Persihatje per poezine

[Mciri]

Përsihatje mbi poezinë

Edhe tek ne ndodhin mrekulli, ndonjëherë, por nuk zgjatin shumë.
Kujtoj me nostalgji timbrin e një drejtuesi emisioni radiofonik, i cili, në orët e mesnatës, i përcillte dëgjuesve magjinë e poezisë. Emisioni ishte konceptuar në mënyrë të përsosur në të gjitha drejtimet: a ka kohë më të përshtatshme, për të komunikuar me shpirtrat e ndjeshëm? Çdo mbrëmje zgjidhej një poet, shqiptar ose i huaj, i cili përbënte boshtin e emisionit. Folësi deklamonte poezitë e zgjedhura me pasion, duke i ftuar dëgjuesit të reagonin, duke shfaqur mendimet e tyre ose duke recituar edhe ata ndonjë poezi. Ishte krijuar kështu një klub nate, pa pagesë, ku pjesëtarët e njihnin njeri-tjetrin vetëm nëpërmjet timbrit të zërit.
Është e tepër të themi se timbrit të drejtuesit të emisionit nuk i afrohej askush, porse sinqeriteti, e veçanta që sillte çdokush, nëpërmjet ndonjë recitimi, ose edhe thjesht falënderimi, e pasuronte emisionin. Por edhe drejtuesi i emisionit qenie njerëzore ishte; kishte filluar të magjepsej nga zëri i një dëgjueseje dhe nuk kishte faj: e quanin Megi.
E përfytyroj dhe sot e kësaj dite Megin, mbështetur në një divan, me një abazhur te koka, duke dëgjuar poezitë. Pastaj, si me përtesë, ajo merrte receptorin e telefonit e nëpërmjet tij hynte në ambientet tona intime; kishte një zë të thellë, të ngrohtë, por mbi të gjitha ishte e lirshme në shprehje e këtë lirshmëri ia transmetonte edhe poezisë që kishte zgjedhur e, për pasojë, edhe dëgjuesve.
Mbase ambienti nga i cili fliste Megi ishte krejt i ndryshëm nga ai që përfytyroja unë, por çfarë rëndësie kishte? I rëndësishëm ishte imazhi që krijohej në mendjen e dëgjuesve. Duhet tu ketë qëlluar të dëgjoni ndonjë prej atyre emisioneve, për të kuptuar të veçantën e Megit.
E çuditshme! Çfarë sugjestionimi mund të krijojë një zë!
Këtë të veçantë filloi ta ndjejë edhe drejtuesi i emisionit dhe i kërceu një dell: vendosi të bëhet poet. Ai ishte mjeshtër i së folurës skenike, prandaj arrinte që edhe shprehjet më të zakonshme, t’i “shndërronte” në poezi. Atëhere, ai filloi të deklamojë shpesh e më shpesh, poezitë e një poeti “anonim”.
I kishte paralajmëruar dëgjuesit drejtuesi i atij emisioni, “të mos ia rritnin veshët tepër”, por ata nuk dëgjonin. Dhe çfarë bënë? Morrën veten më qafë, sepse drejtuesit të emisionit, pasi iu mbush mendja se ishte poet, ftoi Megin të përballeshin para mikrofonit. Dhe, kur ajo, pas shumë hezitimesh, e pranoi sfidën, gjithçka degjeneroi. Si çdo gjë në vendin tonë të dashur...
Nuk dua të bëj këtu psiko-analizën e situatës së krijuar në ambientet e radios. Nuk dua të përshkruaj degradimin gradual të emisionit, deri sa u mbyll dhe, me gjithë respektin për moshën e tretë, as pleqtë matufë, që kujtuan se kushdo mund të bëhet poet, duke lexuar bejte e nuk të linin radhë tek numuri i telefonit të programit në fjalë...
Mua po më vinte keq, sepse budallallëku po na privonte nga një dhuratë e rrallë...
Kanë kaluar vite që atëhere dhe, tashmë, kemi hyrë në epokën e internetit. Edhe ai ka magjinë e vet, por thjesht pozicioni i qëndrimit para kompjuterit, nuk të krijon atë atmosferë të ngrohtë e intime, që të krijon dëgjimi i radios, ku gjithsecili rehatohet sipas preferencave të veta; ndërkohë në radio kemi bashkëveprimin e fjalës me tingullin. Dhe dihet, se tingulli është shprehja më hyjnore, që e tejkalon edhe fjalën.
Megjithatë, në botë ka vend për këdo e për gjithçka...

[pranvera bica]

Po me duket sikur keni jetuar ne qytetin tim se edhe ketu ishte nje djalosh shume i mire qe ne oren njezet e nje e deri kur te vazhdonte tregonte bukur histori dashurie dhe recitonte bukur poezi dashurie,sa edhe ne elektrizoheshim sigurisht dhe ne bashkebisedimet telefonike mundoheshim te jepnim dicka...Radioja ishte A.B.C....ishte bukur vertet.Nuk di c'me terhoqi ne temat tuaja...mendoj nostalgjia.Suksese dhe sa me shume postime.

[Mciri]

Kur nje shkrim lexuesit e identifikojne me veten ose me ambientin ku kane jetuar, mendoj se ka vlera te mirefillta letrare dhe ky eshte nje nga komplimentat me te bukur per mua. Mir'u lexofshim.

[ajzberg]

Kur nje shkrim lexuesit e identifikojne me veten ose me ambientin ku kane jetuar, mendoj se ka vlera te mirefillta letrare dhe ky eshte nje nga komplimentat me te bukur per mua. Mir'u lexofshim.

Po me kujtohet ai emision i oreve te vona dhe mua me ka ardhur keq qe degradoi dhe u mbyll per fajin e spiker kafshes qe e drejtonte ,nuk dua t ja permend emerin ,por dhe fytyren si kafshe e kishte..........i cuditeshem eshte njeriu ,kete person e kam njohur qe kur isha femi dhe tani ndihem i gezuar per nje dru paradhenes qe i kam dhene atehere.