Astrit Kosturi: Magjia e vendlindjes...!

[Astrit Kosturi]

Kthim pas disa vitesh në vendlindje ...!

... Pasi u ndamë me disa të njohurit tanë, Mikeli na tërhoqi në bisedë e sipër drejt një kafeneje...
Këtë copë rrugë, e kishim të pëbashkët edhe dikur. Këtu ndaheshim. Për të vazhduar drejt foleve tona.
Ndërsa të tjerët kolegë, e që i quanim jabanxhinj, hanin drekën dhe ktheheshin në hotelin e “beqarëve”…!
… Të ulur rreth e qark tavolinës, tani pas kaq shumë vitesh, ishim me nga një gotë raki thane përpara. Raki, që prodhohet në këto anë, me shumë mjeshtëri.
- Kjo ka qënë mensa, ku hanin arsimtarët dhe të tjerë kuadro të bujqësisë, shëndetësisë etj..- foli Mikeli, si për të na zgjuar kujtimet.
- Ne të dyve nuk na lejohej të hanim këtu, se ishim vendas.- ndërhyra në çast. Duhet të hanim në shtëpi. Atje na priste racioni i caktuar, që shumë herë mungonte. Kur vinte puna për ato fushatat e bujqësisë dhe ne, na kërkohej norma dhe duhej bërë pa tjetër.
- Patjetër! Dymbëdhjetë, muajt e vitit, fushata ishin trembëdhjetë.
Ndërsa, shoku ynë ndërhyri në këtë bisedë miqësh, Mikeli dëgjonte, si gjithnjë. Një e dëgjuar me kuptim. Ai shfaqte një zotësi mendore të çuditshme. Fliste pak e bënte gjykime të shkurtëra e të thella, që hidhnin një llojë drite qartësie. I dashur në fjalë, i rëndë dhe i matur kur e do puna dhe, plot sens humori, sipas rastit.
Herë pas here trokisnim gotat dhe po rrëkëllenim nga një gllënjkë nga ai ilaçi i thanës...
Kamarierja qëndronte më këmbë dhe, përmes pulitjes së qepallave më shfaqej qartas shtegu i gjinjëve. Një shteg që më çonte, vite e vite më parë në këtë vend, po në atë kënd, me një kamariere e, me të tjerë sy që kisha atëhere. Shihja dhe atëherë, pjesët magjike femërore të mbuluara, ku sytë shponin edhe terrin. Kushedi, ku fle tani ajo bukuri, me ato gjinj, që do ma kishte ënda, t’i prekja e t’i shijoja. E bukura e atëhershme, më mahniste me relievin e hareshëm femëror, reliev i butë, i ëmbël e ndjellës, me një magji të paparë.
Po unë isha një fshatar, një mësues që, sapo mbaroja orët e mësimit, duhet të vrapoja për në shtëpi, sepse shumë punë, nuk kish kush t’i bënte. Punë fshati e punë mali... Megjithatë, shoqëroja kolegët e mi në ato pak minuta, që ata hanin bukë. Fasule, pilaf ose makarona.
Edhe kamarierja ishte e anëve tona, por ajo ishte e zgjedhur, ishte e bukur dhe për këtë duhet t’u jepte edhe bukë të huajve, të sjellë në këto anë. Kështu e kish urdhërin!? Një urdhër, që stononte me brishtësinë e shpirtit, të bukuroshes së fshatit.
- Për ju, nuk ka bukë, e keni racionin në shtëpi! – na vriste ajo, ndoshta padashur.
- E dimë, por po shoqërojmë shokët tanë, për ca minuta.
Na vriste e na dërrmonte një sjellje e tillë. Aq më keq, që ato fjalë të dala, nga ajo gojë e ato buzë aq shumë të lakmuara, prej sa e sa syve ziliqarë, ngjanin me një gromadë që shembej, ashtu kot e pakuptim. Ajo shembej, e ma mbulonte gjithë shpirtin jo rrallë... Veçanërisht, kur qëllonte të shihja, në një derickë të vogël, kokën e nënës time, që lutej për një racion bukë. Ishte një derickë e vogël katrore, e hapur në mur, nëpërmjet së cilës, ndoshta bëheshin ato pak furnizime, për kuzhinën. Tutje saj, hapej një fushë e tërë, ku nëna ime e lodhur, humbiste në misërnajat me shat o çapore në dorë, në pikun e vapës. Një vapë që të hante gjithë trupin si hararet. Hurthi dhe miskonjat e bënin të paduruar, ndjekjen e vijës së ujit, në atë pisk vape. Ajo e dinte, që prodhonte bukë dhe, për të bukë nuk kishte. Ajo duhet të ishte vetëm punëtore e dalluar dhe, për këtë të merrte letra falenderuese. Dhe këtë e dinte, por shtëpia larg, magjja dhe sofra bosh, uria …
- Po shkoj një herë, mbase më japin një copë bukë, se kush shkon në atë të flamosur shtëpie.- mendonte, tek shpërfillte zhgënjimin, si edhe herë më parë.
Ishin këto kujtimet e një kohe, kur xhepit i kish fryrë me kohë, era e Tomorrit. Dhe nëse kish ngelur ndonjë qindarkë, asnjë prej tyre nuk hynte në punë, as për të blerë një copëz bukë. Paradokse të kohës, që i kanë lënë vendin të tjerave të tilla. Paradokse, që ngjajnë me ato degët e thyera, në pemën e viteve dhe që shfaqin atje tej, shpresën e këputur krejt.
Nëpërmjet derickës së vogël, rrezet e diellit hynin tufa-tufa si vite më parë. Veçse tani këto tufa rrezesh diellore rrëshqisnin, mbi flokët e një tjetër kamariereje dhe, në sytë e mi e njëjta ujëvarë magjepëse. Ujëvarë që derdhet dhe, përsëri çuditërisht tek ajo mbretëron etja dhe, prap kam nxehtë. Sepse mbi bardhësinë e trupit të saj, bardhësia e dritës bëhet qumësht dhe çdokush do përpiqej të pinte, për të shuar etjen...

