Ne medresè perkujtohet 710 vjetori i themelimit te Perandorise pushtuese Osmane

[Korcar-L1]

@ilia spiro
Nuk ka te beje me te krishtere e myslimane, por me shqiptare dhe turko-spermo-mbeturina

[ilia spiro]

e de e se u nxitova, po problemi eshte se ajo e mesit ne shprehjen e fundit ka lene pasardhes me shumice......, pa nuk e kisha llafin te feja

[drague]

Enver hoxha edhe pse e kishte baben hoxhe na ktheu identitetin e shqiptarit.

[gjirfabe]

E bejme me mire keshtu. Ne te Krishteret mbajme Gjergj Kastriotin, e ju ....., mbani sulltanin (murat, mehmet.........hamit). Se o njerin o tjetrin do te mbash.

Ketu nuk behet fjale per te ndare shqiptaret dhe heronjte e tyre sipas perkatesis fetare. Keto jane teza te zagareve dhe kelysheve te grekerve, sllaveve, turqve dhe te tjereve qe duan te keqen e Shqiperise.

Te gjithe derrat nje turi kane! Pamvaresisht nga emrat: Ilia, Anester, Janull, Preng, Ndoc, Mikel, Mehamut, Ali, Sefer, apo Djalli me Brire!

Shqiperi te Qofsha Fale!

http://ngarkovideo.com/video/525/shq...te-qofsha-fale

http://www.youtube.com/watch?v=7vAzv0xclqE


Me Dy Emra Nje Flamure!

http://www.youtube.com/watch?v=w0BLo...e=channel_page



Historia dhe shqiptarët.

Ndue Ukaj

Një popull nuk rron dot pa mbamëndje, ashtu sikurse nuk rron dot pa një ideal. Apo, më mirë të themi një popull me mbamëndje të dobët, është i destinuar të përsëris shpeshherë gabime të njëjta e fatale. Një popull që nuk ka mbamëndje qartësisht të theksuar, është i destinuar mu nëpërkëmb nga të tjerët, mos mu marr seriozisht. Prandaj, rikujtesa dhe freskimi i përhershëm i mbamëndjes, është zinxhiri i fuqishëm i ndërlidhjes së kohëve, të shkuarës dhe së tashmes, mbase, kujtesa, mbetet pikëmbështetja me e sigurt, për të kuptuar të sotmen dhe në këtë kontekst, për të parë qartësisht nga e ardhmja. E, për rrjedhojë, për ta projektuar drejt e me siguri atë. Visar Zhiti një shkrimtar erudit, thotë se kujtesa nuk duhet të tjetërsohet, prandaj kërkon të sforcohen armët e kujtesës. Dhe, armët më të mira të kujtesës janë leximi, njohja dhe rinjohja e klasikëve, mësimi nga e kaluara, mësimi nga figurat dhe ngjarjet e rëndësishme që na mundësuan të përgjallojmë e sfidojmë kohët, më mirë të themi, atyre që sakrifikuan që ne sot të kemi një identitet shqiptar, me gjitha tiparet shenjëzuese. Si për çudi, apo për ironi të fatit, historia jonë është e stërmbushur me tragjedi, të cilat sillen mbi kokat tona ankthshëm. E ne, vazhdojmë të sorollatemi pa mundur të definojmë qartë të shkuarën tonë. Ndërkaq, ne, na kërkohet, vetëdijshëm a pavetëdijshëm, ta përkundim budallëkun, si formë e harresës, për t’u katapluar në trendët, kinse të një lloj multikulturalizimi banal. Përmes kësaj forme, disi heshtas, na thuhet ta lëmë mënjana kujtesën, e kësisoj të mos merremi me historinë, nga e cila duhet marrim fuqinë këndellësh për një katharsis e rrugëtim të sigurt në të tashmen e të ardhmen. Kundruall këtyre sajesave jemi sjell të vaktë, të pa organizuar, më mirë të themi, të çorientuar, të ndarë, të ndikuar nga gjithfarë interesash, pikë e pesë, duke mos kultivuar për asnjë çast mbamëndjen, përkundrazi duke e luftuar atë, duke i dorëzuar armët e kujtesës dhe historisë. Prandaj, memoria jonë kombëtare është heterogjene, është e mbushur me konflikte, mbamëndja jonë kombëtare është e ulët, të themi shumë shpërfillëse, e karakterizuar nga një moskujdesi e tmerrshëm për fenomene e dukuri që përbëjnë esencialisht tërësinë e historisë dhe identitetit tonë. Kësisoj nuk kemi ndërtuar raporte të shëndosha e reale me armiqtë, me ata që na sunduan.

