Biografitë e Figurave Eminente Ne Islam!!!

[fisniku-student]

Ne kete temë do paraqiten te dhenat apo biografitë e Figurave me eminente,veprat e te cileve kan hyre ne analet e historis Islame,,Ata qe kan dhene kontributin e tyre te pashoq qe ta perhapin te verteten Islamin...

Perpos qe mund te lexoni kete shkrime mundeni edhe ju te postoni ndonje te dhene qe paraqet biografin e ndonje figure te rendesishme ne Islam...

Qellimi i hapjes se kesaj teme eshte Informimi me biografitë e Figurave te cilet kanë zene vend te Historine pasur Islame.

[fisniku-student]

EBU BEKËR
(r.a.)

Ebu Bekri është Abdull-llah ibën Ebi Kuhafe Et-tejmi. Llagapin Ebu Bekër e mori për atë shkak se ka qenë i pari prej burrave që ka pranuar Fenë Islame. Më vonë, Muhammedi a.s. i dha edhe llagapin Es-Siddik që do të thotë dashamirë i së vërtetës, i sinqertë.

Imam Sujuti thotë se Ebu Bekri r.a. ka lindur dy vjet pas Muhammedit a.s. dha ka vdekë në moshën 63 vjeçare. U rrit në Mekkë nga e cila nuk largohej përveç se për çështje tregtare. Ka qenë tregtar i mirë, por me përqafimin e Fesë Islame me tregti fitonte aq sa i nevojitej për nevojat familjare. Ndërsa për hirë të Fesë Islame ka shpërndarë gjithë pasurinë e vet.

Ebu Bekri r.a. ka qenë shoku i pandarë i Muhammedit a.s. e në mungesë të Muhammedit a.s. e ka zavendësuar atë në namaz. Kështu ngjau edhe kur u sëmurë Muhammedi a.s. para tramsferimit të tij në Botën tjetër - Ahiret.
Ebu Bekri ka qenë ai që e shoqëroi Muhammedin a.s. në rrugë për në Medine dhe në shpellën e kodrës Thevër. Për këtë gjë All-llahu xh.sh. Në Kur'anin Famëlartë, thotë: „Atëherë me të ishte vetëm shoku i tij, kur ishin të dy në shpellë dhe kur i tha shokut të vet: „Mos u brengos, All-llahu është me ne! Andaj All-llahu e qetësoi atë" (IX,40).
Të gjithë tradicionalistët janë të mendimit se njerëzit më të mirë pas Muhammedit a.s. kanë qenë: Ebu Bekri, Umeri, Othmani dhe Aliu r.a.

ZGJEDHJA E EBU BEKRIT PËR HALIF (632-634)

Muhammedi a.s. nuk caktoi pas vdekjes së tij atë, por këtë çështje e la ta zgjedhin vetë muslimanët.

Pas vdekjes së Muhammedit a.s. nuk ishte e mundur që të lehet shteti pa udhëheqës, prandaj para se të përfundonte varrimi i Muhammedit a.s. disa personalitete prej radhëve të Ensarëve dhe Muhaxhirëve tobohen afër shtëpisë së Sa'd ibën Ubades, në Sekife Beni Saide për të zgjedhë halifin - zavendësin e Muhammedit a.s.

Dëshira e Ensarëve ishte që ta zgjedhin Sa'd ibën Ubade i cili u mbajti një fjalim në të cilin tha se kjo e drejt u takon vetëm atyre, për arsye se ata e kishin ndihmuar dhe mbrojtur Muhammedin a.s.

Pasi që u informuan për këtë tubim të parët e Muhaxhirëve: Ebu Bekri, Umeri etj. të cilët së shpejti shkuan në Sekife Beni Saide. Umeri u përgatitë që në këtë rast të fliste diçka, por Ebu Bekri nuk i dha leje.

Ebu Bekri ishte njeri i mençur dhe i butë. Së pari e falenderoi All-llahun xh.sh. e pastaj i përmendi meritat e Muhaxhirëve, përmendi se ata janë të parët të cilët kanë përqafuar Fenë Islame dhe se për hirë të saj kanë përjetuar të gjitha mënyrat e mundimeve dhe torturave. Pastaj përmendi meritat e Ensarëve ashtu që nuk la gjë pa përmendë. E më në fand u tha se Muhammedi a.s. ka thënë: „Imamët, udhëheqësit janë prej kurejshitëve", pra le të jenë prej nesh emirët e prej jush vezirët.
Pasi që Ebu Bekri e përfundoi fjalimin, ngrihet Habbab Bin Mundhiri anëtarë i fisit Hazrexh dhe filloi t'i nxitë Ensarët me qëllim që të mos lejojnë të kaloj udhëheqsia e shtetit në duar të Muhaxhirëve. Ai në mes tjerash tha: „Ju jeni më të fortë, më të pasur, në numër më shumë dhe më me eksperiencë". Kurse më në fund u tha se nëse nuk pëlqejnë të marrin pushtetin në duar të tyre atëherë le të jetë prej Ensarëve një emir dhe prej Muhaxhirëve një emir. Mirëpo, këtë e kundërshtoi Umeri r.a. i cili tha se dy emira nuk mund të udhëheqin në të njëjtën kohë. Pas اalëve të Umerit, Habbabi përsëri iu drejtohet Ensarëve duke i këshilluar që të mos lëshojnë prej duarve këtë gjë dhe mos t'u vënë veshin fjalëve të Umerit.

Kështu në mes Umerit dhe Habbabit u zhvillua një dialog i gjerë, ndërsa më vonë ndërhyri Ebu Ubejdja i cili kur pa se çështja filloi të marrë një kahje tjetër u drejtu kah Ensarët me këto fjalë: „O Ensarë ju keni qenë të parët që e keni ndihmuar dhe përkrahur Muhammedin a.s., e mos bëheni edhe të parët që do të bëni ndryshime". Pastaj u ngrit në kembë Beshir ibën Sa'di, anëtar i fisit hazrexh i cili në mes tjerash u tha ensarëve se Muhammedi a.s. është prej fisit kurejsh dhe se fisi i tij meriton te udhëheqë më shumë se të tjerët, pasha All-llahun xh.sh. unë nuk do të kundërshtoj kurrë në këtë gjë. Frikoheni prej All-llahut xh.sh. e mos iu kundërshtoni dhe mos konfrontoheni me atë. Ndërsa Ebu Bekri pas këtyre fjalëve tha: „Qe ku është Ebu Ubejdja, e qe ku është Umeri, zgjedhni cilin të doni prej këtyre të dyve". Umeri dhe Ebu Ubejdja njëzërit iu përgjegjën duke thënë: „Jo pasha All-llahun nuk mund ta marr një gjë të tillë përsipër kur ti je më i miri i Muhaxhirëve, shoku i Muhammedit a.s. në shpellë, zëvendësi i tij në namaz e namazi është obligimi më i vlefshëm i muslimanëve, e kush pra mund ta marrë këtë gjë përsipër para teje"! Shtrie dorën ta japim besën (të të njohim për halif). Më vonë ia shtrinë dorën Umeri, Ebu Ubejdja dhe Beshir ibën Sa'di e më vonë edhe të pranishmit e fisit Evs, edhe pse disa ekstremistë përdorën disa fjalë të papëlqyeshme.

Në këtë besëlidhje nuk mori pjesë vetëm Aliu r.a. dhe ata që ishin me te sepse ata ishin të zënur me përgatitjen e Muhammedit a.s. Mirëpo, më vonë edhe ai i shtrini dorën Ebu Bekrit dhe e njohu për halif, zëvendës të Muhamedit a.s.

Një ditë pas zgjedhjes në Sekife, bëhet besëlidhja universale në xhami ku ngritet dhe mban një fjalim Umeri r.a. dhe pas fjalimit u tha njerëzve: „Ngrituni dhe shtrinja dorën Ebu Bekrit". Kështu të gjithë njerëzit e pranuan Ebu Bekrin udhëheqës të Shtetit Islam.

Përfundojmë këtë rrëfim me fjalimin e Ebu Bekrit që e mbajti pas zgjedhjes. Fjalim ky, që arsyeton konceptin e udhëheqësisë supreme të muslimanëve të parë dhe bazat e politikës universale të Ebu Bekrit.
Ebu Bekri në fillim si zakonisht e falenderoi All-llahun xh.sh. e pstaj tha: „O njerëz jam zgjedhur udhëheqësi i juaj edhe pse nuk jam më i miri në mesin tuaj. Nëse pra sillem mirë, më ndihmoni e nëse sillem keq më përmirësoni. E vërteta është besë (amanet), rrena është tradhëti, ai i cili në mesin tuaj konsiderohet i dobët te unë është i fuqishëm, kurse i faqishmi te ju, i dobët konsiderohet te unë. Nuk ka popull (në Botë) që i ka ikë luftës në rrugë të All-llahut, e që mos ta ketë mposhtur atë All-llahu xh.sh. Më dëgjoni gjersa unë e dëgjoj All-llahun xh.sh. dhe të dërguarin e Tij, e nëse unë nuk e dëgjoj, atëherë mos më dëgjoni edhe ju mua. Ngrituni për namaz, All-llahu ju mëshiroftë".

Pas këtij fjalimi u priu Ebu Bekri njerëzve në namaz e pas namazi kthehet në shtëpinë e vet.

SHTETI ISLAM NË KOHËN E EBU BEKRIT

Muhammedi a.s. para vdekjes përgatiti një ushtri për në kufi të Sirisë dhe si komandant të saj e emëroi Usame ibën Zejdin, i cili edhe pse ishte i ri, ishte i aftë. Ndërkohë vdiq Muhammedi a.s. e ushtria ende nuk ishte nisur për në vendin e caktuar.

Pas vdekjes së Muhammedit a.s. filloi të ndryshojë gjendja në Gadishullin Arabik, për arsye se u paraqitën në skenë tre grupe njerëzish: në grupm e parë bënin pjesë ata që refuzonin dhënien e zekatit, duke menduar se zekati kishte qenë obligim gjersa ishte gjallë Muhammedi a.s., grupin e dytë e përbënin ata që e kishin pranuar Fenë Islame formalisht për qëllime tjera. Ata pretendonin se janë pejgamberë, e ndër ta më i rrezikshëm ka qenë Musejleme El-Kedh-Dhabi, i cili arriti të fitojë shumë ithtarë të vet pas vdekjes së Muhammedit a.s. Kurse në grupin e tretë bëjnë pjesë shumë fise tjera arabe të cilat hoqën dorë nga Feja Islame, pasi që rishtazi kishin ardhë në Fenë Islame, sa për sy e faqe.

