Zoti ne jeten tone

[Ungjilli]

Zoti në jetën tonë

Po e nis me një pyetje të thjeshtë: “Kush është njeriu? “ Ai duket si një kalimtar i kësaj bote, që endet dhe udhëton drejt destinacionit të tij. Megjithse një qënie e krijuar kaq e lartë , ai përsëri është i pafuqishëm për të zgjidhur gjithcka vetë.
Lumturia apo gëzimi i brendshëm, shpesh janë nocione të humbura për njeriun, po kështu edhe vetë jeta e tij.Duke u drejtuar tek gjërat e jashtme dhe materiale ,njeriu shpesh herë bie nën kthetrat e kaosit e të pasigurisë totale për jetën . Brënda kësaj bote mundohet të gjejë siguri, fuqi ,famë, lavdi, para e të tjera si këto, me pretekstin se vetëm kështu ai mund të sigurojë jetën mund të largojë shqetësimet e përditshme ,mund të ndjehet i fuqishëm, e kështu në fund të fundit mendon se i krijon vetes privilegjin e lumturisë e gëzimit , një jete të përsosur. Por mbas gjithë këtyre kupton përsëri dobësinë e tij dhe pamundësinë për të krijuar “jetën e Mrekullueshme”apo të përsosur.
Në fakt të gjithë bien në pesimizëm e dëshpërim, duke menduar se nuk ka zgjidhje.
Por pse të mos provojmë të gjejmë zgjidhje? Shpesh i shohim gjërat shumë ngushtë.
“Që tju japë sipas pasurisë së lavdisë së tij, të forcoheni me fuqi nëpërmjet Frymës së Tij në njeriun e brendshëm,që Krishti të banojë në zemrat tuaja me anë të besimit dhe ju të jini të rrënjosur dhe të themeluar në dashuri…”( Efes 3: 16-17)
Le të hedhim sytë tek Krishti i cili me anë të kryqëzimit të tij të vullnetshëm dhe ngjalljes së triditëshme , shpalosi Madhështinë e fuqisë dhe lavdisë së tij të përjetshme. Duke u bërë shpresë edhe për ne , që me anë të besimit të marrim pjesë në këtë fuqi e lavdi. Errësira dhe kaosi yne i brendshëm me anë të besimit tek Krishti transformohet në jetë lumturi ,gëzim, shpresë, dhe drita e ngjalljes së tij ndricon duke i dhënë një dimension tjetër jetës sonë.
Kështu pra tashmë na është dhënë mundësia që të krijojmë një mardhënie (shoqëri) të re më anë të besimit në Krishtin, e cila përmbush gjithë qënien tonë. Pasi gjithcka që duam për plotësinë e vetvetes mund ta gjëjmë vetëm tek burimi i jetës, i cili është Jisui, Biri i Perëndisë
Por le të ngremë një pyetje : Cila është fuqia dhe lavdia e Krishtit?
1- Lavdia që Jisui shpalli ishte lavdia e Kryqit e vuajtjes, e sakrificës për të tjerët, e dashurisë së dhimbshme.
2- Por lavdia e Tij ishte gjithashtu ngjallje, ngjitje në Parajsë,jetë e përjetshme.
Lavdia është një kombinim i sakrificës me fitoren.
Sigurisht, shumë të krishterë dëshirojnë të jenë të lavdëruar bashkë me Krishtin, por nuk duan të jenë bashkë me Të në përçmim dhe në kryq. Luten të trashëgojnë mbretërinë e Tij, por nuk duan të vuajnë bashkë me Të. Kështu shfaqin që zemra e tyre, nuk është e sinqertë dhe nuk e duan më të vërtetë Krishtin. Dhe, që të themi të vërtetën, ata duan më shumë veten e tyre sesa Krishtin. Prandaj Zoti thotë: “Edhe ai që nuk e merr kryqin e vet dhe nuk vjen pas meje, nuk është i denjë për Mua”. (Mt.10:38). Miku i vërtetë i Jisuit duket në fatkeqësi, kështu edhe njeriu që do me të vërtetë Atë. Në këtë botë ecën bashkë me Krishtin, zemra e tij bashkohet me Atë, duron pësimet dhe kryqin bashkë me Të, pa u lëkundur. Dhe në lavdi do të jetë pranë Tij,si pjësëtar i Ngjalljes dhe i jetës së përjetëshme. Ky njeri thotë prej zemrës së tij: “ Por sa për mua, e mira është t’i afrohem Perëndisë”. (Ps.73:28).

