Problematika shqiptare e qarkullimit

[Sefedini_PZ]

Ndoshta ku nuk eshte problem aq i madh ne krahasim me problemet tjera ne trojet tona por vendosa qe edhe kete ta permendi e ta diskutojme bashke!
Eshte interesant se te ne akoma nuk ka ndonje shteg per bicikleta pergjate rrugeve te asfaltuara derisa ne vendet perendimore sidomos ne Evrope apo SHBA kjo ceshtje eshte zgjidhur moti.
Ketu te ne shoferet e veturave nuk kane respekt fare per ngasesit e bicikletave bile shpesh i shqetesojne e i ofendojne duke mos e pasur parasysh fare qe njerezit ndoshta per shkak te kushteve ekonomike nuk kane mundesi te blejne makine luksoze.
Keta shofere mendojne qe rruga u perket vetem atyre kurse ngasesit e bicikletave per ta jane pengese.
Nese njeriu p.sh. del me biciklete ne rruge per shetitje apo edhe per ndonje qellim tjeter nuk mund ti beje as 1 km rruge udhetim pa degjuar se paku nja 10 shtypje borish nga shoferat e automjeteve tjera.
Sic thashe me heret keta mendojne se rruga e asfaltuar u perket vetem atyre dhe kerkojne me cdo kusht qe tu lirohet rruga.
Vetem traktoreve, kamioneve apo karrocave me kuaj u rrijne mbrapa sepse atyre nuk kane cfare te ju bejne!
Por kjo ndodh edhe me kembesoret sepse ketu te ne akoma spo zbatohet ligji per gjobitjen e atyre shofereve qe e perdorin borine e makines pa nevoje!

[Edvin83]