Duke parë gjendjen e acaruar, shokët i propozuan Ebu Bekrit r.a. që ushtria e përgatitur për në kufi të Sirisë të mbetet brenda në Medine, njëherit edhe komandanti i saj të zëvendësohet me një tjetër i cili do të jetë më i vjetër se Usamja. Mirëpo Ebu Bekri i rrefuzoi të dy propozimet dhe për këtë të fundit tha: „(Si mundet) që Muhammedi a.s. ta emërojë e Ebu Bekri ta largojë"!? Para se të niset ushtria e përgatitur për në Siri, Ebu Bekri i këshilloi ushtarët duke iu thënë: „Mos e theni besën e dhënë, e mos detyroni kend në fe. Mos bëni kërdi në të vrarët e as mos i vritni fëmijët, gratë dhe pleqtë. Mos i pritni drunjtë dhe mos i digjni të mbjellurat. Mos i therni delet, gjedhet e devet, përveç sa keni nevojë për ushqim. Do të kaloni pranë disave, të cilët janë të vetmuar në banesat e tyre, leni të qetë ata dhe atë që ata e meritojnë ".

Pasi që Ebu Bekri iu dha fund luftërave kundër renegatëve (murtedëve), i dha urdhër komandantit suprem të ushtrisë muslimane, Halid b. Velidit që t'i shpallë luftë Persisë për të çlimar fisin arab Menadhire i cili ishte nën sundimin persian. Pasi që arriti Halidi në kufirin e Irakut, i dërgoi letër mëkëmbësit persian, Hormuzit, në të cilën i tha: „Prano Islamin të shpëtosh. Nëse jo, atëherë prano protektoratin e Shtetit Islam dhe paguaj tatimin, e nëse edhe këtë nuk e pranon, atëherë mos mallko kend tjetër pos veten, sepse unë kam ardhur me një ushtri e cila e do vdekjen aq sa ju e doni jetën".

Hormuzi e filloi luftën me të cilën humbi shumë ushtarë. Sipas Taberiut, thuhet se numri i ushtarëve ka qenë afro 30 mijë vetë por edhe vet Hormuzi humbi jetën në dyluftim me Halid b. Velidin.
Pasi që ushtria e Hormuzit humbi luftën, i arriti në ndihmë ushtria persiane me të cilën u ndesh Halid b. Velidi dhe e fitoi. Në përleshjet e mëvonshme gjithnjë ngadhnjente ushtria muslimane, e më në fund u vendos në Hira dhe filloi rrethimm e saj. Banorët e Hirës kur panë fitoret e muslimanëve vendosën që të mos luftojnë, por të dorëzohen dhe të paguajnë tatim një shume prej 120.000 dirhem në vjet. Ky ishte tatimi i parë të cilin Shteti Islam e ka marrë prej dikujt.

Edhe disa vende tjera vepruan ashtu siç veproi Hira, por ushtria muslimane gjithnjë ngadhnjente. Përafërsisht me një ushtri të vogël në krahasim me atë të armikut, Halid b. Velidi arriti që për 14 muaj të përvetësojë në Irak luginën e lumit Eufrat.

Nën sundimin e bizantinëve jetonte fisi Gasanë. Ebu Bekri mendoi edhe për këta, andaj kah fundi i viti 12 pas Hixhretit (633 miladi), dërgoi kundër Bizantit katër ekspedita, gjithsejtë 36.000 ushtarë.
Ushtrisë së cilës i priu Amër b. Asi ia caktoi Palestinën, Jezit b. Sufjanit ia caktoi Damaskun, Ebu Ubejdes Humsin ndërsa Sherhabilit Trans Jordaninë.

Kur dëgjoi mbreti bizantin, Herakli, për arritjen e ushtrisë muslimane, formoi një ushtri të madhe dhe si komandant të saj caktoi vëllaun e vet Teodorin.

Me të dëgjuar komandantët e ushtrisë muslimane për përgatitjen ushtarake të Heraklit, i dërguan letër Amër b. Asit dhe e pyetën për mendimm e tij. Ai u skroi: „Mendimi im është të bashkoheni". I të njëjtit mendim ishte edhe vetë halifi, Ebu Bekër, i cili iu dha urdhër që të tubohen në Jermuk dhe aty ta falin namazin.

Në muajin sefer, muslimanët kërkuan ndihmë prej Ebu Bekrit, e ai i shkroi letër Halid b. Velidit që të niset me ushtrinë e tij ngadhnjimtare në drejtim të Sirisë. Ushtria muslimane u vendos në luginën e lumit Jermuk, e me të arritur Halid b. Velidi me ushtrmë e vet, e zgjodhën atë komandant të ushtrisë muslimane.

Halid b. Velidi e bashkoi tërë ushtrinë muslimane duke i këshilluar ata se vetëm në këtë mënyrë do të munden më lehtë të fitojnë armikun.
Ushtrinë e ndau në çeta, ashtu që në anën e djathte caktoi dhjetë çeta në krye të së cilave e emëroi Amër b. Asin, në anën e majtë po ashtu caktoi dhjetë çeta dhe si komandant të tyre e emëroi Jezi b. Sufjanin ndërsanë mes tyre caktoi tetëmbëdhjetë çeta në krye të së cilave e emëroi Ebu Ubejden.

Ushtria muslimane numëronte 40.000 ushtarë ndërsa pala kundërshtare numëronte katër herë më tepër se ushtria muslimane.
Njëri prej ushtarëve iu drejtua Halid b. Velidit me këto fjalë: „Sa shumë janë bizantinët e sa pak janë muslimanët", Halidi i tha: „Sa pak janë bizantmët e sa shumë janë muslimanët, sepse ushtarët shtohen me fitore kurse pakohen me disfatë".

Më 21 të muajit Xhemadel Ahir të vitit 634 u ndeshën dy ushtritë. Përleshja zgjati plot një ditë e një natë në të cilën ngadhnjeu ushtria muslimane edhe pse bizantinët ishin në numër më shumë. Prej palës muslimane ranë dëshmorë - shehidë arfo 3.000 vetë. Ndërsa prej armikut, sipas Taberiut ranë 12.000 vetë, në mesin e të cilëve u vra edhe komandanti i tyre Teodori.

Kur dëgjoi Herakli për disfatën e ushtrisë së vet, tha: „Lamtumirë për jetë Siri".

Gjersa ishte ende duke u zhvilluar beteja, nga Medinja vjen lajmi për vdekjen e Ebu Bekrit dhe për zgjedhjen e Umerit r.a. për halif.

KODIFIKIMI I PARË I KUR'ANIT (A.SH.)

Siç kemi përmendur më lartë, Muhammedit a.s. iu shpall Kur'ani Famëlartë nga All-llahu xh.sh. për 23 vjet me rradhë.

Çdo ajet që i zbritte Muhammedit a.s., muslimanët që dinin shkrim-lexim e shkruanin, gjersa shumë të tjerë e mësonin përmendsh.
Vetë Muhammedi a.s. çdo ajet të Kur'anit ia ka diktuar sekretarit të vet, Zejd b. Thabitit. Kur'ani është shkruar në papiruse, fashë të lëkurës, brinj delesh, gjethe të hurmës dhe pllaka të gurit të bardhë.
Gjatë jetës së Muhammedit a.s., në Medine ka pasur shumë prej atyre të cilët e kanë ditur Kur'anin përmendsh, ndërsa të gjithë ata që kanë ditur shkrim-lexim kanë shkruar disa sure (kaptina) po bile edhe të gjithë Kur'anin dhe me ndërgjegje të plotë e kanë ruajtur. Kur Muhammedi a.s. mbaroi misionin e vet dhe u transferua në botën tjetër, askush nuk mendoi për tubimin e Kur'anit në një libër të veçantë, po bile as vetë Muhammedi a.s. nuk e bëri një gjë të tillë, po edhe pas vdekjes nuk porositi. Mirëpo, pas betejës së Jemames, ku ranë dëshmorë 70 hafiza të Kur'anit, Umeri r.a. kërkoi prej Ebu Bekrit r.a. që të marrë iniciativën për tubimin (kodifikimin) e Kur'anit në një vend dhe ta ruajë në një vend të sigurt.

Ebu Bekri në fillim ishte i luhatshëm dhe thoshte: „Si mundem të marrë përsipër një gjë të këtillë për të cilën kurgjë nuk ka folur Pejgamberi a.s."

Por, kur Umeri r.a. e bindi atë se me humbjen e hafizëve të Kur'anit mund të vijë në pyetje edhe vetë autencititeti i Kur'anit, pasiqë papirusët dhe fashat e lëkurës në të cilët ishte shkruar shpallja lehtë mund të humbeshin, Ebu Bekri e pranoi dhe e thirri sekretarin kryesor të Muhammedit a.s., Zejd b. Thabitin dhe ia besoi këtë detyrë.
Mes tjerash Zejd b. Thabitit i tha: „Ti je djal i ri dhe i mençur, nuk dyshojmë në ty gjersa ti e ke shkruar Shpalljen e Pejgamberit a.s. dhe e ke përcjellë atë, tuboje pra". E pastaj Zejdi tha: „Për All-llahun, sikur të më obligonin të luaj kodrën nga vendi i vet, nuk do t'ishte më rëndë për mua se kjo që më urdhëroi Ebu Bekri për tubimin e Kur'anit". Zejd b. Thabiti, pas urdhërit të halifit e formoi komisionin prej njohësve të mirë të Kur'anit në mes të cilëve kanë qenë Ubejd b. Kabi, Aliu r.a. dhe katër Abdull-llahët të cilët kanë qenë të njohur si hafizë më të mirë.
Komisioni e filloi punën e vet nën kontrollin e Umerit. Të gjitha papiruset, fashet e lëkurës etj., në të cilat ishte i shkruar Kur'ani, Zejdi i solli dhe ia dorëzoi komisionit. Përveç asaj, Bilalli, muezini i Muhammedit a.s. prej një vendi të lartë i thirri të gjithë besimtarët që kush ka të shkruar Kur'anm ose ndonjë sure ose ndonjë ajet të tij, t'i sjellin në xhami dhe t'ia dorëzojnë komisionit.

Të gjithë besimtarët e sidomos gratë që kishin pjesë të shkruar të Kur'anit, sollën shumë materiale të cilët i rregulloi komisioni, pasi që u vërtetua autencititeti i tyre duke krahasuar dhe dëgjuar hafizat, komisioni kaloi në punë.

Umeri r.a. për çdo ajet të shpallur kërkonte dokument të shkruara dhe dy dëshmitarë, kërkonte se kur është shpallur ajeti dhe shkakun e shpalljes së tij. I vetmi ajeti 129 i sures së nëntë është gjetur vetëm te Huzejme ibën Thabit Ensariu, e pasi që ai ishte besimtarë i vërtetë dhe i besueshëm, u pranua prej tij ky ajet edhe për atë ajet nuk janë gjetur dy argumente të shkruaia.

Pas një pune të gjatë dhe të ndërgjegjshme, komisioni ia dorëzoi Umerit r.a. Kur'anin e shkruar në suhufe - fletë të posaçme.
Komisioni nuk i është përveshur punës që rradhitja e sureve të bëhet në mënyrë kronologjike.

