesin dhe do ta paraqesin më shumë në të ardhmen si europeizëm, ndërsa partizanët e bashkimit si nostalgjikë, si njerëz që duan luftë, të prapambetur duke u përpjekur të gjejnë nocione me tingëllim negativ apo manipulativ në popull.(A nuk ju kujtohet parrulla: Bacë, u kry) Kryengritja duhet të përfundojë

Por a duhet të përfundojë kryengritja e pambaruar e shqiptarëve? Kjo është e nevojshme, e domosdoshme për stabilitetin e Maqedonisë, për zgjidhjen e problemit shqiptar, për stabilitetin e Ballkanit. Përfundimi i saj është një detyrim i madh kombëtar përpara elitës politike, civile dhe sociale shqiptare. Bashkimi Europian është një bashkim kombesh, jo thjesht shtetesh. Elita e kombit shqiptar, nuk mund të ndjehet e qetë në mjedisin europeist teksa kombi, të cilit i përket i ka punët të pambaruara. Kësisoj, përfundimi i Kryengritjes, përbën një detyrim të madh kombëtar. Përfundimi i «Kryengritjes» nga elita politike shqiptare në trekëndëshin Tiranë-Prishtinë-Tetovë ka një taban të fortë mbështetës historik, por është edhe nocion europeist. Cili është tabani historik mbështetës?Përgjatë afër një shekulli, shqiptarët festojnë si Ditë të Pavarsisë së tyre, 28 Nëntorin e vitit 1912. Ndërkaq, kufijtë administrativë u përcaktuan më vonë në Konferencën e Londrës, në korrik 1913, e cila me vendimet e saj, e la përgjysëm Kryengritjen e shqiptarëve. Brënda ndërgjegjes apo nënndërgjegjes, si një mjet ngushëllimi apo si një mjet mos harrimi, si një manevër e mënçur politike apo thjesht si një instikt nacional, nuk ka rëndësi se kush është në krye. Ajo që ka rëndësi, është se brezit të sotëm të elitës intelektuale dhe politike shqiptare i ofrohet jo vetëm mospajtimi me ata që nuk lejuan mbarimin e Kryengritjes shqiptare, por edhe bazamenti politik dhe historik për ta përfunduar atë. Pavarsisht se bashkësia ndërkombëtare nuk e njohu 29 nëntorin 1912 dhe kufijtë e Shqipërisë i caktoi në 29 korrik 1913, shqiptarët kanë festuar dhe vazhdojnë të festojnë vetëm 1912. Eshtë një mospranim në heshtje, por gjithsesi është i tillë. Konferenca e Bujanit e fundvitit 1943 dhe fillimvitit 1944 artikuloi të drejtën e shqiptarëve për bashkim kombëtar, pra të drejtën e tyre për ta peërfunduar Kryengritjen. Kjo Konferencë dhe Platforma e saj Nacionale, nuk u hodh poshtë nga shqiptarët, ajo u hodh poshtë nga ata që nuk donin të përfundonte Kryengritja e tyre. Ky dokument madhor i rrugës se si përfundon Kryengritja, përsëri është në duart e elitës politike dhe intelektuale të kombit shqiptar si një ndihmesë e rëndësishme drejt përfundimit të Kryengritjes. Projekti Politik Adem Jashari, i cili përmbante nëpërmjet betimit ushtarake, idenë e përfundimit të Kryengritjes shqiptare, është i freskët, i njohur për të gjithë, qytetarë dhe politikanë. Shprehja: Bacë, u kry, më shumë se sa realitet, është një mbulesë e dobët e pafuqisë për të përfunduar Kryengritjen. Thelbi i Projektit Politik Adem Jashari është bashkimi i trojeve shqiptare.Pavarsisht ngjyrimeve politike apo nivelit intelektual,pavarsisht dukurivë frenuese, elita politike dhe intelektuale shqiptare e ka pasur brerjen më të madhe të ndërgjegjes, mospërfundimin e Kryengritjes shqiptare. Ajo që në fjalorin sociologjik konsiderohet Ndërgjegja e Vrarë, në momente të caktuara të jetës së një kombi, mund të lindë edhe gurë rubini. Kështu ka ndodhur edhe me elitën politike dhe intelektuale shqiptare të periudhës së pas viteve 90-të të shekullit të shkuar. Në kulmin e garës për internacionalizëm apo globalizëm apo integrim, ajo formulon Kushtetutën e re të Shqipërisë Pluraliste. Dhe në këtë Kushtetutë, të miratuar me Referendum në vitin 1998, formulohet, fraza rilindase si më poshtë: Ne, Populli i Shqipërisë…..……me aspiratën shekullore të popullit shqiptar për identitetin dhe bashkimin kombëtar….. Eshtë produkti 100 vjeçar i Ndërgjegjes së Vrarë. Eshtë një rikthim në Kuvëndin e Vlorës, të Lezhës, të Bujanit, të Prizrenit, është një talisman vizionar që pret vetëm misionarë për tu realizuar. Sanksionimi në Kushtetutën e Shqipërisë i të drejtës për bashkim kombëtar, miratimi i kësaj të drejte me Referendum Popullor, pranimi i saj edhe nga ekspertët ndërkombëtarë të Komisionit të Venecies, përbën themelin mbi të cilin mund dhe ka nevojë të ndërtohet arkitektura e përfundimit të Kryengritjes së shqiptarëve.

