Xhuzepe Ungareti

[Diabolis]

12 shtator 1966

Ti u shfaqe në derë
në një fustan të kuq
për të më thënë se je zjarr
që digjet dhe rindizet.

Një gjëmb më shpoi
nga trëndafili yt i kuq
që të më thithje gishtin,
si të ishte yti, gjaku im.

Morrëm rrugën
që pret tërësinë
e kodrës së thepisur,
por prej shumë kohe
e dija që të vuash me besim kryeneç,
mosha për të fituar nuk llogaritet.

Ishte e hënë,
për të shtrënguar duart
dhe për të folur të lumtur
nuk gjendet strehë
në një kopësht të trishtë
të qytetit ndër ethe.

[Diabolis]

Natë e bukur

Çfarë kënge është ngritur sonte
që endën
jehonën e kristaltë të zemrës
me yjet

Çfarë feste pranverore
e zemrës për dasmë

Unë isha
një pellg errësire

Tani kafshoj
porsi një foshnjë gjirin
hapësirën

Tani jam dehur
me univers



Dërgesë (Pusullë)

I dashur
Etore Serra
poezia
është bota humane
jeta vetë
që lulëzon nga fjala
mrekullia e kulluar
e një tharmi të përçartur

Kur gjej
në këtë heshtjen time
një fjalë
gërmuar është në jetën time
si një humnerë

[Syku]

Nje nate te plote
hedhur prane
nje shoku
te masakruar,
me gojen e tij
kercellitese
perballe heneplotes,
me iperemine
e duarve te tij
penetron
ne heshtjen time.
Kam shkruar
letra plot dashuri.
Nuk kam qene
kurre kaq shume
i lidhur me jeten.

[Diabolis]

Mëshira

1

Jam një njeri i plagosur.

Dhe unë dua të shkoj
e më në fund të arrij,
Mëshirë, ku dëgjohet
njeriu që është vetëm me veten.

Nuk kam tjetër veç krenari dhe mirësi.

Ndjehem i mërguar në mes të njerëzve.

Por për ta kam dhimbje.
Nuk jam i denjë të kthehem tek vetja?

Kam populluar me emra heshtjen.

Kam bërë copa zemrën dhe mendjen
për të rënë në shërbim të fjalëve?

Mbretëroj mbi fantazma.

O gjethe të thara,
shpirt i hedhur këtu atje...

Jo, e urrej erën dhe zërin e saj
prej kafshe që s'mbahet mend.

Zot, ata që të lusin
a nuk të njohin vetëm për emër?

Më ke ndarë nga jeta.

Më ndan nga vdekja?

Mbase njeriu është dhe i padenjë të shpresojë.

Edhe burimi i pendimit është tharë?

Mëkati ka rëndësi
se me dlirësi nuk ecet më.

Mishi kujtohet menjëherë
që njëherë ishte i fortë.

Budalla dhe i përdorur, shpirti.

Zot, mbrona nga dobësia jonë.

Na e thuaj qartë.

Do të na japësh më të këtilla?

E vajto atëhere, mizori.

Nuk mundem më të qëndroj i murrosur
në dëshira pa dashuri.

Dëshmo një gjurmë drejtësie.

Ligji yt cili është?

Shkreptiji ndjenjat e mija të varfra
çliromë nga shqetësimet.

Jam lodhur duke thirrur pa zë.

2.

Mishi lëngues
ku njëherë harbonte harreja,
sy gjysëmmbyllur prej zgjimit lodhur,
e sheh, shpirt i tejpjekur,
ç'është, të biesh në tokë?

Është në të gjallët rruga e të vdekurve,

jemi ne rrjedha e hijeve,

ata janë gruri që çahet në ëndërr,

e tyrja largësia që na mbetet,

e tyrja është hija që ju jep peshë emrave.

Shpresa e një pirgu hijesh
s'ra për tjetër veçse për ne?

Dhe ti s'je gjë tjetër veçse një ëndërr, Zot?

Të paktën një ëndërr, kryeneçë,
dëshirojmë të jesh.
Është pjellë e marrëzisë më të kulluar.

Nuk dridhet në re degësh
si harabela mëngjesi
në fill të kapakëve të syrit.

Në ne është dhe dregëzohet, plaga misterioze.

3

Drita që na shpon
është një fill edhe më i hollë.

Nuk plandosesh më, nëse nuk vret?

Ma jep këtë gëzim sipëran.

4

Njeriu, gjithësi monotone,
beson ti shtojë të mirat
e prej duarve të tij në zjarrmi
nuk dalin pafund përveç limiteve.

Ngjitur në boshllëk
pas fillit të tij të merimagës,
nuk varet dhe nuk joshet
në s'është britma e vet.

Mbron trashëgiminë duke ngritur varre,
e kur të mendon, i Përjetshëm,
nuk ka veçse blasfemi.

[donna76]

po qe kur u perkthekan dhe emrat tani
se si me duket xhuzepe lol si do ta shqiptonte nje italian ksuxepe ....pra s'perkthehet emri i nje personi se humbet autentikitetin

[Syku]

Ushtaret.

U rrihet si
ne vjeshte
mbi peme
gjetheve.


Agoni.

Te vdesesh si bilbilet e etur
mbi mirazh.

Apo si shkurteza,
kaluar detin,
ne te parat gemusha,
sepse te fluturoje
nuk ia ka me enda.

Por mos jeto ankimesh
si nje gardaline e verbuar.


Shen martini i Karsos.

Prej ketyre shtepiave
nuk ka mbetur
veçse ndonje
cope muri

Prej shumve
qe me korrispondonin
nuk kane mbetur
aspak shume.

Por ne zemren time
asnje kryq nuk mungon.

Eshte zemra ime
vendi me i perdhosur.

[shigjeta]

Një natë tjetër

Në këtë errësirë
me duar
të ngrira
shquaj
fytyrën time

Shoh veten
të braktisur në pambarim.

(nga “Sentimento del tempo” )


Mbrëmjes

Në valët psherëtitëse të lakuriqësisë tënde
Misterin rrëmben. Duke buzëqeshur
Asgjë, me frymërmarrje pezulluar, më t’ëmbël
S’ka se sa kur dëgjoj duke më tretur
Në diellin gjysmë-vdekur
E fundit flakërimë hijeje toka!

Perktheu Islam Spahiu

[Askusho]

Përktheu Orges Spahiu

FINALE

Më nuk uturin, nuk shushurin deti,
Deti.

Pa ëndrra, fushë monotone është deti,
Deti.

Të dhimbset edhe deti,
Deti.

Retë e shkujdesura shtyjnë tutje detin,
Deti.

Lumenjve të trishtuar u lë shtratin deti,
Deti.

I vdekur, ja vështroje, edhe deti,
Deti.