Duke kujtuar e ricikluar të shkuarën, popujt arrijnë të përgjallojnë në kohë, të sfidojnë kohët, të marrin mësim nga historia, e, kësisoj të mos përsërisin gabime të njëjta. Këndej pari mund të përgatiten dhe janë të aftë për t’i sfiduar kohët dhe për t’u pranuar denjësisht në mesin e kombeve të civilizuara e përparimtare. Mirëpo, me ne shqiptarët puna qëndron ndryshe. Historia jonë, më tepër ka shërbyer e shërben për ta instrumentalizuar, në favor të ndonjë grupi, politike, ideologjie, se sa të pranohet dhe kuptohet si mësuese e jetës. Mbase, nga historia ne asgjë nuk kemi mësuar.

Sot, afro një shekull pas shporrjes së turqve nga trojet tona, pas asaj nate të gjatë e të zezë otomane, kur shpirti shqiptar u dvarrë si është më keq, kur u shkatërrua një komb, u rrënua fizikisht e shpirtërisht, ne, pa fije turpi krrokasim për marrëdhënie vëllazërore me turqit. E, harrojmë se e gjithë ajo që e njohim dhe e mësojmë në historinë tonë, qysh nga ABC-ja kulturore, është kulturë e histori e oponencës, e luftës ndaj turqve, ndaj atij pushtimi tmerrësisht negativ e shkatërrimtar për shqiptarët.

Në mendësinë shqiptare vazhdon një apori çoroditëse debatesh për marrëdhëniet e shqiptarëve me turqit, një histori kjo që vërtetë është për t’u analizuar e kuptuar drejtë. Një dijetar i ditëve të sotme, Arbër Xhaferi, me një shkrim analitik botuar para një kohe, Pasojat e Akraballëkut, thumbonte me argumente të fuqishme pozicionin e turqve karshi shqiptarëve, duke kritikuar njëherësh paragjykimin shqiptar karshi turqve, veçanërisht perceptimin e tyre si të mirë, karshi kombeve tjera të liga, si greke, italian, serb, etj. Ky perceptim, i cili është shndërruar në një stereotip të rrezikshëm, çdo ditë e më tepër po zë vend në botëkuptimin shqiptar, përmes një fraze tejet të rrezikshme “populli vëlla turk”; frazë kjo që është neveritëse, fyese ndaj historisë e identitetit shqiptar.

Në këto ditë vape, shija një ministër turk se si ishte hapur pranë “vëllezërve” të tij, duke pohuar frazën e më sipërme. Kjo situatë groteske, me rikthehu disa ngjarje të turpshme, e krejtësisht absurde që kanë ndodhur brenda pak javëve në hapësirat shqiptare. E para, mu kujtua pjesëmarrja e kryeministri turk në ceremoninë e përurimit të autostradës që lidh shqiptarët, një pjesëmarrje kjo që nuk mund të justifikohej me asgjë. Tjetra, fjala e rastit të kryetarit të parlamentit turk në Parlamentin e Kosovës, ku ai i referohej popullit shqiptar si popull vëlla. Dhe së fundi, një ministër turk, i cili para presidentit, larg zyrave të së cilit, disa hapa tutje qëndron heroi Gjergj Kastrioti. Dhe ky moment, më rikujtoj novelën “Lumturia e së Keqes”, të Ismail Kadaresë dhe një pauses i shkëlqyer, që e vlerësuar tejet adekuat për këtë kontekst.

“ -Katërqind vjet më parë një njeri i hapi plagë të pashërueshme perandorisë sonë. Besoj se e kuptoni për kë e kam fjalën, për të mallkuarin Gjergj Kastrioti. Ka shekuj që është bërë baltë, as varri nuk i dihet, por sa pare bën. Kujtimi i tij jeton dhe bashkë me kujtimin shestimi i tij. Ishte ky demon që e riktheu rrotën e historisë së këtij vendi nga kahja e bekuar që porsa kishte nisur, drejtë Europës. Siç mund ta dish, ai vet u kthye nga Skënderbeu në Gjergj dhe u shpall kalorës i krishterimit”
Ky pasues e personazhit turk, tregon se ëndrra pesëshekullore turke për të “magjepsur” Shqipërinë drejtë rikthimit nga aziatizmi është shpallur e dështuar edhe nga turqit. E, ta ringjallim ne, s’ka sens, përkundrazi, është çmenduri që s’do koment.

