Sytë e Kuajve

[nitROSHI]

------1------

Ti kurre nuk dite te puthje rete
Une kurre nuk dita te prekja qiellin
Mekatet tona i mori era
te gjithe i shohin tani
ne pa turp shohim njeri-tjetrin ne sy
Bashkohemi me turmen
tregojme njeri-tjetrin me gisht.

-------2------

Tingujt e harreses dhe ne
E une shume larg me nenqeshjet pas shpine luaj te heshturin
Te diturit imitojne njeri tjetrin
Te marret nuk dine se kujt duhet ti besojne
Tingujt e harreses dhe ne
E une shume larg nga ju mes jush
Imitoj te diturit
Te marret me mbajne hise
Cudi, mua me besojne!!!


Nje permbledhje krijimesh nga Arianit Roshi mund ta gjeni ketu

[nitROSHI]

Pasqyrim i poetit.

Ngrhinave te drites
tingujt vallezojne te lire.
Perpelitjet e fjaleve
dhe kafshimet e gjuhes ndodhen
ne boten e drite-hijeve
I lire sheh simetrit e tua
ngrehinave te drites
e sresht se rrezatuari tinguj.

[nitROSHI]

te vjetrat tesha dhe lukth i mendjes
qe te cembojne rehat ste lene
dhe bota e bushtrat sillen rreth tyre
e te ngaterrohen neper kembe

Ti njeh zemerimin dhe inatet
dhe kafshon ashtu sic di
ti urren sa njeqind djaje
e dashuron si perendi

Ti vjell ide, peshtyn flake
bota te njeh plake e te ri
ti vdes i thinjur per cdo mbremje
E cdo mengjes gdhihesh femije.

[nitROSHI]

Jete

Ne cep te oborrit nje arre
e nen arre nje stol i vjeter
mbi stol nje plak dremit


Ne dritare nje grua e re
shikon arren, stolin e plakun
dhe perkedhel barkun e mbushur me jete

[nitROSHI]

Pse jo???

Ti je nena e endrres sime
Qe indiani e peshkon me pupel
E hena ri-kendon driten qumeshtore
mbrapsht, ne syte e nevojave te trishta
mbi faqen e humbur ne erresire....
te veson ky perendim qarraman


Po ti pse shikon me sy kureshtare?
cfare kerkon prej meje?
Ti burre i vogel
qe ben balon kureshtjen tende

[nitROSHI]

Ky eshte shtatori i rinise sime te perjetshme, shtatori i mbushur me hapat e mij qe kundermojne eren e molleve te saj.
Ajo kishte trup murgeshe.
Gjinjte i kishte te fshehur, nen lekuren e verdhme.
Si nje femije i cmendur ulej lakuriq ne cepin e dhomes, qeshte me friken time.
Buzet i kishte te holla, fjalet zvarriste ne peshperitje te yndyrshme.
Nga makthi kthehesha ne pikture.

Nje grua floke kuqe, me sy te kalter fle nje kat me poshte.
Ajo pergjon qetesine e nates.
Une nuk jam bulkth.
I trembem vesheve, pergjimeve, dhe femrave me cizme lekure.

Mendimet vrasin njera tjetren.
Jane kanibale.
Ajo ngrihet ndaj te gdhire, dhe lahet me uje te ftohte.
Pastaj dridhet.
Me shikon me sy te trishtuar, e kerkon ta ngroh me trupin tim.

Ajo ka trup femije , vithe the shtypura, koke plot gunga dhe nje shpirt lakuriq, te mbuluar me nje flamur.
Nuk eshte flamur.
Eshte kemisha ime te ciles i mungon nje menge, nje menge per te bere gishtat e kembeve te saj.
Fytyren e ka plot quka, si negative i nje nate arabe.
Ajo gris rrobat, uleret si e cmendur dhe kur do te hesht kafshon jastekun e mbarsur me makthe.

Gruaja flokekuqe, na pergjon.
Gruaja flokekuqe, ne maje te gishtave, ndjek belbezimet e cmendurise se saj.

Une nuk mund te flase.
Jo me.
Eshte shtator dhe ndihem perjetesisht i ri.
Ne cepin e dhomes se mbushur me molle, ajo ulet lakuriq, dhe kendon nje kenge.
Gjinjte i ka te fshehur nen lekuren e verdhe, e ne vend te gishtave nje meng te kemishes sime.

[nitROSHI]

Pastaj ti do te ndezesh cigaren e pare te kesaj dite, e tek thith fliltrin e zverdhur do te reflektosh plot naivitet shperfilljen per te re'ne qe do te pjelle kjo dite.

