Te varri i dëshmorit!

[fano]

FATMIR HASANI

Sot, ditë e diel gushti, i ulur pranë varrit të dëshmorit po flisja me vete: Është krenari të jesh në vend të tij, ngase i tillë je njeriu më i dashur i Atdheut, je krenaria e kombit, ngase për to ke dhënë më të çmuarën, më sublimen - jetën... Ndërsa qëndron edhe më tutje dhe fillon të shpërndahesh gjithandej, duke kujtuar të djeshmen e afërt dhe gjithë atë sakrificë, të ikën mendja si mos më keq... A thua u plotësua amaneti i dëshmorëve, i Afrim Kalanicës, i Tigrit, i Beqirit të tri luftërave bashkë me shokë që u flijuan për të nesërmen e bardhë e të ndritur të kombit...!? Por, pse ende nuk po gdhin kjo ditë... Afrimi nuk e kishte më atë vrull që e kishte pasur në luftë, ndonëse ashtu krejt i heshtur po lëshonte një klithje: "Ende s'u bë! Pse s'u bë, ç’po prisni, pse janë ndalur akrepat e orës shqiptare. E djeshmja nuk guxon të përsëritet më kurrë. Kur më lëshuat në këtë vend, mbaj mend mirë të më keni thënë-Afrim ti dhe shokët e tu prehuni të qetë se amanetin do t'ua çojmë në vend", po më thoshte habitshëm Afrimi për të vazhduar përsëri qetë, por me një trazim që i dilte nga thellësia e shpirtit: "Nuk kam besuar se s'do të ndodhë ajo për çka ne luftuam... Pritja s'ka të sosur e koha nuk pret, gjithçka që humbet në kohë nuk kthehet më, prandaj amaneti duhet plotësuar. Ky është bekim, në të kundërt, sorollatjet tuaja do të kthehen në mallkim të trishtueshëm!", më thoshte Afrimi. - Ku janë shokët e tjerë të luftës që kanë mbetur gjallë, ata që i shpëtuan kataklizmës? Unë, nuk dija se çfarë t'i thosha. U mendova me vete, të mos ia them të vërtetën, ngase e vërteta është shumë e hidhur, por thashë me vete, nuk bën ta gënjej, ngase gënjeshtra do ta shtonte edhe më dhimbjen e tij dhe do t'ia zgjaste vuajtjen. Pasi u mendova pak, ia ktheva: - Shokët, ata të gjithë sa janë, një mijë, njëqindmijë, i gjithë populli, shpëtuan nga një vuajtje për të filluar një vuajtje tjetër! Ata, të pafajshmit e luftës së krenarisë, të veshur me një petk tjetër, por me skenarë të njëjtë etiketimi vazhdojnë të dergjen burgjeve. - E, me sopotasit si qëndron puna?, ma priti pa një pa dy Afrimi. Ata, tani, janë ndëshkuar me një burg kolektiv me mbi 100 vjet errësirë pas grilave të Idrzovës së famshme! Dhe, tani, ata për dallim nga e kaluara nuk e paguajnë "mëkatin" si nacionalistë, separatistë e kundërrevolucionarë, por si terroristë!? I dashur Afrim, sot janë ngritur në këmbë e gjithë bota për të dëshmuar pafajësinë e sopotasve. Ndërkombëtarët mohojnë çdo lloj lidhjeje të tyre me ndonjë akt terrorizmi. Bile, me shumë zë e tha edhe z. Bigman, se shqiptarët gjithnjë kanë qenë në anën e forcave të Aleancës, në të gjitha luftërat e Ballkanit. Por "drejtësia" dhe politikëbërja e shurdhër maqedonase, e ndihmuar edhe nga politikë përfituesit shqiptarë nuk e ndajnë të njëjtin mendim. Për hesapet e tyre të ngushta, e gëlltitën fare lehtë të vërtetën, të cilën e kthyen në