Të krijojmë një mardhënie të tillë ,duke u bërë miq të Krishtit në mënyrë që ai të banojë ndër ne dhe të mbushë jetën tonë. Por në këtë shoqëri të re krahas të drejtave tona që burojnë prej Krishtit i cili sakrifikoi për ne, gjithësecili duhet të kryëjë edhe detyrat e tij , në mënyrë që të bëhët pjesë aktive dhe e dënjë.
Së pari ne duhet te njohim e të ftojmë Krishtin në jetën tonë, ta pranojmë Atë.
Të njohësh Krishtin nuk do të thotë të mësosh për Të dhe për atë cka bëri Ai për ty, apo duke qënë besimtarë në fjalë, ashtu si shpesh herë vihet re se ndodh tek shumë besimtarë, por do të thotë një njohje e ngushtë, personale dhe intime në mënyrë që të ndjejmë realisht fuqinë dhe lavdinë e tij.
Së dyti duhet të ruajmë në zemrën tonë Krishtin, me anë të bësimit.
Të jemi praktikantë të një besimi në ritje të vazhdueshme të shoqëruar me vepra,duke pranuar dhe duke e hapur veten tonë ndaj Shpirtit të Shënjtë. Duke pastruar jetët tona nga gjithçka që kufizon një shoqëri të vërtetë me Krishtin dhe t’i japim hapësirë të lirë atij për të vepruar me anë të Hirit brënda nesh. Këtu fillon një mardhënie e vërtetë midis nesh dhe Krishtit, me anë të besimit tonë me vepra, nëpërmjet dashurisë, durimit, butësisë, mirësisë, përulësisë, vetkontrollit, e cdo virtyti tjëtër, në mënyrë që të lejojmë që Krishti të jetojë brënda nesh dhe të transformojë jetën tonë. Për këtë duhet ta zhveshim veten nga kujdeset e botës duke u kujdesur për ato shpirtërore.
Të dashur vllezër, miq më Krishtin Jesu, le të pendohemi dhe le të hedhim tej kotësinë e botës. Le të pastrojmë zemrën tonë me anë të pendimit dhe kthesës, që dashuria e Perëndisë të banojë brënda nesh. “Perëndia është dashuri; dhe ai që qëndron në dashuri qëndron në Perëndinë dhe Perëndia në të”. (I.Jo 4:16). Perëndia është e mira më e madhe nga e cila burojnë të gjitha të mirat dhe lumturitë. Pa Perëndinë çdo lumturi është e mjerë dhe e varfër, jetë e humbur, gëzim dhe ëmbëlsi e hidhur. Me Përëndinë dhe fatkeqësia është lumturi, varfëria pasuri, përbuzja lavdi, përçmimi nder, gjithë jeta jonë është e mbushur me ngushëllim e shpresë me anë të Jisuit, i cili vuajtjen e dëshpërimin e ktheu ne gaz.
Së treti të jemi pjesë e gjallë e jetës së Kishës, duke e ushqyer veten me nektarin e Hirit që buron prej Perëndisë nëpërmjet mistereve të shenjta. Ti drejtohemi gjithmonë Perëndisë me lutje pasi me anë të saj ne krijojmë një komunikim real me Perëndinë. Mos e nënvleftësojmë Shkrimin e Shenjtë pasi Perëndia vazhdimisht sjell me anë të Fjalës së Tij dicka të re të vlefshme për shpirtin. Ai flet brënda nesh me anë të Fjalës së Tij jëtëdhënëse. Ti largohemi botës dhe kënaqësive të kota të saj dhe ti afrohemi sa më shumë me gjithë qënien tonë botës shpirtërore dhe shënjtërisë, duke jetuar një jete të shënjtë si ruajtës të porosive të Zotit, me falenderim ne zemrën tone per atë që Ai bëri për ne.
Së katërti njeriu i cili jeton në një miqësi të ngushtë me Krishtin është njeri i dashurisë. Prandaj dhe apostull Pavli(1 Korint kap13) e vë të parën dashurinë, sepse dashuria është maja më e lartë e gjithë virtyteve. Vetë Perëndia ynë është dashuri, nga dashuria na krijoi dhe porosia që Jisui la para se të ngjitej në qiell ishte: “Doni njëri-tjetrin, ashtu si Unë u desha juve”. Kush thotë se do Perëndinë dhe urren vëllanë e vet është gënjështar, sepse ai që nuk do vëllanë e vet që sheh dhe e ka para syve të tij çdo ditë si mund të dojë Perëndinë që nuk e sheh?
Shën Kozmai na porosit: “Duhet të kemi këto dy dashuri: dashuri për Perëndinë dhe dashuri për të gjithë njerëzit pa dallim”.