Trokitëm edhe njëherë gotat me atë ilaçin e shkëlqyer, që vetëm ajo zonë e di si e sajon aq mrekullisht dhe me sa mundim. U çuam për të lëvizur që këtej. Mikeli na e kujtoi sërish që të ngjiteshim përpjetë, për nga shtëpia e tij e dikurshme. Rruga gjarpëronte nëpër një zall të thatë dhe të çonte në shtëpinë e tij, në mes të dy përrenjëve. Mikeli, po na printe përpara dhe na tregonte gjithçka, që qe bërë pjesë e shpirtit të tij:
- “Ky fresk i mbasdites, më jep harè dhe krah, ndjenja nga më të bukurat… Duke ecur mbi këtë zall, të tërë prej guri, lexoj kujtimet dhe shoh gjurmët e çapave të mia. Gjurmë të gurta, dhimbje prej guri dhe jetë e tërhequr për gurësh. Kjo është vendlindja ime”!
………………………

[pranvera bica]

Eh sa kujtime te bukura na zgjojne keto kujtime per vitet e hershme te rinise sone .Po tani kane mbetur vetem nostalgjira Z,Astrit se edhe kur veme rrime si te hutuar sepse te gjithe shoqet ,shoket kane ikur,emigruar gjetke brenda dhe jashte vendit dhe sidomos neper metropole...Te rinj ka plot po une nuk ndjehem komod dhe eci rruges si e hutuar ,jane bere ndertime te reje shumekateshe dhe sikur eshte prishur ai imazhi i bukur i femijerive tona ku losnim edhe me kaluc neper fushat qe tani s'ka mbetur asnje cm ,bosh nga ndertimet...Eh sa kemi mamin gjalle do veme pastaj sado nuk behesh mukaet thote populli... Suksese per shkrimet tuaja simpatike dhe mbreselenes...

[Astrit Kosturi]

Eh sa kujtime te bukura na zgjojne keto kujtime per vitet e hershme te rinise sone .Po tani kane mbetur vetem nostalgjira Z,Astrit se edhe kur veme rrime si te hutuar sepse te gjithe shoqet ,shoket kane ikur,emigruar gjetke brenda dhe jashte vendit dhe sidomos neper metropole...Te rinj ka plot po une nuk ndjehem komod dhe eci rruges si e hutuar ,jane bere ndertime te reje shumekateshe dhe sikur eshte prishur ai imazhi i bukur i femijerive tona ku losnim edhe me kaluc neper fushat qe tani s'ka mbetur asnje cm ,bosh nga ndertimet...Eh sa kemi mamin gjalle do veme pastaj sado nuk behesh mukaet thote populli... Suksese per shkrimet tuaja simpatike dhe mbreselenes...

Gjithnje, meriton falenderim dhe mirenjohje nga ana ime znj. Pranvera!

Jane kujtime, te nje kohe teper te veshtire, por te bukura njeherazi, sepse jane pjese te shpirit tone, jane jeta jone e çmuar, që asnjeri nuk gjen forca ta ribeje ate nga e para.
Me kete dashuri te madhe qe kemi per vendlindjen, shpresoj se do kthehemi ne ato vise per t'u dhene gjallerine dhe zerat e munguar prej vitesh. Jane vende qe bota do i kete zili, kur t'e jene me infrastrukturen e nevojshme per pushim e turizem.