Jam për të kultivuar marrëdhënie të shëndosha e frytëdhënse në gjitha aspektet me çdo shtet, e sigurisht edhe me Turqinë, mirëpo, këto fraza kanë konotacione tjera, të rrezikshme, përtej politike. Prandaj, ndaj tyre nuk duhet heshtur, sepse kësisoj e deformojmë historinë e identitetin tonë. Këtë aspekt edhe politikanët duhet të ju përçojnë miqve turq.

Nëse ekziston një premisë e shëndoshë për të kuptuar e vlerësuar historinë si një mundësi për të mësuar të mos bëhet gabime, është ajo e jona, e karakterizuar me dhimbje, vuajtje, tragjicitete të pashembullta. Prandaj, të këndellemi njëherë! Shqiptarët nuk kanë qenë e nuk do të jenë vëllezër më turqit. Ne duhet të kultivojmë marrëdhënie të shëndosha, konform standardeve dhe interesave dypalëshe, por, duhet luftuar tendencat paragjykuese, e sidomos kur luhet me shpirtin e një kombi. Tjetërsimi i kujtesës së një kombi, është më i rrezikshëm se çdo gjë tjetër.


.

[ilia spiro]

Ketu nuk behet fjale per te ndare shqiptaret dhe heronjte e tyre sipas perkatesis fetare. Keto jane teza te zagareve dhe kelysheve te grekerve, sllaveve, turqve dhe te tjereve qe duan te keqen e Shqiperise.

Te gjithe derrat nje turi kane! Pamvaresisht nga emrat: Ilia, Anester, Janull, Preng, Ndoc, Mikel, Mehamut, Ali, Sefer, apo Djalli me Brire!

Shqiperi te Qofsha Fale!

http://ngarkovideo.com/video/525/shq...te-qofsha-fale

http://www.youtube.com/watch?v=7vAzv0xclqE


Me Dy Emra Nje Flamure!

http://www.youtube.com/watch?v=w0BLo...e=channel_page



Historia dhe shqiptarët.

Ndue Ukaj

Një popull nuk rron dot pa mbamëndje, ashtu sikurse nuk rron dot pa një ideal. Apo, më mirë të themi një popull me mbamëndje të dobët, është i destinuar të përsëris shpeshherë gabime të njëjta e fatale. Një popull që nuk ka mbamëndje qartësisht të theksuar, është i destinuar mu nëpërkëmb nga të tjerët, mos mu marr seriozisht. Prandaj, rikujtesa dhe freskimi i përhershëm i mbamëndjes, është zinxhiri i fuqishëm i ndërlidhjes së kohëve, të shkuarës dhe së tashmes, mbase, kujtesa, mbetet pikëmbështetja me e sigurt, për të kuptuar të sotmen dhe në këtë kontekst, për të parë qartësisht nga e ardhmja. E, për rrjedhojë, për ta projektuar drejt e me siguri atë. Visar Zhiti një shkrimtar erudit, thotë se kujtesa nuk duhet të tjetërsohet, prandaj kërkon të sforcohen armët e kujtesës. Dhe, armët më të mira të kujtesës janë leximi, njohja dhe rinjohja e klasikëve, mësimi nga e kaluara, mësimi nga figurat dhe ngjarjet e rëndësishme që na mundësuan të përgjallojmë e sfidojmë kohët, më mirë të themi, atyre që sakrifikuan që ne sot të kemi një identitet shqiptar, me gjitha tiparet shenjëzuese. Si për çudi, apo për ironi të fatit, historia jonë është e stërmbushur me tragjedi, të cilat sillen mbi kokat tona ankthshëm. E ne, vazhdojmë të sorollatemi pa mundur të definojmë qartë të shkuarën tonë. Ndërkaq, ne, na kërkohet, vetëdijshëm a pavetëdijshëm, ta përkundim budallëkun, si formë e harresës, për t’u katapluar në trendët, kinse të një lloj multikulturalizimi banal. Përmes kësaj forme, disi heshtas, na thuhet ta lëmë mënjana kujtesën, e kësisoj të mos merremi me historinë, nga e cila duhet marrim fuqinë këndellësh për një katharsis e rrugëtim të sigurt në të tashmen e të ardhmen. Kundruall këtyre sajesave jemi sjell të vaktë, të pa organizuar, më mirë të themi, të çorientuar, të ndarë, të ndikuar nga gjithfarë interesash, pikë e pesë, duke mos kultivuar për asnjë çast mbamëndjen, përkundrazi duke e luftuar atë, duke i dorëzuar armët e kujtesës dhe historisë. Prandaj, memoria jonë kombëtare është heterogjene, është e mbushur me konflikte, mbamëndja jonë kombëtare është e ulët, të themi shumë shpërfillëse, e karakterizuar nga një moskujdesi e tmerrshëm për fenomene e dukuri që përbëjnë esencialisht tërësinë e historisë dhe identitetit tonë. Kësisoj nuk kemi ndërtuar raporte të shëndosha e reale me armiqtë, me ata që na sunduan.