Pasi qe Umeri r.a. edhe një herë i lexoi fletët, suhufet në prezencë të shokëve më të vjetër të Muhammedit a.s. dhe të katër hafizëve të lartshënuar, ia dorëzoi krejt Kur'anm e tubuar Ebu Bekrit r.a..
Ebu Bekri, këto fletë i ruajti gjer në atë moment, kur muslimanët një ditë para vdekjes së tij e njohën Umerin për halif. Pastaj Ebu Bekri ia dorëzoi Umerit, e Umeri i ruajti gjer në vdekje, ndërsa pastaj duke mos ditur se kush do të zgjedhet halif pas zgjedhjes së tij, ia dorëzoi bijës së vet Hafsës, bashkëshortes së Muhammedit a.s. Ajo e varrosi në tokë në dhomën ku ishte i varrosur Pejgamberi a.s. (Reudatul - Mutahhere).

[fisniku-student]

Ebu Hanifeja


Numan Ibn Sabit (Ebu Hanifja apo Imam Azem) është i lindur në Kufe në vitin 80 H apo 690. Babai i tij ishte Persiani cili pasi pranoi Islamin u shpërngul në Kufe ku pati rastin dhe ta takoj dhe halifin e katërt Ali Ibn Ebi Talibin. Ebu Hanifja pjesën më të madhe të jetës së tij e kaloi në Kufe qytet i cili mbas Medinës ishte qendër kryesore shkencore . Në moshë të re Ebu hanifja u morr me tregti por studimet për të ishin prefesioni më i dashur. Prandaj, lë tregtinë dhe i dedikohet kryesisht studimit të drejtësisë simbas udhëzimit të dijetarit Sha’bia. Ka mësuar pranë Hamad Ibn Suleimanit (120 – 737) dhe dijetarëve të tjerë të Kufes por për kërkim të diturisë ai nuk hezitoi edhe të udhëtoj ashtu që ai ishte edhe në Basra, Meke dhe Medine ku është takuar me dijetarë më të mëdhej të asaj kohe.
Për diturinë, mençurinë dhe zgjuarsinë e tij më së miri tregojnë fjalët e Imam Shafiut i cili thotë:" Sikur të thonte Ebu Hanifeja për një gjë se është nga ari ai mund ta vërtetonte atë."
Banorët e Kufes Ebu Hanifen e kan quajtur "Alim botërorë" duke patur nder dhe krenari që të rrinin në shoqërinë e tij. Ai i ka parë dhe është takuar me katër sahabe (shokë) të Pejgamberit e që janë Enes ibn Malik, Abdullah ibn Aufa, Sehl bin Abdul Ba’di dhe Ebu Fadl Amir bin Vaila. Tek ai morën mësime mbi 4.000 vetë të cilët më pas ishin dijetar dhe alima të medhenjë.
Ebu Hanifeja, për një kohë të gjatë derisa i mungonte profesori i tij Hammad, mbajti ligjerata duke e zëvëndësuar atë në Katedrën e drejtësisë.
Sa ishte i ri Ebu Hanifeja gjith e ëndërronte karriken e profesori e kur një ditë atë ia ofruan ai e refuzoi duke u kujtuar se nuk është i rritur për të. Por me insistimin e shum shokëve atë e pranon. Abul-Muhasin e tregon kështu: "Diku ato kohra Ebu Hanifeja ëndërron sesi hap varrin e Pejgamberit. Zgjohet nga gjumi i friguar duke mënduar se ëndrra ishte porosi nga Lartë se ai nuk është i denjë për atë detyrë. Por, spjeguesit e ëndrrave i thonë se ajo do të thotë ringjallje e rrëmbit të vdekur të diturisë. I kënaqur Ebu hanifeja pranon detyrën e mësimdhënjes. Këtë ëndërr e transmetojnë të gjithë historianët dhe muhadithinët. Kështu Ebu Hanifeja bëhet pasardhës i mësuesit të tij (Hammadit) dhe profesori më i ndëgjuar i shkencave të drejtësisë, jo vetëm në Kufe por edhe në tërëqytetet e Halifatit Islam.
Nuk ekzistonteasnjë pjesë e botës Islame, përveç Spanjës që nuk m ësoheshin mësimet e Ebu Hanifes dhe është e pamundur që të numërohen vendet nga të cilët vini studentëtë që të mësojnë tek ai, por shkurtthënë kufijtë e drejtorit të tij si mësues ishin të njejta me kufijtë e territorit të Halifetit.
Gjatë kohës së sundimit të Halifes Mervan u paraqiten shumë trrazira në gjithë Irakun, në veqanti në Kufe, të pa kënaqur me sundimin e Halifes. Që të qetësoj popullin e pakënaqur, mervani, emëron Jezid b.Omer b. Hubejrin për gorvenator të Irakut. Jezidi njeri i zgjuar, trim, i dashur dhe me prejardhje fisnike me kujdes e studjoi të gjithë strukturën e administratës së Mirvanit dhe erdhi në konkludim se asaj i mungon pjesa fetare. Prandaj ai vendosi që uhëheqësinë e tij ta ndërtoi mbi shtyllat e Islamit dhe në vendet e rëndësishme politike ti emëroj njohsit e shquar të fikhut siç ishin Ibn Ebu Leila b.Shubrama, Davud b.Hindi dhe Ebu Hanifja. Ebu Hanifes i ofron vend të lartë në pushtet si dhe në vendin e arkatarit kryesor, por ai e refuzon. Jezidi betohet se atë do ta detyroj, kurse shokët e tij (Ebu Hanifes)u munduan që tia mbushin mendjen që ta pranoj.
Ebu Hanifja ishte këmbëngulës në vendimin e tij. "Sikur Jezidi të kërkonte nga unë" thotë ai, "që për atë ti numërojë dyert e xhamisë nuk do të pranoja e jo më që të lëshoj vendime në emër të tij për denim me vrasje të cilido musliman." Jezidi ishte aq i hidhëruar me Ebu Hanifen saqë urdhëron që të burgoset me dënim që çdo ditë të rrahet 100 herë me kamxhik. Është e pabesuar por e vërtetë se ky denim është ekzekutuar. Ebu Hanifja asnjëherë nuk lëshoi por Jezidi ishte ai i cili lëshoi, u detyrua që të heqë vendimin për këtë dendim. Mbas lirimit Ebu Hanifja shkon në Meke ku qëndron atje deri në vitin 136 H.
Imam Ebu Hanifja lëshon Mekën me ramjen e Dinastisë Omaijde dhe që nga atëhere jeton në Kufe. As në kufe ai nuk gjen qetësi. Për shkak të ndikimit të madh që kishte tek populli shumë herë dyshohej se për pjesmarrje në trazirat në atë vend. Prandaj Halifja Abasit Zhafer Ebu Mensur kërkon nga governatori i Kufes që tia bien Ebu hnifen tek ai dhe ta vendosi prkrye gjykatës.
Me paraqitjen e Ebu Hanifes në pallatin e halifes atë e prezantojnë me këto fjalë: "Ky njeri është dijetari më i madh". Si përgjigjje në një pytje të mensurit, Ebu Hanifja, ia tregon emrat e mësuesve të tij ku zingjiri i tyre shkon deri tek shumë sahabe të Pejgamberit a.s.. Mensuri iu afron postin e krye-gjykatësit me fjalë "Do jesh Kadi (gjykatës)" Ebu hanifja refuzon duke thënë se nuk është për atë post. I hidhëruar, Mensuri bërtet: "Ti je rrenacak" "Në qoftë se jam rrenacak", ia kthen Imami, " atëherë është e vërtetë deklarata ime se unë nuk bëj për postin kadi, sepse rrenacaku nuk mund të emërohet kadi."
Edhe pse Ebu Hanifja përfundon në burg (në vitin 146 h.), Mensuri nuk ishte i qetë. Vazhdon që ta poshtërsoj në gjithë halifatin e në veçanti tek dijetarët e asaj kohe. As kjo nuk mjaftonte që ai të qetësohej dhe kështu ai jep urdhër që ai të helmohet. Kur Ebu Hanifja e ndien efektin e helmit ulet në lutje ku edhe vdes, në muajin Rexhep të vitit 150 h.
Lajmi për vdekjen e tij u hap porsi zjarr i tëbuar me çrast u burgosën me qindra vetë. Kadija i qytetit Hasan b. Ammarah, duke ia larë trupin thotë : "Pasha Allahun ti ishe fakihu dhe njeriu më i devotshëm i kohës sonë. I kishe të gjithë kualitetet të njeriut të madh. Me të vërtetë ishe aq i madh saqë askush mbas teje as që mund të shpresoj se do të arrijë madhësinë tënde." Gjatë larjes së trupit të tij u bashkuan aq shumë njerëz saqë xhenazën e parë ia falën 50 mijë vetë. Njerëzit vini vazhdimisht saqë xhenazja e tij u fal 5 herë kurse varrimi u bë vetëm në mbrëmje.

[fisniku-student]

Othmani (r.a)

Osman Ibn Affan

Jeta e tij para Islamit

Hazreti Osmani (r.a.) i përkiste një familje fisnike Kurejsh në Mekë. Prejardhja e tij stërgjyshore lidhej me atë të Profetir a.s. në gjeneratën e pestë. Ai i përkiste familjes Umajah nga Kurejshët, familje e njohur dhe e nderuar gjatë ditëve para Islami në Mekë. Në betejën e famshme të Faxharit, kryekomandanti i ushtris së Kurejshëve, Harb Umajah ishte nga familja e tij. Pasardhësit e kësaj familjeje më pas janë të njohur si Benu Umajah ose Emevijët.
Hazreti Osmani lindi në vitin 573. Kunija e tij ishte Ebu Amr dhe babai i tij quhej Affan Abdul As. Ai nihej me emrin Osman Affan. Osmani ishte një nga të paktët në Mekë që dinin shkrim leximin. Kur u rrit vazhdoi tregëtinë me pëlhura e kështu u bë shumë i pasur. Ai përdorte pasurinë në rrugë të mirë dhe gjithnjë ndihmonte të varfërit. Ishte njeri i qetë dhe zemërbutë si dhe nuk ngurronte të shpënzonte paratë e tij kur shihte ndonjë njeri në vështirësi. Për shkak të cilësive të tij fisnike mekasit kishin shumë respekt për të.

Pranimi i Islamit
Hazreti Osmani pranoi Islamin kur hazreti Ebu Bekri ia predikoi atë. Ai ishte një nga ata muslimanë që e pranuan Islamin në ditët e para të tij. Megjithëse Benu Hashim (Familja e Profetit) ishin rival me Benu Umejen (Familja e Hazreti Osmanit) dhe këta të fundit ishin në fuqi në atë kohë Osmani (r.a.) nuk hezitoi të pranojë profetësinë e hazreti Muhamedit a.s. e cila nënkuptonte autoritet dhe pushtet për Benu Umeje. Kjo ishte një nga shkaqet pse drejtuesit e Kurejshëve të cilët i përkisnin familjës Benu Umejeh (si Ebu Sufjani) e kundërshtuan Profetin a.s.. Kështu që pranimi i Islamit nga Osmani r.a. në ato kushte tregon zgjuarsinë e tij. Kur ai pranoi Islamin ata nga Kurejshët që e donin deri atëherë u bënë armiqt e tij. Madje edhe të afermit sikur Hakami (një nga xhaxhallarët e tij) filluan ta qortonin dhe ndëshkonin atë ashpërsishtë.
Njëra nga vajzat e Profetit a.s., hazreti Rukija, ishte e martuar me njërin nga djemtë e Ebu Lehebit (një armik i betuar i Islamit). Kur Profeti a.s. filloi të predikonte Islamin, Ebu Lehebi urdhëroi djalin e tij ta divorcoj atë. Më pas Profeti a.s. e martoi hazreti Rukijën me hazreti Osmanin r.a.