Qarkullim i thyer rrugor
Nga Edlira Gjoni
Marrë nga Gazeta Tirana Observer

Ma allora qua son’propio tutti pazzi” – Im nip është vetëm 7 vjeç dhe në Shqipëri vjen vetëm për pushimet e verës. Duke ndenjur gjithë durim të tepruar për tipin e tij në sediljen e pasme të makinës, nuk rresht asnjë sekondë duke u mahnitur me mënyrën se si ngiten makinat në Shqipëri. “Shih ca bëri! No, nooo! Ndalo, ndalo! Është e kuqe drita”. E kishte me gjithë mend shqetësimin. Dhe besonte se shoferi prepotent i makinës luksoze do ta dëgjonte thirrjen e tij të dëshpëruar. E akoma më shumë i çakërdisur i ngeli fytyra pas xhamit e i humbi çdo shpresë se mund të kuptonte si funksionon trafiku në Shqipëri. “Ma guarda, edhe autobusi kaloi per conto suo. Me të kuqeee?! Tek e fundit, të gjithë do marrin nga një gjobë të fortë”.
Me gjuhët e tij të përziera e shqipen e shenjave gjysmake, im nip e merrte qarkullimin shumë më seriozisht se të gjithë shoferët e Tiranës e se pronarët e makinave luksoze pa asnjë shenjë përgjegjësie.
Jo vetëm kaq. Ai, që zakonisht bën bujë nëse numëron 10 sekonda pa folur, ngelte me gojën mbyllur nga shastisja edhe kur para makinës sonë, në çdo një metër, kapërcenin rrugën kalimtarë të patrazuar fare nga rregullat e qarkullimit, qoftë edhe për ta si këmbësorë. “Uffa, po pse nuk shkojnë tek vizat e bardha?! Është e gabuar! Nuk lejohet të kalojnë këtu...”.
Semafori apo vizat e bardha mund të jenë vetëm 10 metra më tutje, megjithatë, askush nuk lodhet deri atje. Jo vetëm kaq, por disa syresh e kapërcejnë rrugën me aq ngadalësi e tangërllëk, sa të vjen t’i bashkohesh inatit të nipit tim 7-vjeçar e t’ua çosh atë përpara për t’iu dhënë ndonjë leksion qarkullimi.
Në semaforin pulsues me të verdhë ndaloj instinktivisht, përderisa edhe këmbësorët ulën këmbën në xhade. Boritë nga pas bien në kor. Dy makina dalin djathtas gjithë inat përse iu ndërpreva qarkullimin dhe kalojnë triumfatorë të verdhën e shndërruar në të kuqe. Këmbësorët shajnë nëpër dhëmbë.
Sapo drita jeshile hapet, vargu i borive bie sërish e madje një sekondë më parë se ngjyra të ndryshojë. Më fort dëgjohen boritë e makinave në fund të rreshtit. Të gjithë duan të kalojnë me urgjencë. Për ku? Sigurisht që për në punë jo.
Im nip kthen pas kokën akoma më i shushatur. “Përse i ranë borisë?! Kush u plagos?!”
T’i them “mendësitë e të gjithë atyre që janë në qarkullim”?! Është shumë i vogël për ta kuptuar.
Në autostradë e ndërroj korsinë e brendshme vetëm në një pikë, ku nga larg duket një grumbull me rërë. Një shofer tipik i makinave të larta luksoze e çon në maksimum shpejtësinë e parakalimit, i çliruar që më në fund i hapa rrugën. Nuk do ta kisha bërë, përderisa isha me maksimumin e shpejtësisë së lejuar, por e dija që pas atij grumbulli rëre, unë do kaloja qetësisht në korsinë e jashtme, kurse atë do ta ndalte një tabelë policie. Ashtu ndodhi. Ashtu më kishte ndodhur edhe vetë, ndaj iu ruhem këmbëve të mbikalimeve, pemëve dhe togjeve me rërë apo me dhé, se e di se pas tyre ka policë me kamera që ndalojnë shkelësit e shpejtësisë. Unë praktikisht mendoj se policia e qarkullimit rrugor është aty për të ndihmuar qytetarët e për të rregulluar qarkullimin e sigurinë, jo për të kontrolluar e ushtruar presion selektiv. Megjithatë, teorikisht, pas gabimit të parë, ku më ndalën për tejkalim shpejtësie në autostradë (unë me 80 km/h, e sinjalistika thoshte 60km/h edhe pse është e supozuar të jetë autostradë), nuk e bëj më gabimin e ecjes në korsinë e brendshme kur shoh sinjale që më tregojnë se në rrugë mund të ketë kontrollorë.
A ndikon kjo në rritjen e sigurisë? Nuk jam shumë e sigurt. Di vetëm që në më pak se një minutë pas kalimit të postbllokut policor, makina e ndalur prej tyre më parakaloi jo me të njëjtën shpejtësi, por akoma më të lartë se më parë. Nuk besoj që punonjësit të kenë pasur mundësi të shkruajnë asnjë fletë gjobe, jo më të kenë shkuar më tej.
“Oh, guarda. Il signore cia ha sorpassatto di nuovo”, – vërejti gjithë shqetësim dhe inat nipi im. Në Durrës trafiku nuk ishte shumë i rënduar, por mënyra e qarkullimit identike. “Edhe këtu eckan kështu?! Epo në Shqipëri shoferët nuk qenkan në vete!”, përfundon vëzhgimin e tij 7-vjeçar tepër i zhgënjyer im nip.
Më tej rrugës, teksa flet në telefon me përtej detin, thotë sikur të ketë zbuluar një fatkeqësi që është mirë të mos merret vesh nga shumë veta, me shpresën se nuk është e vërtetë: “Ma lo sai che qua in Albania la gente e’strana al volante?”
Po, po, njerëzit janë të çuditshëm në timon, në rrethrrotullim, në semafor, në parakalim, në ndalimin nga policia, në respektimin e vizave të bardha, në respektimin e orareve të lëvizjes për makinat e tonazhit të rëndë, në gjithçka që ka të bëjë me qarkullimin normal e të sigurt.
“Kur luaj tek parku, gjithmonë duhet të pres që semafori të bëhet jeshil. As i verdhë jo, por jeshil, para se të kaloj. Përndryshe më marrin biçikletën dhe mund të vras ndonjë nga shokët e mi që kalojnë në këmbë”, - rrëfen gjithë seriozitet im nip. E ka fjalën për semaforin edukues që iu kanë vënë brenda parkut gjigant publik në Firenze. Po në Tiranë nuk pata mundësi as ta çoj në ndonjë park e jo më të atillë që të ketë mes të tjerash edhe semafor edukues brenda.
Në Vlorë, durimi i tij për të parë ndonjë lëvizje të rregullt në qarkullim është sosur. “In tanto, sto qua per il resto delle vacanzze. Nuk vij më në Tiranë. Atje të gjithë janë të zhurmshëm dhe të pasjellshëm”.
Nuk kam ç’t’i them. Bindja e tij për të kërkuar respektimin e rregullave nuk ka të bëjë me moshën. Thjesht më vjen për të qeshur e për të qarë që logjikën dhe të kuptuarin e tij për qarkullimin nuk e kanë as 1% e shoferëve apo këmbësorëve në Shqipëri.
Dhe shprehja italiane “Done al volante, periccolo constante” shkon më mirë se kurrë me “Albanesi al volante, periccolo constante”. Dhe këtë e vuajmë të gjithë.