E c'eshte kjo dite pa ty, pa kollen tende te mengjesit dhe renkimin e mbytur, pa silueten tende te thare qe pertueshem shkund lodhjen nga gjymtyret thatik.


Kjo dite eshte nje njolle e verdhe ne mushkrine e kesaj stine te thate.
Eshte depozita e mungesave te mia, ku ti stivos i humbur renkime , e suvaton te perditshmen me perseritje.
Kjo dite eshte mall per sekonden e qeshur te fiksuar ne fytyren tende.
Kjo dite eshte kafeja e hidhur qe te ben te mendueshem, qe te kryqezon mbi heshtje.
Kjo dite eshte hapi yt i padukshem mbi rrugen tere pluhur.
Eshte levizja e gureve te shahut, qe puthin mollezat e gishterinjve te tu.
Eshte tej-ngopja me aromen e embel te trupit tend, kur ti nden gjymtyret.
Kjo dite eshte mozaik rrudhash prej nga buron e shkuara jote.
Eshte mbremja ku mbeshtet koken dashuria ime.

Kjo dita pa ty eshte je film bardh e zi.
Kjo dite pa ty jam une, i heshtur, i humbur ne zbrazetine qe pjell mungesa jote.

[nitROSHI]

Perqafje

Fryme qiriri dhe heshtje.
Flutur krahedjedur, qe luan me flaken mashtronjese
flake mashtronjese qe vetevritet ne erresiren e dhomes
erresire e nginjur me konture sendesh
konture sendesh qe fshehin forma
forma qe shkrihen me terrin
terr qe kundermon fryme qiriri

Flutur krahedjegur ne krahet e mi
dridhesh si flake qiriu
konturet tona e gelltit erresira.

E gjitha kjo historia e nje perqafimi

[risela]

me pelqeu menyra e te shkruarit
keni nje pamje reale te krijimit te ngerthyer ne artin e te shkruarit thjesht dhe te kuptueshem,
pjesa e fundit ku fillon ky eshte shtatori i rinise sime te perjetshme,me kujton pak a shume menyren e te shkruarit te KADARESE
ne poezine laokonti
por me nje ndryshim se ju keni arritur ti jepni nje gershetim asaj qe duket ne ditet e sotme dhe asaj qe fsheh nje krijues
suksese ne punen tuaj
dhe ju pershendes me dy vargje te miat

NJE HENE E DERDHUR NE FLUTURIMIN E NJE ZOGU
SJELL PLUHURIN E NJE SHKRETETIRE
QE VERTITET NE GLOBIN E TRONDITUR TE NJE NJERIU TE GJYMTUAR
TE ETUR PER SHIUN E HARRUAR QE KURRE SE LAGU

nga RISELA

[nitROSHI]

Dritaret

Dritaret e mia kane buze
Bota jashte rrjep lekuren.
Njerez te avullt dalin
nga brazdat e ujeta,
brazdat krifebardha
kullojne deshira si tulipanet kokeprere.

Sendet rrjedhin nga zemra e mjegulles
pastaj thyhen brenda mundesise
per te qene me shume se sende

Dritaret e mia kane buze
Buze qe puthin gjithe boten
Sendet dhe koha
duan te me nxjerrin jashte perralles qe po jetoj.

Floklori Urban

Shtepine e ka ne nje cep te huaj.
Heret ne mengjes
madje para se te lind djelli ajo del ne dritare.
Floket e grinjte nden ne rrasat e ajrit,
qeteson syte ne ngjyrat e reja te dites.
Pastaj zbret ne rruge,
kerrusur brenda mendimit te saj,
shkon ne bark te qyteterimit,
kaluar mbi rrugen e gurte.
Ne duar ka nje shkop qe jeton,
e nder buze nje kenge qe ska me emer.
Ecen ecen ecen,
drejt vijes se holle te horizontit,
ndersa shnderrohet ne nje njolle qe jeton.
Laget nga shiu Folklori i gjalle i qytetit.

R 2
......................

Ajo mbyll syte.
Perplas barkun e saj mbas timit.
Nga fundi i tij nxjerr nje klithme.
Dhe kur ndjen te ndizet,
i jep vetes lirine te marr gjerat e mija.
Gjinjte i ka te mbushur me enderra.