Duke kujtuar e ricikluar të shkuarën, popujt arrijnë të përgjallojnë në kohë, të sfidojnë kohët, të marrin mësim nga historia, e, kësisoj të mos përsërisin gabime të njëjta. Këndej pari mund të përgatiten dhe janë të aftë për t’i sfiduar kohët dhe për t’u pranuar denjësisht në mesin e kombeve të civilizuara e përparimtare. Mirëpo, me ne shqiptarët puna qëndron ndryshe. Historia jonë, më tepër ka shërbyer e shërben për ta instrumentalizuar, në favor të ndonjë grupi, politike, ideologjie, se sa të pranohet dhe kuptohet si mësuese e jetës. Mbase, nga historia ne asgjë nuk kemi mësuar.

Sot, afro një shekull pas shporrjes së turqve nga trojet tona, pas asaj nate të gjatë e të zezë otomane, kur shpirti shqiptar u dvarrë si është më keq, kur u shkatërrua një komb, u rrënua fizikisht e shpirtërisht, ne, pa fije turpi krrokasim për marrëdhënie vëllazërore me turqit. E, harrojmë se e gjithë ajo që e njohim dhe e mësojmë në historinë tonë, qysh nga ABC-ja kulturore, është kulturë e histori e oponencës, e luftës ndaj turqve, ndaj atij pushtimi tmerrësisht negativ e shkatërrimtar për shqiptarët.

Në mendësinë shqiptare vazhdon një apori çoroditëse debatesh për marrëdhëniet e shqiptarëve me turqit, një histori kjo që vërtetë është për t’u analizuar e kuptuar drejtë. Një dijetar i ditëve të sotme, Arbër Xhaferi, me një shkrim analitik botuar para një kohe, Pasojat e Akraballëkut, thumbonte me argumente të fuqishme pozicionin e turqve karshi shqiptarëve, duke kritikuar njëherësh paragjykimin shqiptar karshi turqve, veçanërisht perceptimin e tyre si të mirë, karshi kombeve tjera të liga, si greke, italian, serb, etj. Ky perceptim, i cili është shndërruar në një stereotip të rrezikshëm, çdo ditë e më tepër po zë vend në botëkuptimin shqiptar, përmes një fraze tejet të rrezikshme “populli vëlla turk”; frazë kjo që është neveritëse, fyese ndaj historisë e identitetit shqiptar.

Në këto ditë vape, shija një ministër turk se si ishte hapur pranë “vëllezërve” të tij, duke pohuar frazën e më sipërme. Kjo situatë groteske, me rikthehu disa ngjarje të turpshme, e krejtësisht absurde që kanë ndodhur brenda pak javëve në hapësirat shqiptare. E para, mu kujtua pjesëmarrja e kryeministri turk në ceremoninë e përurimit të autostradës që lidh shqiptarët, një pjesëmarrje kjo që nuk mund të justifikohej me asgjë. Tjetra, fjala e rastit të kryetarit të parlamentit turk në Parlamentin e Kosovës, ku ai i referohej popullit shqiptar si popull vëlla. Dhe së fundi, një ministër turk, i cili para presidentit, larg zyrave të së cilit, disa hapa tutje qëndron heroi Gjergj Kastrioti. Dhe ky moment, më rikujtoj novelën “Lumturia e së Keqes”, të Ismail Kadaresë dhe një pauses i shkëlqyer, që e vlerësuar tejet adekuat për këtë kontekst.