Emigrimi në Abisini
Kur jeta në Meke u bë e vështtirë për muslimanët hazreti Osmani shkoi tek Profeti dhe i kërkoi leje që të emigroj në Abisini së bashku me disa muslimanë të tjerë. Mbasiqë leja për shpërngulje u dha, ai me gruan e tij dhe disa muslimanë të tjerë kaluan detin e kuq dhe emigruan në Abesini. Në kohën e shpërnguljes së Osmanit r.a. Profeti a.s. ka thënë për të; Osmani është njeriu i parë i Ummetit tim i cili emigroi për hir të Allahut me familjën e tij. Ai qëndroi atje për disa muaj dhe u kthye në Meke kur gabimishtë u informua nga dikush se kurejshit kanë pranuar Islamin.

Othmani r.a. merr titullin "Dhun-nurain"
Hazreti Osmani emigroi për herë të dytë me disa muslimanë të tjerë në Medine. Ai nuk mundi të marrë pjesë në betejën e parë të Islamit kundër jobesimtarëve të mekës në Bedër sepse gruaja e tij ishte shumë e sëmurë. Ajo vdiq parase muslimanët të ktheheshin nga lufta e Bedrit ku ata fituan. Profeti a.s. i dha atij lajm të mirë se ai do të shpërblehet njësoj sikur të kishte marrë pjesë në luftë. Pas vdekjës së hazreti Rukijës, Profeti a.s. e martoi vajzën tjetër të tij, Ummu Kulthumën me të dhe ati ju dha titulli "dhun-nurain" që do të thotë "burri me dy dritë".

Shërbimet e tjera të tija për çeshtjën e Islami para se të bëhet Halife
Ai ishte një musliman i dalluar që i shërbeu Islami në çdo mënyrë. Ai ka marrë pjesë pothuajse në të gjitha betejat kundër jobesimtarëve në të cilat ka marrë pjesë gjithashtu edhe Profeti a.s. përveç në luftën e Bedrit. Në kohën e marrëveshjes së Hudejbijes ai u dërgua në mekë për të zhvilluar bisedime me jobesimtarët. Pastaj muslimanët u informuan gabimisht për vrasjën e tij nga jobesimtarët e Mekës. Për këtë shkak Profeti a.s. kërkoi zotimin nga muslimanët të luftojnë me jobesimtarët për tu hakmarr për vrasjen e hazreti Osmanit. Ky zotim njihet me emrin "Bai'at al-Ridvvan" (Zotimi i Ridvanit). Për zotimin e Osmanit, Profeti a.s. vendosi dorën e tij të majtë (sikur të ishte dora e Osmanit) mbi dorën e tij të djathtë.
Kur Muhaxhirët shkuan nga Meka në Medine ata kishin vështirësi për të gjetur uj të pijshëm. Hazreti Osmani bleu një pus që quhej Bi"r-i-Rumah nga një hebre për 20 mijë dirhem që muslimanët ta përdorin falas. Ai ishte shpënzimi i parë i bërë në historinë e Islamit. Profeti a.s. i dha lajmin e mirë për shpërblimin me Parajsë për këtë akt.
Kur numri i muslimanëve u rrit, xhamia e Profetit a.s. ishte shumë e vogël për t'i zënë të gjithë muslimanët dhe pikërisht ishte Osmani r.a. ai i cili iu përgjigj thirrjes së Profetit dhe bleu tokë për zgjërimin e saj. Kur Profeti a.s. shkoi në ekspeditë në Tabuk, hazreti Osmani bëri shpënzimet për një të tretën e ushtrisë Islame (rreth 10 mijë njerëz). Ai dha gjithashtu 1000 deve, 50 kuaj dhe 1000 dinar floriri për ushtri. Profeti a.s. tha për këtë: "Asgjë nuk do e dëemtoj Osmanin nga kjo ditë çkado që të bëjë ai."
Hazreti Osmani ishte një nga ata që shënoi Vahjin dhe gjithashtu shkruante dokumente të tjera (letrat, mesazhet etj) të Profetit a.s.
Në kohën e zgjedhjes së Hazreti Ebu Bekrit për halife hazreti Osmani ishte prezent në sallën e mbledhjes në Medine. Gjatë halifatit të Ebu Bekrit dhe Omerit r.a. ai ishte anëtar i këshillit konsultues (Shura). Ai mbante pozitë të lartë në punët e Shtetit Islam gjatë asaj kohe.

[fisniku-student]

Ibn Sina (Avicena)
(981-1037 e.r.)

Ibn Sina, i njohur në perëndim me emrin Avicena, ishte fizikanti,filozofi, enciklopedisti, matematicienti dhe astronomi më me famë i kohës së tij.Kontributi kryesor i tij në shkencën e mjekësisë ishte libri i tij i famshëm “El-Kanun fi el-Tibb”, i njohur në perëndim me titullin “Kanuni”. Asnjë shqyrtim në shkencën e mjekësisë nuk mund të kompletohet pa iu referuar Ibn Sinas. Ebu Ali el-Husein ibn Abdullah ibn Sina lindi më 981 në Afshan afër Buharës (Azia Qëndrore). Në moshën 10 vjeçare ai u bë me përvojë në studimin e Kur’anit dhe shkencave themelore. Studioi logjikën nga Ebu Abdullah Natili, filozof me famë i asaj kohe, dhe studimi i tij i filozofisë përfshinte libra të ndryshëm të dijetarëve grek si dhe musliman. Në rininë e tij ai tregoi zgjuarsi të mrekullueshme në mjekësi dhe u bë i njohur në rethinë. Në moshën17 vjeçare ai kuroi me sukses Nuh ibn Mensurin, mbretin e Buharës, nga nje sëmundje nga e cila të gjithë fizikantët e njohur kishin hequr dorë. Mehërimin e tij, mbreti Mansur kishte dëshirë ta shpërblente atë, por fizikanti i ri të vetmëndëshirë e kishte që t’i lejohej perdorimi i biblotekës së pasur të mbretit. Mbas vdekjes së babait të tij, Ibn Sina udhëtoi për në Xhurxhan ku aty ai takoi bashkëkohasin e njohur të tijEbu Reihan el- Biruni. Më vonë ai shkoi në Raj dhe më pas në Hamad, ku ai shkruajti librin etij të famshëm “El-Kanun fi el-Tibb”. Aty, ai kuroi mbretin e Hamadanit, Shems el-Deulah,për dhimbjet e barkut. Nga Hamadan ai kaloi në Isfahan (Irani i sotëm), ku aty përfundoi shkrimet e tij të shumta të shquara. Megjithatë , ai vazhdoi udhëtimin ku lodhja mentaledhe trazirat politike dëmtuan shëndetin e tij.
Përfundimisht, ai u kthye në Hamadan ku edhevdiq në vitin 1037.“El-Kanun fi el-Tibb” (Kanuni i Mjekësisë) është një enciklopedi vigane me mbi një milion fjalë. Libri shqyrton njohuritë mjekësore të vlefshme nga burimet e lashta si dhemuslimane. Për shkak të trajtimit sistematik, formës së përkryer si dhe vlerës thelbësore,Kanuni ua kalon të gjthë librave të kohës dhe qëndron suprem për gjashtë shekuj. Ibn Sina jo vetëm që përmblodhi diturinë ekzistuese por ai gjithashtu dha kontribut të
madh origjinal. Libri “El-Kanun fi el-Tibb” flet për mjekësinë e përgjithshme, drogat e ndryshme (706 lloje), sëmundjet që ndikojnë në të gjitha pjesët e trupit nga koka deri tek këmbët, në veçanti patologjinë dhe farmaceopinë. Njihej si libri më autentik mjekësor. Ndër kontributet e tij origjinale janë arritjet sikur njohja e natyrës infektuese të tuberkulozit, përhapja e sëmundjeve përmes ujrave të zeza, dhendërlidhja në mes psikologjisë dhe shëndetit. Ishte i pari që shpjegoi sëmundjen e meningjitit dhe i dha kontribut të veçantë anatomisë, gjineokologjisë dhe shëndetit të fëmijëve. Gjithashtu ai ishte i pari që sugjeroi mjekimin e fistelës së gjendrave të lotëve dhe prezentoi sondën (vegël për mjekim) për kanalin. Kanuni i Ibn Sinas përmban shumë zbulime anatomike të cilat edhe sot pranohen.

Ibn Sina ishte shkencëtari i parë i cili shpjegoi minutën dhe i pari paraqiti grafikun e syrit me pjesët e tij përbërëse si për shembull, të bardhit e syrit, kornea, koroidi, iridën, retinën, nervin optik dhe të tjera. Ibn Sina kundërshtoi hamendjet dhe supozimet në anatomi dhe u sugjeroi fizikantëve dhe kirurgëve që diturinë e tyre ta bazojnë në studimet e trupit të njeriut. Ai vërejti që Aorta përmban tre valvola të cilat hapen kur gjaku vërshon në të nga zemra gjatë tkurrjes dhe mbyllen gjatë çlirimit të zemrës që gjaku të mos mund të kthehet mbrapsht në zemër. Ai pohonte se lëvizjet muskulare janë të mundura për shkak të nervave të lidhura me to, si dhe perceptimi i dhimbjeve në muskuj gjithashtu është për shkak të nervave. Për më tepër, ai vëzhgoi që shpretka e mëlçisë dhe veshka nuk përmbajnë
asnjë nerv por nervat janë të ngulitura në mbështjellësit e këtyre organeve. Kanuni është përkthyer në atinisht nga Gerardi i Kremnës në shekullin 12. Libri u bë tekst mësimin e mjekësisë nëshkollat evropiane. Nevoja për të vërtetohet me faktin se në tridhjetë vitet e fundit të shekullit pesëmbëdhjetë është botuar gjashtëmbëdhjetë herë, 15 në latinisht dhe 1 botim në gjuhën hebreje si dhe është ribotuar mbi njëzet herë në shekullin gjashtëmbëdhjetë. Në vitin 1930, Kameron Gruner e përktheu pjesërisht këtë libër në gjuhën angleze me titullin “ Një trajtim mbi Kanunin e Mjekësisë së Aviçenës”. Nga shekulli dymbëdhjetë deri në atë shtatëmbëdhjetë libri ka shërbyer si udhërrëfyes kryesor në shkencat mjekësore në perëndim. Dr. William Osler, autori i librit “Evolucioni i Shkencës Moderne” shkruan: “ Kanuni ngeli si bibël mjekësie për kohë të gjatë më shumë sesa çdo punim tjetër.” Kitab el-Shifa, Libri i Shërimit i Ibn Sinës është një enciklopedi filozofike e cila përfshin një horizont të gjerë njohurish nga filozofia dhe shkenca. Filozofia e tij përfshin atë të Aristotelit, infuencën Neoplatonase si dhe mendimet e dijetarëve musliman. Në përkthimin latin libri njihet me emrin “Sanatio”. Pranë librit Kitab el-Shifa gjithashtu janë të njohura edhe punimet e tij si el- Naxhat dhe Isharat. gjithë fushën e filozofisë ai e ndanë në dy kategori: njohuritë teorike dhe njohuritë praktike. E para përfshin fizikën, matematikën dhe metafizikën, kurse e fundit etikën, ekonominë dhe politikën. Ibn Sina gjithashtu dha kontribut në matematikë, fizikë, muzikë dhe lëmi të tjera. Ai bëri disa vëzhgime astronomike dheshpiku një instrument për të rritur preçizitetin në lexim. Në fizikë ai kontriboi në studimin e
formave të ndryshme të energjisë, nxehtësisë, dritës dhe mekanikës si dhe disa koncepte
si forca, vakumi dhe infiniti. Ai parashtroi një ndërlidhje në mes kohës dhe lëvizjes dhe gjithashtu bëri studime në gravitacionin specifik si dhe përdori termometër ajror. Në lëndën e kimisë, ai nuk besonte në mundësinë e shndërrimeve kimike në metal. Këto mendime ishin në kundërshtim të plotë me ato të kohës së tij. Vepra e tij për mineralet ishte një nga burimet kryesore për enciklopedistët krishterë në fushën e gjeologjisë të shekullit të trembëdhjetë.
Në lëminë e muzikës, kontributi i tij ishte një përmirësim i punës së Farabiut dhe me diturinë e tij i tejkalonte dijetarët e asaj kohe të kësaj fushe.