fitim të tyrin personal e klanor. - Kjo, që thua po më zhgënjen. Si është e mundur që shokët tanë që po na udhëheqin nga kolltuku i pushtet bërësit, kaq lehtë dhe kaq shpejtë të kenë harruar amanetin e premtuar-pyeti me neveri Afrimi. Tani, edhe mua kishin filluar të më dridheshin buzët, tek po e vëreja shqetësimin e Afrimit. Edhe Afrimi e kuptoi këtë dhe më tha: Ç’ke o burrë që po frikësohesh, më shumë të mundon kjo që po ndodh me "lojën" e turpshme të pushtetit, apo me krismat e kurbetçarëve tanë në Sllupçanin legjendar? Këtu, sikur me ngjitës të fortë mu ngjitën buzët dhe s'më dilte asnjë fjalë e vetme nga goja. U stepa i tëri. Nuk e kisha idenë se si do të vazhdoja tutje dhe tashmë sikur ndjehesha i pafuqishëm për të qëndruar përballë Tij. - Fol, mos hesht. Ne nuk dimë të heshtim. Nuk kemi heshtur kurrë. Prandaj, edhe për pak çaste do ta vazhdojmë bashkëbisedimin tonë. Dua ta di, ç'u bë me Lapidarin e Lavdisë së Dëshmorëve, në Sllupçan? Unë, përsëri s'kisha fjalë. I tëri i nemitur, po shikoja rrafshlartën e Sllupçanit, ngase vetëm ky shikim më kthente në kohën e lavdisë së Afrimit dhe të shokëve sypatrembur, që heroikisht ranë në altarin e lirisë. Jo, vendosa që përfundimisht të mos flas më. Por, ai nuk ngurronte me rrebeshin e pyetjeve, tamam si fishekët që i dilnin nga tyta e pushkës së tij marrë në shënjestër, në kohën e luftës. - Po, me gjuhën ç'u bë? Unë prapë heshtë. - E, Flamuri i kuq me shkabën dykrenore, pse s’valëvitet në tokat e shtrenjta të iliro - shqiptarëve të hapësirave tona?- Edhe sa burgje të reja, do të hapen pas këtyre 170 shtretërve të sapo lëshuara në një krah të sapondërtuar të burgut të Idrizovës? - Edhe sa komandantë të 'krahut politik' të luftës sonë do të vazhdojnë t'u shmangen kërkesave të popullit? - Edhe sa kohë do të zgjasë mashtrimi dhe gënjeshtrat për barazi të plotë të shqiptarëve? - Edhe sa kohë shqiptarët do të vazhdojnë të nëpërkëmben? - Ndoshta, u bëra i tepërt, por do të pyes edhe një gjë: A ka ndonjë udhëheqës të denjë që do të mund t'ua kthente shpresën shqiptarëve? Po se shpejti nga GOSTIVARI. - Shiko, mik i nderuar, ndoshta e zgjata me gjithë këto pyetje dhe ndoshta të gjitha janë shumë për t'u dhënë përgjigje përnjëherë, por të paktën atë që kërkoj nga ti është të më premtosh se herën tjetër kur të vish këtu në vend të luleve të freskëta, më sill përgjigjet, të tilla siç janë, qofshin edhe të hidhura, ashtu siç janë tani! Mos harro, mbaje mend, unë do të pres, por jo edhe aq gjatë sa edhe pritja s'duron dot! U ndava i mërzitur, i pafuqishëm për përgjigjet që duhet dhënë, ngase mendja ma thotë se kjo punë me këtë politikë bërje të shqiptarëve ka për t'u zgjatur e vështirë se ka për t'u bërë. Dhe, tani nuk më mbetet tjetër veç lutjes: Ruana Zot nga kohët e liga!

[shkupjoni_24]

turp per partit politike shqiptare ne maqedoni, e shesin veten e neperkembin gjakun e deshmoreve veq per nja karige 2 celular nje shofer dhe nje sekretaresh.