Dialog me këdo, dialog për gjithshkaPor me çfarë mjetesh duhet të përfundojë Kryengritja? Më duhet të bëj një sqarim të domosdoshëm për lexuesin. Në trajtesë, nocioni Kryengritje, nuk ka të bëjë me përdorimin e dhunës, me përdorimin e armëve. Nuk ka të bëjë me kuptimin klasik të saj. Por me vetë thelbin e fjalës dhe jo me historikun e saj. Një komb i pabërë ka të drejtë të ngrejë krye. Ndërsa një komb që nuk ngrë krye (Krye-ngritje), ai komb duhet të iki, është i vdekur dhe i vdekuri nuk mund të qëndrojë me të gjallët. Për më tepër kur kemi të bëjmë me kombin shqiptar i cili është i pa bërë, jo vetëm për shkak të pafuqisë së elitave të tij, por edhe për shkak të mosmarrëveshjeve të të tjerëve. Sentenca shekullore e vendosur ne ballë të Kushtetutës se: Ne Populli i Shqipërisë…..……me aspiratën shekullore të popullit shqiptar për identitetin dhe bashkimin kombëtar…..; është kërkesa kryesore e Krye-ngritjes shqiptare. Arma kryesore e saj është dialogu. Dialog me këdo, dialog për gjithshka, edhe për thelbin e vetë Kryengritjes, pa vendosur fillimisht për asgjë. Sot shqiptarët nuk kanë më nevojë për Kallashnikovë. Ata e kanë Vizionin në Kushtetutë. Prandaj kanë nevojë për mision dhe misionarë. Dhe duhet ti kenë ata. Dhe do ti kenë ata.

Lajme.net

[cool_shqype]