[fisniku-student]

IMAM AHMEDI


Kolosi i shkencës së hadithit dhe fikhut. Libri i tij Musnedi në të cilin janë tubuar me afro 40 000 hadithë me të drejtë konsiderohet enciklopedi e hadithit. Subtiliteti intelektual, fuqia e argumentëve, durimi dhe forca e besimit të tij e bënën digë që pengonte infiltrimin e risive. Sprova e burgut dhe durimi i tij dëshmojnë për personalitetin e Imamit, që duhet marrur si paradigmë (model) nga ata që synojnë hyrjen ne analet e historisë. Imami i Ehli Sunnetit, Shejhul Islam Ahmed ibën Hanbeli, All-llahu e mëshiroftë. Kush ishte ky njeri dhe çfarë bëri për Islamin?

Quhet Ebu Abdullah, Ahmed ibën Muhammed ibën Hanbel ibën Hilal ibën Esed ibën Idris ibën Abdull-llah, Edh Dhuhli Esh Shejbani El Mervezi, El Bagdadi. I ati i tij ishte me prejardhje arabe prej fisit Beni Dhuhl ibën Shejban që jetonin në qytetit Merv, Horasan. Në kohën kur i ati i tij braktisi qytetin e Mervit nëna e tij ishte shtatëzënë me të dhe menjëherë pas ardhjes së saj në Bagdad në vitin164 H/780 G është lindur Imam Ahmedi. Edhepse në trungun gjenealogjik tek Nizar ibën Ma’d ibën Adnan, fisi i tij takohet me fisin e të Dërguarit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem. Imami vet asnjëherë nuk është krenuar me prejardhjen e tij fisnike.

Fëmijërinë e kaloi si bonjak pasiqë i ati i tij ndërroi jetë në kohën kur Imam Ahmedi ishte trevjeçar. Tërë barra e kujdesit dhe edukimit rra mbi supet e nënës së tij. Në moshën e fëmijërisë pasiqë mësoi rregullat e shkrim-leximit mësoi përmendsh Kur’anin famëlartë. Mësuesi i parë nga i cili mësoi për hadithet e të Dërguarit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem,ishte nxënësi i Imam Ebu Hanifës, Imam Ebu Jusufi, All-llahu i mëshiroftë të gjithë.

Përkushtimin e plotë diturisë e filloi në vitin 179 H duke marrur pjesë në tubimet e Hushejm ibën Behsirit tek i cili mësoi 4 vite me rradhë. Udhëtimi i parë që e bëri jashta qytetit ishte në vitin 183 H në të cilin vizitoi Kufën duke kërkuar dituri. Pas Kufës në vitin 186 H viziton vendet e tjera duke filluar me Basra-në, pastaj Mekken. Në vitin 187 H merr pjesë në ligjeratate Sufjan Ibën Ujejnes. Gjatë udhëtimet e tij në kërkim të diturisë ka vizituar Jemenin, ku është takuar me Abdur Rezzak Es San’anin. Bashkudhëtari i tij në këto udhëtime ishte Imami i njohur, Jahja ibën Me’in i dalluari në njohjen e transmetuesve të hadithit. Mungesa e mjeteve finansiare ishte shkak që të mos e viziton qytetin e Rejj-it për t’u takuar me dijetarin Xherir ibën Abdul Hamid.

Nga kujdesi që të përfiton më tepër dituri edhe kohën e ecjes prej xhamisë deri në shtëpi e shfrytëzonte për ta pyetur mësuesin e tij Veki’ ibën El Xherrah.

Kur në pleqëni e takonin e shihnin se si me vete mban lapsin dhe ngjyren për të shënuar hadithe. Thoshte: Me laps shpresoj të varrosem.

Pesë herë udhëtoi në Mekke, në tre prej këtyre udhëtimeve duke ecur në këmbë. Parat që i kishte përgatitur për këto udhëtime nuk kalonin shumën e 30 dirhemë-ve.

Ibën Xheuziu, rahimehull-llah, thotë: Dy herë udhëtoi përqark botës dersa e tuboi Musned-in.

Mësuesit e tij:

Ebu Jusuf El Kadi, Hushejm ibën Beshir El Vasiti, Abbad ibën Abbad El Muhalabi, Mu'temir ibën Sulejman Et Tejmi, Sufjan ibën Ujejne El Hilali, Umer ibën Ubejd Et Tanafusi, Jusuf ibën El Maxhishun, Xherir ibën Abdul Hamid, Bishr ibën El Mufaddal, Ebu Bekr ibën Ajjash, Abde ibën Sulejman, Ebu Halid El Ahmer, Abu Mu’avije Ed Darir, Mervan ibën Mu’avije, Gundar, Ibën Ulejje, Hafs ibën Gijath, El Velid ibën Muslim, Jahja ibën Sulejm, Jezid ibën Harun, Ali ibën Asim, Veki' ibën El Xherrah, Jahja ibën Se’id El Kattan, Abdur Rahman ibën Mehdi, Abdull-llah ibën Numejr, Muhammed ibën Idris Esh Shafi'i, Ebu Asim, Abdur Rezzak Es San’ani, Ebu Nu'ajm, Affan, Jahja ibën Adem, Ebu Davud Et Tajalisi, Ebu Bekr ibën Ebi Shejbe, Is-hak ibën Rahavejh dhe tjerë.

Nxënësit e tij:

Edhe pse që në moshën rinore u bë autoritet në shkencat e hadithit, derset e para në të cilat ligjëronte i filloi pas moshës dyzet vjeçare. Disa dijetarë mendojnë se këtë e ka bërë nga respekti për mësuesit e tij të cilit akoma ishin të gjallë. Me gjithë atë nga ky oqean i dijes përfituan shumë imamë në mesin e të cilëve do t’i përmendim:

Buhariu, Muslimi, Ebu Davudi, djali i tij Salih ibën Ahmed, djali i tij Abdull-llah ibën Ahmed, djali i xhaxhait të tij Hanbel ibn Is-hak, mësuesit e tij Abdur-Rezzaku, El Hasan ibën Musa El Eshjab dhe Esh-Shafi'iu. Nga ai përfituan edhe Ali ibën El Medini, Jahja ibën Me'in, Muhammed ibën Jahja Edh Dhuhli, Ahmed ibën Furat, Ahmed ibën Ibrahim Ed-Deuraki, Abbas Ed Duri, Ebu Zur`a Er Razi, Ebu Hatim Er Razi, Is-hak El Keusexh, Ebu Bekr El Ethrem, Ibrahim El Harbi, Ebu Zur'a Ed Dimeshki, Bekijj ibën Mahled, Ebul Kasim El Begavi dhe tjerë.

Virtytet e tij:

Kishte shtat të mesëm që më tepër anon kah gjatësia dhe ishte zeshkan. Dallohej me aftësinë e fortë të kujtesës. Vishte rroba të bardha dhe flokët dhe mjekrën e lyente më këna. Ishte serioz dhe nuk e lejonte shakanë e tepërt në praninë e tij. Modest në veshje dhe jetën e përditshme. I ndihmonte të varfurit dhe të nevojshmit, posaqërisht të dobëtit. Kujdesej shumë për ushqimin dhe nuk pranonte dhuratat e halifëve. Çdokush që uleshte me të e hetonte nderimin e madh që ja bën. Asnjëherë nuk e lavdëronte vetën.

Jahja ibën Me’in thotë: E shoqërova plotë 50 vjet. Asnjëherë nuk është lavdëruar me cilësite mira që i posedonte.

Tubimet në praninë e tij ishin tubime të ahiretit. Në të asnjëherë nuk është përmendur dunjallëku.

Bujaria ishte virtyt me të cilën dallohej. Me një rast Harun El Mustemli iu ankua se ka mbetur pa para. Imam Ahmedi i dha pesë dirhemë duke thënë këto janë të fundit që i kam.

Edhe ibadeti i shumtë ishte virtyt dallues i Imam Ahmedit.

Djali i tij Abdull-llahi thoshte: Çdo shtatë ditë përfundonte leximin e Kur’anit (bënte hatme). Pas jacisë flente shkurt, zgjohej dhe falej deri në agimin e sabahut. All-llahu e mëshiroftë Imam Ahmedin.

Fjalët e dijetarëve për Imam Ahmed ibën Hanbelin.

Imam Ahmedi ishte njeri gjenial për të cilin në literaturën Islame do të gjejmë vetëm fjalë lavdërimi dhe respekti. Nuk ka dijetar i cili nuk e pranon diturinë e tij të gjërë si dhe, mbi gjithash, vlerat morale të cilat i posedonte ky Imam.

Ibrahim El Harbi thotë: "E pashe Ebu Abdullahin dhe më dukej sikur Allahu në të kishte bashkuar dijën e të gjeneratave të para dha atyre të fundit."

Vekiu dhe Hafs El Gijath thonin: "Ne Kufe nuk ka ardhur djalosh si puna e këtij."

Jahja ibën Ademi thoshte: "Ahmed ibën Hanbeli është Imami ynë."

Jahja ibnë Se’id El Kattan: "Tek unë nuk ka ardhur askush (i aftë) si këta të dy, Ahmedi dhe Jahja ibën Me'in. Dhe asnjërin që ka ardhur prej Bagdadit nuk e dua sa e dua Imam Ahmedin.