Jeta jonë është e lidhur pazgjithshmërisht me të afërmin, dhe është gjithashtu një mardhënie e një rëndësie të veçantë. Krishti thotë: “Po ju jap një urdhërim të ri, që të doni njëri tjetrin; ashtu si unë ju kam dashur ju, edhe ju të doni njëri tjetrin. Nëse keni dashuri për njëri tjetrin, nga kjo do t’ju njohin njerëzit që jeni dishepujt e mi”.(Jo 13:34-35).
Nëqoftëse do të lexonim ungjillin sipas Mattheut (kap25: 31-46), ose ndryshe i njohur si gjyqi i fundit do të shohim se Krishti e vendos veten e tij në pozitën e çdo njeriu që duhet te respektohet njësoj si të ishte Ai vetë. Ne nuk mund të bëjmë dicka për Perëndinë por duke bërë ndaj krijesës së Tij me dashuri të madhe ja kemi bërë Atij, dhe kështu krijojmë thesare te vlefshëm për shpirtin tonë.
Perëndia është dashuri , “sepse Perëndia e deshi aq botën,sa dha Birin e Tij, të vetëmlindurin, që kushdo që beson në të, të mos humbasë, por të këtë jetën e përjetëshme”(Jo 3:16)Përderisa gjithcka bën Perëndia për ne është nga dashuria a nuk duhet të sillemi edhe ne në të njëjtën mënyrë me të afërmit tanë e gjithcka na rrethon, duke rezatuar në botë Krishtin. Dashuria është më e madhe se besimi dhe shpresa thotë Pavli. Të gjitha veprimet tona janë pa kuptim, në qoftë së ne nuk kemi në qendër të tyre dashurinë.
Duke njohur sa më mirë dashurinë Hyjnore në një kuptim më të thëllë gjejmë shëmbuj konkretë për ta praktikuar këtë dashuri më të tjerët. Prandaj le të përpiqemi që të gjitha veprimet tona të bazohen tek dashuria.
Përkujdesja ndaj të tjerëve me anë të dashurisë nuk konsiston vetëm tek mirësjellja,ngrohtësia ndihma apo përdëllimi por duhet që të vëndosim veten në rolin e apostullit të Krishtit, pasi është e rëndësishme që ne jo vetëm të bëhemi predikuesit e Fjalës së Perëndisë tek i afërmi por ftohemi ta bëjmë me shëmbuj konkretë jete në mënyrë që të tjerët të shohin dhe të ndjejnë tek ne vetë Krishtin .
Gjithsecili prej nesh duhet të jetë një apostull i Zotit. “…Mua më është dhënë cdo pushtet në qiell e në tokë. Shkoni pra, dhë bëni dishëpuj të gjithë kombet duke i pagëzuar në emër të Atit, të Birit dhe të Frymës së Shënjtë,duke i mësuar të mbajnë gjithë sa ju kam urdhëruar. Dhe ja Unë jam me ju gjithë ditët ,deri në mbarim të botës. Amin”.(Mtth 28:18-20)
Por padyshim të gjitha këto sa thamë më lart kanë dhe koston e tyre, që do të thotë të marësh pjesë në sakrificën e Kryqit e Vuajtjes së Krishtit. Ky është shëmbulli i shënjtorëvë gjatë historisë.Ata kurrë nuk mendonin se do të bëheshin shënjtorë, ata kurrë nuk e ndjenë se kishin aftësinë, por pikërisht sepse ata sakrifikuan, ja dhanë jetën e tyre Perëndisë dhe Perëndia i bëri të shënjtë.
Kjo është rruga që Zoti na mësoj të ndjekim në mënyrë që të kalojmë tek jeta e përjetëshme,tek lumturia e vërtëtë qiellore, të marrim pjesë në gëzimin e pashuar të shënjtorëve
Zoti në jetën tonë do të thotë më pak fjalë lumturi e vërtëtë, gëzim, lavdi, ngjallje jete, jetë e përjetëshme .
Nëse Perëndia banon ndër ne dhe lejojmë që Ai të drejtojë jetët tona, gjithsecili prej nesh ka mundësinë nëpërmjet Krishtit të fitojë jetën, gëzimin dhe lumturinë qiellore.
Kjo le të përbëjë qëllimin tonë të jetës dhe në të le të synojë çdo përkujdesje e jona, derisa ta fitojmë pasi gjithçka që kërkojmë për të përmbushur jetën tonë gjendet vetëm tek krijuesi, Perëndia, Burimi i çdo të mire.

[janar]

zoti dhe fjala e zoti bibla ka rendesi numer 1 ne jeten time ai njeri qe ne cdo hap te tij

kujton fjaletz e zoti jeton normal dhe i sigurt kjo per mendimin tim duhet te ushqehet dhe te femijet pervoja me thot po te kisha lexu biblen qe ne femijri sdo vuaja si tashti

fjalet e urta ne bibel jan ushqim per mua zoti bekoft gjith besimtaret shqiptar

kekoni fjaslet e urta dhe dojetoni te lumtur