Hyn brenda hapesires sime,
zhvishet ne nje cep te saj.
E shikoj tek kthehet ne objekt
Pa permasa, pa forme.
Dhe s’mund te me bind,
E s’mund te me vrase

Heshtur jeton brenda meje,
por une ndihem vetem.
Si ne nje panair dhembesh
qetesia kafshon shqisat.
Ajo me shtyn t’i kerkoj dicka
Qe ende s’di se c’eshte

Si besojme kohes
E prape jemi te vdekshem
Jemi me shume se njerez
Jemi me pak se vete
Gjithcka qe duam eshte brenda nesh
Ndersa ne kultivojme mohimet

Ajo eshte e imet si vesa
E imet si drita buze-mbremjes
Pafajsisht vesh me avull muret e shikimit tim
Pastaj me kerkon nje pale buze
Qe te puth kete pellg te marre
Te mbushur me pika te virgjera shiu

Ndjen nje trup te huaj ne bark
E ledhaton me hojezat e frymes se saj
Kur tingujt perserisin veten
Nis kengen e saj te heshtjes
beson ne syte e mij.
E une lus zotin te me fale verberine

Ska me kohe!
Edhe pse jemi te vdekshem,
dielli lind e perendon vec per ne.
Me gugatjet e drites
behemi serish femije.
Koha fillon nga e para numerimin e enderrave

Nata

--------------------------------------------------------------------------------

Endet nata
pa ngjyra
pa fryme zjarresh
dhe aq me teper pa zera
nuk duhet asgje per te endur naten.
Vec sy te forte
Qe ne sythat e erresires te gozhdojne krisjen e drites.

Endet nata
Ne vegjen e kohes
Gishtat e shkathet
Kapin fillin e zi te territ
dhe pasi e lepijne me gjuhen e gjate te njohjes
E perkedhelin me dashurine e pasionin e te verberit
lekuren e saj fildish te zi qe pafundesisht endet.

Nata plaket
Rrudhet, e mbushet me dregëza yjesh
Humbet brenda vetes
Mbulohet nga jarget e drites se llumbët.
Mengjesi i turbullt me duart e shkathëta
terheq fillin e saj te zi
drita e çmendur natën ç'thur

Hena
--------------

Hene e verber
shteg i ajert
gjithcka ne cep te dhomes time te ndyre
Nje trup i akullt femre
si nje ushtri brinjesh
mbushur me fryme.
Gjinj gjinj gjinj
Hena qorre
Ne surrat te qiellit si nje gelbaze peshtyre.

Shikim pafajshem
Ne nje ballkon spitali
Duar hijesh te gjalla
mjelin driten e njelmt
nga gjinjte e diteve te tyre.

Nuk kam asgje per te thene
Vargu i mendimit tim shtegtoi
Drejt koheve te ngrohta
Ne kete stine te ftohte
as kembet s’mund te ngrohe
Edhe pse kembet duhet
te kisha ngrene kohe me pare
Per ti shpetuar kurthit te rutines se marre

Jam kaq i qete
sa mund edhe te kem vdekur.

Ne koken time zhvishet kjo stine e thate
Mekanizmi i jetes sime eshte nje klishe
Nje klishe qe ka frike te flase
Te thote historine e britmes se vete
Nen kete ritem te lodhur, pederast.
Dhe asgje me shume
E urrej kete zbrazeti
Nuk ka as yje ne qiell
Dhe as hene
Qofte edhe nje hene te ftohte
Hena ka emigruar ne dhomen time te ndyre
Henen gelbaz
Ne oturaken e dhembjes time kam peshtyre.
Mbi shpinen e nates
Ka vetem kercime
Zera te uritur qe sthone asgje
Dhe heshtje qe cirret.

Te diturit kultivojne heshtjet e tyre
Por mua me duhet nje ulerime
te zgjoj veten.
Me duhet epsh.
Nje trup i fryre femre
Qe me leshin e saj te ashper te mbath gjuhen time
Gjuhen time te leshterikte.

Nuk ka me asgje brenda ketij trupi te ftohte.
Duart e mija nuk mund te prekin asgje
Duart e mija mjelin gjinjte e dites
Shtellunga te ftohta drite
Me derdhen ne fytyre
Pastaj drita cjerr shikimin tim
Do te perlotem e di
Edhe pse eshte nje stine e thate
Nje stine pa lot.
Drita kthehet ne njolle.
Mbi lekuren time te zbehte
Emigrojne njolla te verdha nikotine

Bota ime eshte e varfer
as nje karrige nuk mund te gjesh ne te
shpirti im rri ne kembe
shpirti im ecejak
Oturakun e dhembjes time
Hena si menstruacion perflak
Shpirti im nervoz me shikon drejt e ne sy
shpirti im 50 grosh
i blere ne nje dyqan te dorers se dyte

ai pastaj u ngrit nga hiri i trupit te tij
dhe pasi piu nje cigare
vendosi te vdese perseri

Hene e verber
shteg i ajert
gjithcka ne cep te dhomes time te ndyre
Nje trup i akullt femre
si nje ushtri brinjesh
mbushur me fryme.
Gjinj gjinj gjinj
Hena qorre
Ne surrat te qiellit si nje gelbaze peshtyre.