Abdur Rahman ibën Mehdi: "Çdo herë që e takoja Imam Ahmedin ma përkujtonte Sufjan Eth Theuriun."

Ebu Davudi: "Jam takuar me dyqind dijeratë. Asnjëri nuk i përngjante Imam Ahmedit."

Abdur Rezzaku tha: "Nuk kam parë askënd që kishte më shumë dituri dhe kuptim, as më shumë devotshmëri sesa Ahmedi."

Edh-Dhehebiu duke komentuar këto fjalë tha: "Këtë e tha njeriu i cili kishte parë Eth Theuriun, Malikun dhe Xhurejxhin."

Kutejbe ibën Se'id tha:" Njeriu më i mirë i kohës sonë është Abdull-llah ibën El Mubarak dhe ky djalosh (Ahmed ibën Hanbeli) – dhe për çdo njeri qe e don Ahmedin, dëshmo se është pasues i Sunnetit. Sikur të jetonte në kohën e Eth Theuriut, El Evzait dhe El Lejthit, do të ia kalonte."

Gjithashtu tha: "Sikur të mos ishte Ahmedi, ata do të shpiknin risi (bidate) ne fe. Ahmedi është Imami i botës."

Esh Shafi'iu: "U largova nga Bagdadi dhe në të, pas meje, nuk lash njeri më të ditur, fekih më të madh, njeri më modest e as më të devotshëm se Ahmed ibën Hanbeli."

Ali ibën El Medini tha: "I përngjante shumë Se'id ibën Xhubejrit ..."

Gjithashtu tha: "All-llahu e nderoi dhe e forcoi këtë fe me Es Siddikun (Ebu Bekrin), radijall-llahu anhu, në ditën e riddes (dita e daljes prej fesë, apostacisë, kur pas vdekjes së Pejgamberit disa grupe njerëz i bënë murted sh.r.), dhe me Ahmedin në ditën e fitnes (kur halifeja i detyronte dijetarët që të pohojnë thënien se Kur’ani është i krijuar)."

Ibën Me'in, shoku i tij, thonte: "Pasha All-llahun, unë kurrë nuk mundem të bëhem si ai."

Amër En Nekid: "Nëse Ahmedi pajtohet me mua rreth ndonjë hadithi, nuk më pengon që të tjerët të mos pajtohen me mua."

Ebu Zur'a Er Razi: "Asnjëri nuk ka arritur rangun e Imam Ahmedit në lëmitë e shkencës."

En-Nesai: "Ahmed ibën Hanbeli grumbulloi diturinë e hadithit, fikhut, devotshmërisë, zuhdit (asketizmit) dhe sabrit (durimit)."

Thonin: "Ahmed ibën Hanbeli në Bagdad, Ahmed ibën Salih në Egjipt, Ebu Xha’fer En Nufejli në Harran dhe Ibën Numejri në Kufe - ata janë bartësit e fesë."


El Husejn El Kerabisi: "Shembulli i atyre që flasin kundër Ahmed ibën Hanbelit është si shembulli i njerëzve që mundohen të rrafshojnë malin e Ebu Kubejsit (në afërsi të Qabës) me këpucët e tyre."

Fjalët e paharruara të Imam Ahmedit:

Salih ibën Ahmedi tha: "I thash babait tim (Ahmed ibën Hanbelit): "Ahmed ed-Deurekiut (dijetarë) i kanë dhënë 1000 dinarë (monedhë arri) - e ai me tha: "O djali im, Furnizimi i Zotit tënd është më i mirë e i përjetshëm."

Abdull-llah ibën Ahmed: "E dëgjosha babain tim duke thënë: "Pak prej saj mjafton kurse shumë prej saj nuk mjafton."

Kur e lavdëronin thonte: "Kur njeriu e njeh vetën e tij, e din se fjalët e njerëzve nuk i bëjnë dobi."

Abbas Ed Duri rrëfen:" Ali ibën Fezere, fqiu ynë, na e transmetoi këtë rrëfim: "Nëna ime ishte e paralizuar plotë njëzet vjet dhe një ditë më tha: "Shko te Ahmed ibën Hanbel dhe kërko që të bën dua për mua." Unë shkova në shtëpinë e tij dhe kur trokita në portë pyeti: " Kush je? Thash: "Njeri nëna e të cilit është e paralizuar dhe kërkon prej teje që t’i të bësh dua për të. Kur e dëgjoj kërkesën time sikur i zemëruar m’u përgjigj: "Ne më shumë se ajo kemi nevojë për lutjen e saj (sepse njeriu i sprovuar në shumicën e rasteve është më i sinqertë në lutjen që e bën)." Duke u larguar një plakë më tha: "Ti e le atë, e ai ishte duke bërë dua për nënën tënde." Kur arrita në shtëpi nënën time gjeta duke ecur." Edh Dhehebi thotë: "Këtë ngjarje prej Abbasit e kanë transmetuar dy transmetues të besueshëm."

Ahmed Ed Deurekiu rrëfen: "Kur Ahmed ibën Hanbeli u kthye prej Jemenit, vura re se ai dukej shumë i dobët, i lodhur dhe i rraskapitur. I fola atij e ai me tha: "Kjo nuk është asgjë në krahasim më atë që e përfituam prej Abdur Rezzakut."

Thonte: "Do të deshiroja të jetoja si njeri i panjohur në malet e Mekkes. All-llahu më ka sprovuar me famë. Me të vërtetë vdekjen po e kerkoj ditë e natë."

El Marudhi thotë: "Në asnjë tubim të varfurit nuk respektoheshin si në tubimet e Imam Ahmedit. Ai kur u ulte për fetva pas namazit të iqindisë, nuk fliste para se të pyetet."

Në praninë e Abdur Rezzakut u përmend Imam Ahmedi dhe sytë e tij u mbushën me lotë. Tha: "Me erdhi lajmi se ai kishte ngelur pa para dhe unë i ofrova 10 dinarë, e ai buzëqeshi dhe tha: "O Ebu Bekr, sikur të pranoja diçka prej njerëzve do të pranoja prej teje." Edhe këtë ndihmë të ofruar nuk e pranoi.

Veprat e Imam Ahmedit:

Burimet njoftojnë për këto libra të Imam Ahmedit:

• Musnedi (i njohur si Musnedi i Imam Ahmedit, në të cilin ai ka tubuar afro 40 000 hadithë të cilit i kishte seleksionuar nga 750 000 hadithe

• Kitabus Sunne

• Kitabu Tefsir

• Kitabu Zuhd

• Kitabu Menasikil Kebir

• Kitabu Menasikis Sagir

• Kitabu Tarih

• Kitabul Nasihi vel Mensuh

• Kitabul Mukaddemi vel Muehhari fi Kitabil-lahi teala

• Kitabu Fedailis Sahabe

• Kitabul Ileli ver Rixhal

• Kitabul Mesail

• Kitabul Eshribe

• Risale fi redd ala Xhehmijje

• Risale fil Kur’an

Vdekja e Imam Ahmedit:

Imam Ebu Abdull-llah Ahmed ibën Hanbel ndërroi ditën e xhumasë, më 12 Rebi’ul Evvel të vitit 241 H/855 G. Në shumë prej transmetimeve shënohet se numri i tyre që kanë falur xhenazën e tij janë mes 800 000-1300000 meshkuj dhe 60 000 femra.

Abdul Vehhab El Verrak rrëfen: Nuk kemi dëgjuar për xhenaze më të madhe në Islam e as në xhahilijjet. Në këtë xhënaze morrën pjesë afër 1000000 burra dhe 60 000 gra.

Ibën Ebi Hatimi duke rrëfyer për efektin që e pati ky tubim madhështor thotë: 10 000 në disa transmetime 20 000 mosbesimtarë (krishterë, çifut dhe zjarrputist) atë ditë e pranuan Islamin.

Të vërtetën e ka thënë Imam Ahmedi: Mes neve dhe bidatçjinjëve le të gjykojnë xhenazet. D.m.th.prania e njerëzve në xhenazet le të jetë gjykues për vërtetësinë e asaj në të cilën thërrasim ne dhe bidatçinjët.

O All-llah mëshiroe Imam Ahmedin, ngrite atë në shkallën e të udhëzuarve, në praninë e pejgamberëve dhe shoqërisë së tyre. Xhennetul Firdeusin bënja vendbanim të përhershëm neve dhe gjithë muslimanëve ja Rabbel Alemin. Amin.

[fisniku-student]

Ali Ibën Ebi Talib
(656-661)

Ali ibën Ebi Talib ibën Abdul Mutalib ibën Abdul Menaf është djali i xhaxhait të Muhammedit a.s.. Nëna e Aliut r.a. ka qenë Fatime bint Esed, e lindur 21 vjet para hixhretit. Aliu është i pari prej burrave që ka përqafuar Fenë Islame.

Para hixhretit, Aliu r.a. martohet me Fatimen, bijën e Pejgamberit a.s., e cila i lindi dy djem; Hasanin dhe Husejnin dhe dy vajza; Zejneben dhe Ummi Kulthumin.

Aliu r.a. ka qenë shumë trim, ka marrë pjesë në të gjitha betejat që u zhvilluan gjatë kohës së Muhammedit a.s. përveç në betejën e Tebukut, kur Muhammedi a.s. e la që të kujdeset për familjen e tij. Ka qenë njohës i mirë i Sheriatit. Në kohën e Umerit r.a. ka qenë, këshilltar i Umerit r.a. për çështjet e Sheriatit. Përveç cilësive tjera të mira, Aliu r.a. ka qenë edhe orator dhe gjuhtar i mirë.

Aliu r.a. përveç martesës së tij me Fatimen, ka qenë i martuar edhe me disa gra tjera, prej të cilave All-llahu xh.sh. i fali disa fëmijë, femra dhe meshkuj.

ZGJEDHJA E ALIUT (r.a.) HALIF

Pas vrasjes së Othmanit r.a. në Medine u bë anarki e vërtetë. Në Medine ishin vendosur ata të cilët i përgjakosën duart me gjakun e Othmanit r.a. dhe ata tani sikur e kishin fjalën për emërimin e halifit të ri. Ata siç kemi përmendur edhe më lartë, ishin prej vendeve të ndryshme dhe nuk kishin kurgjë të përbashkët në mes vete përveç vrasjes së halifit Othman. Prandaj, egjiptasit të cilët ishin më shumë se të tjerët, e detyronin Aliun r.a. që ta pranojë halifatin; ata të Basrës, Talhanë, ndërsa ata të Kufës, Zubejrin. Asnjëri prej këtyre treve nuk mundeshte të vendosë aq lehtë. Prandaj mbeti Shteti Islam plot një javë pa udhëheqës - halif.

Në fillim të javës së dytë vijnë te Aliu r.a. një delegacion prej njerëzve më me autoritet të Medines dhe kërkojnë prej tij ta pranojë halifatin, për shkak të çrregullimit që mbretëronte në qytetin e Medines dhe se një çrregullim i tillë mundet lehtë të përhapet edhe në vendet tjera të Shtetit Islam. Aliu e pranoi atë por me kusht që ta njohin për halif atë edhe Talha edhe Zubejri.