Koco Danaj

Kemi të bëjmë me një mision të pambaruar te shqiptarëve. Politikanët aktualë shqiptarë në Kosovë apo Maqedoni të cilët kanë dalë nga radhët e LPK dhe të UÇK përpiqen ta shmangin këtë pjesë të pambaruar të misionit të tyre. Ata ose përpiqen ta mbulojnë me pluhurin e harresës, ose ta justifikojnë me nocione të kohës duke formuluar idenë false të bashkimit në Bruksel. Me çfarë kemi të bëjmë? Duket se kemi të bëjmë edhe me paaftësi, edhe me pafuqi. Por edhe me mentalitet otoman. Janë tre dukuri përbashkuese që i kanë shoqëruar politikanët shqiptarë përgjatë një shekulli, qysh prej vitit 1912. Ato janë pafuqi, paaftësi dhe otomanizëm. Dhe i kanë shoqëruar në momentet kyçe të historisë së shqiptarëve. Politikanët djeshëm dhe të sotëm shqiptarë duket se e kanë ndjerë dhe e ndjejnë pafuqinë, paaftësinë dhe otomanizmin. Prandaj edhe janë përpjekur ta fshehin, duke nxitur artificialisht luftën me njëri tjetrin apo duke manipuluar me nocionet e kohës. Në librin «Tragjikët e Europës» kam argumentuar se shqiptarët janë ndër të pakët kombe që kanë më shumë «tradhëtarë». Sepse i kanë shpikur politikanët e tyre. Dhe e kanë bërë këtë për të fshehur «Kryengritjen e Pambaruar». Kryengritja e shqiptarëve në vitet 1911-1912 mbeti një Kryengritje e Pambaruar. Pavarsia e Shqipërisë, u njoh dhe realizua si e tillë, vetëm në një pjesë të teritorit shqiptar. Pjesët e tjera të hapsirës shqiptare mbetën apo u aneksuan nga shtete të tjerë. Lufta e quajtur nacional-çlirimtare përgjatë luftës së dytë botërore, mbeti një Kryengritje e Pambaruar. U realizua vetëm një pjesë e saj, që kishte të bënte me nocionin «çlirimtare», por mbeti pa u realizuar pjesa që kishte të bënte me nocionin «nacionale». Më shumë se gjysma e nacionit (kombit) mbeti jashtë kufijve të Shqipërisë. Kryengritja e shqiptarëve në Kosovë që mori hov në fillimvitin 1998, mbeti një Kryengritje e Pambaruar. Ajo realizoi vetëm shkëputjen e Kosovës nga Sërbia, duke mos realizuar akoma pjesën e dytë të saj, që është bashkimi me Trungun kombëtar. Të njëjtin fat pësoi edhe Kryengritja e shqiptarëve në Maqedoni. E nisur si çlirim kombëtar ajo përfundoi me liri dhe të drejta për shqiptarët duke pranuar një shtet tjetër si atdhe të shqiptarëve dhe duke u rreshtuar në radhët e para të mbrojtjes së këtij shteti.Kuvëndi Lezhës në 1444, Kuvëndi i Prizrenit në 1878, Kuvëndi i Vlorës në 1912 dhe Kuvëndi i Bujanit në 1943-44 të cilët artikuluan ose bashkimin e trojeve shqiptare ose kërkesën për bashkim si dhe ideatorët e tyre, mbetën katër kulmet e historisë së kombit shqiptar. Ideatorët e tyre, më europeistët ndër politikanët shqiptarë të të gjithë kohrave janë Skënder Bej Kastrioti, Abdyl Bej Frashëri, Sulejman Agë Vokshi, Ismail Bej Vlora, Hajdar Beg Dushi. Pesë bejlerë Europeistë!! Këto Kuvënde kanë mbetur vetëm pjesë e historisë. Ndërsa pjesa e realitetit, është «Kryengritja e Pambaruar». Ndërsa dy nocionet me të cilët politikanët shqiptarë kanë fshehur pafuqinë apo paaftësinë e tyre përballë bashkimit të trojeve shqiptare, kanë qënë internacionalizmi dhe integrimi, dy nocione të gjysmës së dytë të shekullit të 20-të dhe fillim shekullit të 21-të.Ndërsa partizanët e bashkimit të trojeve shqiptare janë spostuar jo si të tillë, por duke u anatemuar si kundërshtarë të internacionalizmit dje dhe të integrimit sot. Ashpërsia e Anatemës ka qënë në varësi të kohës dhe situatave kur është bërë ajo. Duket se edhe politikanët aktualë të shqiptarëve që kanë dalë nga radhët e dy UCK-ve në Kosovë dhe në Maqedoni do të ecin në rrugën e të tjerëve. Devijimin nga Platforma e bashkimit kombëtar, që tashmë quhet «Projekti Politik Adem Jashari», devijimi nga Programi politik i organizatës nga e cila dolën, LPK, e cila edhe në korrik 2000, bashkimin kombëtar e pranonte si thelbin e saj; ata, këtë devijim, po e paraqesin dhe do ta paraqesin më shumë në të ardhmen si europeizëm, ndërsa partizanët e bashkimit si nostalgjikë, si njerëz që duan luftë, të prapambetur duke u përpjekur të gjejnë nocione me tingëllim negativ apo manipulativ në popull.(A nuk ju kujtohet parrulla: Bacë, u kry) Kryengritja duhet të përfundojë