“ -Katërqind vjet më parë një njeri i hapi plagë të pashërueshme perandorisë sonë. Besoj se e kuptoni për kë e kam fjalën, për të mallkuarin Gjergj Kastrioti. Ka shekuj që është bërë baltë, as varri nuk i dihet, por sa pare bën. Kujtimi i tij jeton dhe bashkë me kujtimin shestimi i tij. Ishte ky demon që e riktheu rrotën e historisë së këtij vendi nga kahja e bekuar që porsa kishte nisur, drejtë Europës. Siç mund ta dish, ai vet u kthye nga Skënderbeu në Gjergj dhe u shpall kalorës i krishterimit”
Ky pasues e personazhit turk, tregon se ëndrra pesëshekullore turke për të “magjepsur” Shqipërinë drejtë rikthimit nga aziatizmi është shpallur e dështuar edhe nga turqit. E, ta ringjallim ne, s’ka sens, përkundrazi, është çmenduri që s’do koment.

Jam për të kultivuar marrëdhënie të shëndosha e frytëdhënse në gjitha aspektet me çdo shtet, e sigurisht edhe me Turqinë, mirëpo, këto fraza kanë konotacione tjera, të rrezikshme, përtej politike. Prandaj, ndaj tyre nuk duhet heshtur, sepse kësisoj e deformojmë historinë e identitetin tonë. Këtë aspekt edhe politikanët duhet të ju përçojnë miqve turq.

Nëse ekziston një premisë e shëndoshë për të kuptuar e vlerësuar historinë si një mundësi për të mësuar të mos bëhet gabime, është ajo e jona, e karakterizuar me dhimbje, vuajtje, tragjicitete të pashembullta. Prandaj, të këndellemi njëherë! Shqiptarët nuk kanë qenë e nuk do të jenë vëllezër më turqit. Ne duhet të kultivojmë marrëdhënie të shëndosha, konform standardeve dhe interesave dypalëshe, por, duhet luftuar tendencat paragjykuese, e sidomos kur luhet me shpirtin e një kombi. Tjetërsimi i kujtesës së një kombi, është më i rrezikshëm se çdo gjë tjetër.


.

Ke te drejte z./zj. Gjirfabe te dyshosh per mua dhe nga postimi im duket sikur une dua te percaj shqiptaret. Por kjo nuk qendron fare. Ndoshat kishte nje doze humori ironik, (se kuptohet qe ajo qe kam thene nuk mund te ndodhe), dhe nese e keni kuptuar kete doze humori nuk kishit se si te me gjykonit si percares, perkundrazi. Ironia therrese duhet te ndihmoje ata qe kane humbur mendjen dhe festojne festat e pushtuesit 500 vjecar (jo te Turqise se Ataturkut). Kjo eshte kaq e rende sa mund te pranohet edhe nje ironi si imja. Se po te festosh kete feste a nuk e mohon Skenderbeun???? Une mendoj se e mohon.

Qendrimi im e ndihmon patriotizmin, sepse i ve ne seder keta njerez, (si dhe gjithe muslimanet shqiptare qe te mos u shkojne prapa), e te mos mohojne Gjergj Kastriotin (Skenderbeun) Heroin tone Kombetar.

[_AuLoNa_]

Dua te vendose ketu vjershen e shkruar nga Kryepeshkopi Shqiptar Fan S. Noli ku tregon tolerancen qe ne kemi pasur dhe kemi per fete. Mirepo edhe toleranca ka nje kufi, per arsye sepse do te shikojme nje here ne dere e brenda e pastaj tu bejme qejfin atyre, ose duhet te mbajme traditat tona te cilat jane me te vjetrat ne bote dhe biles ti rigjenerojme ato tani qe kemi edhe me teper dituri. Te lexosh poemat dhe vjershat e rilindaseve dhe te kohes se pamvarsise shikon aty gjithe historine dhe meritat e popullit tone.