Këta dy u luhatën një kohë që të mos e pranojnë Aliun r.a. për halif, por më vonë nën kërcënimin e tehut të shpatës e pranuan. Kishte edhe shumë të tjerë, të cilët nuk dashtën ta pranojnë për halif Aliun r.a. dhe të gjithë ata, që nuk dashtën, shkuan për në Sham - Siri.

RIVENDOSJA E PUSHTETIT DHE KONFLIKTI I ALIUT ME MUAVIUN

Kohë të vështira ishin atëherë kur Aliu r.a. e mori në duart e veta timonin e Shtetit Islam. Dihet se deri në një gjendje të këtillë erdhi Shteti Islam për shkak të mëkëmbësve, andaj Aliu r.a. vendosi t'i ridërrojë të gjithë mëkëmbësit.

Aliu r.a. kishte autoritet të madh, të gjithë mëkëmbësit iu nënshtruan urdhërit të tij, përveç Muaviut, mëkëmbësit të Sirisë. Orvatjet e Aliut r.a. për ta bindur Muaviun qenë më kot. Talhaja, Zubejri dhe Ajshja r.a. prej Medine shkuan në Basra dhe atje filluan të veprojnë kundër Aliut r.a. Këta tre qysh në Mekkë ishin kundër Aliut, por kishte edhe disa mekkas tjerë me autoritet që vepronin kundër Aliut r.a.

Orvatjet e Aliut r.a. për t'i qetësuar armiqtë e vet që ishin në Basra nuk patën sukses. Prandaj Aliu r.a. tuboi një ushtri në Medine dhe u nis në drejtim të Basrës. Duke mos dëshimar të derdhë gjak, ai u përpoq të bëjë marrëveshje me Talhan dhe Zubejrin. Për këtë qëllim ua dërgoi atyre delegatët e vet dhe përmes tyre u tregoi se do të hakmerret ndaj vrasësve të Othmanit r.a. Kur dëgjuan për këtë gjë vrasësit e Othmanit në Medine (kryengritësit) edhe ata vetë filluan armiqësinë kundër Aliut r.a.

Kështu, më nëntë dhjetortë vitit 656, afër Basrës zhvillohet beteja e ashtuquajtur „Vek'atul-xhemal" (Beteja e deves, për shkak se me atë rast Ajshja r.a. ishte e hipur mbi deve).

Në këtë betejë të padëshiruar, Aliu r.a. korri fitore, ndërsa Talha dhe Zubejri humbën jetën bashkë me 10.000 muslimanë.

Pas mbarimit të betejës, Aliu r.a. e përcolli Ajshen r.a. përmes vëllaut të saj, Muhammedit, për në Medine. Kurse ai vetë kthehet në Kufe. Në Basra e len mëkëmbës, Abdull-llah ibën Abbasin. Tani Kufën, Aliu e caktoi kryeqendër të re të Shtetit Islam. Prej aty ia dërgoi të deleguarin e vet Muaviut në Siri me kërkesë që ai ta njohë atë për halif. Muaviu në xhaminë kryesore të Damaskut e kishte varë këmishën e përgjakur të Othmanit r.a. me anë të së cilës i nxite muslimanët për hakmarrje. Kur pa i deleguari i Aliut r.a. se gjendja ishte mjaft e acaruar e kuptoi se Muaviu nuk do të pranojë ta njohë Aliun r.a. për halif, andaj kthehet në Kufe dhe e informon Aliun r.a. Aliu r.a. niset me ushtrinë e vet për në Siri. Kur dëgjoi Muaviu se Aliu r.a. është nisur me ushtrinë e vet në drejtim të Sirisë, edhe ai niset me ushtrinë e vet me qëllim të takohet me të.

Të dy ushtritë takohen në rafshin SIFIN, në jug të Rakës, në perëndim të bregut të Eufratit. Ushtria e Aliut r.a. numëronte 70.000 vetë, kurse e Muaviut më tepër se 80.000 vetë.

Kaluan dy muaj pa luftë, duke u munduar Aliu r.a. ta bind Muaviun qe ta pranojë për halif. Më në fund me 1 Sefer të vitit 37 H. (korrik 657), fillon lufta në mes muslimanëve. Shtatë ditë rresht u ndeshën vetëm disa çeta, pastaj vërsulet Aliu r.a. me tërë ushtrinë e vet. U zhvillua luftë e ashpër plotë tre ditë e tri le të vendos në mes nesh fjala e All-llahut, Kur'ani". Aliu r.a. nuk dëshironte të ndërprejë luftën sepse e dinte qëllimin e Muaviut, por ushtria e tij nuk e dëgjoi dhe e ndërpreu luftën. Pas kësaj të dy palët caktojnë nga një delegat për zgjedhjen e mosmarrëveshjes me paqje.

Delegat i Aliut r.a. ka qenë Ebu Musa El-Eshariu, ndërsa i Muaviut ka qenë Amër ibën Asi.

Delegatët u morën vesh se do të takohen gjatë muajit Ramazan, andaj Aliu r.a. me ushtrinë e vet u nis në drejtim të Kufës kurse Muaviu në drejtim të Sirisë.
Në Betejën e Sifinit humbën jetën 50.000 muslimanë. Në kohën e caktuar, në Dumet el Xhendel u takuan Ebu Musa dhe Amri. Pas një bisede të gjatë që u zhvillua mes tyre Musa el Esh'ariu propozoi që të mos e njohin as Aliun e as Muaviun për halif. Këtë gjë t'ua lënë ta zgjedhin vetë muslimanët sipas dëshirës së vet. Pasi që Musa deklaroi se nuk e njeh për halif Aliun, Amri shfiytëzoi rastin dhe u drejtua kah muslimanët duke thënë: ,,O muslimanë e patë se si i deleguari i Aliut deklaroi se Aliu më nuk është halif. Unë e pranoj një gjë të tillë dhe e propozoj Muaviun për udhëheqës të muslimanëve". Ebu Musa e pa se ka gabuar dhe se është mashtruar. Ai në vend që të niset për në Kufe, niset në drejtim të Mekkës.

Ndërkaq, Aliu r.a. përsëri filloi të përgatitë ushtrinë dhe ta nis për në drejtim të Sirisë.

Ndërkohë u paraqit aimiku i ri Harixhinjtë, të cilët e kundërshtonin krejtësisht arbitrazhin duke thënë: „La hukme il-la Lil-lah" - „Gjykimi i takon vetëm All-llahut". Aliu vendosi që së pari t'i qerrojë hesapet me ta. Afër 4.000 harixhinj nën komandën e Abdullah ibën Vehbi Er-Rasbiut ngriten në luftë
kundër tij. Aliu r.a. i sulmoi dhe e shpartalloi në llogorin e tyre në breg të kanalit Nerevan, në vitin 659.
Me 24 janar të vitit 661 Aliu duke shkuar herët në mëngjes për të falur namazin e sabahut e godet një harixhinj, Abdurrahman ibën Muldehem me shpatën e tij të helmosur prej së cilës vdes pas dy ditëve më 17 të muajit Ramazan.

[rapsod]

Allahu ta shperblefte o Fisnik, por du ta shtoj dicka ne lidhje me vdekjen e Talhas dhe Zubejrit.
Talha dhe Zubejr ishin ata qe ia dhane besen Aliut por me pas u larguan nga kampi i Aliut, Talha u vra kur ai po terhiqej nga lufta ashtu sikurse edhe Zubejri te dy u vrane jo nga ushtaret e kampit te Aliut por nga ata qe i mashtruan dhe ndermoren nismen per kete largim nga Khalifeja (Aliu), po te shihet ne histori Zubejrin e ka vrare Ibn El-Hakem, por te dy si Talha ashtu edhe Zubejri ne momentet e fundit gjeten shtegun per t'ia dhene Besen (Bej'an) Aliut. Aisheja gjithashtu pendohet per vendosjen e saj ne kampin kundershtar te Aliut, edhe pse ajo u mashtru nga disa ne Hau'eb (nese nuk gabohem) kur degjoi lehjet e qenve, kujtoi hadithin e Profetit i cili i kishte keshilluar grate e tij dhe vecanerisht Aishen per kete ndodhi te cilen e profetizoi Muhamedi s.a.v.s. Aisheja r.a. kur kujtonte Aliun qante aq sa i qullej Khimari i saj (shamia qe mbahet para fytyres)
ps/ e bera kete shtojce qe te mos kujtoje dikush se Talha dhe Zubejri u vrane nga ushtria e Aliut.

[alDI]

O fisnik , thjesht per respekt hiqe Ibn sinen nga aty....si mund ta vesh ate ne list me Halifet e drejte dhe me 4 imamet ?

[celyy]

Halifeja i Dytë, Omeri (All-llahu e mëshiroftë) (634-644)

"All-llahu ka vendosur të vëtetën në gjuhën dhe zemrën e Omerit."
HADITH

Jeta e Omerit (All-llahu e mëshiroftë)

Gjatë sëmundjes së fundit të tij, Ebu Bekri (All-llahu e mëshiroftë), u konsultua me njerëzit e tij, posaçërisht me ata me përgjegjësi në mesin e tyre. Pas këtij konsultimi, ata zgjodhën Omerin (All-llahu e mëshiroftë) si pasardhës të Ebu Bekrit (All-llahu e mëshiroftë). Omeri (All-llahu e mëshiroftë) lindi në një familje të respektuar të fisit Kurejsh, trembëdhjetë vite pas të Dërguarit (salallahu alejhi ve selem). Familja e Omerit ishte e njohur për njohuritë e tyre të gjerësishme mbi gjeneologjinë. Kur u rritë, Omeri (All-llahu e mëshiroftë), poashtu ishte i shkathët në këtë lëmi të diturisë, si edhe në mjeshtërimin e shpatës, mundjes dhe artit të të folurit. Ai, poashtu mësoi shkrim dhe lexim qysh sa ishte fëmijë, gjë që ishte raritet në Mekken e asaj kohe. Omeri (All-llahu e mëshiroftë) fitonte bukën e tij si tregtarë. Tregtia e tij e bëri që të vizitojë vende të ndryshme dhe të njohtojë njerëz të ndryshëm. Kjo eksperiencë, i dha atij një pasqyrë në lidhje me problemet dhe gjendjen e njerëzve. Personaliteti i Omerit mund të përshkruhet si, dinamik, i sigurtë në vete, besnik dhe i drejtëpërdrejtë. Ai gjithmonë fliste atë që mendonte, pa marrë parasysh se a u pëlqente të tjerëve apo jo.