Por a duhet të përfundojë kryengritja e pambaruar e shqiptarëve? Kjo është e nevojshme, e domosdoshme për stabilitetin e Maqedonisë, për zgjidhjen e problemit shqiptar, për stabilitetin e Ballkanit. Përfundimi i saj është një detyrim i madh kombëtar përpara elitës politike, civile dhe sociale shqiptare. Bashkimi Europian është një bashkim kombesh, jo thjesht shtetesh. Elita e kombit shqiptar, nuk mund të ndjehet e qetë në mjedisin europeist teksa kombi, të cilit i përket i ka punët të pambaruara. Kësisoj, përfundimi i Kryengritjes, përbën një detyrim të madh kombëtar. Përfundimi i «Kryengritjes» nga elita politike shqiptare në trekëndëshin Tiranë-Prishtinë-Tetovë ka një taban të fortë mbështetës historik, por është edhe nocion europeist. Cili është tabani historik mbështetës?Përgjatë afër një shekulli, shqiptarët festojnë si Ditë të Pavarsisë së tyre, 28 Nëntorin e vitit 1912. Ndërkaq, kufijtë administrativë u përcaktuan më vonë në Konferencën e Londrës, në korrik 1913, e cila me vendimet e saj, e la përgjysëm Kryengritjen e shqiptarëve. Brënda ndërgjegjes apo nënndërgjegjes, si një mjet ngushëllimi apo si një mjet mos harrimi, si një manevër e mënçur politike apo thjesht si një instikt nacional, nuk ka rëndësi se kush është në krye. Ajo që ka rëndësi, është se brezit të sotëm të elitës intelektuale dhe politike shqiptare i ofrohet jo vetëm mospajtimi me ata që nuk lejuan mbarimin e Kryengritjes shqiptare, por edhe bazamenti politik dhe historik për ta përfunduar atë. Pavarsisht se bashkësia ndërkombëtare nuk e njohu 29 nëntorin 1912 dhe kufijtë e Shqipërisë i caktoi në 29 korrik 1913, shqiptarët kanë festuar dhe vazhdojnë të festojnë vetëm 1912. Eshtë një mospranim në heshtje, por gjithsesi është i tillë. Konferenca e Bujanit e fundvitit 1943 dhe fillimvitit 1944 artikuloi të drejtën e shqiptarëve për bashkim kombëtar, pra të drejtën e tyre për ta peërfunduar Kryengritjen. Kjo Konferencë dhe Platforma e saj Nacionale, nuk u hodh poshtë nga shqiptarët, ajo u hodh poshtë nga ata që nuk donin të përfundonte Kryengritja e tyre. Ky dokument madhor i rrugës se si përfundon Kryengritja, përsëri është në duart e elitës politike dhe intelektuale të kombit shqiptar si një ndihmesë e rëndësishme drejt përfundimit të Kryengritjes. Projekti Politik Adem Jashari, i cili përmbante nëpërmjet betimit ushtarake, idenë e përfundimit të Kryengritjes shqiptare, është i freskët, i njohur për të gjithë, qytetarë dhe politikanë. Shprehja: Bacë, u kry, më shumë se sa realitet, është një mbulesë e dobët e pafuqisë për të përfunduar Kryengritjen. Thelbi i Projektit Politik Adem Jashari është bashkimi i trojeve shqiptare.Pavarsisht ngjyrimeve politike apo nivelit intelektual,pavarsisht dukurivë frenuese, elita politike dhe intelektuale shqiptare e ka pasur brerjen më të madhe të ndërgjegjes, mospërfundimin e Kryengritjes shqiptare. Ajo që në fjalorin sociologjik konsiderohet Ndërgjegja e Vrarë, në momente të caktuara të jetës së një kombi, mund të lindë edhe gurë rubini. Kështu ka ndodhur edhe me elitën politike dhe intelektuale shqiptare të periudhës së pas viteve 90-të të shekullit të shkuar. Në kulmin e garës për internacionalizëm apo globalizëm apo integrim, ajo formulon Kushtetutën e re të Shqipërisë Pluraliste. Dhe në këtë Kushtetutë, të miratuar me Referendum në vitin 1998, formulohet, fraza rilindase si më poshtë: Ne, Populli i Shqipërisë…..……me aspiratën shekullore të popullit shqiptar për identitetin dhe bashkimin kombëtar….. Eshtë produkti 100 vjeçar i Ndërgjegjes së Vrarë. Eshtë një rikthim në Kuvëndin e Vlorës, të Lezhës, të Bujanit, të Prizrenit, është një talisman vizionar që pret vetëm misionarë për tu realizuar. Sanksionimi në Kushtetutën e Shqipërisë i të drejtës për bashkim kombëtar, miratimi i kësaj të drejte me Referendum Popullor, pranimi i saj edhe nga ekspertët ndërkombëtarë të Komisionit të Venecies, përbën themelin mbi të cilin mund dhe ka nevojë të ndërtohet arkitektura e përfundimit të Kryengritjes së shqiptarëve.