Hymni i Flamurit

O Flamur gjak, o flamur shkabë,
O vënd e vatr' o nën' e babë,
Lagur me lot, djegur me flagë,
Flamur i kuq, flamur i zi.


Fortesë shkëmbi tmerr tirani,
S'të trëmb Romani, as Venecjani,
As Sërb Dushani, as Turk Sulltani,
Flamur i math për Vegjëli


Flamur që linde Shën Kostandinin,
Pajton Islamn' e Krishtërimin,
Ç'pall midis feve vllazërimin,
Flamur bujar për Njerëzi.


Me Skënderben' u lavdërove
Dhe në furtun' i funtmi u shove,
Me Malon prapë lart vrapove,
Yll i pavdekur për Liri.


Sa shpesh pastaj përdhè u shtrive
Me zjarr e zi u ndeze u nxive,
Po çdo mizor me shpat' e grive,
O fushë-kuq, o shkabë-zi.


Përpjetë prie Shqipërinë,
Përlintj'a shpirtin dhe fuqinë,
Diell për vllanë, yrnek për fqinë
Për botën ëndr' e qjell i ri.

[_AuLoNa_]

Muslimani nuk del prej besimit te paster, sepse atehere nuk eshte Musliman.

Shpesh po ben disa gabime pa lidhje.



Normal qe shumica e shqiptareve nuk falin namaz sepse disa nga kjo

shumice jane te fese krishtere.

Te tjeret qe jane Muslimane , nese nuk falin namaz, nuk mbajne shamia, nuk

do te thote se kane dale prej fese. Ata vazhdojne te jene Muslimane por

do te japin llogari perpara Krijuesit te gjithesise per ate qe nuk jane

permbajtur. Do te gjykohen si Muslimane e jo si pabesimtare. Ketu eshte ndryshimi.

Njeriu qe ka shqiptuar te pakten njehere ne jete shehadetin, ai eshte Musliman.

Zoteri nqs Zoti apo Allahu dashka ti ndeshkoje njerezit se nuk na paskan bere adetet ne rregull, atehere do te vemi te gjithe ne djall.... Por po te perdoresh pak llogjiken, duhet te vish tek konkluzioni qe nqs Zoti apo Allahu do na ndeshkoje do te jete, se c'fare njerezish kemi qene ketu ne kete bote, dhe c'fare te mira dhe te keqija kemi bere per njerez te tjere, sepse aty shikohet njeriu, e ju se na hodhe nje corcaf apo nje shami ne koke.

Perdorni llogjiken ju lutem!

Une te thash qe te pyesish edhe per rolin e Turqise, se kete te Amerikaneve vec e dime.

I kemi studiuar edhe rolin e Turqise se c'fare ishte per Ballkanin, mbasi ne kemi qene pjesa me e madhe e atij gadishulli. Po ne ate kohe mund te themi qe disa nga politikat qe perdorte Turqia per Ballkanin ishin nga nje ane te mira, por jo te gjitha. Mbasi iku Turqia tregoi pikerisht ate qe kishte mbjellur aty, mirepo puna ishte se ne jo vetem qe nuk korrem gje, por humbem edhe ato qe ishin tonat, mund te them pjesen me te madhe. Keshtu qe kur ben analizimin se c'fare te mirash na solli Turku ne ate kohe, duhet te besh edhe analizim c'fare ishin problemet me te medhaja qe na solli deri tek zhvendosja me e madhe e popullsise si ne trojet e Kosoves, Maqedonise dhe Camerise. Keto nuk duhen mbuluar ne asnje menyre, sespe nuk mbulojme ne histoirne e te pareve tane, sepse disa kane dashuri featre.

[drague]

turqia e beri Shqiperine metropol.nejse beri disa xhamia me shume se duheshin.

[OROSHI]

turqia e beri Shqiperine metropol.nejse beri disa xhamia me shume se duheshin.

Metropol te varferise e injorances e beri!

[Anesti_55]

[

QUOTE=_AuLoNa_;2367997]Zoteri nqs Zoti apo Allahu dashka ti ndeshkoje njerezit se nuk na paskan bere adetet ne rregull, atehere do te vemi te gjithe ne djall...


I QUOTE]

Cfar mekati paske bo mi dreq qe do te ndeshkoka Allahu ty.Me sa kam pa une vetem se ke qene kundra Sales.Po qe per kete mekat, ke me rrojte 1000 vjet.