Filli i këputur

[Bl-Erta]

Është rrëfim që ka ndodhur vertet----

FILLI I KËPUTUR


Një aksident trafiku e ndau nga jeta normale,nga shoqeria,nga mësimi,nga loja...
Aso kohe Valentina e cila ishte katërmbëdhjetë vjeqe i vijonte mësimet në klasën e shtatë. Ajo kishte shkuar për t'i marrë paratë e babait dëshmor.Aksidenti ndodhi papritur,vajzën e goditi një veturë që vinte me shpejtësi të madhe.
Ajo kishte mbetur pa ndjenja e shtrirë në mes të rrugës,për fatin e saj andej kaloj një i njhour dhe i ndihmoj duke e dërguar në shtëpinë e shëndetit. Nga aty e kanë dërguar në Qendrën Klinike në Prishtinë. Valentina qëndroj e shtrirë në spitalin e kryeqytetit plot nëntë muaj duke u përballuar me dhëmbjet e rënda nga plagët që kishte marrë.
Gjendja e saj ishte kritike. Gjatë gjithë kohës ishte pa vetëdije. Sherimi i saj nuk përfundoj me kaq,atë e dërguan edhe jashtë vendit ku për dhjetë muaj qëndroj në Itali.
Me kalimin e kohes gjendja e saj u stabilizua por shenjat e asaj që kishte ndodhur shiheshin qartë, Valentina kishte pesuar lendime në kokë dhe gjithashtu nuk mund të ecte.
Një lajm tragjik dhe trondites për të gjithë.
Por më shumë se të gjithë pasojat po i vuan vetë Valentina e cila tani ka mbetur në karrocë.
Edhepse e pa aftë për të ecur ajo nuk i ka humbur shpresat për jetë dhe në një të ardhme të afert shpreson që do të ec prapë.
Mbi të gjitha ka dëshirë që ta vazhdoj shkollën dhe të bashkohet me shokët e saj.
Koha nuk kthehet mbrapa,shokët e saj e kanë përfunduar shkollën e kanë marrë rrugën e jetës,ndërsa ajo vazhdon të ëndërroj se do të mund përseri të jetë bashkë me ta,si dikur në kohët e kaluara,se aty ishte këputur Filli...
Po kush t'ia kthejë kohën mbrapa?
Kush do të mund ta rikthente kohën në mënyrë që Valentina t'i gëzoj ato ditë të humbura?
Përgjigjëja është shumë e lehtë:Askush.
Në vënd që ta gëzoj jetën e lirë ajo duhet ta kaloj kohën më të bukur të jetës brënda katër mureve të shtëpisë.
Por fati i saj ishte i tillë dhe asnjëri prej nesh smund t'i iken fatit.
Duhet të mendojmë se çdo ditë edhe ne vetë mund të jemi pjesë e një fatkeqësie të tillë prandaj duhet t'u ndihmojmë personave me aftësi të kufizuara e të mos i harrojmë.

[pranvera bica]

...me vjen shume keq per vajzen....