Dialog me këdo, dialog për gjithshkaPor me çfarë mjetesh duhet të përfundojë Kryengritja? Më duhet të bëj një sqarim të domosdoshëm për lexuesin. Në trajtesë, nocioni Kryengritje, nuk ka të bëjë me përdorimin e dhunës, me përdorimin e armëve. Nuk ka të bëjë me kuptimin klasik të saj. Por me vetë thelbin e fjalës dhe jo me historikun e saj. Një komb i pabërë ka të drejtë të ngrejë krye. Ndërsa një komb që nuk ngrë krye (Krye-ngritje), ai komb duhet të iki, është i vdekur dhe i vdekuri nuk mund të qëndrojë me të gjallët. Për më tepër kur kemi të bëjmë me kombin shqiptar i cili është i pa bërë, jo vetëm për shkak të pafuqisë së elitave të tij, por edhe për shkak të mosmarrëveshjeve të të tjerëve. Sentenca shekullore e vendosur ne ballë të Kushtetutës se: Ne Populli i Shqipërisë…..……me aspiratën shekullore të popullit shqiptar për identitetin dhe bashkimin kombëtar…..; është kërkesa kryesore e Krye-ngritjes shqiptare. Arma kryesore e saj është dialogu. Dialog me këdo, dialog për gjithshka, edhe për thelbin e vetë Kryengritjes, pa vendosur fillimisht për asgjë. Sot shqiptarët nuk kanë më nevojë për Kallashnikovë. Ata e kanë Vizionin në Kushtetutë. Prandaj kanë nevojë për mision dhe misionarë. Dhe duhet ti kenë ata. Dhe do ti kenë ata.

Lajme.net

he me te lumte pena dhe mendja

[sulioti]

Shume e drejt cfare ka then Danaj,po cfare ti besh se ne vend te nacionalisteve(misonaret)kan marre pushtet, njeres te mafies nga njera an, dhe njeres fetar nga ana tjeter, qe une do ti quaja me te drejten time,misionar qe propagandojn kulture ,gjuhe,zakone te huaja etj etj.

[Glaukia88]

vetem nje gje ka mbetur, te ngrihemi te gjithe si nje trup dhe te luftojme per ate qe eshte me e shenjte per ne shqiptaret: Bashkimi Kombetar! Dhe nuk jane armet e vetmja menyre per te luftuar dikushpor eshte edhe fjala, pasi si thote edhe nje fjale e urte "fjala eshte me e rende nga guri" (dhe jo me nga plumbi)... PRANDAJ ZGJOHUNI SHQIPTAR...
KRENARSHQIPTAR

[murik]

Ky njeri flet te verteten.Se si do te shkoje halli i shqiptarve nuk dihet,por e verteta mbetet e vertete qofte e hidhur apo e embel.

[Gjinokastra]

Njerëz mos e kufizoni Iliridën , thjesht me Tetovë e Gostivar sot ! Nesër mund t'a kemi të gjithën !