Omeri (All-llahu e mëshiroftë) ishte njëzeteshtatë vjeç, kur i Dërguari (salallahu alejhi ve selem) filloi të thërras në Islam. Fakti që Muhammedi (alejhi selam) po predikonte, e zemëronte atë sikurse edhe të njohurit tjerë të Mekkes. Ai ishte po aq i neveritur ndaj atyre që pranonin Islamin, sikurse edhe të tjerët në mesin e Kurejshve. Kur robëresha e tij pranoi Islamin, ai e rrahu atë derisa u lodh ai vetë dhe i tha asaj, " U ndala vetëm se jam lodhur, e jo nga mëshira ndaj teje." Tregimi, se si e pranoi Islamin, është një tregim interesant. Një ditë, së tepërmi i zemëruar në Pejgamberin (alejhi selam), ai nxorri shpatën dhe u nis për ta mbytur. Një shokë e takoi udhës. Kur i tregoi Omeri atij se çka kishte ndërmend të bëjë, shoku i tij e informoi se motra e tij (e Omerit), Fatimja dhe burri i saj, kishin pranuar Islamin. Omeri ia mësyu shtëpisë së saj, ku e gjeti atë duke lexuar nga faqet e Kur´anit. Ai iu vërsul asaj dhe filloi ta rrah pa mëshirë. E përgjakur dhe plotë vreda nga të rrahurit, ajo i tha vëllaut të vet, " Omer, ti mund të bësh çfarë të duash, por nuk mundesh të na largosh Islamin nga zemrat tona." Këto fjalë ndikuan në mënyrë të çuditshme tek Omeri. Çfarë besimi mund të jetë ky, që edhe femrave të dobta ua forcon zemrat kaq shumë? Ai kërkoi nga motra e tij që t´i lexojë nga ajo që ishte duke lexuar; ai u shtangos nga fjalët e Kur´anit dhe menjëherë kuptoi të vërtetën e tyre. Ai ia mësyu menjëherë shtëpisë në të cilën gjendej i Dërguari (salallahu alejhi ve selem), dhe ia dha betimin e besimit.

Omeri (All-llahu e mëshiroftë) nuk fshihte pranimin e tij të Islamit. Ai mblodhi muslimanët dhe falej në Qabe. Kjo vendosshmëri dhe ky nënshtrim i një qytetari të njohur të Mekkës e rriti moralin e muslimanëve, të cilët në atë moment ishin një pakicë e vogël. Megjithatë, edhe Omeri iu nënshtrua mundimeve dhe peripetive, dhe kur erdhi urdhëri për t´u larguar nga Mekka, ai poashtu bëri Hixhret. Drejtësia e tij në gjykim, devotshmëia e tij ndaj Pejgamberit (alejhi selam), besnikëria dhe qëndrimi i tij i drejtë, bënë përshtypje të madhe në të Dëguarin e All-lahut (salallahu alejhi ve selem), i cili, kishte besim aq të madh në të, sa që mund të krahasohej vetëm me Ebu Bekrin (All-llahu e mëshiroftë). I Dërguari (salallahu alejhi ve selem) ia dha atij titullin ´Faruk´, që ka kuptimin `Dallues i së vërtetës nga rrena´. Gjatë halifatit të Ebu Bekrit, Omeri ishte bashkëpunëtori dhe këshilluesi i tij më i afërt. Kur vdiq Ebu Bekri, të gjithë banorët e Medines i dhane betimin Omerit dhe më 23 Xhemedi el Akhir, 13 pas Hixhrit, ai u emërua si Halife i Muslimanëve.

Halifati i Omerit (All-llahu e mëshiroftë)

Pas marrjes së postit, Omeri (All-llahu e mëshiroftë), iu drejtua muslimanëve të Medines:

"...O njerëz, ju posedoni disa të drejta ndaj meje, të cilat mund t´i kërkoni gjithnjë. Një nga të drejtat e juaja është se, nëse ndonjëri prej jush vjen tek unë me ndonjë këkesë, ai të kthehet i kënaqur. E drejtë tjetër e juaja është që, ju keni të drejtë të më ndaloni nga pëdorimi jo i drejtë i pasurisë së Shtetit. Ju poashtu keni të drejtë të kërkoni nga unë që,... t´i pëforcojë kufijtë dhe t´iu mos nënshtrojë juve rrezikut. Është poashtu e drejtë e juaja që, në rast se shkoni në luftë, të kujdesem për familjet e juaja, ashtu si kujdeset babai i juaj, kur ju nuk jeni te pranishëm. O njerëz, qëndroni të nënshtruar All-llahut (Subhanehu ve Teala), më falni për gabimet dhe më ndihmoni në misionin tim. Më ndihmoni të urdhërojë në të mirë dhe të ndalojë nga e keqja. Më këshilloni në lidhje me obligimet, të cilat më janë obliguar nga All-llahu (Subhanehu ve Teala)..."

Karakteristika më e rëndësishme e Halifatit të Omerit (All-llahu e mëshiroftë) është përhapja e madhe e Islamit. Së bashku me Arabinë edhe Egjypti, Iraku, Palestina dhe Irani iu nënshtruan mbrojtjes së Qeverisë Islame. Mirëpo, madhësia e vet Omerit (All-llahu e mëshiroftë) qëndronte në kualitetin e udhëheqjes së tij. Ai i dha kuptim praktik urdhërit Kur´anor:

" O ju që keni besuar! Qëndroni të paepur për drejtësi si dëshmitarë të All-llahut, edhe sikur të jetë kundër vetes suaj, apo kundër prindërve tuaj, apo kundër të afërmve tuaj, qoftë ai i pasur apo i varfër, All-llahu është Mbrojtësi më i Mirë i të dyve." En Nisa´, 135

Në një rast, një grua bëri ankesë kundër Halifes, Omerit (All-llahu e mëshiroftë). Kur Omeri hyri në gjygj, gjykatësi u ngrit në këmbë si shenjë respekti ndaj tij. Omeri iu kundërshtua atij me fjalët: "Ky është akti i parë i padrejtësisë që i ke bërë kësaj gruaje!"
Ai insistonte që, guvernatorët (apo ministratat) e vendosur nga ai, të jetojnë jetë modeste, mos të kenë roje para dyerve dhe të jenë në dispozicion për popullin në çfarëdo kohe që të ketë nevojë, ndërsa ai vet ishte shembull i një sjellje të tillë. Shumë herë ndodhte që, lajmërues dhe të dërguar të ndryshëm të gjeneralëve të tij, t´a gjenin Omerin (All-llahu e mëshiroftë) duke pushuar ndër drujtë e palmës apo duke u falur në xhami me popull, dhe ishte vështirë për ta që të dallojnë se cili në mesin e njerëzve ishte Halifja i Muslimanëve. Ai kalonte shumë netë duke ecur rrugëve të Medinës me qëllim që të sigurohet se a i nevojitet dikujt diçka apo mos vallë dikush ka nevojë për ndihmë. Gjendjen sociale dhe morale të Shoqërisë Muslimane në atë kohë, e përshkruan një Egjyptas, i cili ishte dërguar të spijunojë muslimanët, gjatë kampanjës së tyre Egjyptiane, me fjalët:

" Kam parë një popull, të cilët, secili prej tyre e donte më shumë vdekjen sesa e donte jetën. Ata kultivonin modestinë, e jo krenarinë. Asnjëri prej tyre është i dhënë pas ambicioneve materiale. Mënyra e jetesës së tyre është e thjeshtë... Udhëheqësi i tyre është i barabartë me ta. Ata nuk bëjnë dallim në mes pasurve dhe të varfërve, në mes zotriut dhe robit. Kur afrohet koha e namazit, asnjë prej tyre nuk mbetet mbrapa..."

Omeri i dha qeverisë së tij një strukturë administrative. U krijuan ministritë e pasurisë, armatës dhe të ardhurave publike. U caktuan të ardhurat për ushtarët. Mbahej numërimi i popullatës. U bënë vështrime të ndërlikuara të tokës, me qëllim të përcaktimit të tatimeve të volitshme. U ndërtuan qytete të reja. Vendet, të cilat vinin nën pushtetin e tij, ndaheshin në krahina dhe atyre u caktohej guvernatori. U shtruan rrugë të reja, kanale dhe u ndërtuan hotele prane rrugëve. U krijuan rregullore, të cilat përcaktonin furnizimin e të varfërve dhe atyre në nevojë, nga Fondi Publik. Ai definoi, me bazë dhe me shembull, të drejtat dhe privilegjet e jo-muslimanëve, shembull i të cilit është edhe kontrata e mëposhtme me krishterët e Jerusalemit:

" Kjo është siguria, të cilën ua jep robi i All-llahut (Subhanehu ve Teala), Omeri, Udhëheqësi i Besimtarëve, popullit të Eilijasë (Jerusalemit). Siguria është për jetën dhe pronën e tyre, kishat dhe kryqet e tyre, të sëmurët dhe të shëndoshët dhe për të gjithë bashkëbesimtarët e tyre. Kishat e tyre të mos përdoren për banim e as të mos dëmtohen, të mos u shkaktohet dëm atyre dhe rrethit të tyre, apo kryqeve të tyre, dhe të mos u shkaktohet, çfarëdo qoftë, dëmi, pronës së tyre. Të mos u bëhet atyre presion në çështje të fesë, dhe nuk do të dëmtohen apo të vuajnë ata në llogari të fesë... E tëra që është shkruar këtu, është në përputhshmëri me Zotin dhe përgjegjësi e Dërguarit të Tij (Salallahu ve Selem), e halifeve dhe e besimtarëve, dhe do të vlejë derisa ata e paguajnë Xhizjen (tatimin për sigurinë e tyre), e cila u është përcaktuar."

Ata prej jomuslimanëve, të cilët morrën pjesë në mbrojtje së bashku me muslimanët, ishin të liruar nga pagimi i xhizjes, dhe kur muslimanët duhej të tërhiqeshin nga ndonjë qytet, banorët jomusliman të të cilit kishin paguar xhizjen për mbrojtjen e tyre, atyre u kthehej taksa e paguar. Pleqtë, të varfërit dhe të paaftit nga muslimanët dhe nga jomuslimanët furnizoheshin nga arka e shtetit dhe nga fondi i Zekatit.

Vdekja e Omerit (All-llahu e mëshiroftë)

Në vitin 23 pas Hixhrit, kur Omeri u kthye në Medine pas Haxhxhit, ngriti duart dhe bëri dua:

" O Zot! Jam shtyer në vite, eshtrat më janë dobësuar, fuqia më ka lënë, dhe populli për të cilin jam përgjegjës është përhapur gjërë e gjatë. Më merr tek Ti, o Zoti im!"

Pak kohë më pas, kur Omeri (All-llahu e mëshiroftë) u nis për në xhami për të falur namaz, një magjistar me emrin Ebu Lulu Feroz, i cili kishte një mllef të madh ndaj Omerit (All-llahu e mëshiroftë), për çështje personale, e sulmoi atë me një thikë dhe e therri disa herë me të. Omeri (All-llahu e mëshiroftë) u rrotullua dhe ra në tokë. Kur kuptoi se sulmuesi ishte magjistarë, ai tha, " Falënderimi i takon All-llahut, që nuk qenka musliman."

Omeri (All-llahu e mëshiroftë) vdiq në javën e parë të muajit Muharrem, 24 P.H, dhe u varros pranë të Dërguarit (Salallahu Alejhi ve Selem).