Dy kronologji te shekullit XV-te qe permendin shqiptaret si "Ilir"

[land]

Dokumentacioni bizantin i kohës na
bën të njohur stacionimet e tyre të para,
territoret e dhuruara me dekrete perandorake
dhe vendbanimet e reja të krijuara
prej tyre në krahinat e Thesalisë, Beotisë,
Atikës, Peloponezit, Argolidhës, Korinthit,
Manit, në ishujt e Egjeut, Poros,
Specia, Eube e deri në Qiklade.
BANORËT E RINJ
NGRENË VENDBANIMET E
REJA
Këta emigrantë bëheshin kështu, në
shekullin e 13 dhe të 14, banorët e rinj të
territoreve të Greqisë mesjetare, duke krijuar
vendbanimet e reja, fillimisht të
varfra të thirrura "katund", të cilat i pagëzonin
me:
- të njëjtët emra si të vendbanimeve të
tyre të lëna pas në atdheun amë, të tillë si
Mallakasa (shih Mallakastra); Avlona (shih
Vlora); Kuçi (shih Kuçi) etj.
- me emrat e prijësve të tyre të njohur
Bua, (Gjin Bua Shpata) Malakasi Gjon
Mallkasi), Losha (Pjetër Liosha), Spata,
Meksi, Barbati, Lopsi etj.
- me emra shqip Pusi Thatë, Kroiza,
Bardhuna, Mandra, Vatha, Kryekuqi,
Kukleshi, Kuqi, Kapandriti etj.
Kjo farë aktive populloi masivisht
pjesën dërrmuese të territoreve të Greqisë,
sa aty nga mesi i shekullit XIV vetëm
në Peloponez ata përbënin një të tretën e
popullsisë së këtij vendi. (4) Beldicenau;
Recherches, 37, F II, 543.


Ps.Shih dhe

(Longnon, Jean; "Chronique de More",
ap. 6, 803)